Foto’s Leo Gabriëls
Thorbjørn Risager is al lang geen onbekende naam meer voor de gemiddelde Europese bluesliefhebber. De boomlange Deen, geboren in 1971, studeerde aan het conservatorium in Kopenhagen, formeerde zijn eerste band in 2002 en bracht in 2004 zijn eerste album uit. Hij speelt gitaar en saxofoon, alhoewel hij dat laatste niet meer in zijn band The Black Tornado doet. Verschillende awards in thuisland Denemarken vielen hem al ten deel. In maart 2014 werd het achtste album, Too Many Roads uitgebracht op het prestigieuze Ruf Records label. Een drukke tour volgt, met optredens door heel Europa. Zijn band The Black Tornado bestaat naast Thorbjørn uit Emil Balsgaard op keyboard en piano, Peter Skjerning op gitaar en zang, Kasper Wagner op sax, Hans Nybo op sax, Peter Kehl op trompet en zang, Søren Bøjgaard op basgitaar en Martin Seidelin op drums en zang.
Door Nineke Loedeman
Ook de organisatie van Bospop zag de potentie van deze band en wist ze dit jaar te programmeren. Na afloop van het concert is er gelegenheid voor Blues Magazine om bij te praten met deze hardwerkende vertolker van blues, rock, jazz en soul. We moeten wel wat creatief zijn om ergens rustig een gesprek te kunnen voeren. Uiteindelijk lukt dat: we mogen plaatsnemen in de cabine van de megagrote pers truck, in een zeer toepasselijke blauwe kleur. Het is hoog, droog en het belangrijkste: het is stil.
We zijn nog maar net halverwege, maar 2014 is tot nu toe al een druk jaar gebleken voor de band. Er is veel aandacht in de media: de mooie recensies van Too Many Roads stromen binnen, zitten in een drukke tour en hun muziek wordt overal gedraaid. Zodra we zitten vraag ik hem eerst hoe hij het optreden van zojuist heeft ervaren.
“ Echt geweldig vond ik het! Hoewel het vroeg in de middag was, was er best veel publiek, en dat reageerde ook nog zo enthousiast. Dat is altijd fijn om mee te maken. Hoewel kort, zelfs voor een festival set, hebben we best een powervolle set neergezet denk ik zo. 2014 is zeker een goed jaar voor ons, we merken dat we veel meer media aandacht krijgen. We klimmen hoger op de internationale ladder en dat is zeker mede te danken aan onze samenwerking met ons nieuwe platenlabel Ruf Records. Dat label is veel groter dan het Deense label welke we hiervoor hadden. Daarbij heeft Ruf vestigingen over de hele wereld. Uiteraard zijn we daar erg gelukkig mee.”
Vertel eens, wie is Thorbjørn Risager en hoe ben je begonnen in de muziek?
“Als zevenjarige begon ik al met het bespelen van de mandoline. Ik kom uit een muzikale familie: zowel beide ouders alsook mijn zus bespelen instrumenten. We hadden zelfs een familieband waarin ik de mandoline bespeelde. Enkele jaren later begon ik met gitaarspelen en ook de saxofoon. Op de middelbare school begon ik met zingen, en toen ontdekte ik dat daar mijn passie ligt. Ik beschouw mijzelf dan ook in eerste instantie een zanger. In de band beperk ik mijzelf dus tot zingen en gitaar spelen. We hebben in de band natuurlijk al twee saxofonisten, en we hebben wel eens het idee geopperd om op het podium een soort van saxofoongimmick neer te zetten, maar dat is er helaas nog niet van gekomen. Wie weet lukt dat ooit nog eens.”
Thorbjørn is naast veelzijdig muzikant, ook een begenadigd liedjesschrijver. Op ieder album prijken zijn liedjes, naast zo nu en dan een weloverwogen cover.
Kortgeleden is jullie achtste album Too Many Roads uitgekomen. Wat kun je vertellen over dit album? Schrijf je alles zelf, en zo niet, met wie nog meer?
“Ik schrijf zelf inderdaad de meeste songs. Zo ook op het laatste album, waarop zich ook een cover bevindt nl. China gate. Trouwens, zowel gitarist Peter als drummer Martin hebben ieder ook een song voor dit album geschreven. Maar meestal schrijf ik dus de songs, en als ze min of meer af zijn, presenteer ik ze aan de band om hun mening en input te horen. Ik heb soms ook wel enkele ideeën over de arrangementen maar dat doen we uiteindelijk toch altijd samen.“
Wie zijn je invloeden door de jaren heen en is je stijl de afgelopen 10 jaar erg veranderd?
“Telkens kom ik er weer op terug: mijn twee allergrootste invloeden zijn de zangers B.B. King en Ray Charles. Ray heeft voor mij echt de allerbeste, meest soulvolle stem. Zeker zijn werk uit de relatief onbekende jaren 70, albums waarop hij vocaal bijna als een bezetene te keer gaat. Maar als ik over strikte blues spreek, laten de zangkwaliteiten van B.B. King me absoluut niet onberoerd. Zijn stijl is niet eenvoudig te noemen en hij is echt een heel getalenteerd zanger. Het kan mijns inziens gewoon niet beter! Ja, ik denk zeker wel dat onze stijl wat is veranderd in de loop der tijden, dat kan ook bijna niet anders. Weetje, we zijn altijd al wel vrij breed qua repertoire geweest. Was het voorheen veel blues en jazz, tegenwoordig spelen we toch wat meer mainstream: wat meer rocky, wat minder echte blues en minder jazz. Dus nu minder traditionele invloeden en een wat meer moderne en vernieuwende sound. Zo bereiken we ook een breder publiek.”
Sinds wanneer speel je met deze band, wiens naam je trouwens in 2014 hebt veranderd in Thorbjørn Risager & The Black Tornado.
“De band en ik spelen al hele lange tijd samen. Zeker elf jaar in deze, min of meer dezelfde, samenstelling. Met toetsenist Emil speel ik zelfs al twintig jaar en met bassist Søren al vijftien jaar. Samen met Søren heb ik ook Too Many Roads geproduceerd. Søren is weliswaar een bescheiden persoon, maar hij heeft geweldige ideeën en het is bijzonder fijn om dat samen met hem te hebben kunnen doen. Het was voor ons de eerste maal dat wij zelf een album hebben geproduceerd, en het voelt gewoon erg bijzonder om op die manier de eindverantwoordelijkheid in eigen hand te kunnen nemen. Het resultaat mag er wezen en dit blijkt goed te werken voor ons allemaal. Achteraf is zeker gebleken dat dit zelf doen, te verkiezen is boven iets belangrijks als de productie over te laten aan een ‘buitenstaander’. Tja, onze naam. De reden dat we die hebben veranderd is heel simpel: het is internationaal beter uit te spreken! Mijn eigen naam is gewoon toch lastig, maar die van ‘The Black Tornado’ levert geen enkel probleem op. Zeker nu we aan Ruf gelieerd zijn en dus meer over de grenzen komen wil je een gemakkelijker naam voeren. Nog een reden is, dat de band hun eigen naam wilde hebben. Zodat ze ook zonder mij kunnen werken en geboekt kunnen worden. Ik loop al een tijdje met een plan rond om, samen met mijn vrouw die arts is, voor een jaar naar Groenland te vertrekken. Als ik dat ga doen, moet de band natuurlijk wel verder kunnen. Dan kunnen ze onder de naam The Black Tornado gewoon werken als begeleidingsband van bijvoorbeeld andere artiesten.”
Thorbjørn Risager & The Black Tornado zijn een hechte groep muzikanten, die niet alleen samen in deze band musiceren, maar allen daadwerkelijk participeren in de band. Dat behelst veel meer dan slechts anderhalf uur samen op een podium staan. Alles wordt in eigen beheer uitgevoerd, ieder bandlid heeft zijn eigen aandeel. Zo is er geen aparte roadcrew of iemand die de merchandise voor zijn of haar rekening neemt. Ook administratieve handelingen worden door leden van de band zelf uitgevoerd, het is echt een self-supporting bedrijf. Niets meer en niets minder. Voordeel is dat eenieder zich 100 % betrokken voelt bij het reilen en zeilen van hun ‘bedrijf’. Die sterke onderlinge band is goed te merken tijdens een optreden, dan spat het enthousiasme en plezier van de heren het podium af.
Jullie band bestaat uit zeven personen, en naast dat jullie samen spelen, delen jullie het hele hebben en houden van de band. Hoe moeilijk is ‘life on the road’ met zoveel personen? Jullie moeten op zijn minst naast collega’s ook vrienden zijn.
“Eigenlijk bestaat de band uit acht personen, waarvan er altijd zeven op het podium staan. Er zijn twee saxofonisten die dus een duo-baan delen. Iedereen binnen de band heeft een taak en dat werkt heel goed mag ik wel zeggen. ‘Life on the road’ is soms zwaar en we zijn inderdaad gelukkig vrienden van elkaar. Tuurlijk is het soms wat moeilijk, bijvoorbeeld als je lang aan het touren bent, en soms weken onderweg bent. Aan het eind van zo’n tour ben je het wel eens zat. Maar het voordeel van zoveel mensen is , dat je genoeg kunt afwisselen in gesprekspartners. Of iemand eventjes ontlopen als je er geen zin in hebt. Dat is heel normaal en menselijk. We zijn gegroeid naar een sterke organisatie en hebben het de laatste jaren mogelijk gemaakt om optimale privacy te bedingen. Zo hebben we bijvoorbeeld tijdens het touren in ieder geval aparte slaapkamers.”
Hoe staat het met jullie plannen met betrekking tot een nieuw album?
“Afgelopen maart is Too Many Roads dus uitgekomen, en we hebben een afspraak om ieder tweede jaar een nieuw album te maken. Dus het schrijven voor een nieuw album zal er volgend jaar weer aankomen. Persoonlijk kan ik vrij goed werken met deadlines. Ik kan er echt voor gaan zitten om te schrijven. Dan plan ik een bepaalde periode, en begin ik bijvoorbeeld vanaf 8 uur ‘s morgens met schrijven. Tegen de tijd dat we nummers moeten gaan repeteren, weet ik dat ik met een aantal volledige songs op de proppen moet komen, die praktisch af zijn. Gelukkig kan ik goed op die manier schrijven. “
Je tourt momenteel volop door Europa, zie je verschil in benadering in de verschillende landen? Hoe is de bluesscene in Denemarken?
“Zeker merk ik verschil in het publiek tussen de verschillende landen. Voor mijn gevoel lijkt de Deense en Nederlandse bluesscene erg op elkaar qua opkomst en enthousiasme. Geen idee hoe dat komt. Maar eerlijk gezegd springen Zweden en Duitsland er bovenuit wat betreft hoffelijkheid en enthousiasme. De zalen zitten vol, de ontvangst is altijd goed en we verkopen er dan veel cd’s. Mag ik dit wel zeggen? Ik weet niet of je dit moet opschrijven haha.”
Hoe kijk jij tegen jonge mensen in de bluesmuziek aan.
“Ik moet je bekennen dat ik me daar niet zo mee bezig houdt, ik concentreer me vooral graag op mijn eigen muziek. Wat ik wel merk is dat vooral de concerten in de grote steden zoals Kopenhagen, Berlijn en Stockholm goed bezocht worden door jongeren. En dat is een uitstekend proces natuurlijk. Laatst zag ik trouwens op een festival een helemaal te gekke band van vier jonge gasten, die met hun optreden bijzonder veel indruk op me hebben gemaakt, eh Sugar Boy & The Sinners, ken je die?”
Nadat ik Thorbjørn heb uitgelegd wie die ‘jonge gasten’ zijn en wat ze inmiddels in de Nederlandse bluesscene hebben bereikt, is het tijd om afscheid te nemen en we klauteren beiden voorzichtig uit de hoge cabine.
Website artiest: http://risager.info/
THORBJORN RISAGER & THE BLACK TORNADO zijn binnenkort weer in Nederland. Hieronder volgt het tourschema en kijk voor alle details in onze Blues Magazine concertagenda !
5 September – NixenMeer, Enschede
6 September – Bluesrock Festival, Tegelen
7 September – North Sea Jazz Club, Amsterdam
13 September – De Noot, Hoogland
Mooi verslag , van een groot artiest …… door een goede verslaggeefster !! KIKKE he die truck !!
Wist niet dat we een eigen ‘BM’ Truck nu hebben voor de concerts. Gaaf! :)