Interview: Walter Trout

Walter Trout // Photo Credit Greg Watermann

INTERVIEW: WALTER TROUT

Met de veelzeggende titel ‘The Blues Came Callin’ bracht Walter Trout vorig jaar juni een album uit dat tot de meest spraakmakende van 2014 behoorde. Wat een jubileumjaar had moeten worden, Trout was namelijk precies vijfentwintig jaar actief als solo-artiest, werd een jaar waarin overleven centraal stond. De ooit zo krachtige en stoere, maar bovenal sympathieke performer had in diverse opzichten een jasje uitgedaan. ‘The Bottom Of The River’ was één van de indrukwekkende tracks op het album. Trout zong over het moment dat de bodem is bereikt en je moet beslissen of je definitief de handdoek in de ring gooit, of dat je opkrabbelt en doorvecht. Op vele manieren werd getracht geld binnen te halen om een levertransplantatie te bekostigen. Er was niet veel tijd meer… ‘The Blues Came Callin’…

Tekst: Jeroen Bakker

Tot groot genoegen van velen werd enige tijd geleden een persbericht wereldkundig gemaakt waarin het nieuwe album werd aangekondigd. De levertransplantatie en het herstel van de Amerikaanse bluesartiest zijn heel voorspoedig verlopen. Deze week verschijnt ‘Battle Scars’ en ook deze staat, zoals uit de titel kan worden opgemaakt, geheel in het teken van de situatie waarin Walter Trout zich de afgelopen periode heeft bevonden.
“Het was niet alleen zozeer de vraag of ik ooit nog zou kunnen optreden. Het was vooral de onzekerheid of ik bijvoorbeeld ooit nog zou kunnen lopen. Allerlei dingen die normaal zo vanzelfsprekend waren bleken plotseling heel erg moeilijk. Ik kon me niet eens de namen van mijn kinderen herinneren. En kijk nu eens hoe het ervoor staat! Het is ongelooflijk hoe goed ik me momenteel voel. Ik voel me geweldig. Ik speel beter dan ooit. De band is beter dan ooit. Er is een nieuwe bassist gekomen. We zijn een tournee gestart in Canada en de States waar vrijwel alle shows zijn uitverkocht en ‘We kicked ass every night’. Ik ben weer helemaal opnieuw gestart en het voelt ‘magnificent’”.
De enthousiaste Trout kan zijn geluk niet op. De opluchting is duidelijk enorm. Hij is dan ook van heel ver gekomen.
“Ik zit nog steeds in een herstelproces. Ze zeggen dat het ruim anderhalf jaar kost voordat je weer 100% bent en ik ben nu veertien maanden onderweg. Volgens mij is mijn stem sterk en kan ik meer dan tevreden zijn over het gitaarspel. Het heeft meer zeggingskracht gekregen, er zit meer diepgang in. Daarnaast zorgt mijn band voor heel veel energie. It’s an amazing thing to still be alive, you know!”.

‘Battle Scars’ is een conceptalbum geworden waarin alles in het teken staat van gebeurtenissen uit de afgelopen periode. “It was a joy to make, it really was”, aldus Trout.
“Ik wilde aanvankelijk een album maken waarin de nadruk lag op de wijze waarop ik uit deze periode ben gekomen. Dat ik het heb doorstaan en dat ik er nog steeds ben. Het zou een opgewekt album worden en een stuk luchtiger dan het resultaat zoals dat nu voor je ligt.
Marie, mijn vrouw vond dat er te weinig diepgang zat in het nieuwe werk en confronteerde mij er mee. Ik werd me plotseling bewust dat het allemaal wel heel erg clichématig klonk. Het was ook teveel zonneschijn en geur van bloemetjes in de teksten. Dingen die al duizend keer eerder zijn verwoord en die ik normaal gesproken eigenlijk altijd het liefste als ‘bullshit’ zou willen omschrijven. Zij adviseerde mij om terug te gaan in de tijd en zodoende alles opnieuw te beleven. Ik moest schrijven over wat ik heb moeten doorstaan. Het zou een therapeutische oefening worden.
Toen ze mij hiervan overtuigd had om het zo aan te pakken had ik alles in twee weken geschreven. Het was enorm confronterend. Zo is er de track ‘Omaha’ waarin ik beschrijf hoe de mensen om mij heen stierven terwijl zij net als ik in afwachting waren van een nieuwe lever. Voor hen was het te laat. I’m still a little fucked up from the whole thing you know”.
Hij neemt even de tijd om eens goed te slikken en op adem te komen. Het maakt duidelijk nog steeds veel emoties los bij de muzikant.
“Op de afdeling waar ik samen met vele anderen al die tijd heb moeten wachten op een nieuwe lever was de dood steeds maar aanwezig en overal om ons heen. Iedere keer bekroop mij het gevoel dat het de komende avond ook wel eens afgelopen kon zijn met mijn leven. Dit gevoel heeft heel lang geduurd en het is iets waarvan ik oprecht hoop dat niemand dit ooit hoeft mee te maken. Mijn vrouw was iedere dag bij me en heeft me zoveel mogelijk gesteund. Ik beschrijf dit in de track ‘Please Take Me Home’. Het was een fase waarin ik zelfs niet eens meer in staat was om te kunnen praten. Het had te maken met bepaalde hersenfuncties die waren uitgevallen. Ze kroop naast me in bed en we hebben elkaar alleen maar vastgehouden omdat een normaal gesprek niet meer mogelijk was. Zo heeft zij getracht om mij kracht te geven”.

Wanneer we er van uitgaan dat volledig herstel mogelijk is en draad weer kan worden opgepakt zullen deze ‘Battle Scars’ altijd blijven herinneren aan een verschrikkelijke periode. Trout is zich daar terdege van bewust. “Ik zal er tijdens het spelen altijd aan herinnerd worden maar dat geldt eigenlijk voor al mijn muziek. Bij ieder nummer komen altijd weer bepaalde herinneringen naar boven”. Hij kan zich even niet herinneren uit welk land Blues Magazine afkomstig is en vraagt er nog eens naar. “Nederland toch? Jullie zullen daar vast bekend zijn met ‘The Love That We Once Knew’. Ik speel die track altijd daar. Het gaat over een verloren gegane liefde toen ik nog maar zeventien jaar oud was. Het meisje brak mij hart en ik wordt er nog altijd emotioneel van. Het is iedere keer wanneer je zoiets speelt een herbelevenis van de emoties. Wanneer het oprecht gespeeld wordt en het komt echt uit het hart dan voelt het publiek dat ook. Het publiek gaat mee op een trip terug in de tijd om het samen met jou opnieuw mee te maken. Ook voor hen gaat het dieper dan een willekeurig popliedje uit de hitparade. Muziek is een perfect hulpmiddel bij het verwerken van emoties”.

Walter Trout // Photo Credit Greg Watermann

In de band heeft bassist Rick Knapp inmiddels plaats gemaakt voor Johnny Griparic. Volgens Trout de allerbeste bassist met wie hij ooit heeft samengewerkt. “Nog niet eerder is het groepsgevoel zo sterk geweest. We zijn nu een echte eenheid, iets wat vooral op het podium duidelijk merkbaar is. Johnny heeft een schat aan ervaring opgedaan in de band van Slash met wie hij twaalf jaar samenwerkte. Mensen denken al snel dat hij zich vooral met hardrock bezig hield maar hij heeft ook nog eens de nodige tijd met Carole King doorgebracht en tourde bovendien met Branford Marsalis en Steve Winwood. Hij is in Los Angeles enorm gewild en daarom was ik zo aangenaam verrast te kunnen vernemen dat hij in mijn band wilde spelen. Hij bekende onlangs het plezier in de muziek te hebben terug gevonden bij ons. Iedere avond klinken dezelfde nummers toch weer anders door een heel andere benadering. Hij beschikt over een enorm bas-vocabulaire. Wanneer je naar ‘Almost Gone’ van het nieuwe album luistert hoor je precies wat ik bedoel. Je zult verbaasd zijn wanneer we met hem in Carré zullen spelen. Het voelt iedere avond als een nieuwe ontdekkingsreis”.

Voor Trout voelde het optreden tijdens het Lead Belly Fest in Londen tijdens de afgelopen zomer ook als een geheel nieuwe ervaring. “Het was twee jaar geleden dat ik voor het laatst op een podium heb gestaan. Ik was niet echt nerveus maar vroeg me wel steeds af wat er eventueel zou kunnen gebeuren. Krijg ik kramp in mijn handen, word ik wellicht duizelig of knal ik voorover van het podium af? Komen de dingen die ik wil zeggen wel duidelijk over? Vanaf het moment dat ik het podium op liep en mijn gitaar inplugde voelde ik me helemaal op mijn gemak. Alsof ik thuiskwam. Ik kon me alles weer herinneren en voelde me weer zoals ik me hoor te voelen. Tegelijkertijd vergat ik het gevoel dat ik had tijdens mijn ziekte. In het ziekenhuis heb ik beelden bekeken van mijzelf waarin ik me niet herkende. Op dat podium wist ik weer waar het mij allemaal om te doen was. Muziek maken is en blijft mijn hoofddoel. Is trouwens altijd al zo geweest”.

Of de bodem is bereikt, of liever gezegd: of het hoogtepunt is bereikt betreffende de diepgang in zijn muziek durft Trout niet te zeggen. “Toen ik ‘Blues For The Modern Daze’ had afgerond dacht ik inderdaad dat dit punt was bereikt. Ik heb niets meer te melden dacht ik nadat het album werd uitgebracht. Tot het moment van ‘The Blues Came Callin’ daar was en ik al ongeveer met één been in het graf stond. Ik had wel degelijk nog iets te vertellen.
Wanneer ik volgend jaar weer aan een nieuw album ga werken zal er zeker wel weer iets zijn om over te schrijven. Er zijn altijd bepaalde onderwerpen waar ik iets mee wil, of zelfs moet doen en die ik in mijn muziek wil verwerken. Sterker nog, wanneer ik niet op heel jonge leeftijd de gitaar had gepakt was ik onherroepelijk in een psychiatrische inrichting terecht gekomen. De muziek is altijd mijn redding gebleken. Nogmaals, waar dit met een eventueel nieuw album naar toe gaat is onzeker. Hoe of wat durf ik je nu echt niet te zeggen maar één ding is absoluut zeker…
Het komt altijd uit mijn hart”.

De “I’m Back” Tour is reeds gestart. 28 November speelt Walter Trout in Koninklijk Theater Carré te Amsterdam.

Website: www.waltertrout.com