Geboren en getogen is hij in Glasgow, Schotland en zijn muzikale pad brengt Stevie Nimmo al 20 jaar ‘on the road‘. Hij groeide op in een warm gezin waar het aan muziek nooit ontbrak. Als oudste helft van Schotlands trots, de bluesrockformatie Nimmo Brothers, heeft hij zijn sporen al ruimschoots verdiend en achtergelaten in de wereld van blues en roots. 15 jaar geleden brachten de broers hun eerste album uit, toch bracht Stevie zelf pas in 2010 zijn eerste solo album ‘Wynds Of Life’ uit. Een overwegend akoestisch Americana album, waarop hij ziel en zaligheid blootgeeft na zijn herstel van een ernstige ziekte.
Daarna duurt het nog eens ruim vijf jaar voor hij zijn tweede soloalbum ‘Sky Won’t Fall’ zal presenteren. Dit is wederom een nieuwe stap voor Stevie want dit album is zijn eerste op het prestigieuze Manhaton Records Label. ‘Sky Won’t Fall’ komt op 4 maart 2016 uit.
Schreef hij met zijn eerste album voornamelijk over de gevolgen van zijn ziekte en het herstel hiervan van zich af, op ‘Sky Won’t Fall’ horen we een andere Stevie. Iemand die geleerd heeft zich niet meer druk te maken over wat anderen zeggen, iemand die zich realiseert wat echt belangrijk is in het leven en daar dankbaar voor is. Iemand die zegt, doe maar gewoon. “Sky Won’t Fall”, de wereld draait gewoon door.
Blues Magazine zoekt Stevie op als hij met zijn Trio Europa aandoet. De platenmaatschappij heeft hem via een zgn.‘special order’ nog nét op tijd kunnen voorzien van een voorraad versgeperste schijven van zijn binnenkort uit te brengen album. Tijdens deze toer doen ze Nederland, Duitsland, België en Luxemburg aan en zal worden vervolgd door een gezamenlijke UK tour met vriend en labelgenoot Ben Poole.
Tekst: Nineke Loedeman
“Net als ‘Wynds Of Life’ is ‘Sky Won’t Fall’ook een persoonlijk album, maar wel met een positievere kijk op het leven. Groot verschil is dat het mij tegenwoordig niet meer uit maakt wat mensen denken. Eerder wel, maar nu zal me zogezegd worst zijn. Ik heb nu eens geen teksten toegevoegd in het cd-boekje, maar vertel wel in een klein stukje tekst waarom ik het liedje heb geschreven. Het thema van dit album is: doe wat je wilt, het leven is al kort genoeg. Als je wat wilt, doe het! Vergeet wat anderen vinden, doe het! Zolang je niemand benadeelt, doe het!
De betekenis van de uitdrukking “Sky Won’t Fall” is simpel, het is een regel in het eerste nummer Chains Of Hope. Tegenwoordig is iedereen, ook jij en ik, maar bezig met onze telefoon, onze emails en ondertusen sms’en we heel wat af. En als we een keertje niet in de gelegenheid zijn dat te doen, raken we meteen in paniek. Dan moet je je realiseren dat de wereld heus niet vergaat, “Sky Won’t Fall”. Het leven gaat gewoon verder”.
Je vertelde eerder dat dit het meest opwindende album is wat je ooit gemaakt hebt. In welk opzicht?
“Uitgangspunt voor mij was dat ik echt graag een album wilde maken dat alle kanten van mijn schrijven zou belichten. Dit album bevat rock, blues, country, akoestisch en pop-rock. Het geeft erg goed weer wat ik kan en wie ik ben. Opwindend vanwege de mengeling van iedere stijl van songs die ik ooit geschreven heb. Sky Won’t Fall is onverhoopt een hele goede opvolger van Wynds Of Life geworden. De platenmaatschappij noemt het album ‘eclectisch‘, wat een aardige manier is om te zeggen: “we weten niet wat voor stijl het is”. Dat is goed, want het is MIJN stijl.
De nummers heb ik in de loop der tijden geschreven en sommigen al live gespeeld met het Trio. Er is een liedje dat ik al jaren geleden geschreven heb, dat is het akoestische Love You More Tonight. Het is een erg persoonlijk nummer dat daardoor nogal moeilijk bleek om uiteindelijk op te nemen. Het gaat over mensen waar ik veel van houd en het niet altijd antwoord krijgen op moeilijke vragen. De enige cover op dit album is Gamblers Roll. Dit is een nummer van de Allman Brothers Band, geschreven door Warren Haynes en Johnny Neel en is afkomstig van ‘Seven Turns’ uit 1990. Het is een van mijn favoriete nummers, we spelen het al een hele tijd met het trio.
Ik ben opgegroeid met de muziek van The Eagles. Ik begon zelf met gitaarspelen op nummers als Tequila Sunrise, Take It Easy en Desperado. De dood van Glenn Frey kwam dan ook hard aan.”
Vertel eens over hoe het album tot stand is gekomen in de studio? Het is tenslotte jouw eerste album met Manhaton Records en de eerste keer dat je met King King drummer Wayne Proctor hebt gewerkt nietwaar?
“In eerste instantie wilde ik voor dit album weer terug naar Austin, maar zag daar uiteindelijk van af. Het loopt al met al best wel in de papieren, zeker omdat je maar een bepaalde tijdsduur hebt. Dan moet het in een keer goed zijn. Daarnaast had ik ook een bepaalde verandering nodig en nieuwe ideeën. Dus na vele jaren met Armadillo nam ik afscheid van hen. Het opnemen deden we de Superfly studio’s in Ollerton en dat is me goed bevallen. Ik heb in het verleden in de beste studio’s met alles erop en eraan gewerkt maar een goed gevoel is het allerbelangrijkste. In deze kleine studio werkten we o.a. met Andy (Andrew Banfield), een coole en relaxte vent. We hadden een goede interactie met elkaar.
Het was eerste keer dat ik op deze manier met Wayne in de studio heb gezeten. Hij speelde trouwens al eens mee op het Nimmo Bros album ‘Picking Up the Pieces‘. Wayne moest ditmaal de rol van producer aannemen. Dat hield in dat hij mijn songs eerst beluisterde en daarna was het zijn taak om mijn gevoel en ideeën tot uiting te brengen via zijn mixtafel. We zijn eerlijk, hebben vertrouwen in elkaar en uiteindelijk verliep het allemaal vrij vlotjes. Met z’n drieën vormden we een goed team.
We planden tien dagen in om de tien songs op te nemen waarvan drie dagen samen met de jongens, Craig Bacon en Mat Beable. Daarnaast speelde Lloyd Maines, een bekende producer uit Austin, pedalsteel guitar op het country nummer Walk The Thin Line. Lloyd produceert onder andere de Dixie Chicks, de band van zijn dochter. Ik had een elfde song bij me maar we vonden tien eigenlijk genoeg. Het nummer dat we uiteindelijk niet hebben opgenomen is een echt Eagles-achtig nummer en dat zou wellicht te veel country zijn voor dit album. Die bewaar ik dus voor mijn volgende schijf!”
Je bent naast een begenadigd gitarist ook singer/songwriter. Je hebt vele liedjes geschreven voor jezelf maar schrijf je ook voor anderen? Naar wiens liedjes luister je zelf graag naar?
“Ik heb liedjes geschreven voor zowel de Nimmo Brothers als voor King King, maar voor anderen eigenlijk niet. Het is me wel eens gevraagd maar het komt er eigenlijk nooit echt van. Ik zou het wel willen trouwens. Zelf luister ik nog steeds graag naar Country blues en Folk. Muziek van The Eagles dus, Amos Lee en zeker Chris Stapleton. Wat een geweldige liedjes heeft die man geschreven! Ik ben een groot fan van hem. Hij komt binnenkort naar Schotland maar helaas moet ik hem missen. Zo jammer. Als een song me raakt dan is die song in mijn ogen goed.”
Hoe vind je de tijd dit alles te doen, de laatste tijd is het druk geweest. Een geweldig 2015 achter de rug met zowel het Trio als met de Nimmo Brothers.
“Het is best goed te doen, ik kan mijn tijd prima indelen. Ik heb geen sterke ambitie om groter en groter te groeien, zoals King King bijvoorbeeld. Ik doe mijn eigen ding, toer regelmatig en ga daarna weer naar mijn familie. Ik doe daarnaast een hoop andere dingen en zo is iedereen happy. Als ik ieder jaar een of twee toers heb en een paar festivals in de zomer mag doen, ben ik blij. Logistiek is het ook niet altijd eenvoudig, ik reis zelf nl. per trein. Mijn materiaal blijft in de UK en de jongens nemen dat voor mij mee in de toerbus. Niet het meest ideaal maar hey, that’s life.”
Na deze toer ga je aansluitend uitgebreid met Ben Poole in de UK toeren, jullie maken dan gebruik van dezelfde ritmesectie namelijk drummer Craig Bacon en bassist Mat Beable. Zin in?
“Zeker, dat is een echte uitdaging. Ben en ik hebben nu hetzelfde platenlabel, dus dat was geen hele moeilijke stap. We zijn wel twee heel verschillende artiesten, ik heb mijn fans en Ben heeft zijn fans. Geen van tweeën zijn we headliner van de avond, het is echt een dubbel optreden. We kijken waar we spelen en beslissen dan wie het eerst begint. We zien wel hoe het uitpakt, we hebben dezelfde band ter begeleiding, simpel.
Ben brengt trouwens binnenkort ook zijn nieuwe album ‘Time Has Come’ uit en ik heb op verschillende nummers de achtergrondzang gedaan. Ik kijk er naar uit.”
Nou gaat je broertje Alan met zijn band het voorprogramma doen van jullie beider favoriete rockband Thunder. Tikje jaloers?
Lacht.“Nou.. best wel een klein beetje. Ik had in eerste instantie dan ook het plan opgevat om mee te gaan op hun toer als Alan’s roadie, helpen met al die dingen rondom zijn gitaar. Waarom niet, dat maakt mij niets uit hoor en dat ziet er goed uit toch? Qua tijd zal het wat lastig worden maar ik probeer in ieder geval aanwezig te zijn bij een aantal shows”. Glimlacht: “Eigenlijk ben ik best wel trots op hem.”
Sky Won’t Fall (lees de recensie hier) komt uit op 4 maart 2016.
Website Stevie Nimmo
Mooi interview,Overigens “dat te veel country nummer” had ie wat mij betreft ook op de nieuwe schijf mogen zetten. Mij stoort het niet !