John Mayall – “Tough”
Label: Eagle Records
Formaat: CD
Datum release: september 2009

john-mayall-tough

Er is weer een nieuwe CD van John Mayall, zijn zevenenvijftigste album inmiddels met de title “Tough”.

De 76 jarige Peetvader van de Britse Blues staat op de CD-hoes nog steeds in goede conditie er een beetje forsend kijkend bij.
Over zijn eigenaardigheden en vreemde hobby’s zullen we het niet hebben, daar zal nog wel eens een smakelijk boek uit voort kunnen komen.
Welke (beginnende) bluesliefhebber heeft niet de LP’s “Blues Breakers with Eric Clapton” en “A Hard Road” in zijn verzameling staan, later ook nog eens aangevuld met de CD versie.
Veel songs zijn gecoverd door beginnende Bluesbandjes ook door mij, ik wist niet beter op mijn veertiende dat de blues uit Engeland kwam van mannen als John of van Alexis Korner.
Later leerde ik dat ze de Britse vertalers waren van de Amerikaanse Blues en heb daar later vele en ook veel betere grootheden in leren kennen.

Mayall is nooit zo’n sterke zanger geweest, nog steeds heeft hij een vrij klein bereik, zit er soms voor een “kwart toontje” naast en zijn stem is meer gaan kraken en gaan klinken als die van een roepende marktkoopman op leeftijd, maar het spelen op de mondharmonica, de keyboards en ook de gitaar maar ook het componeren gaan hem nog steeds goed af.

Nu zijn Mayall’s Blues Breakers een broedplaats geweest van nieuw talent die later of solo of in groepsvorm behoorlijk bekend zijn geworden; Eric Clapton, Jack Bruce, Peter Green, John Mc Vie, Mick Fleetwood en Mick Taylor. Van de latere lichtingen is Walter Trout een goed voorbeeld.
Op zijn zelfgeproduceerde nieuwe CD wordt John bijgestaan door gitaar-fenomeen Rocky Athas, bassist Greg Rzab, drummer Jay Davenport, en organist/pianist Tom Canning en het geheel klinkt eigentijds breed, gevarieerd en laag.

Verschillende bluessoorten hoor je langskomen met vooral fraaie gitaarsolo’s maar bij song 6 begint de gedachten te kriebelen dat Mayall voor enkele songs ook een zangprotegé had moeten inlijven, zoals Clapton destijds, want de versleten onvaste stem begint nu toch wat ernstig te irriteren.
(Tom Moerenhout)

Tracks:
01. Nothing To Do With Love
02. Just What You’re Looking For
03. Playing With A Losing Hand
04. An Eye For An Eye
05. How Far Down
06. Train To My Heart
07. Slow Train To Nowhere
08. Number’s Down
09. That Good Old Rockin’ Blues
10. Tough Times Ahead
11. The Sum Of Something

John Mayall mag worden beschouwd als een waar icoon in de Blues muziek denk ik, en elke keer als hij ons land heeft bezocht, blijkt maar weer eens wat voor een status deze man eigenlijk heeft. Hij heeft natuurlijk talloze mensen min of meer op weg geholpen . Mensen als Eric Clapton, Peter Green, Buddy Whittington en ook Walter trout zijn de revue gepasseerd in de eindeloze boom die Mayall zelf heeft opgebouwd, om vervolgens die mensen allemaal weer los te laten, om hun eigen ding te gaan doen, maar daarbij wel een goede leerschool hadden gehad. Mayall stond niet echt bekend als een “makkie”, maar je kon wel veel van hem leren, en dat gold in die tijd niet alleen voor de blanke broeders, maar ook de Amerikaanse muzikanten droegen John op handen. Zijn band heette altijd een soortement van Bluesbreakers, die elke keer weer andere mensen in de gelederen hadden, maar sommige bleven weleens een flinke tijd hangen bij de meester. Buddy Whittington ondermeer die heel wat jaartjes heeft gesleten en menig mooi riedeltje heeft laten zien/horen, en ook gegroeid is, om vervolgens dan zijn eigen pad te kiezen, waar ik overigens qua muzikaliteit meer van verwacht had.

Vorig jaar besloot John dat het weer tijd was voor nieuwe dingen en wat minder wild te gaan touren. Nou een paar maanden geleden presenteerde hij dan zijn nieuwe versie van de Bluesbreakers, in de vorm van Mayalls New band, met mensen als Greg Rzab-Bass gitaar, een soort mengeling van Marcus Miller- Bruce en Pastorius, veel Funk en Jazzy rock invloeden, Tom Channing-Piano-Organ, een man die in de sessionwereld al menig nootje heeft gekraakt, en met John al meer van de partij was, Jay Davenport-Drums, die ook al menige tijd een oude bekende is van Mayall en tenslotte gitarist Rocky Athas, een mengeling van Moore, Trout en dus stevig gitaarwerk, maar kan ook mooi ingetogen spelen, hoewel dat rauwe geluid in alle tracks bijna te horen is. Een man die John op deed in de tijd met Walter Trout ergens in een club.

Welnu dit gezelschap presenteert zich dan op deze nieuwe schijf met de title “Tough”, wat iets kan betekenen als stoer, dapper, of sterk.

In dit album laat Mayall zien dat hij nog jaren mee kan, want zijn concept werkt nog steeds. Zijn Slow Blues nummmers zijn nog steeds helemaal mooi, terwijl hij erg goed weg weet met Funk en Rock items, maar wel op zijn eigen mannier. Op dit album hoor je dus gewoon weer veel variatie, of het nu Jazzy, Blues, Funk,of Rock is, het maakt niet uit, want deze band zet het gewoon erg goed neer, zoals ik ook al gehoord had bij het concert een tijdje terug. Feit blijft wel dat nummers als “Blues For The Lost day’s” wel echt niet te kloppen zijn, maar op dit album staan toch echt weer een paar hele mooie dingen hoor.

De bezetting laat zien, dat ze ook alles aan kunnen en met zoveel potentie kan je eigenlijk alleen maar een goed album maken, hoewel een track niet echt mijn aandacht kan pakken: “Numbers Down” dus, wel grappig riedeltje, maar niet meer dan dat.

Een aantal tracks die ik er dan maar even uit wil pikken: “Playing With A Losing Hand”, van Walter Trout overigens, een stevige Bluestrack die met verve wordt uitgevoerd, Een absolute juweel is “How Far Down” die begint met een typisch gitaarloopje ala Bon Jovi, en over gaat in een dampende track, met heftig gitaarwerk. Dan een tweetal Slow blues nummers van formaat waarin Mayall kritisch zijn licht laat schijnen over de trends in de muziek en de economische aspecten in de hedendaagse wereld, (Though Times Ahead) met mooi harmonica werk en uitmuntend gitaarwerk. Natuurlijk speelt Mayall ook Chicago Blues items, en kan dat vooral ook erg goed.

Ja, moeten we nou zeggen dat het iets nieuws is? Nee niet echt, maar wel klinkt het fris als je het mij vraagt, en Mayall kan ongetwijfeld weer een succesvol hoofdstuk gaan toevoegen aan zijn toch al imposante loopbaan. Deze Bluesband kan gewoon weer jaren mee, met de aantekening dat Mayall wel wat minder bij stem lijkt te geraken, maar wat wil je, als je ruim de zeventig gepasseerd bent, en je nog zo kan inzetten voor je passie, Ik teken er voor, en garandeer je dat de volgende cyclus van conserten ongetwijfeld weer een “Must” zullen zijn. Fijn Album wederom!
(Frank van Engelen)

Website John Mayall : www.johnmayall.com


Ook op Blues Magazine ...