Interview The Delta Saints
Tekst: Daan Zeegers
Hoe gaat het met jullie? Ik begreep dat jullie net een lange reis achter de rug hadden.
Ben: “We komen net uit Hamburg, Duitsland. We vlogen op Stockholm en reizen in deze tour vanaf Scandinavië naar het meest zuidelijke punt van Spanje. We doen een maand over die reis, dus dat is niet slecht. Zo’n lange reis is het gemiddelde in de Verenigde Staten. Daar zit je gemiddeld zes à zeven uur in de auto voor een optreden. Dat is klote, maar dan ga je wel naar de beste baan in de hele wereld.
Voor deze baan maak je offers. De laatste zes maanden was het gekkenwerk: we hebben vanaf midden juni tot midden oktober in Europa gespeeld en in de tussentijd speelden we drie-en-een-halve week in de Verenigde staten. Nu spelen we weer vanaf september in Europa en als we terugkomen hebben we één week voordat we een tour van twee weken in de Verenigde Staten spelen. Het is soms wel gewoon een baan, maar nogmaals: het is de beste baan in de wereld.”
Na al deze jaren van touren doe je aardig wat ervaring op. Wat heeft dat jullie gebracht?
Dylan: “Van elke tour die we doen krijgen we meer ervaring en krijgen we meer zicht op wat de juiste benadering is. Veel jaren hebben we simpelweg elke gig geaccepteerd. We speelden overal en zoveel we konden. Langzamerhand hebben we de focus verlegd naar een meer gerichte manier van touren. Op deze manier richten we ons meer op slimmere markten. In Europa heeft Manny Montana(management, red.) het altijd super gedaan. In de Verenigde Staten werken we nu samen met een nieuw boekingsbureau. Zij helpen ons met het plannen van de tour met het motto: we werken slimmer, helemaal aangezien de V.S. zo groot zijn. Zo hebben we jaren in Atlanta gespeeld, waar we nog steeds niet echt weten aan te komen. In plaats van een tour van drie weken waarvan één in een gebied waar we niet aanslaan, spelen we nu een tour van twee weken en gebruiken we de laatste week anders. We kunnen dan bijvoorbeeld werken aan een nieuw album of videomateriaal voor op internet.”
Naast een ontwikkeling op het gebied van organisatie hebben jullie ook een fikse muzikale ontwikkeling doorgemaakt. Hoe hebben jullie je ontwikkelt vanuit een meer Delta blues geluid naar deze meer psychedelische benadering?
Ben: “Ik ben erg blij met die ontwikkeling en raak er door gemotiveerd om mij nog meer te ontwikkelen. Ik ben blij te zien hoe ver we zijn gekomen en ben bezig met de vraag: hoe kunnen we deze ontwikkeling doorzetten? Ik ben trots op elk album dat we uit hebben gebracht, maar als ik naar het oudere werk luister dan kan ik me er niet meer tot verhouden zoals toen. De Delta blues wereld is ook wel erg klein. Mensen zeggen dan snel dat je bluesrock speelt. Terwijl er niet echt een antwoord is op de vraag hoe onze sound is. Eerst klonken we zus, nu klinken we zo, en voor het volgende album: ik heb geen idee. We hebben wel een idee wat we ongeveer voor willen gaan, maar hoe het daadwerkelijk gaat uitpakken weet ik niet. Als je luistert naar ‘Bones’ dan ben ik blij met hoe hij uiteindelijk klinkt. Rock ’n roll liefhebbers zullen zich er in kunnen vinden, maar er zitten ook folk invloeden in. Ik denk dat veel mensen het album kunnen waarderen.”
‘Bones’ heeft inderdaad veel invloeden, maar desondanks klinkt het niet als een warboel van totaal verschillende genres. Hoe hebben jullie het voor elkaar gekregen het album als één geheel te laten klinken?
David: “Toen we begonnen met schrijven hadden we veel nummers, waarvan we niet alle nummers op het album hebben geplaatst. Als we dit wel gedaan zouden hebben, had het album wel rommelig geklonken hebben. Het heeft ons veel verfijning gekost om het zo gebalanceerd te laten klinken.”
Ben: “Ja en daarnaast is er visie voor nodig. We hebben gewerkt met een nieuwe producer, Eddie Spear. Hij wist en zag waar we heen wilden met het album en liet ons toe om allerlei uithoeken van onze ideeën te onderzoeken, terwijl hij het overkoepelende overzicht hield. Hij begeleidde alles in de juiste richting. Ed was super!”
Dylan: “Soms speelden we iets wat wij rommelig vonden, en dan zei hij: ‘Yeah! That’s awesome!’. Hij is een heel creatieve producer. We kwamen naar hem toe met heel veel ideeën en invalshoeken en hij omarmde bijna alles waar we mee aankwamen. Stuk voor stuk werkten we deze ideeën uit en zonder Ed zijn sturing was het een grote mengelmoes geworden. Nu is ‘Bones’ een heel eclectisch album en naar mijn idee spelen we met het album mee in een andere divisie. Het album heeft diepere lagen, waardoor de luisteraar het misschien niet in de eerste instantie omvat, maar dat is oké. Ik luister ook veel naar albums die ik in eerste instantie niet begreep, omdat er veel gaande was.”
Ik wil jullie ook wat vragen over jullie nieuwe drummer, Vincent. Hoe en waar hebben jullie deze jongen opgeduikeld?
Ben: “Vince en ik deelden de hotelkamer afgelopen nacht en toen hadden we het hier over. ‘Hoe is dit in vredesnaam gebeurd?’.”
Dylan: “Het was complete mazzel. Ben Azzi deelde mee dat hij de band verliet. Dit kwam omdat hij er niet van genoot om on the road te zijn. We herkenden dit ook wel, en daarom kwam het niet als een verrassing. We maakten een lijst van potentiële drummers om hem op te volgen, maar toen we try-outs deden hadden we aan het eind van de rit uiteindelijk niemand waar we echt tevreden over waren. Sommige van de sterkere kandidaten knapten af op ons drukke schema en wilden zich niet full time binden.
Op dat moment raakten we wat in paniek en ging ik met iedereen in gesprek, overal liet ik vallen dat we een drummer nodig hadden. Op een festival praatte ik met een vreemd meisje en zij had een vriend die drumde. Ze gaf me zijn telefoonnummer en twee uur later kreeg ik een sms’je van Vince waarin hij zei dat hij graag eens een try-out zou willen doen. Ik had wat van zijn YouTube filmpjes bekeken en dacht direct: ‘Dit zou nog wel eens onze man kunnen zijn.’. Vince verbleef toen twee weken in mijn huis in Nashville en ik leerde hem kennen als een hele aardige, slimme jongen. Hij was het complete plaatje en hij was bereid zich full time te binden.”
Het viel mij op dat jullie nu meer jammen op het podium, daar waar jullie eerder de nummers speelden zoals deze op de plaat waren opgenomen. Welke rol heeft Vince hierin?
Ben: “Vince brak dit voor ons open. Als muzikanten hadden we wel altijd de kunnen om dit te doen, maar we waren niet zo’n soort band. Vince houdt er van om te jammen en om dingen uit te breiden. Toen hij kwam opende hij de deur.”
Wat zijn de plannen voor jullie terugkomst in Nashville?
Ben: “Ik ga mezelf in een coma eten.”
David: “Het is dan Thanksgiving, dus we zullen veel met familie doorbrengen.”
Dylan: “Ik ga veel hardlopen, longboarden en meer gitaarspelen. Ik vind het heerlijk als ik op mijn eigen gear kan spelen thuis en daarnaast zullen we moeten gaan werken aan een nieuw album.”
Een nieuw album? Vertel!
Dylan: “Daar kunnen we helaas nu nog niets over loslaten…”
En op deze wijze houdt The Delta Saints iets te wensen over. Na een sterke presentatie van ‘Bones’ in Paradiso gaf de band een inkijkje in de ontwikkeling van de carrière van de steeds in populariteit stijgende band. Er valt nu weer genoeg te speculeren over het nieuw opkomende album en eventuele (Europese) shows die daar weer op zullen volgen.
Website The Delta Saints
We horen graag je mening! Voeg reactie toe