Julian Sas & Band
Luxor Live, Arnhem
12 februari 2010

Ingestuurd door Alex van Marwijk

Om half tien kwamen Tenny, Rob en Julian het podium van Luxor op om ons ruim 2 uur te vermaken met pakkende dampende blues “straight from the heart”.
Het was voor mij het eerste optreden in het smaakvol verbouwde luxor wat niet uitverkocht, maar goed gevuld was met ongeveer 200 bluesliefhebbers.

Julian en z’n band openden met Stranger Blues gevold door Spellbound Woman, waarna Julian van gitaar wisselde en ons trakteerde op een serie nieuwe en oude songs uit zijn oeuvre.
Het geluid in de zaal was goed afgesteld waardoor de vette gitaarrifs en ook de zang van Julian goed uit de verf kwamen.
Rob op drums en Tenny op bass zorgden voor een strakke basis waardoor Julian helemaal kon opgaan in zijn gitaarspel en songs.

De vonken vlogen er vanaf als Julian vol overgave soleerde op zijn gitaar o.a tijdens Sugarcup Boogie en Blues For The Lost And Found een nummer waar hij trots op is zoals Julian het aankondigde.
Toen was het tijd voor een song van zijn held en inspirator Rory Gallagher, I Take What I Want waarbij Julian bij het aanslaan van het laatste accoord even naar boven wees, mooi.

Het laatste nummer voor de toegift, Hey Joe werd een mooie lange uitvoering van deze Hendrix klassieker waarbij Julian zijn gitaar klonk alsof Jimmy himself aanwezig was.
Ja het was een prachtige avond blues in Arnhem.

Thanks Julian, Tenny en Rob.

———-

Verslag door Thomas de Ruiter

Een legende kan hij nog niet genoemd worden, maar de cult-status heeft vedette Julian Sas zeer zeker wel behaald. Als blues-icoon van de lage landen heeft hij menig podium versiert met zijn eigentijdse gitaarspel en menig publiek overdondert met zijn onovertroffen enthousiasme. Deze vrijdagavond in februari was het de eer aan ‘nieuweling’ Luxorlive om ‘rot-in-‘t-vak’ Sas van huisvesting te voorzien.

De gelegenheid binnenlopende en het publiek keurende schoot mij opeens te binnen in welke vorm Julian Sas zicht ontwikkeld heeft de afgelopen jaren. Door zijn veelvuldige aanwezigheid in eigen land lijkt hij uitgegroeid tot een waar chauvinistisch familie-erfstuk. Het is het type artiest waar zoonlief aan de hand van vader meegaat ter introductie van ‘zijn muziek’, om enkele optredens later de rollen omgedraaid te zien en vader opeens blijkt uitgenodigd door zijn nakomeling.
Dat Sas uitermate geschikt is voor een dergelijke muzikale-opvoeding komt door zijn inmiddels wel bekende mix van uiteenlopend eigen werk en uitgebreid eerbetoon aan de vroegere meesters, welke ook deze avond niet ontbrak. Met zijn Driftin´ boogie beukte hij er als een denderende trein op los, om vervolgens doormiddels van het confronterende Ain´t no change en het krachtige maar jazzy Funky news te trachten het aanwezige publiek in enkele  levenslessen te voorzien. Zijn statige kijk op Hendrix´ Hey Joe is daarbij dermate gerechtvaardigd dat slechts zeer weinigen zich om zullen draaien in hun graf.

Verder kijkende naar het geluid dat Sas voortbracht deze avond kan er eigenlijk gesteld worden dat er één algemeen thema gevoerd werd: zelfstandigheid en vrijheid. Waar de basis gelegd door bassist Tenny Tahamata en drummer Rob Heijne voorzag in het nodige uitgestrekte asfalt zorgde het vrije gitaarspel en de eensgezinde lyrics van Julian Sas voor de tweewieler om dit asfalt te trotseren. Indien je de ogen sloot waande je je al snel in niemandsland om, gekleed in je verlepte Iron Maiden shirt en met Harley-Davidson logo bewerkte spijkerjack, de onwetendheid tegemoet te rijden.
Een nadeel hiervan is wel dat je de opmerkelijke grimassen en houdingen van de band mist als je je oogjes toedoet. Deel van de kracht van de Julian Sas band is de mate waarin zij zelf opgaan in de muziek en dit over kunnen brengen op de toeschouwers. De energieke vloedgolf die dit voortbrengt is een waar schouwspel om naar te kijken. Met als gevolg dat ook deze avond het publiek stilletjes en aandachtig stond te kijken om na elke laatste noot met dito energie te reageren en in luid gejoel en gejuich lost te barsten.

Samenvattend kan gesteld worden dat ook dit optreden in Arnhem ouderwets genieten was. Sas heeft zijn strepen verdient en toont steekt dit niet onder stoelen of banken. Zijn bijna routinematige gitaargeweld geeft des te meer ruimte voor innovatie en enthousiasme, met als gevolg dat je toch terug blijft komen. Aangeraden wordt dan ook om hem spoedig (weer) te bezoeken, en schroom dan vooral niet om de volgende generatie mee te nemen.

Website Julian Sas : www.juliansas.com | www.myspace.com/juliansas


Ook op Blues Magazine ...