Interview met de Starlite Campbell Band
Flirting With The Blues festival, Amersfoort
14 december 2019
De Engelse Starlite Campbell Band baarde opzien met hun prachtige CD ‘Blueberry Pie’ die in 2017 is genomineerd voor Best Blues Album Recording Sessions in the European Blues Awards (zie recensie Blues Magazine). Aangezien deze band op het Flirting With The Blues festival optrad was de gelegenheid daar voor Blues Magazine een interview met hen te doen. De bandleden Suzy Starlite en Simon Campbell zijn de kern van de band en naar hen is de band ook genoemd. Tijdens het interview schoof drummer Steve Gibson ook aan. Suzy bespeelt de basgitaar en zingt en Simon speelt gitaar en ook zang. De songs schrijven ze samen, zo zijn de elf songs op de cd ‘Blueberry Pie’ allen van henzelf.
De organisatie van het festival stelde een rustige plek in het restaurant voor zodat we tijdens het interview konden genieten van een heerlijk stamppotbuffet. Perfect geregeld en onze dank was groot.
Tekst: André Wittebroek. (Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Kunnen jullie ons vertellen hoe en wanneer jullie in contact zijn gekomen met de muziek?
Suzy: “Muziek en zang was altijd al mijn eerste liefde. Er was altijd muziek in huis en elke zondag morgen zette mijn moeder een elpee op als ze lunch maakte en zongen en dansten we op de muziek. Ik speelde trompet in een fanfareband en het schoolorkest en zong in het schoolkoor. Met zestien jaar gaven mijn ouders mij een gitaar en leerde ik zelf spelen en liedjes schrijven en nam het op cassette op. In de huidige band speel ik basgitaar. Verder speel ik ook graag piano. Mijn grote voorbeeld als zangeres was Karen Carpenter en zangeressen die met veel emotie zingen zoals Nina Simone. Met mijn eerste band Mediggo speelden we folkrock en maakten in 1996 een cd en toerden door de UK op festivals en folkclubs.”
Simon: “Zolang ik mij kan herinneren hield ik van muziek. Thuis was geen muziek en zeker geen rock and roll. Mijn moeder zette de tv uit als bijvoorbeeld The Rolling Stones erop waren. Als jongen moest ik naar een kostschool en vond dat vreselijk. Het was de tijd van anarchie en tegen de conservatieve regels zijn. We wilden zelf beslissen. Je mocht niets en ik hield zo van muziek dat ik stiekem een heel kleine platenspeler naar binnen smokkelde tussen mijn kleding. Als ‘s avonds het licht uit moest draaide ik stiekem muziek met andere jongens, vooral Atomic Rooster, was daar helemaal gek van en Wishbone Ash en vooral de Flying V van Andy Powell vond ik schitterend en sexy! Mijn eerste gitaar zou dan ook een Flying V moeten worden en die kocht mijn vader voor mij op mijn zestiende in de plaatselijke muziekwinkel en ben ik serieus gaan spelen. Mijn moeder vond het maar niks, ze wilde geen muzikant in de familie. Die muziek ontspande mij en ik werd er rustiger van. We luisterden naar o.a. Cream, Santana, Peter Green, Ten Years After, Pink Floyd dus met veel gitaarwerk. Dat is ook wel te horen op het podium, wij spelen niet echt de pure blues maar er zit veel rock en dito gitaarwerk in onze muziek, zeker live.”
Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?
Simon: “We ontmoetten elkaar op het eiland Man waar we beiden woonden. Ik had net mijn eerste solo-cd ‘Thirty Six’ uitgebracht die nog werd genomineerd voor een British Blues Award. Ik hoorde een keer enkele songs van Suzy en was onder de indruk. We begonnen akoestische shows te doen met zelfgeschreven songs. We begonnen de band Starlite met een drummer en bassist waarin ik elektrisch en Suzy akoestisch gitaar speelde. Ze speelde toen nog geen bas. Ik lag in scheiding en we hadden een muzikale klik die verliefdheid werd en in 2014 zijn we getrouwd.
We besloten Man te verlaten om een nieuw leven te beginnen, pakten alles in een bus en vertrokken naar Frankrijk en kwamen in Duras terecht op een oude boerderij en bleven daar zes maanden. We schreven er muziek en hadden een prachtige zomer. Daarna zijn we richting Valencia gegaan voor het warmere weer en hebben daar vier jaar gewoond in een groot huis in een klein dorp. Ik bouwde mijn studio met een 40 kanaals Trident analoog console als middelpunt op. Alle apparatuur hadden we meegenomen. We merkten dat een rustige creatieve omgeving een positieve invloed op je werk heeft.”
Suzy: “Ik begon met bas spelen en kreeg meer belangstelling voor de blues door B.B. King’s album ‘Live At The Regal’. Ik bestudeerde het basspel van Jack Bruce, Andy Fraser, John Paul Jones e.d. de Britse bluesjongens zeg maar. We besloten in twee weken een album te maken en dat werd ‘Blueberry Pie’. Het verraste ons dat het overal zo goed ontvangen werd door de critici met 4 en 5 star reviews. In veel landen deed het heel goed in de bluescharts. Omdat we meer centraal in Europa wilden wonen omdat het dan makkelijker is om als muzikant je brood te verdienen gingen we weg uit Valencia. De Brexit en de onzekerheid ervan en het feit dat de muziekscene in de UK niet echt muzikantvriendelijk is was de UK geen optie. Men wordt daar als muzikant vaak niet serieus genomen, enkele goede clubs uitgezonderd. Hotels en eten vaak ondermaats, kleedruimtes slecht e.d. Men vindt dat je blij mag zijn dat je er mag spelen. Muziek is er vaak op de achtergrond, men kletst, drinkt, eet en dat is op het vasteland anders. Hier komt men meer voor de muziek en luistert.
Het liefst in Nederland want dat is toch een voorloper van het vasteland in de rock/bluesmuziek. Veel bands breken eerst daar door en later volgt vaak de rest van Europa. In Nederland zijn echter de huur-en koopprijzen zo hoog, dat was niet te betalen voor ons, dus zijn we verder gaan kijken in Duitsland. Gewoon rond gaan rijden om te kijken of er iets geschiktst te vinden is. In Winsen in de buurt van Hannover vonden we wat we zochten en wonen daar nu nog niet zo lang. Van daaruit heb je veel meer mogelijkheden, minder reistijd. We treden op met onze eigen band maar doen ook akoestische optredens als duo. Je hoeft niet veel mee te nemen en kunt in kleine locaties optreden.” Simon: “En de studio is weer opgebouwd zodat we voor klanten kunnen opnemen.”
Ja, hoe schrijven jullie je muziek?
Suzy: “We pakken de gitaar, beginnen te jammen en de melodie vloeit er dan uit. De teksten schrijven we over mensen die we ontmoeten, observaties die we doen en situaties die je meemaakt. Het gaat over het leven, geen fictie bijvoorbeeld. Echte dingen die in het leven voorkomen.”
Er komt een nieuw album uit volgend jaar. Kunnen jullie er al wat over zeggen?
Simon: “De titel is ‘The Language Of Curiosity’ en het album komt in maart 2020 uit. De teksten geven onze kijk op de wereld zoals die er nu uitziet. Er zit natuurlijk blues in maar het is ook rocky en opwindend. De muziek is vooral gebaseerd op de jaren zestig/zeventig met het accent op de gitaar. Daarin komt mijn voorliefde van die muziek weer naar voren.”
Zijn er nog bepaalde plannen voor de toekomst behalve de nieuwe cd?
Simon/Suzy: “We hopen natuurlijk dat het optreden op dit festival ons meer bekendheid gaat geven in Nederland. Vandaag is ons eerste grotere optreden. We willen ook nog een keer een akoestisch album maken en veel songs schrijven. Ons niet op één genre vastpinnen maar wisselende dingen doen zoals bijvoorbeeld Neil Young ook doet. We houden alles in eigen hand, maken onze eigen muziek, hebben onze eigen platenmaatschappij Supertone Records opgericht en zoals gezegd een eigen studio waarin we zelf opnemen en produceren. Het opnemen doen we zoveel mogelijk analoog en vintage. Dit alles geeft ons de vrijheid onze eigen weg te gaan. We hebben de afgelopen dagen met drummer Steve Gibson enkele bluesstandards opgenomen en heet The Coat en brengen die volgend jaar ook uit. Over vier weken staan we in de UK op het hoofdpodium bij The Great British Rock & Blues Festival gevolgd door een kleine tour. In februari 2020 volgt Londen.”
Dan moeten we afsluiten, de volgende band staat klaar op het podium en daar moet ook een verslag van gemaakt worden. Blues Magazine bedankt jullie voor de tijd en het gesprek en is benieuwd naar de nieuwe cd.
“We bedanken Blues Magazine voor de interesse in ons en het fijne gesprek en we hopen lezers van Blues Magazine bij een optreden van ons te mogen begroeten.”
Website Starlite Campbell Band
We horen graag je mening! Voeg reactie toe