An evening with LYLE LOVETT & JOHN HIATT
Paradiso, Amsterdam
13 Februari 2010
>> Meer foto’s John Hiatt & Lyle Lovett @ Paradiso, Amsterdam <<
Tekst: Jeroen Bakker ; Foto’s: Marco van Rooijen
Waar de Zuiderburen al eerder deze week een voorproefje kregen van deze bijzondere combinatie blijkt ook Paradiso een ideaal decor te vormen voor de twee grootheden van het singer-songwriter-, Americana- en country-rock-gebeuren. Na een zakelijk ‘ladies and gentlemen, Lyle Lovett and John Hiatt’ zou de lang en breed uitverkochte grote zaal maar liefst tweeëneenhalfuur in de greep zijn van de twee vijftigers, beiden slechts gewapend met akoestische gitaar.
De linkerstoel blijkt voor Lovett bestemd te zijn terwijl Hiatt aan de rechterkant van het podium plaatsneemt. Lovett is eigenlijk de minst bekende van de twee. Zijn ‘moment of fame’ is nog altijd het kortstondige huwelijk met een beroemde actrice terwijl Hiatt vanaf zijn eerste Nederlandse optreden in ’79 hier geen fout meer kan doen. Het is Hiatt die de avond mag openen met Drive South terwijl Lovett vol bewondering toekijkt en zijn beurt afwacht. Her First Mistake is het, wellicht autobiografische, komische relaas over een onzekere en onhandige man die er na drie verwoede pogingen (mistakes) in slaagt om de vrouw van zijn dromen te veroveren. Lovett neemt zichtbaar verrast het applaus in ontvangst en wat volgt is een uiterst komisch gesprek tussen de heren waarbij Hiatt uitgebreid mag vertellen over zijn eerste optredens in Nederland. De gemoedelijkheid tussen de twee oogt bijna aandoenlijk maar beiden weten dondersgoed de aandacht vast te houden in de voornamelijk met zelfspot doorspekte dialogen. Hoewel de gesprekken soepel verlopen blijft de muzikale interactie tot een minimum beperkt. Met Tennessee Plates en Icy Blue Heart wordt nog eens duidelijk wat een prachtplaat Slow Turning nog steeds is. Wanneer kocht jij je eerste Thunderbird John? vraagt Lyle. Die kocht ik niet maar heb ik gestolen toen ik 14 was, zegt John en start Thunderbird. Mooi is ook het moment waarop Lovett stilstaat bij de invloed van Townes Van Zandt op iedereen met een akoestische gitaar of Hiatt die Master Of Disaster opdraagt aan zijn overleden collega Jim Dickinson. Hiatt geeft met het nieuwe bluesy Like A Freight Train het duidelijke verschil aan tussen de twee. Lovett is meer van de folk, country en gospel.
Veelzeggend zijn de momenten dat de twee elkaar de hand schudden als blijk van waardering. If I Had A Boat is van een adembenemende schoonheid waarna Hiatt het corny That’s What Love Can Do brengt. Hij bekent zich hier enorm thuis te voelen. Lyle waardeert de roep om She’s No Lady maar zal het niet spelen. Uiteraard wordt Have A Little Faith voor de toegiften bewaard maar met het toepasselijke It’s Closing Time wordt de avond toch echt afgesloten en kan worden teruggekeken op een zeer vermakelijke avond met prachtige, tijdloze muziek van twee vakmannen.
>> Meer foto’s John Hiatt & Lyle Lovett @ Paradiso, Amsterdam <<
Website Lyle Lovett : www.lylelovett.com
Website John Hiatt : www.johnhiatt.com
In België mochten wij inderdaad iets vroeger genieten van dit unieke optreden. Om jullie toch maar wat jaloers te maken: Lyle heeft in de AB wel “She’s no lady” gespeeld. En met het nodige applaus.
Zo zie je maar. Het ene optreden is het andere niet.
JePe
Ja, zo vreselijk jammer, dat ik hier niet bij kon zijn, te meer dat John and Lyle absoluut kanjers zijn in wat ze doen, nl. top Singer Songwriters materiaal grenzend af en toe aan de Jazzy en Bluesey borders. Onwijs goed deze twee samen, daar kan geen twijfel over bestaan denk ik. Dat laatste album van Lyle spreekt wat dat betreft ook boekdelen denk ik, en Hyatt heeft natuurlikjk met Cooder en Dickinson(daar heb je hem weer), al de nodige nootjes kunnen kraken. Als we daar dan nog bij optellen dat zijn composities behoren tot het het meest geliefde van menige zanger of zangeres, dan heb je te maken met een “Hemels “concert. Ik hoop dan de volgende keer er wel bij te kunnen zijn, en nog meer dat hier Live iets van uit gaat komen. Ook natuurlijk razend benieuwd naar het nieuwe album van John dus. Man, jullie zijn verwend, en ik stront jalours dus. Frank
Mooi stuk en prachtige foto’s.
Hebben weer genoten.
Hoop dat de Heren ook de smaak te pakken hebben en wat vaker ( samen) deze kant uitkomen.
Adios, Ewald & helen
Ja ja, 2 mannen, 2 gitaren en een mondharmonica. John had ik al in zijn gedaantes gezien maar de stem van Lyle pakte mij bij de keel. (Hem had ik live nog niet meegemaakt) De samenzang tijdens ‘I will rise up’ en ‘Ain’t no more cane’ waren van een wereldse schoonheid. John die solo: gaf steeds meer drive aan het optreden. De klank in de AB Brussel was perfect en onze ‘evening with Lyle en John’ uiterst geslaagd.
hai een leuke verslag zekker een arties die je in je platenkast moet hebben . en hele mooi foto,s
klassen jongens ga zo door
mazel joris