In Gesprek Met…. Marcus Bonfanti
Bloednerveus was hij zo vlak voor aanvang van de show toen hij klaarstond om voor de allereerste keer met zijn muzikale helden van Ten Years After op te treden voor een Amerikaans publiek. De legendarische Britse band die in augustus 1969 een verbluffend optreden tijdens het Woodstock Festival neerzette, viert dit jaar het 50-jarige jubileum met ‘A Sting In The Tale’, het onlangs uitgebrachte nieuwe studio-album. Zanger/gitarist Alvin Lee is er niet meer bij maar met Marcus Bonfanti in de gelederen is de band verrassend sterk voor de dag gekomen. Met ‘nieuwkomer’ Bonfanti nemen wij even de tijd om hem te spreken over dit album en zijn ervaringen tijdens de recente optredens met Ten Years After. Uiteraard dient er te worden terug geblikt op de rijke, en ook wel onstuimige geschiedenis van de band maar met de bescheiden Bonfanti wordt het vizier natuurlijk ook even op de toekomst gericht. Deze week is Ten Years After voor twee optredens in Nederland te zien.
Tekst: Jeroen Bakker.
Foto’s zijn van het concert op 8 december j.l. te Metropool, Hengelo: Markus Hagner i.s.m Rockblog.Bluesspot
“Ten Years After is in Amerika echt ‘een groot ding’, dacht ik hardop. De mensen gaan mij vergelijken met Alvin Lee en de kans is groot dat zij mij niet zien zitten maar ik ga gewoon mijzelf zijn. Ik speel en zing zoals ik dat altijd doe en als het ze niet bevalt dan is dat maar zo. Voor de eerste keer in mijn leven, en dat heb ik nog nooit eerder gedaan, ben ik vlak voor het optreden even alleen in de kleedkamer voor de spiegel gaan staan en heb ik mijzelf bemoedigend toegesproken”, bekend de zanger/gitarist. “Na de shows wordt als het even kan de tijd genomen om even met de fans samen te zijn. Ric is meestal degenen die als eerste de kleedkamer uitloopt om albums te signeren en allerlei bekenden te begroeten. Ik loop meestal snel achter hem aan. Wanneer je dan vervolgens hoort dat mensen het te gek vinden wat je ze zojuist hebt laten zien dan doet dat echt iets met je. We ontmoeten fans die de band al jaren achterna reizen en zelfs de beginjaren met Alvin Lee hebben meegemaakt. Natuurlijk worden er grappen gemaakt over het feit dat ik in die roemruchte beginperiode nog niet eens geboren was. Ook Ric, Chick en Colin zijn heel erg tevreden over mijn aandeel in de band. Als juist die mensen hun waardering uitspreken dan weet je weer precies waarvoor je dit allemaal doet.”
Marcus spreekt vol bewondering over zijn collega’s die dus, zoals gezegd, al enige tijd meegaan in het rock ’n roll-gebeuren. Ric is drummer Ric Lee die al vanaf 1965 deel uit maakt van Ten Years After en Chick is toetsenist Chick Churchill, in TYA actief sinds 1966. Pas veel later wordt Colin Hodgkinson ingelijfd om de baspartijen te verzorgen. Hodgkinson heeft dan zijn sporen reeds verdiend bij Alexis Korner, Pete York, Chris Rea en Peter Maffay en heeft daarnaast, voornamelijk als studiomuzikant, namen als Whitesnake en Mick Jagger op zijn CV. “Het zijn alle drie zeventigers ja maar van een generatiekloof is absoluut geen sprake”, lacht Marcus. “Natuurlijk komen er dikwijls prachtige verhalen naar boven uit ‘die goeie oude tijd’ en vaak klinkt er smalend ‘you were not even born yet’ maar in de beleving en passie voor de muziek zijn wij toch echt gelijkgestemden. Het is prachtig om ze te horen terugblikken op de beginperiode van de band en de hoogtepunten die kort daarop volgden. Ik heb veel gelezen over de muziek in de jaren zestig en zeventig en mijn grote voorbeelden waren in die tijd ook op hun hoogtepunt maar het is pas echt genieten als je met de mensen zelf daarover kunt praten. Overal komen herinneringen naar boven van zowel fans als muzikanten. Toen wij enige tijd geleden in B.B. King’s Bluescafé speelden wees Ric mij op een tent om de hoek waar hij met de band eindjaren zestig speelde en waar plotseling Jimi Hendrix, die toevallig ook in New York was, even langs wipte om gedag te zeggen. Ik realiseerde mij toen goed dat, mede door het optreden in Woodstock, de band in Amerika bijna bekender was dan in de eigen UK. Nog steeds merk je bij de fans die er indertijd bij waren hoe indrukwekkend de optredens met Alvin Lee waren.”
“De eerste keer dat ik in aanraking kwam met de muziek van Ten Years After was toen ik de Woodstockbeelden zag. Daarna heb ik de uitgebreide versie van het festival opgezocht en bekeken. Ik heb eigenlijk ooit maar twee albums van de band aangeschaft. Het eerste live-album en ‘Cricklewood Green’ toen ik naar Cricklewood, een wijk in het noordwesten van Londen, verhuisde. Pas later ontdekte ik dat het hoesontwerp op een paar minuten loopafstand van mijn huis, is vastgelegd. De originele exemplaren heb ik niet meer. Toen ik twintig jaar oud was heb ik alles op CD gekocht. Ik was indertijd nog maar pas als solo-artiest begonnen en ontmoette een Spaanse jongen die mij later aan veel optredens heeft geholpen. Hij bleek een enorme fan te zijn van Ten Years After en ik heb hem toen mijn originele albums gegeven.”
Bonfanti erkent dat het een heel bijzonder moment was toen hij hoorde dat hij werd uitgekozen om in de voetsporen van Alvin Lee te treden en zijn plaats in de band mocht overnemen. Van Alvin Lee die vijf jaar geleden overleed, weten we dat zijn allerlaatste optreden plaatsvond tijdens het Ribs & Blues Festival 2012 in Raalte. Hoewel Bonfanti dikwijls op de festivalprogrammering stond vermeld, bijvoorbeeld met Saint Jude en The Boom Band, is het hem nooit gelukt om Alvin Lee te daar te ontmoeten. Desondanks bleef Bonfanti de verrichtingen van de overgebleven muzikanten nauwlettend volgen en bleek hij eveneens uitstekend op de hoogte van het rijke oeuvre toen hij zich aanmeldde voor de eerste audities in 2014. Ric Lee en Chick Churchill waren serieus bezig om Ten Years After nieuw leven in te blazen. Bonfanti stuurde zijn uitvoeringen van ‘I’m Going Home’ en ‘Love Like A Man’ maar een reactie bleef uit. Het idee om een plaatsje in de band te veroveren had hij al bijna uit zijn hoofd gezet totdat Ric Lee hem pas vele dagen later belde. Het plan om Ten Years After weer van de grond te krijgen bleek niet eenvoudig. De band zou alleen voortgezet worden als de juiste mensen gevonden waren. Het moesten muzikanten zijn die in staat zouden zijn om de ware ‘Ten Years After-spirit’ te kunnen uitdragen. Men had de moed al bijna opgegeven maar Marcus bleek na een uitvoerige selectie de juiste persoon voor deze klus. “Ik ben nog altijd niet zeker hoe het nu precies is gegaan maar vermoedelijk is het een PR-jongen geweest die mij heeft aanbevolen bij Ric. Nog steeds hoor ik iedere avond tijdens het moment dat de band wordt voorgesteld, hoe blij zij zijn mij gevonden te hebben.”
Het bleek vrijwel onmogelijk om iedereen bij elkaar te krijgen voor het schrijven van nieuw materiaal. Marcus nodigde de muzikanten tijdens het schrijfproces daarom één voor één bij hem thuis uit om daar in de studio te werken. Opvallend is de rol van Chick Churchill die bij het opnemen van het nieuwe materiaal nadrukkelijk aanwezig was en met zijn toetspartijen een prominente rol vervulde bij de totstandkoming van ‘A Sting In The Tale’. Volgens de kenners is zijn rol in het totaalgeluid van de band nog nooit zo bepalend geweest en bevat het album ‘veel meer Chick’ dan op alles wat daarvoor is uitgebracht. “Ik heb geprobeerd om de bijdragen van de originele bandleden zo nadrukkelijk mogelijk vooraan te zetten in de mix. Zij zijn tenslotte Ten Years After. Het nieuws dat Chick kort na het uitbrengen van het album voor een open-hart-operatie naar het ziekenhuis moest kwam dan ook op een zeer slecht moment. “Ric bepaalde vervolgens het verdere verloop. Hij wilde de Amerikaanse fans in geen geval teleurstellen. Er is geen moment gedacht aan de mogelijkheid om gebruik te maken van een tijdelijke invalskracht en al helemaal niet aan het verplaatsen of uitstellen van de optredens. We hebben als trio de optredens in Amerika gedaan en de reacties daarop waren werkelijk fantastisch. Desondanks was de afwezigheid van Chick merkbaar en was ik enorm teleurgesteld daar niet met de voltallige bezetting te staan. Na de optredens in Amerika heeft de band een pauze van een maand ingelast en tijdens die periode kregen wij het bericht dat Chick weer op de been was en misschien zelfs al weer kon aansluiten om mee te doen met de optredens in Duitsland. Het was allemaal heel spannend maar hij heeft het gehaald. Toen hij twee dagen voor het begin van die tour naar ons hotel kwam was iedereen enorm blij en opgelucht. Nu alles goed is verlopen en hij weer hersteld is denk ik dat hij zelfs beter is dan daarvoor. In aanloop naar de operatie had hij veel last van allerlei pijntjes en voelde zich allesbehalve prettig. Wanneer je hem nu ziet kun je je niet voorstellen wat hij heeft moeten doorstaan. Maar kijk nu eens, band is in bloedvorm, gretig en bovendien fitter dan ooit.”
Bonfanti kan nog niet veel loslaten over de plannen voor het komende voorjaar en het daarop aansluitende festivalseizoen maar hij heeft ergens al gehoord dat het nog wel eens een drukke zomer kon gaan worden. Hij kijkt er naar uit: “I love busy summers man!”
Website artiest: www.ten-years-after.co.uk
Dus de opa’s komen bij elkaar.