In gesprek met Walter Trout..
Over niemand binnen de internationale bluesscene is er naar mijn idee de afgelopen jaren meer geschreven dan over Walter Trout, een van de allergrootste bluesrock iconen. Berichten over zijn leverziekte, de fondsenwerving, de onvermijdbare levertransplantatie en het intensieve herstel hield menig bluesrock fan in zijn greep.
Tijdens het Lead Belly Fest in de Royal Albert Hall te Londen op 15 juni 2015, maakt Walter zijn comeback en doet dat jaar ook eindelijk Nederland aan tijdens deze ‘I’m Back’ tour. Op ‘ALIVE In Amsterdam’, de registratie van dat behoorlijk beladen optreden op 28 november 2015 in een uitverkocht Koninklijk Theater Carré in Amsterdam, is te horen hoe Walter de draad weer heeft opgepakt.
Walter gaat er ook dit jaar weer volop tegenaan en onderneemt een monstertour dwars door Europa. In een krappe twee maanden doet hij maar liefst 32 optredens. De aftrap heeft plaatsgevonden tijdens Bospop 2016, gevolgd door het prestigieuze North Sea Jazz Festival, Blues Peer en een tour door Engeland. Vervolgens gaat hij verder Europa in: Duitsland, Tsjechië, Zwitserland, Noorwegen. We kunnen het erover eens zijn: de laatste drie jaar zijn Walter’s meest roerende jaren geweest. Na afloop van zijn concert tijdens Blues Peer in België, schuift Blues Magazine bij Walter aan tafel om die afgelopen heftige periode te bepraten.
Tekst en foto’s: Nineke Loedeman
Vandaag wordt het weer helemaal duidelijk: dit is Walter’s zegetocht, zijn meest emotionele toer ooit. Overal waar hij komt, wordt hij onder luid gejuich ontvangen en bejubeld. Zijn fans zijn zo ontzettend blij dat hun held weer op dat podium staat en dat hij weer speelt zoals nooit tevoren! Ik vraag hem wat dat met hem doet, die hartverwarmende betrokkenheid van zijn fanschare.
Walter: “Vorig weekend speelden we op Bospop en voor mijn gevoel was dat een echt magisch optreden! Heel bijzonder. Carré vorig jaar was ook speciaal maar het is nu eenmaal anders als de mensen zitten, i.p.v. staan en dansen tijdens een concert. De energie in de zaal is anders, zeker omdat er in Carré ook nog een cd moest worden opgenomen, maar ik heb geen enkele voorkeur hoor. Eergisteren speelden we de Blues Garage in Hannover en ook dat was een feest. Het is indrukwekkend en het voelt overweldigend om te merken dat de mensen zo ontzettend enthousiast zijn.”
Je heb een zware en zwarte periode achter de rug en het is alweer een jaar geleden sinds je, ik mag wel zeggen, glorieuze terugkeer tijdens het Lead Belly Fest.
“Het moeilijkste jaar was mijn jaar op mijn doodsbed. Toen ik daarna uit het ziekenhuis werd ontslagen, brak er een lange en intensieve periode van revalidatie aan. Zo moest ik opnieuw leren spreken, lopen en ook gitaarspelen. Iedere dag ging ik naar de fysiotherapeut om anderhalf uur allerlei oefeningen te doen. Ik kon verder helemaal niets, de rest van de dag zat ik thuis en dus ging ik mijn gitaarspel oefenen. Zo keek ik onder andere naar video’s van mijzelf: “Hoe doe ik dat? Ben ik dat?” Dat was best een heel moeilijk en raar proces. Dat heeft me bij elkaar een jaar gekost.”
Nu was je altijd al een emotionele en intense muzikant, maar ik heb de indruk dat er tegenwoordig nog iets is toegevoegd. Er is meer te voelen in je muziek, in je zang, gitaarspel en je hele uitstraling.
“Dat klopt wel aardig, ik denk dat het met nog meer gevoel en betrokkenheid is. Ik speel inderdaad extra bevlogen.
Weet jij wie Bob Harris is? Bob is een legendarische radiopresentator uit de jaren 70 en hij was presentator van het vooraanstaande muziek programma ‘ The Old Grey Wistle Test’, waarin hij vele muzikale grootheden ontving. Het was dé tv show van de jaren 70 en 80. Zes jaar geleden schreef Bob een boek over zijn leven en daarin vermeldde hij dat ik de beste gitarist ben! Ik vroeg aan hem waarom hij dat zo geschreven heeft en hij antwoordde: “Om datgene wat jij in je muziek stopt!”
Tegenwoordig kan ik blijkbaar zelfs nog meer gevoel erin stoppen. Ik ben dan misschien niet meer zo technisch als de jongere gitaristen, maar het gaat uiteindelijk om het gevoel, de communicatie en de connectie met je publiek. Als kind was ik er al van overtuigd dat ik iets te vertellen heb, iets wat ik wil delen met de wereld en dat heb ik nog steeds. Door alles wat ik heb meegemaakt is mijn kijk op veel zaken zoals het leven, muziekspelen en relaties drastisch veranderd. Ik weet heus wel dat dit allemaal tijdelijk is en ik wil iedere minuut volop genieten. Ik realiseer me terdege dat nu de tijd is om mijn leven zo intens en bewust mogelijk te leven. Zeker ook met betrekking tot de relatie met mijn kinderen. Twee zoons zijn nu met mij op tour en ik ben tijdens deze dagen roommate met mijn zoon Dylan. We doen veel samen, kijken tv, eten stroopwafels en we praten natuurlijk veel over muziek. Dit is echt wat je noemt, quality time voor mij”.
Je hebt drie zoons waarvan ik zojuist Jon en Dylan heb ontmoet, die je vergezellen op deze tour. Vertel me eens over hun muzikale interesses. Gaan zij ook het, niet altijd eenvoudige, muzikale pad op?
“Ik heb drie zoons inderdaad, Jon van 23, Michael van 20 en Dylan is 14. Tijdens deze tour zullen ze mijn concerten in de UK openen als The Trout Brothers. Dylan is een virtuoos op drums, Jon en Michael nemen de gitaar en zang partijen voor hun rekening, en hun vriend Adam Ditt speelt de bas. Michael bespeelt trouwens meerdere instrumenten en schrijft daarnaast ook nog eens waanzinnig goede rocksongs die hij fantastisch zingt! Dat is iets waar ik ongelooflijk trots op ben!
Ik zal mijn kinderen niet tegenhouden om muzikant te worden, ze zijn uitermate getalenteerd. Ook ben ik niet bezorgd dat het hen slecht zal vergaan, ondanks de gevaren van de muziek industrie. Ze weten hoe het mij is vergaan. Ik grap altijd naar Dylan en zeg: “Als jij beroepsmuzikant wordt, word ik jouw manager en als jij ‘on the road’ bent, steel ik al je geld!
Je hebt mijn biografie ‘Rescued From Reality’ gelezen waarin ik vertel hoe ik in het verleden ontzettend ben afgezet door mijn toenmalige management/platenmaatschappij.
Luister maar eens naar mijn song Go The Distance, die gaat in feite over mijn gevecht tegen die muziekindustrie. Het is een metafoor voor die muziekbusiness. Ik ben beroofd, ik werd bekritiseerd en het enige wat ik kon bedenken was: ik ga door tot het eind, tot ik doodga. Ik smijt mijn muziek in your face meneer de criticaster en al die anderen die me kapot willen schrijven. Het voelde een gevecht als een bokser, fighting the fight”.
Begin augustus speelde Walter met de Supersonic Blues Machine tijdens het Notodden Blues Festival in Noorwegen. Daar werd hij blij verrast en geëerd met een heuse Blues Walk of Fame en ligt zijn naamtegel tussen grootheden als B.B. King, ZZ Top, Charlie Musselwhite en vele anderen. Een geste, waarmee hij zich natuurlijk uitermate vereerd voelt. Begin juni deed Walter al een kort optreden met zijn maatjes van de Supersonic Blues Machine, tijdens het Holland International Blues Festival in Grolloo. Het publiek verwelkomde Walter met een ovationeel applaus. Had hij dat zien aankomen?
“Dat hele gebeuren met de SSBM is natuurlijk helemaal te gek. Wat een eer dat ik mee mocht spelen op het album en met ze kon optreden. We spelen in Notodden binnenkort en dan speelt Steve Lukather ook met ons mee, dat lijkt me helemaal te gek. Eigenlijk waren we de vervangende act van Jimmie Vaughan tijdens het Holland International Blues Festival! In Grolloo was de sfeer onderling erg goed en nadat ik opkwam mocht ik mijn eigen nummer Say Goodbye To The Blues spelen, mijn hommage aan B.B. King. Het nummer Can’t Take It No More met Lance (Lopez) ging ook prima maar helaas ging door tijdgebrek het gezamelijk geplande Goin’ Down een beetje de mist in. Maar het is vooral ontzettend veel plezier om met die gasten te spelen. Ik hoop van harte dat er met de SSBM dit jaar nog meer shows geboekt gaan worden in Europa.”
Vorig jaar speelde je tijdens het Lead Belly Fest met de jonge Britse bluesgitarist Laurence Jones en je noemde hem toen een blues belofte voor de toekomst. Dit jaar stonden jullie beiden op het North Sea Jazz Festival. Heb je hem nog gezien daar?
“Laurence is zeker een belofte voor de blues en ik ben ervan overtuigd dat hij het gaat maken. Inmiddels hebben we al veel vaker samen gespeeld maar we zijn elkaar helaas misgelopen in Rotterdam. Weet je, er zijn heel veel goede muzikanten, ik noem natuurlijk Danny Bryant, Mitch Laddie, Oli Brown maar ook in Amerika zijn er mensen die ik onder mijn hoede heb. Ik vindt het leuk om die (jonge) muzikanten op vele manieren behulpzaam te zijn. ”
Wat zijn je plannen voor de nabije toekomst?
“Veel spelen en genieten!”
Na afloop van ons gesprek ben ik onder de indruk van Walter’s enorme energie en positieve kijk op het leven. Dit najaar krijgt Nederland weer de kans diezelfde power te voelen, dan is hij weer terug voor een aantal clubshows.
31 oktober – CultuurCentrum, Brugge
2 november – Oosterpoort, Groningen.
3 november – 013, Tilburg
Website Walter Trout
Mooi verslag Nineke!