Tekst: Jos Verhagen
Deze maand zijn er twee live album uitgekomen waar de blues liefhebber naar uit heeft gekeken, mede door de uitbundige promotie rondom deze albums. Verwend werden we met tal van videoclips van Joe Bonamassa en Robert Jon and the Wreck. Beide albums zijn uitgekomen bij een label van Joe Bonamassa; Joe zelf op J+R adventures en Robert Jon and the Wreck bij zijn nieuwe label Journeyman records.
Waarom een dubbel review kan je jezelf afvragen, maar geïntrigeerd door het feit dat de beide een aan Joe Bonamassa gerelateerd platen label zitten was ik benieuwd of dat zou uit maken. Wat me direct opvalt als je deze twee live albums opzet is het verschil in beleving. De klinische perfectie die Joe Bonamassa nastreeft en het gevoel dat Robert Jon and the Wreck je geeft, dat gevoel midden in de zaal te staan.
Time Clocks, het album waarop dit live album Tales of time gebaseerd is, vond ikzelf een geweldig album, zie review. Op een na staan alle nummers van Time Clocks op dit album. Waarom Hanging On A Loser niet op dit album staat, mij een raadsel als je Reese Wynans in je band hebt of zou die niet een nummer waarin Lachy Doley schittert niet willen spelen. Naast de acht nummers van Time clocks staan er op twee nummers van zijn album Redemption uit 2018 op dit album; Jus cos’you can en Evil Mama.
De nummers die Joe schreef voor Time Clocks waren stuk voor stuk prachtige nummers maar de live uitvoeringen op Tales of time geven de nummers een extra dimensie. De perfectionist Joe Bonamassa heeft niets aan het toeval overgelaten. Het obligate juichen tussen de nummers moet het geheel een live feel mee geven. Maar dat is niet nodig, benader je het album als een “one take no dubs” en je zult verbaast zijn over de passie, de echtheid, het muzikale plezier, de samenwerking tussen de muzikanten. Alle nummers zijn hoogtepunten maar om er twee uit te lichten voor mij Notches en The loyal kind van Time Clocks. Een ander hoogtepunt is Jus cos’you can, dit is voor mij old school Joe Bonamassa, zoals hij zijn gitaar laat praten in de solo’s, fenomenaal. Het is waarom we van hem houden.
Robert Jon and the Wreck, is een band die vooral in Europa een ongekende live status bezit. Hun manier van live optreden heeft door mond tot mond reclame al velen naar een optreden gelokt. Daarna is iedereen fan van deze live band bij uitstek. Of het nu op grote festivals is of kleine zaaltjes een live optreden van Robert Jon and the Wreck is altijd een feest. Benieuw ben ik dan ook of ze dit op At The Ancienne Belgique kunnen waarmaken.
Om gelijk met de deur in huis te vallen de uitvoering van Cold Night op dit live album is by far een van de beste die ik gehoord heb, de solo’s van Henry James, het samenspel van Steve Maggiora en Henry James en het opzwepende drumwerk van Andrew Espantman, het bezorgt je kippenvel een brok in de keel.
Na de openings track The Devil Is Your Only Friend is de mix goed ingesteld en laat Do you remember, met mooie twin solo’s en het spetterende slot van Henry James het feest beginnen. De gitaarsolo van Henry James die Hey Hey Mama in leidt had voor mij niet gehoeven, de solo’s in het nummer o.a. met veel wah wah zijn stukken beter, zeker hoe Henry James zich een weg naar het eind soleert, magistraal. Dit soort solowerk kun je vaker verwachten op dit album, zoals in het sterke Blame It On The Whiskey. Het nummer begint ingetogen waarna Robert Jon and the Wreck het nummer op karakteristiekwijze uitknalt. Robert Jon and the wreck klassieker Oh miss Carolina is een sterk staaltje samenzang, een ander sterk punt van de band.
Na Tired of drinking alone met heerlijk slide werk van Henry James valt het album stil, de keyboard solo van Steve Maggiore is overbodig, de man maakt niet langer deel uit van de band dat zal wellicht de reden zijn. Hij heeft veel voor de sound van Robert Jon and the Wreck betekent dat is waar. Deze solo wordt gevolgd door het ingetogen The death of me, waarin je een speld kunt horen vallen en waarna Henry James een hoogstandje van een solo neerlegt, wat kan die man spelen. Het is de opmaat naar het sterke einde van dit live album, met achter een volgens Don’t let go, old friend en Shine a light on me brother. De apotheose is voor Cold night een nummer dat zich qua impact kan meten met southern rock anthems als Freebird en Green grass and High tides. Toch het live album het beter kunnen aanvoelen, zeker door het gemis van enkele bekende live krakers als Every day, Waiting for your man en she’ a fighter waarvan de laatste twee wel in de Ancienne Belgique gespeelt zijn maar niet op dit album staan maar op het album Wreckage vol II.
Slot conclusie: Twee live albums met een totaal ander gevoel, Joe Bonamassa werelds, Robert Jon and The Wreck erg goed vooral door de uitvoering van Cold Night.
Tracklist Joe Bonamassa -Tales of time:
1. Notches
2. The Heart That Never Waits
3. Curtain Call
4. Mind’s Eye
5. Questions And Answers
6. The Loyal Kind
7. Known Unknowns
8. Time Clocks
9. Just ‘Cos You Can Don’t Mean You Should
10. Evil Mama
Tracklist Robert Jon & the Wreck – Live At The Ancienne Belgique:
1. The Devil Is Your Only Friend
2. Do You Remember
3. Henry Guitar Solo
4. Hey Hey Mama
5. Blame It On The Whiskey
6. Oh Miss Carolina
7. Tired Of Drinking Alone
8. Steve Keyboard Solo
9. The Death Of Me
10. Don’t Let Me Go
11. Old friend
12. Shine A Light On Me Brother
13. Cold Night
Mond op mond reclame = mond tot mond….
aangepast, zal mijn brabantse tongval zijn denk ik.