Photo credits Danny Clinch
Wie denkt dat Warren Haynes het rustig aan is gaan doen na zijn vertrek bij de Allman Brothers Band, heeft het mis. Veelvuldig toeren met Gov‘t Mule, het werken aan zijn derde solo album Ashes & Dust en de vele festivals zoals Mountain Jam zorgen nog steeds voor een volle agenda…daar is helemaal niets in veranderd.
Aanleiding voor ons gesprek is de release van het langverwachte solo album van Warren Haynes ! Bij onze eerdere gesprekken meldde hij al dat hij dolgraag dit album wilde opnemen en uitbrengen. Al jaren lagen de nummers klaar maar de plannen om het daadwerkelijk op te nemen lukten telkens net niet, maar nu is de kogel eindelijk door de kerk: Warren Haynes komt op 24 juli 2015 met zijn eigen semiakoestische singer/songwriter album: Ashes & Dust, een album dat hij samen met Americana band Railroad Earth heeft opgenomen en waaraan o.a. zijn goede vriendin Grace Potter meewerkt.
Tekst: Nineke Loedeman
Blues Magazine spreekt Warren in de zonnige lobby van zijn hotel in Groningen aan het begin van de tweede editie van de Twenty Year Strong Tour van Gov’t Mule. Gisteren speelde de band hun eerste gig in België, vandaag is de Rhythm & Blues Night aan de beurt en morgen staan ze voor de fans in De Boerderij te Zoetermeer. Van daaruit gaat de band naar de rest van Europa. We zoeken een rustig plekje om te praten. Warren’s lichaam moet, naar eigen zeggen, nog even omschakelen naar Europese tijd en we zorgen eerst maar eens voor wat koffie. Het afgelopen jaar was een druk en indringend jaar voor Warren. Vol met met diverse jubilea zoals 20 jaar Gov’t Mule, 10 jaar Mountain Jam, 25 jaar Christmas Jam en het 45-jarig jubileum alsmede het stoppen van de Allman Brothers Band in oktober jl. Een beslissing die al langer geleden genomen is, maar desalniettemin voor gemengde gevoelens zorgde. Ik vraag hem hoe hij er nu tegenaan kijkt.
“Ik ben ervan overtuigd dat dat een juiste beslissing is geweest en dit is natuurlijk al drie jaar tevoren in de groep besproken. Natuurlijk is het best emotioneel en zal ik de muziek en vooral het werken met iedereen gaan missen. Deze geweldige band bestaat tenslotte al vanaf 1989. Maar zelfs toen waren we ervan overtuigd dat dit niet zo maar een doorsnee band zou zijn. Het was een band met een bepaalde ‘drive’ om zichzelf avond na avond te bewijzen en die nooit een soort van nostalgische band diende te worden. Dan nog liever stoppen. Dat is iets waar ik toen en nu nog steeds achter sta. Uiteindelijk was onze laatste show in oktober fantastisch en bijzonder.”
‘Ashes & Dust’ is het derde studio album dat Warren onder zijn eigen naam uitbrengt en is een prachtig meesterwerk geworden. Zijn songs zijn heel direct en duidelijk anders met betrekking tot zijn ‘normale’ stijl. De liedjes bevatten prachtige akoestische arrangementen met een Americana achtergrond en zijn doorregen met heerlijke vocalen, die je tot diep in je ziel raken. Sommige van deze songs zijn nieuw, terwijl anderen al 20, soms 30 jaar door Warren meegedragen worden in zijn hart. Wachtend op het juiste moment om deze songs op te nemen en uiteindelijk uit te brengen. Dit is dan ook een bijzonder belangrijk moment voor hem.
“Ik heb deze nummers geschreven door de jaren heen. Ze klinken niet als Gov’t Mule nummers, noch als Allman Brothers Band nummers. Het zijn er vele en eindelijk heb ik een aantal op een album kunnen zetten. We zijn met opnemen begonnen in november 2014, met enkele korte pauzes ertussen. Dit album klinkt totaal anders dan wat ik tot nu toe heb gedaan. Het is anders, het is emotioneel en het is persoonlijk. Ik maakte dankbaar gebruik van de onderlinge chemie tussen Railroad Earth en mijzelf en het was voor mij een heel gaaf proces om mee te maken. Voor mijn gevoel moest het ook echt anders zijn dan wat ik tot nu toe gedaan heb. Nadat we dit project begonnen hebben we zo’n beetje 30 songs opgenomen, in verschillende arrangementen. Er is genoeg materiaal voor twee albums! Ik twijfelde nog even of we nu twee albums uitbrengen, of wellicht een dubbelalbum of toch maar een nu en over een tijdje nog een. Dus wie weet komt er een vervolg op deze. “
Al vele jaren hield het plan om dit album op te nemen Warren bezig. Zo nu en dan sloeg de twijfel toe of het album er wel ooit van zou komen. Na een ontmoeting zes jaar geleden met Railroad Earth, die openden voor de Allman Brothers Band, bleek de klik dusdanig groot dat werd besloten te gaan samenwerken voor dit project.
“We praten over een tijdspanne van dertig jaar van mijn leven, waaruit ik mijn persoonlijke verhalen vertel. Iedere song vertegenwoordigt een periode uit mijn leven met bijbehorende herinneringen. Of ik de beste songs heb opgenomen? Het is een goede collectie geworden, met niet zozeer de beste alswel voor mij díe songs die dit album tot een compleet en samenhangend geheel maken. Weliswaar verschillende songs, maar allemaal met akoestische gitaar en met al die muziekinstrumenten waar Railroad Earth om bekend staat: verschillende banjo’s, dobro‘s, mandolines en violen. Het voelde direct goed, die aparte stijl met die Keltische instrumenten. Ik hou erg van vioolspel en tijdens het zingen hoor ik al die warme klanken om me heen, dat maakt me blij. Als kind groeide ik op in de Appalachen, de bergen van North Carolina en werd toen al door dit soort muziek omringd. Keltische muziek, net als Bluegrass en ‘Mountain Music’ is altijd een onderdeel van mijn leven geweest. Daarnaast luisterde ik al als jongen van 14 naar singer-songwriters als Simon & Garfunkel, Gordon Lightfoot en James Taylor…Ik raakte gefascineerd door de kracht van die verhalenvertellers en werd ontroerd door de, soms heftige, teksten van Bob Dylan in combinatie met zijn stem en de muziekklanken. Het was iets wat ik zelf ook wilde doen.
Mijn gitaarspel voor dit album is iets anders dan wat ik tot nu toe gedaan heb. Ik had sinds lange tijd niet meer zo veel slide gitaar gespeeld en daarnaast bespeelde ik een D’Angelico hollowbody gitaar, een semiakoestische jazz gitaar. Ik heb mij aan de omstandigheden aangepast, niet alleen qua gitaarwerk alsook met mijn stem, die veel rustiger klinkt. Het voelt in ieder geval erg natuurlijk. Natuurlijk zullen sommige mensen die mij alleen maar kennen van The Mule of de ABB zich afvragen waarom ik dit album heb gemaakt, maar de mensen die mij door de jaren heen gevolgd hebben zullen het zeker snappen. Ik heb er nooit een geheim van gemaakt zeer verschillende dingen te willen doen. ”
Op Fleetwood Mac’s ‘Gold Dust Woman’ heeft de unieke stem van Grace Potter een groot aandeel in de intensiteit van jullie duet. Je hebt een speciale band met haar nietwaar?
“Grace en ik hebben dat nummer al heel vaak samen gespeeld, voor het eerst tijdens de Jammy Awards in 2008, welke wij gezamenlijk presenteerden. Onze stemmen passen wonderwel goed bij elkaar en daarnaast zijn we echt goede vrienden. Toen ik haar voorstelde om samen met mij dit nummer op te nemen voor dit album, zei ze direct JA! Het unieke geluid van Railroad Earth geeft een hele speciale sound aan het nummer, het is erg mooi geworden. Wat ik al eerder zei, de instrumenten die Railroad Earth gebruiken zijn apart, zo hoor je in ‘Stranded In Selfpity‘ een fraaie klarinet partij, gespeeld door gitarist Andy Goessling. Tijdens de opnamen stelde ik Andy voor om met die klarinet daarmee het nummer dat jazzy New Orleans sausje te geven. Dat is wonderwel gelukt.”
Heb je de intentie om de nummers van dit album live voor je fans te gaan spelen en wat zijn je verdere plannen voor 2015?
“Jazeker, we hebben nu volop plannen om te gaan toeren met Railroad Earth en dit album te promoten. Wie weet kunnen we, eventueel in een andere samenstelling, dit ook naar Europa brengen! Mijn Gov’t Mule maatjes Matt (Abts) en Jorgen ( Carlsson) brengen, samen met de Zweedse zanger/gitarist T-Bone Andersson, binnenkort met hun band Planet Of The Abts hun tweede album ‘All Things The Valley’ uit en gaan daarna zelf ook toeren. Ik speelde overigens een nummer mee op hun album. Na het toeren met Railroad Earth ga ik sowieso weer toeren met Gov’t Mule en uiteraard staan de Mountain Jam en alle andere festivals deze zomer gewoon op het programma. “
Na afloop van het interview praten we nog wat na over het aanstaande concert tijdens de Rhythm & Blues Night. Warren vertelt dat hij dolgraag Robben Ford vanavond wil zien spelen, evenals zijn goede vriend Kevn Kinney, die er speelt met zijn band Drivin’n’ Cryin’. Uiteindelijk zal blijken dat het niet slechts bij kijken is gebleven, Warren staat ’s avonds een paar nummers mee te spelen met Robben, terwijl zanger/gitarist Junior Mack van het Heritage Blues Orchestra later nog een riedeltje meespeelt met Gov’t Mule. Al met al bijzonder leuk om te zien hoe iedereen geniet, zowel op als voor het podium.
Website Warren Haynes
Website Gov’t Mule
NB: Binnenkort volgt de recensie van ‘Ashes & Dust’ op BluesMagazine
Toinny En Jos Snepvangers