Singer / songwriter Stevie Nimmo is een imposante verschijning, dat valt niet te ontkennen. Groot van stuk, stevig gebouwd en gezegend met een indrukwekkende zangstrot waarmee hij net zo makkelijk ruige bluesrocknummers, als hele prachtige gevoelige ballades zingt. Zijn veelzijdige gitaarspel wordt bejubeld, hij tovert de meest magnifieke solo’s uit zijn Fender Stratocaster alsof het niets is.
Al meer dan twintig jaar leidt hij een muzikantenbestaan, waarin hij acht albums heeft uitgebracht. Hij is geboren in Glasgow maar woont al sinds vele jaren in Frankrijk. Nadat hij in 2009 enige tijd uit de running is geweest na ziekte, is hij nu weer helemaal terug: zowel met zijn eigen Stevie Nimmo Trio als met de Nimmo Brothers, waarin hij samen met broer Alan avond na avond een stevig robbertje op het podium uitvecht.
Na enkele solo-, trio- en Nimmo Brothers-optredens gedurende afgelopen zomer, is Stevie klaar om weer volop te gaan toeren. Tijd voor Blues Magazine om met deze ogenschijnlijk ‘rustiger’ broer eens bij te praten over onder andere zijn Wynds Of Life…
Tekst: Nineke Loedeman
Tijdens het gezellige Rosblues Festival 2014 zal hij met zijn trio, bestaande uit Mat Beable en Craig Bacon, optreden en is er vooraf alle tijd voor een gesprek. Stevie oogt een tevreden man. Voor dit festival zijn er veel kaarten verkocht en de opkomst is ronduit geweldig. Ondanks de over het algemeen teruglopende bezoekersaantallen vanwege…ja vanwege wat eigenlijk? Op mijn vraag of dat aan de recessie te wijten is, antwoordt Stevie bevestigend, hoewel hij meent dat dat ons ook wordt ingegeven door de media.
Stevie: “Het wordt wel iets beter nu heb ik het idee. Natuurlijk kun je je geld maar een keer uitgeven en is uitgaan best een dure aangelegenheid tegenwoordig. Niet alleen dient er betaald te worden voor een ticket maar ook voor het vervoer, de drankjes, enzovoort enzovoort. In Engeland maar ook zeker in Schotland is de drank erg duur, daar betaal je zeven euro’s voor 1 drankje! Kun je nagaan dat, als je met zijn tweeën uitgaat, de kosten hoog kunnen oplopen. We zijn ons er wel bewust van, ik zeg vaak op het podium dat we er dankbaar voor zijn dat mensen er echt voor gekozen hebben om een avond door te brengen met ons in plaats van iets anders.”
Jullie omvangrijke Europese toer is zojuist begonnen, daar zal je best naar hebben uitgekeken. Jullie hebben pas in de North Sea Jazz Club gespeeld zag ik. Hoe was dat?
“Toen ik die gig gepland zag dacht ik nog: de North Sea Jazz Club, waar ken ik die naam toch van. Even later legde ik natuurlijk de relatie met het prestigieuze festival. Maar deze club is echt een mooie gelegenheid en wordt gerund door hele aardige mensen, onze ontvangst daar was bijzonder goed. Voor ons artiesten zijn dat toch wel de fijne locaties. Wel apart vond ik de tafeltjes voor het podium, waar mensen aan kunnen eten, dat is typisch amerikaans. Maar als het in de States kan, waarom niet hier nietwaar? Nee, gewoon erg leuke mensen daar, professioneel en reuze vriendelijk. Nu worden we in Nederland en België altijd goed en respectvol ontvangen, wat helaas niet altijd het geval is in de UK. Duitsland is nog redelijk nieuw terrein voor het Trio. We gaan daar in ieder geval wel met de Nimmo Brothers spelen, net zoals in Oostenrijk. Ja, ik denk wel dat ook Europa klaar is voor Stevie Nimmo Trio.”
Stevie Nimmo Solo, Trio of The Nimmo Brothers? Wat vindt je leuker, ben je liever bandleider of bandlid?
“Voor mij als songwriter is het solo akoestische gebeuren de meest pure vorm om te spelen, heerlijk vind ik dat. Inderdaad doe ik dat veel te weinig, wat ik wel spijtig vind. Weet je dat ik trouwens wel eens in een zogenoemde ‘bikers’ bar in Mortsel solo heb gespeeld? Dat was wel echt te gek hoor. Een heel stoer publiek maar toch stil en luisterend. Het spelen met het trio is ook een uitdaging op zich. Met mijn stem, mijn gitaar en de samenwerking als band. Daarbij is het belangrijk om onszelf te zijn én te blijven. Maar eerlijk gezegd is het met mijn broer Alan het leukste op het podium, dan knalt het eraf. Hoewel ikzelf wat introverter ben en Alan het leuk vindt om de performer te zijn, hebben we die beide persoonlijkheden nodig op het podium. Het matcht gewoon erg goed.”
Wilde je altijd al met je broer Alan in een band spelen?
“Eigenlijk is het toeval dat we samen zijn gaan spelen. Ik speelde al in een band die voornamelijk bluescovers speelde, van onder andere Peter Green en Freddie King. Tegelijkertijd speelde Alan ook in een band. Op een gegeven moment werden bij hem de amandelen werden verwijderd, dus kon hij een tijdje niet zingen. Aangezien er niemand anders kon zingen, vroeg hij aan mij of ik enkele shows kon invallen. Dat was voor mij geen enkel probleem, maar na de vierde show waren we het erover eens dat dit toch wel erg leuk was. Wat voor mij belangrijk was, was dat ik graag songs wilde schrijven in plaats van songs slechts te coveren. Daarbij wilde mijn toenmalige band niet echt toeren maar ik wel. Ik verliet dus die band en zo startten Alan en ik The Blackwater Blues Band, dat was ongeveer van ‘95 -’98. Na nog enkele wisselingen van bandleden bleven alleen wij tweeën over. Alan toen op drums, ik op gitaar plus een saxofonist, een bassist en nog een gitarist. We hadden immens veel plezier. We besloten toen onder de naam The Nimmo Brothers verder te gaan, aangezien Alan en ik de basis zouden blijven, aangevuld met een bassist en een drummer. Zo hebben we onder andere gespeeld met Mark Barrett op drums en Lindsay Coulson op bas. Natuurlijk krijg je ook weleens genoeg van elkaar, maar dat duurt nooit lang. Alan en ik knallen dan even, maar daarna is de ruzie ook snel over. Dat is toch wat makkelijker dan dat je zou doen tegen iemand anders in je band. We spelen nu tenslotte alweer twintig jaar met elkaar.”
Naar welke muziek luisterde je vroeger veel en heeft je beïnvloed?
“Ik kom toch wel uit de rockhoek en luisterde veel naar bands als Thin Lizzy, Free en Bad Company. Ook al geeft hij het niet toe, maar ik was diegene die Alan attendeerde op Paul Kossoff en Free, het Fire & Water album. Gary Moore, die ik kende van Thin Lizzy, was de eerste echte bluesgitarist die indruk op me maakte met het Still Got The Blues album. Daarna begon ik via Peter Green, B.B. King etc. te ontdekken. Waar ik vervolgens alles van wilde weten. Eigenlijk is alles wat je hoort en goed vind al een beïnvloeding. Ik ging van jaren ‘70 rock naar blues en weer naar rock en daar luister ik nog steeds naar. Daarbij, wat is blues? Thuis luister ik naar elektrische muziek, lekkere rock zoals Nickelback, Thunder, goede upbeat rock. Ik luister ook veel naar country muziek, maar dan niet de standaard zoals die van Willie Nelson. Trouwens, als je goed luistert staat er op ieder album van ons wel een countryachtig nummer. Zoals ‘Better Day’ bijvoorbeeld op Picking Up The Pieces ( 2009) en ‘King And Country’ op Brother To Brother( 2012). Dat zijn toch echt country songs met misschien iets meer gitaar dan gebruikelijk maar toch…Ook op mijn solo album Wynds of Life (2010) staan enkele regelrechte country songs. De naam Wynds Of Life verwijst naar een oud schots woord voor een smal, kronkelend pad waarvan je niet precies weet waar het naartoe leidt.”
Vertel eens over Wynds Of Life, want dat is je enige solo-album en uitgebracht in 2010 .
“Alle songs voor Wynds Of Life schreef ik nadat ik ziek werd. Nooit eerder vond ik het juiste moment om die nummers te schrijven blijkbaar. Het is een akoestisch album geworden, waarvoor ik naar Amerika ben gegaan om op te nemen. Ik werd omringd door een stel fantastische muzikanten en gezamenlijk kwamen we tot een geweldige sound. De nummers gaan over hoe ik me voelde tijdens mijn ziekte, over mijn angsten maar ook over hoop. Ik ben nooit negatief geweest en heb altijd getracht te relativeren. Natuurlijk was er de angst of ik zou blijven leven, toch? Toen ben ik begonnen met het van me af te schrijven. Kijk, wij Schotten zijn niet erg goed in het tonen van onze emoties. Ons motto is: doe maar gewoon en ga verder met je leven. Wij voelen ook niet snel medelijden met onszelf. Ik herinner me een bezoek aan de kliniek en ik zag een aantal vrouwen met sjaals en dergelijke, je weet wel. Ik dacht nog, we komen hier om beter te worden, maar voor sommigen pakt dat niet zo uit. Zo relativeerde ik mijn situatie en zette de negatieve gevoelens om in iets positiefs.
Het laatste nummer op Wynds of Life is het akoestische ‘Everything’s Gonna Be Allright’, slechts ik en mijn gitaar. Dat nummer, wat ik misschien twee keer live heb gespeeld, zegt alles over mijn gevoel in die situatie. Ik weet nog dat iemand huilde na afloop van dat nummer en vertelde dat ze hetzelfde had meegemaakt. Ik denk wel dat dat de kracht van muziek is, het tonen van je emoties ook op het podium. Ik schrijf en zing zoals ik me voel, hoe ik mijn leven leid.”
In het Stevie Nimmo Trio speel je met Mat Beable en Graig Bacon.
“Oh ja, Mat ken ik al heel wat jaren, hij is echt een topper. Graig speelt nu anderhalf jaar bij ons en ook hem mag ik graag. Hij viel al regelmatig in voor King King en zo is hij eigenlijk bij ons gekomen. Hij speelt ook bij meerdere mensen, onder andere bij Ben Poole. Ook Mat speelt met meerdere mensen, zo gaat dat in dit wereldje nu eenmaal. Het belangrijkste is om met mensen te spelen die je graag mag. Je kunt nog zo’n goede muzikant zijn maar er moet echt een klik zijn.”
Wat kunnen we van jou verwachten voor 2015, welke plannen liggen er ?
“Het eerste Stevie Nimmo Trio album is onderweg. Ik kan goed onder spanning schrijven, dat werkt wel voor mij. Er ligt een plan om dit album op nemen in februari, wellicht weer in Austin, Texas. Dan kan het album in maart of april uitgebracht worden. Een nieuw The Nimmo Brothers album zit er voorlopig nog niet in, misschien komt dat nog ter gelegenheid van ons 20-jarig bestaan. Vooralsnog wil ik gewoon lekker veel spelen want daar heb bijzonder veel plezier in. En als je plezier hebt, dan ziet en voelt het publiek dat ook.”
Wat denk je, is blues de oorsprong, zeg maar de blauwdruk van alles?
“Ja, ik denk het wel, blues is eigenlijk het gevoel van verbondenheid. Als er geen gevoel is, is er geen muziek mogelijk. Blues is oprechte emotie. Zelf luister ik naar alle soorten muziek waar ik maar blij van wordt, want als muziek je raakt dan is het goed. Mijn doel is dan ook om mensen een fijne avond te bezorgen en hen met een beter gevoel te laten vertrekken dan zoals ze gekomen zijn. Dan is mijn taak volbracht. Laat alle sores achter en luister naar mijn muziek.”
Na afloop kan ik alleen maar concluderen dat hier een man met passie voor me zit, iemand die de kunst verstaat die passie over te brengen aan zijn publiek. En wat zijn publiek betreft, dat gaat na afloop met een heel fijn gevoel naar huis.
In 2015 komt Stevie weer naar Nederland en België. Kijk hieronder naar de speeldata en check voor details onze Blues Magazine concertagenda.
16 januari – Spirit Of 66, Verviers (B)
17 januari – De Bosuil, Weert
18 januari – Friedrichsdorf (D)
21 januari – Dortmund (D)
22 januari – Bremen (D)
23 januari – De Groene Engel, Oss
24 januari – Zeeland, private gig
25 januari – De Witte Bal, Assen
27 januari – Emmendingen (D)
28 januari – Kandern (D)
31 januari – Winterbach (D)
1 februari – ’t Goor, Wuustwezel (B)
Websites:
Stevie Nimmo
Nimmo Brothers
Weinig diepgang en veel fouten in het artikel.
Ik vind het een alleraardigst artikel, en die paar foutjes die er in staan … ach, daar zullen de meeste lezers zich niet aan storen.
Wat ik wél storend vind, is dat iemand zich achter de nietszeggende naam Okidoki verschuilt.
Geen mens die weet wie je bent. Kom op, laat weten wie je bent !!
Mooi gedaan Nineke. Ga hem met The Nimmo Brothers zien in de Groene Engel in Oss 23 januari. Jij ook? De naam Okidoki ,dat heeft diepgang………………! Anoniem kritiek hebben ,dat is pas fout.