Interview : Sonny Landreth, meester van de slide

Sonny Landreth (Louisiana, 1951) wordt door kenners beschouwd als één van de beste slide-gitaristen ter wereld. Bovendien is hij een aangenaam persoon met een mening. Op 29 oktober staat hij in de Heineken Music Hall, tijdens de Guitar Night 2010. (Zie hier meer details over deze show)

In gesprek met Sonny Landreth
11 september 2010

Tekst: Dietmar Terpstra

De meningen zijn er natuurlijk over verdeeld, maar als we stellen dat de blues nu zo ongeveer honderd jaar bestaat, zitten we niet heel erg ver naast de waarheid. Punt is dan ook, in hoeverre een muzieksoort na zoveel tijd nog van belang is. Landreth, aan de telefoon vanuit zijn thuisstad Breaux Bridge, Louisiana, heeft er een duidelijke mening over. ´Als je in ogenschouw neemt wat hier in de regio de laatste jaren gebeurd is, Katrina, de olieramp met de Deepwater Horizon, en wat daarover door diverse muzikanten is gemeld, dan is de blues absoluut relevant. De blues vertelt de waarheid, komt vanuit het hart. De blues zit in de geest van de mensen hier, in hun DNA. De tragedies die zich hier hebben afgespeeld hebben diep ingegrepen in de levens van mensen. Veel muzikanten zijn hier naar toe gekomen om daar over te vertellen. De gebeurtenissen hebben voor veel creativiteit gezorgd, en die creativiteit is een manier geworden om de moeilijkheden te kunnen hanteren. Is de blues relevant? Meer dan ooit, zou ik zeggen!´

Sonny Landreth groeide op in het zuiden van Louisiana, in een muzikale omgeving die werd bepaald door een smeltkroes aan invloeden, die zich uitte in een broeierige mix van cajun, blues, zydeco en jazz. Na het even kort met de trompet geprobeerd te hebben nam hij al vlot de gitaar ter hand, waar hij zich met hart en ziel op stortte. Samen met vrienden begon hij diverse bands, maar omdat de inspiratie niet vanzelf kwam, was het resultaat aanvankelijk bedroevend, reden waarom de diverse ouders de muzikanten van garage naar garage stuurden, om maar even van de herrie af te zijn. Maar zoals bekend, oefening baart kunst, en op jonge leeftijd wordt de jonge Sonny welkom geheten in de creoolse omgeving van zydeco-legende Clifton Chenier, op dat moment al wijd en zijd bekend als een genie op de accordeon. Een harde leerschool, maar uiterst hartelijk, zo herinnert zich Landreth die tijd. ´Clifton was een easy going man, ik voelde me onmiddelijk bij hem thuis. De creoolse gemeenschap heeft mij hartelijk verwelkomd. Als we gingen optreden spelen moest ik altijd eerst naar zijn huis komen. Daar werd dan een geweldig diner aangericht, uren zaten we aan tafel. Daarna reden we naar een of andere honky tonk in de middle of nowhere, waar we geacht werden vier uur lang te spelen, het was een geweldige tijd. Ik vermoed dat mensen als Mike Bloomfield of Al Kooper het zelfde gevoel gehad moeten hebben toen ze in de band van Muddy Waters gingen spelen, die zwarte jongens waren geweldig. En vergeet niet dat Clifton Chenier een fantastische muzikant was. Hij was een groot fan van Elmore James, en daar heb ik ook veel van opgestoken, dus het klikte onmiddellijk tussen ons. Hij was niet alleen een geweldige accordeonist, maar ook een groot zanger. Bovendien speelde hij nooit een song in dezelfde toonsoort als de vorige keer, dat hield me wel wakker.´ Na de periode met Clifton Chenier werkte hij veel met de godfather van de Britse bluesboom, John Mayall. Die scoorde vervolgens een bescheiden hit met het uiterst aanstekelijke, door Landreth geschreven Congo Square.

Sonny Landreth – Congo Square

Door de jaren heen heeft Landreth een geheel eigen stijl ontwikkeld. ´Eigenlijk is het me overkomen. Ik hoorde het in mijn hoofd, en daar ben ik mee aan de slag gegaan. Natuurlijk luisterde ik veel naar andere muziek. Scotty Moore, de gitarist in de band van Elvis, is van grote invloed geweest. Maar ik luisterde ook veel naar Robert Johnson, Elmore James en Chet Atkins. Opeens bedacht ik dat het interessant zou kunnen zijn om de frets achter de slide ook te bespelen. Zo verkreeg ik door de jaren heen een steeds grotere vocabulaire, het ene leidde tot het andere. Het heeft me natuurlijk wel enorm veel oefening gekost. En wat ook belangrijk is, en dat vertel ik ook altijd aan mensen die het vak willen leren: speel in een band. Je kunt thuis oefenen zoveel je wilt, maar de interactie in een band is van levensbelang.´

Ondanks het harde werk is Sonny Landreth slechts in beperkte kring bekend en gewaardeerd, het grotere publiek kent slechts bluesgrootheden als Eric Clapton en BB King. Landreth wordt dan ook beschouwd als muzikanten-muzikant. Veel dagen brengt hij door in de studio, waar hij zijn diensten verleent aan uiteenlopende muzikanten zoals Allen Toussaint, Mark Knopfler, John Hiatt en Eric Clapton, om er maar een paar te noemen. Door genoemde bandleiders wordt hij ook vaak mee op toernee genomen, omdat zijn virtuoze stijl en enorme vakmanschap bijzonder op prijs gesteld wordt. Bovendien is hij een graag geziene gast op het Crossroads Guitar Festival. Dat wordt op gezette tijden georganiseerd door Eric Clapton, en de opbrengst gaat naar een afkickcentrum op Antigua. Medemuzikanten op dit prestigieuze gitaristenfeest zijn onder meer Jeff Beck, Robert Cray, Buddy Guy, David Hidalgo, Jimmy Vaughn en Joe Walsh. Lijden aan dit ogenschijnlijke gebrek aan brede erkenning doet hij evenwel niet. ´Die kant van het muzikantenvak interesseert me totaal niet. Het gaat mij om het plezier van het muziek maken. Ik leer nog iedere dag, en verleg regelmatig mijn grenzen. Dat is veel belangrijker dan roem en rijkdom. En daarom vind ik het net zo leuk om het podium te delen met mijn eigen band, als met een grootheid als Joe Satriani.´

Internet : www.sonnylandreth.com

Ook op Blues Magazine ...

Recensie: Shemekia Copeland – Done come to far

Recensie: Supersonic Blues Machine – Voodoo Nation

Recensie: Sonny Landreth – Blacktop Run