DELIRIUM BLUESFESTIVAL
Jimi Hendrix World Freedom Festival
met Tony Spinner, Gwyn Ashton, Le Chat Noir, Jesus Volt, Bill Roseman en Lightnin’ Guy
17 april 2010
Lichtenhove, Lichtervelde (Be)
Tekst en foto’s: Fons Kersbulck
Jimi Hendrix, gitarist/zanger. Bijna veertig jaar geleden kwam hij, op 18 september 1970, op een dramatische manier aan zijn einde. Waarschijnlijk is geen enkele gitarist in de geschiedenis van zo’n significante invloed geweest als Hendrix; een icoon en legendarisch gitarist maar ook een bijzonder persoon. Hele volksstammen van zangers/ bands / gitaristen hebben zich laten beïnvloeden door deze man, door velen gezien als beste gitarist aller tijden. Een man die het waard is om te herdenken en dat is ook precies wat de organisatie van het jaarlijkse Delirium Festival gedacht moest hebben toen ze besloten een festival aan hem te wijden. Voor dit festival had men vervolgens een klinkende naam uitgekozen: het Jimi Hendrix World Freedom Festival en het werd gehouden in zaal Lichtenvoorde in het west-Vlaamse Lichtervelde (niet zo heel ver van Torhout, wat velen ongetwijfeld zullen kennen van het vroegere dubbel-festival Torhout-Werchter).
Het festival zou al om half-drie ’s middags aanvangen en tot in de late uurtjes doorgaan. Door omstandigheden heeft ondergetekende de eerste band uit de line-up gemist, die overigens uit de volgende artiesten/bands bestond:
– Bill Roseman & The Jimi Band (USA)
– Le Chat Noir (UK/USA)
– Jesus Volt (FR)
– Gwyn Ashton (AUS)
– Lightning Guy & The Mighty Gators (B)
– Tony Spinner (USA)
Namens BluesMagazine kon ik dit festival bezoeken. Eenmaal aangekomen me even gemeld en kreeg vervolgens een soort kaartje om de nek gehangen om te laten zien dat ik special-guest was. Bill Roseman heb ik gemist dus; erg jammer. Van de overige vijf artiesten waren er drie first-timer voor mij en die ik wel al gezien en vooral ook gehoord heb (Lightning Guy en Tony Spinner) zijn natuurlijk absoluut de moeite waard. Leuk was het ook dat ik op een gegeven moment in contact kwam met een collega-reporter van BluesMagazine. Nee… niet “onze” BluesMagazine, maar Bluesmagazine Frankrijk, die vier maal per jaar een glossy bluesblad in full-color uitgeven en ongeveer 3000 abonnees hebben.
Bij mijn binnenkomst verstomden net de laatste noten uit de gitaar van Bill Roseman. In de zaal waren ongeveer 150 mensen aanwezig, maar dit aantal zou in de loop van de dag aanzienlijk toenemen. En masse verdrong het publiek zich richting uitgang, zich naar het terras begevend, al dan niet de handen gevuld met een lekker koud Bels pintje. Het weer werkte natuurlijk mee en aangezien er tussen twee artiesten telkens ongeveer een half uur zat kon men even de warme zaal ontvluchten om te gaan genieten op het terras. Natuurlijk stond daar ook het mobiele frietkraam, waar men allerlei vettigheden tot je kon nemen. Voor wie straks heel veel plaats in de zaal wilde hebben: die bestelde gewoon pitavlees met heel veel knoflooksaus…..
De tweede band die zijn aanvang mocht nemen was de tweepersoons-formatie Le Chat Noir, ofwel de Zwarte Kat (voor wie heel goed Frans kent: het betekent ook nog heel iets anders, maar dat laatste is niet de intentie geweest bij de naamkeuze van de band). Bijzondere naam overigens voor een band waarvan de zanger-gitarist Teddy Hesper uit de UK komt en de drummer, de bevallige Eileen Spruce, uit de USA (Los Angeles). Teddy en Eileen hebben, buiten de band, ook een relatie met elkaar. Ze vingen aan en hoe!!! Versterkers/geluid vol open: heftige rock (’n roll) met een sound waarmee ze alle duivels uit de hel jagen. Ze zijn als een Boeing 747 die opstijgt en gaan vanaf het begin af aan helemaal vol gas. Of ze qua muziek echt iets nieuws toevoegen is maar de vraag maar de wijze hoe ze zich presenteren en hoe ze zich voor 1000% inzetten tijdens hun show is alleen al de moeite waard om hen te zien. En de lieftallige Eileen? Nog nooit in heel mijn leven heb ik iemand zo tekeer zien gaan op een drumstel. Al na het eerste nummer drupte het zweet van haar gezicht maar ze had genoeg energie om dit het gehele uur vol te houden. Wie eens benieuwd eens naar de hoe’s en wat’s van deze band moet maar eens op Youtube rondkijken. Hun muziek heeft misschien weinig met blues van doen, maar het is gewoon een feest om de twee aan het werk te zien.
Volgende pauze. Publiek opnieuw naar buiten met de volgende hectoliter bier en de crew kon het podium gaan voorbereiden voor een Franse band (maar dan weer met een Engelse naam) die wel iets met de blues heeft, maar niet op een manier zoals de doorsnee bluesliefhebber (bestaat die dan?) zou verwachten. Zo meteen was het de beurt aan Jesus Volt.
Mag tussendoor even opgemerkt worden dat dit festival gewoon uitstekend georganiseerd was. Voldoende mensen die zich inzetten om alles te laten draaien, een zaal met uitstekende akoestiek en een ruim podium met een goede spotlight-configuratie en voldoende geluidsvermogen om de zaal ook letterlijk te kunnen doen instorten. Prima geluidsman die heel erg goed communiceert met de diverse bands en in no-time zaken afstemt zoals de band aangeeft.
Jesus Volt staat voor Power-blues. Ondanks dat ze al tien jaar bestaan en inmiddels al zo’n 700 gigs achter de rug hebben, had ik ze nog nooit gezien. Ze zetten hier vanavond een stevig stukje muziek neer, maar zijn ook in staat rustiger nummers te brengen. Veel van hun (stevige) nummers zijn gebaseerd op (moderne) rockmuziek met daarin duidelijk blues (vooral de wat oudere blues uit de jaren veertig/vijftig). Maar het zijn duidelijk ook entertainers, vanavond m.u.v de bassist “Julienass”, die er bijstond met een wat stoïcijnse blik, als ware hij zo’n “standbeeld”-performer die je wel eens op markten e.d ziet. Daarentegen was gitarist Mr. Tao duidelijk de man die de show stal. Heel zijn mimiek, lichaamstaal en de gekkigheden die hij uithaalde op het podium en op zijn gitaar, trokken duidelijk de aandacht van het publiek. “Amaai, de’n dieën is zo zot as n’en deur”, zo hoorde ik iemand achter mij zeggen. (voor vertaling zie woordenboek: Algemeen Beschaafd Vlaams). De band heeft trouwens een uitstekend zanger en bluesharpist in de persoon van “Lord Tracy” De hier wat verguisde bassist, die overigens wel prima bas-werk leverde, kwam zo nu en dan wel in beweging wanneer hij backvocals moest verzorgen. Misschien had hij gewoon zijn dag niet.
De band heeft vrij recent nog een nieuwe cd gereleased: Hallulujah Motherfuckers. OMG. :-)
Helemaal uit Down Under kwam Gwyn Ashton. Niet dat hij speciaal uit Australië gekomen was voor dit festival, Ashton en zijn drummer Kevin Hickman zijn on tour in Europa. Ashton had werkelijk een heel arsenaal aan gitaren meegenomen. Als versterkers gebruikte hij een Fender Junior. Vrijwel voortdurend wisselde hij van instrument en eveneens van stijl. Stevige bluesrock alsook moeras-blues uit Lousiana en boogie was wat hij deze avond op het podium bracht, bijgestaan door het krachtige drumwerk van de jonge Hickman. Frequent gebruikte hij ook de slide en speelde daarmee ook op zijn resonator-gitaar, een heel bijzondere National Duolian uit 1936!! (ik ben jaloers) en leverde hij een heel mooi stukje slide op zijn lapsteel. Hij maakte in elk geval erg veel indruk op het publiek (wat ondertussen al ruim verdubbeld was). Na zijn optreden wist hij behoorlijk wat cd’s (gesigneerd natuurlijk) te slijten. Bijzondere en zeer veelzijdige gitarist en de moeite waard eens te gaan zien. Niet voor niets is hij in Frankrijk uitgeroepen tot derde beste gitarist (na grootheden als Jeff Beck en Gary Moore).
23 april – Dalfsen in Onder Ons
24 april – Eindhoven in The Rambler
25 april – Geleen in ‘T Vlaegelke
De sfeer zat er in elk geval al goed in bij het publiek, dit mede door de uitstekende en gevarieerde line-up en anderzijds, bij sommigen, wellicht ook door de alcohol. Zo rond me kijkend kan ik u verzekeren dat menig bezoeker het festival waarschijnlijk dubbel heeft gezien.
Een festival in België behoeft natuurlijk een Belgisch artiest en daarom had men dan ook maar gelijk Guy Verlinde en zijn mannen uitgenodigd. Guy wordt op dit moment zo’n beetje beschouwd als de bluesontdekking van België en zet een show neer van allure. Ondertussen heeft men hem ook al in Nederland ontdekt, want steeds frequenter treedt hij ook in ons land op. Er is al veel over hem geschreven, ook op BluesMagazine.nl . Naast dat hij een prima gitarist/bluesharpist en goed zanger is weet hij het publiek, ook hier vanavond, weer te bekoren met zijn manier van presenteren. Lightning Guy (toepasselijke naam) en de drie Mighty Gators betrekken vaak het publiek bij hun optreden en wanneer ze ergens optreden kun je van op aan dat Guy zijn publiek inspringt om daar de show voort te zetten. Ook hier deed hij dat weer door staand op een stoel tussen het publiek op de mondharmonica te spelen. Het publiek ging los en er werd volop gedanst, geroepen, geapplaudisseerd en enkelen deden zelfs ampele pogingen mee te zingen. Een ras-entertainer die weet hoe hij het aan moet pakken en zijn podium deelt met zijn altijd vrolijke bassist Dominique Buyse, de Waalse drummer Thierry Stievenart en een prima 2de gitaar in handen van Willy DeVleeschouwer. Sterke formatie van wie we in de toekomst vast nog meer kunnen verwachten.
Het was al middernacht toen de hoofdact van vanavond blootsvoets het podium betrad. Optreden op de blote voeten is één van de kenmerken van gitarist en zanger Tony Spinner. Spinner, heel veel mensen kennen hem van de wereldbekende groep Toto, treedt al geruime tijd op met zijn eigen band, met daarbij zijn Nederlandse bassist Michel Mulder en Han Neijenhuis op de drums. Han Neijenhuis was hier vanavond echter niet aanwezig aangezien de samenwerking tussen Tony en Han beëindigd is, zo staat althans te lezen op de website van Neijenhuis. Wie dan de drummer was die hier vanavond zijn best zat te doen is me vooralsnog onduidelijk gebleven.
Tony gaf weer een show weg zoals we van hem gewend zijn. “Play from your heart” zo zei hij vanavond tegen zijn publiek. Ik heb hem dat al eerder horen zeggen en het ook is precies wat hij doet. Op verzoek van een dame uit het publiek speelde Tony zijn geheel eigen versie van Little Wing als eerbetoon aan Jimi Hendrix. Dat Tony, net zoals zovelen, wel iets met Hendrix heeft blijkt wel aan zijn bijdrage aan de cd Voodoo Crossing (2003), A Tribute To Jimi Hendrix met het nummer “Up From The Skies”.
Het was al in de late uurtjes dat het festival werd afgesloten. Een eerbetoon aan Jimi Hendrix met een grote variëteit aan muziek(stijlen) en bands, gewoon een prima Line-up. De mensen van Delirium Blues weten hoe ze een festival moeten opzetten. Toch moet ik hier afsluiten met een toch wat kritische noot. Geen kritiek op het festival, allesbehalve dat, echter wel kritiek op de website van de organisatie. De website is weinig informatief, onduidelijk en vooral out-dated. Iets meer duidelijkheid met betrekking tot de locatie van het festival is wenselijk en het is ook niet erg interessant om het programma van vorig jaar te mogen aanschouwen. Dus beste mensen van Delirium Blues: Als jullie de website net zo op orde krijgen als jullie festival, dan komt het helemaal goed.
Websites:
Bill Roseman – www.myspace.com/billroseman
Le Chat Noir – www.myspace.com/chatnoirband
Jesus Volt – www.jesusvolt.com
Gwyn Ashton – www.gwynashton.com
Lightning Guy – www.myspace.com/lightninguythemightygators
Tony Spinner – www.tonyspinner.com
We horen graag je mening! Voeg reactie toe