In de UK lijkt zijn live-reputatie hem vooruit te snellen maar na het recent uitgebrachte nieuwe album – Shake The Walls – zou het hier ook best eens de goede kant op kunnen gaan.
De kans is groot dat je zanger/gitarist Marcus Bonfanti al eens bent tegengekomen aangezien hij met Saint Jude regelmatig de Nederlandse podia opzoekt. Zo werd na Ribs & Blues in Raalte, ook een goede indruk achtergelaten op het Zwarte Cross Festival. Hoewel de personeelsbezetting van de band nogal eens wisselt, vooral na het trieste wegvallen van gitarist en mede-oprichter Adam Green in 2012, lijkt de rol van Bonfanti vaste vorm te krijgen. Wat veel mensen niet weten is dat de jonge Brit, hij is nog maar net de dertig gepasseerd, in eigen land al enige tijd als solo-artiest aan de weg timmert en zich qua populariteit kan meten met ‘de nieuwe generatie blueshelden’ zoals Ian Siegal en Matt Schofield. Na ‘Hard Times’ in 2008 en het twee jaar later uitgebrachte ‘What Good Am I To You’, is ‘Shake The Walls’ dat onlangs verscheen, het derde album van de zeer getalenteerde zanger, gitarist en componist. Hoogste tijd dus voor een nadere kennismaking met deze zeer getalenteerde muzikant.
Afgelopen weekend won Marcus Bonfanti bij de British Blues Awards de Best Acoustic Performer award!
Tekst: Jeroen Bakker
Hoewel Bonfanti al eerder twee volledige geluidsdragers uitbracht is het pas de eerste keer dat er nu ook iets op officiële wijze in Nederland wordt uitgebracht. Daarnaast is het voor de eerste keer dat er ook een echte producer in de arm is genomen. Het is niemand minder dan de ervaren Dave Williams die in de studio een grote rol van betekenis speelde. “Het is prettig om je alleen op de muziek te hoeven focussen. Met Dave is een en al ervaring in huis gehaald. Hij begeleidde ooit eens Ike & Tina Turner en Peter Green in de studio. Toch niet bepaald de gemakkelijkste personen om tot een goed eindresultaat te komen lijkt me. Zijn manier van werken is heel erg organisch. We hebben het na een lange voorbereiding in een paar weken allemaal opgenomen. Het werd opgenomen alsof het om een live-show ging. Dave slaagde er in om mijn sterke punten van het vocale gedeelte naar voren te brengen en de mindere kanten er van weg te laten zonder heel veel aan de originele takes te hoeven sleutelen”.
De muzikanten ken ik al een lange tijd en ik wilde ze altijd al in mijn eigen band maar kon me ze vanuit financieel perspectief nooit permitteren. Scott Wiber, de bassist, is een Canadees met wie ik nog op school heb gezeten. Drummer Alex Reeves ken ik bijna zeven jaar. Ik kwam hem vaak tegen als er wat sessiewerk was en heb met hem vaak in bluesbands gespeeld. Echt één van de meest prettige drummers om mee te werken. Op het Hammond-orgel hoor je ‘special guest’ Paddy Milner die ook op mijn vorige album What Good Am I To You? te horen was. Paddy is de meest ervaren muzikant in de band en de allerbeste Hammond-organist in de UK. Hij heeft hier al diverse onderscheidingen mogen ontvangen voor zijn muzikale verdiensten”.
Marcus maakt onbewust een bruggetje naar de awards en vooral de erkenning die hem in zijn eigen land reeds is toebedeeld. “Ik heb vorig jaar een British Blues Award gekregen voor ‘The Bittersweet’, het laatste nummer van ‘Shake The Walls’ dat op dat moment alleen nog maar op een ep in een oplage van 800 stuks was verschenen. Het werd opgepikt door diverse dj’s in Engeland en die hebben mij toen voorgedragen voor een nominatie. Vorig jaar werd ik genomineerd voor de categorie Best Songwriter en dit jaar zijn het er maar liefst twee geworden te weten Beste Male Vocalist en Best Acoustic Guitar Performer.
In Engeland wordt mijn muziek op diverse manieren positief onder de aandacht gebracht. Bekende radio-mensen als Paul Jones en Huey Morgan, dj en tevens frontman van The Fun Lovin’Criminals, grijpen iedere gelegenheid aan om iets van ‘Shake The Walls’ te draaien en ook alles wat met die British Blues Awards samenhangt wordt in de media breed uitgemeten. Het is meer dan cool wanneer uitgerekend Huey jouw naam op de radio noemt in zijn programma en daar enthousiast over is”.
Dat zijn muziek voornamelijk in het ‘blueshoekje’ is terug te vinden vindt Marcus, hoewel hij er geen enkel bezwaar tegen heeft, enigszins merkwaardig. “Ik zie mijzelf niet als een bluesmuzikant, ik ben stapelgek op blues maar ben ook een liefhebber van soul en rock ’n roll. Ik zou niet eens goed weten waar mijn voorkeur ligt. Ik luister veel naar oude Amerikaanse blues- en folkmuziek maar ik kan ook heel erg van country en klassiek genieten. Volgens mij moet je dat duidelijk terug kunnen horen op het album”.
Net als ‘The Bittersweet’ zijn ook de overige tracks geschreven door Bonfanti die daarbij overigens assistentie kreeg van diverse andere muzikanten met wie hij in het verleden al eens samenwerkte. “Niets bijzonders als je ziet dat zelfs al mijn grote helden zoals Lennon/McCartney en Jagger/Richards hetzelfde deden. In mijn geval heten de betreffende personen James Earp en Jake Field. Ik ben heel erg tevreden met die samenwerking. Mensen vragen mij dikwijls om ook wat covers op te nemen maar die doen we eigenlijk alleen tijdens de optredens. Ik vind het belangrijk dat de mensen mij als muzikant beter leren kennen en wil ze daarom voornamelijk eigen werk laten horen”.
Ook in Amerika zal men er aan moeten geloven. Er zijn al enkele belangrijke contakten gelegd die uiteindelijk tot concrete optredens en een eventuele tournee moeten leiden.
“In 2010 heb ik in Austin op het SXSW-Festival gespeeld waarna ik kort daarna optredens kon doen met artiesten als de Britse singer/songwriter Findlay Brown en Earl Thomas, een geweldige Amerikaanse soulblues-zanger. Het waren solo-optredens maar ik zou er graag eens terugkeren met mijn band. Het probleem is dat de bandleden dikwijls heel erg ‘in demand’ zijn waardoor we niet altijd met elkaar kunnen touren. Dit is tevens de reden dat ik vaak solo-optredens doe. Met of zonder band, vanaf oktober hoop ik ook Nederland kennis te laten maken met Marcus Bonfanti”.
Valt een solo-carriere eigenlijk te combineren met het meespelen in de band Saint Jude?
Volgens Marcus is het mogelijk om zich zowel op Saint Jude als op zijn eigen werk te focussen. “Geen enkel probleem. Zoals iedere muzikant wil ook ik zoveel mogelijk spelen en met wie of in welke samenstelling maakt dan niet zoveel uit. Mijn rol in de band is veranderd sinds ik drie jaar geleden voor de eerste keer meespeelde. Aan ‘Diary of a Soul Fiend’ heb ik niets bijgedragen maar inmiddels is er nieuw materiaal opgenomen met Saint Jude waarop ik alle gitaarpartijen voor mijn rekening heb genomen. Bovendien heb ik ook samen met Lynne Jackaman, de zangeres van de band, het merendeel geschreven. Ik ben blij met mijn huidige rol omdat ik me volledig op mijn gitaarspel kan concentreren”.
Heel even werd de naam Marcus Bonfanti in verband gebracht met support-acts als Alabama Shakes, Black Crowes en Jamie O Commons die Bruce Springsteen onlangs vergezelden tijdens zijn recente Europese tournee.
“Ik was er bij in Londen maar het podium heb ik nooit gehaald. Het was niet te bevatten wat hij daar teweeg bracht. Het leek een ‘masterclass’ hoe je het publiek ruim drie uur lang in je greep houdt. Ik als support van Springsteen? Wow! Als dat een gerucht was zou ik zeggen ‘Spread the word!!!’.
Website artiest: www.marcusbonfanti.com
We horen graag je mening! Voeg reactie toe