Photography by Leo Gabriels
In gesprek met Thorbjørn Risager
Blues Magazine was in de gelegenheid Thorbjørn Risager van de Deense band Thorbjørn Risager And The Black Tornado te spreken voorafgaande hun optreden op 6 oktober in zaal Der Schwarzer Adler in Rheinberg. Manager Annika Westman had dit perfect geregeld en zaaleigenaar Ernst Barten zorgde voor de zeer prettige ontvangst. Thorbjørn stelde voor het gesprek te voeren in de oude schuur vol dito gereedschap achter de zaal. Een perfecte plek in een ‘bluesy’ omgeving. Met een zeer vriendelijke en ontspannen Thorbjørn konden we beginnen.
Tekst: André Wittebroek / Foto’s: Rudi Wittebroek
Jullie zijn net terug van een korte toer in de U.K.? Hoe is die verlopen, ben je tevreden over de optredens?
Heel erg tevreden. We hebben daar vier shows gedaan en de respons was geweldig. Het publiek waardeerde onze muziek echt. Ze zijn daar net zo enthousiast als op het vasteland en zeer vriendelijk. Elk land heeft wel zijn eigen dingen maar de waardering voor eerlijke live-muziek is overal hetzelfde. Voor ons was het de vierde keer in de UK maar het waren allemaal korte toertjes. We hopen dat door deze succesvolle toer er meerdere optredens komen. Volgend jaar maart gaan we weer terug voor drie shows.
Hoe ben je zo tot de muziek gekomen? Zijn er bepaalde redenen of voorbeelden geweest om professioneel muzikant te worden?
Volgens mijn ouders liep ik als kind altijd al te zingen, het zat er dus al wel vroeg in en mijn moeder zong in een koor. Muziek was in ons gezin belangrijk. Op school had ik een fantastische muziekleraar die van de klas een muziekband maakte. Elke leerling kreeg een instrument en de klas werd een heel orkest. Vanaf mijn zevende bespeelde ik de mandoline. Op het gymnasium is er in Denemarken de mogelijkheid te kiezen welke creatieve richting je wilt gaan doen. Je hebt je ‘normale’ vakken maar daarnaast kun je kiezen uit bijvoorbeeld muziek, sport, kunst. Ik koos de muziek. Op de muziekschool ben ik ook saxofoon gaan spelen. Daarna ben ik naar het Musikkonservatorium in Kopenhagen gegaan en pakte de gitaar op. Daar waren veel faciliteiten en interesseerde ik me al voor de blues en speelde in een coverband. Na het conservatorium heb ik nog een tijd als muziekleraar gewerkt. In 2002 startte ik mijn eerste band Blue 7 en dat was erg belangrijk voor mij omdat ik in mijn eigen band zelf de muzikale richting kan aangeven aangezien ik de leider ben.
Daarna begon je met de huidige band? De bezetting is groot, acht personen. Kende je die allemaal al en is een acht-persoonsband niet erg kostbaar wat betreft toeren, hotels e.d.?
We komen allemaal uit de bluesscene in en rond Kopenhagen en hebben elkaar daar leren kennen. We zijn nu al jaren bij elkaar en we kennen elkaar heel goed, we zijn echt vrienden en hebben veel plezier met elkaar en ik denk dat we dat op het podium ook uitstralen. Het plezier in de muziek is zo belangrijk. De band bestaat uit acht personen, maar op tournee zijn we met zijn zevenen. De saxofonisten Kasper Wagner en Hans Nybo wisselen elkaar af. In de band zijn de taken precies verdeeld en zo beheersen we de kosten. Muziek maken alleen is niet voldoende. Je moet ook investeren in de band zoals uitstraling, goede kleding, merchandise. Een top organisatie moet het zijn. Het ene bandlid is de chauffeur, de andere doet alle merchandise, ik de muziek. Ieder bandlid heeft een taak. We zijn een heel goed team. Verder zijn de zaken voor muzikanten in Denemarken heel goed geregeld, men ziet goede muziek als een duidelijke cultuurbijdrage voor het land. Daardoor is er een minimumloon voor muzikanten en de vakbonden zijn sterk en komen echt voor hun leden op. We hebben bewust een zeer goede merchandise en dat betaalt zich uit. Verder hebben we een bepaalde vraagprijs en gaan daar niet onder zitten, je doet jezelf dan tekort en legt er geld op toe en dat kan natuurlijk niet. Je bent dan met het einde van de band bezig. Al met al door een zeer goede en strakke organisatie is het goed te doen. Verder hebben we met Annika Westman een geweldige boeker, daar zijn we zeer gelukkig mee. Sinds 2005 werken we samen en dat gaat perfect. Naast deze band heb ik nog een duo en spelen we vooral muziek van B.B. King, Ray Charles e.d. B.B. King is vooral bekend om zijn gitaarspel maar zijn stem is voor mij de beste uit de bluesmuziek. Diep, warm en vol.
Hoe schrijven jullie de songs? Dat lijkt me moeilijk met zijn achten.
Voor de muziek ben ik verantwoordelijk. Het liefst schrijf ik als ik alleen ben, ik kan me dan beter concentreren. Het moet rustig en stil zijn. Mijn onderwerpen zijn meestal persoonlijk van aard. Eerst ben ik bezig met de akkoorden en grooves waarna de melodie komt. Het zingen bestaat eerst uit nonsens geluiden, ik brabbel en neurie maar wat en daarna volgen de woorden. Het Engels is moeilijk voor mij en dat is hard werken maar in het Deens de blues te zingen is internationaal niet aan de orde.
Ik zag jullie op tv in Rockpalast. Voor mij het beste live-tv-muziekprogramma ooit en nog steeds. Dat was vast een eer. Heeft het jullie meer optredens en bekendheid gebracht? Dat moet haast wel, want het was ook mijn eerste kennismaking met jullie muziek!
Zeker heeft dat ons goed geholpen, we merken dat het meest in Duitsland. Daar kennen ze ons nu veel beter en daardoor hebben we meer optredens. Het is uitstekende promo natuurlijk. Het staat prima op je c.v.
Zijn er nog bepaalde toekomstplannen? De nieuwe cd ‘Change My Game’ plus de dvd zijn net uit, dus die zullen nog wel even wachten, neem ik aan. Amerika nog in de planning?
We willen het eigenlijk iets anders gaan doen de komende tijd. De cd is niet meer zo populair; er wordt gedownload, gestreamd, gespotified en de cd zelf wordt niet veel meer gekocht. We willen meer singles uitbrengen in plaats van cd’s. Je moet met de tijd mee. Na vier of vijf singles dan misschien weer een cd. Een cd maken kost veel werk en kost veel tijd. We hebben n.a.v. de cd ‘Too Many Roads’ een boeker gezocht in Amerika en dat is niet gelukt. Het hoeft ook niet echt want Europa is groot genoeg voor ons.
Wat is het meest speciale moment in jouw carrière geweest tot nu toe?
Dat was op het Mahindra Bluesfestival in Mumbai waar ik op het podium stond met Buddy Guy. Dat was echt een speciaal moment en een grote eer.
Jullie laatste cd heet ‘Change My Game’. Heeft de titel een speciale betekenis ?
Jazeker, een persoonlijke. Ik wil meer tijd doorbrengen met mijn gezin. We toeren veel en dat wilde ik een beetje minderen. We doen ongeveer honderd optredens per jaar. Mijn vrouw en ik hebben twee kinderen van zes en acht jaar en daar wil ik meer tijd mee doorbrengen. Vandaar de titel.
Zou je nog iets willen zeggen tegen de lezers van Blues Magazine?
Ik hoop jullie bij een concert van ons te mogen begroeten, we zijn altijd in voor een praatje na de show en ik dank Blues Magazine voor de interesse.
Website artiest: http://www.risager.info
We horen graag je mening! Voeg reactie toe