Interview Son Little

In gesprek met Son Little naar aanleiding van zijn nieuwe album ‘Like Neptune’

Soms zijn er momenten dat de geschiedenis zich lijkt te herhalen. Het is april 2016 als BluesMagazine voor de eerste keer een afspraak heeft met de Amerikaan Aaron Earl Livingston, beter bekend onder zijn artiestennaam Son Little. De veelzijdige singer-/songwriter en multi-instrumentalist reist met een Thalys die geen moment het gedroomde alternatief van het vliegverkeer tussen Parijs en Schiphol blijkt te zijn, met als gevolg dat ons gesprek hier pas na een lange vertraging kan plaatsvinden. Ruim zes jaar later volgt als het goed is een tweede ontmoeting maar op deze doordeweekse dag in augustus 2022 rijdt er hier zelfs geen enkele trein van en naar de hoofdstad. Gelukkig biedt Zoom uitkomst en spreken wij Son Little naar aanleiding van zijn onlangs verschenen nieuwe album ‘Like Neptune’.

Tekst: Jeroen Bakker

Op het moment dat we hem voor de eerste keer ontmoeten in het hoofdkantoor van zijn platenmaatschappij, heeft hij kort daarvoor een succesvolle tournee als support-act van Curtis Harding, Mumford & Sons, Selah Sue en Kelis achter de rug en is er met zowel The Roots als met Wilco’s Jeff Tweedy en Mavis Staples samengewerkt. Zijn muziek blijkt werkelijk overal ‘inzetbaar’ en een Europes doorbraak van de muzikant met zijn ‘soul-music for the hip-hop-generation’ lijkt dan nog slechts een kwestie van tijd te zijn.‘Things I Forgot’ het eerste album, staat op het punt te worden uitgebracht.

Nu, zes jaar later, wordt nogmaals een poging ondernomen om het publiek hier met hem kennis te laten maken. “Soms lopen de dingen nu eenmaal net even anders dan je eigenlijk verwacht of hoopt. Eerlijk gezegd werk ik nooit met een plan. Op sommige zaken heb je namelijk geen enkele invloed en daar doe je verder niets aan”, aldus Livingston. Het zijn precies dezelfde woorden die bij onze eerste ontmoeting gebruikte. Son Little is een muzikant die nooit heeft nagedacht over het eventueel uitstippelen van een carrièreplan of strategie. Bij hem gaat alles altijd net even anders. Hij heeft namelijk altijd zijn hart gevolgd en dat heeft hem veel goeds gebracht. Dit jaar is het anders, vanaf nu staat zijn eigen muziek centraal en is het tevens het moment om dit eens uitgebreid toe te lichten. De korte Europese tour is inmiddels met succes afgesloten en zal zeer waarschijnlijk in een later stadium een vervolg krijgen. Met twee optredens halverwege de maand september, in een goed gevuld Paradiso en in de uitverkochte Rotterdamse Bird, kreeg het Nederlandse publiek opnieuw de kans om kennis te maken met de veelzijdige artiest Son Little.

Son Little // Photo Credit: Cynthia Perez

“Ik ben door de pandemie nauwelijks in de gelegenheid geweest om aandacht te besteden aan ‘Aloha’, het album dat hieraan vooraf ging. Nu staat alles in het teken van ‘Like Neptune’ en dat voelt soms wel vreemd ja maar het is toch belangrijk om te vertellen hoe een en ander tot stand is gekomen. Ik ben het niet gewend om eerder geschreven teksten terug te lezen en er zelfs weer mee aan de slag te gaan. Omdat ik, net als ieder ander, noodgedwongen thuis verbleef was dit de ideale situatie om eens te starten met het lezen van al het materiaal dat ik heb verzameld vanaf mijn negende en tiende jaar of eigenlijk vanaf het moment dat ik kon schrijven en zelfs van nog daarvoor.” Er blijkt een enorme hoeveelheid teksten, gedichten, krantenknipsels en tekeningen bewaard te zijn die nu eindelijk geordend zijn en waarvan een gedeelte terecht is gekomen op het nieuwe album. Na zijn eerste notitieboekje volgde er nog eens zeventig. Werkelijk alles werd genoteerd. “Er zaten allerlei alledaagse gebeurtenissen bij die ik heb beschreven maar er was ook materiaal bij dat heel erg persoonlijk was en waar ik mij zelfs voor schaamde.” Voorzichtig verwijst Livingston naar een zeer donkere en traumatische periode in zijn leven waarin onder meer seksuele misstanden hebben plaatsgevonden en waarvoor hij op latere leeftijd zelfs behandeld moest worden. “Heel geleidelijk ben ik in een fase terecht gekomen waarin de gebeurtenissen van toen niet langer bepalend waren in mijn ontwikkeling en deze grauwe sluier niet langer boven mij hing. Na er vele jaren niet over gesproken te hebben ben ik iemand tegengekomen met wie ik het eindelijk kon bespreken. “That’s like a big milestone for me”. Het is moeilijk voor een man en al helemaal wanneer die een andere huidskleur heeft maar ik had er schoon genoeg van om het allemaal voor mijzelf te houden. Ik heb zo lang met deze ballast rondgelopen maar ik heb pas na lange tijd gerealiseerd dat ik mij niet hoef te schamen voor dit alles. Het mag niet zo zijn dat je met een schaamtegevoel verder moet leven. Al zouden maar een of twee personen geholpen zijn met mijn verhaal door de moed en de kracht te kunnen bundelen om daarmee uit hun isolatie komen, dan is mijn missie al geslaagd.”

Het thema van het album is duidelijk maar hoewel de onderwerpen in zijn teksten niet heel expliciet de trauma’s en het misbruik beschrijven wordt regelmatig verwezen naar zoals hij het zelf noemt: “A monument, A symbol of my killing process”. Weet je, in werkelijk alles wat je doet zijn de invloeden merkbaar maar het is moeilijk om het onderscheid daarin aan te geven. Ik kan niet precies aangeven in de liedjes welk gevoel ik op een bepaald moment had maar ik kan wel zeggen dat ik meer open ben geworden en beter mijn gevoelens kan uiten in mijn muziek. Het heeft mij als mens ook gevormd. Zo heb ik geleerd om op een betere manier met mensen om te gaan door bijvoorbeeld beter naar anderen te luisteren en niet te snel willen oordelen.”

Werden er op voorgaande albums voornamelijk situaties beschreven van actualiteiten of gebeurtenissen die hem bezig hielden zoals het uit-de-hand-gelopen politie-optreden in Ferguson of de terreuraanslagen in Parijs, deze keer heeft hij zich, noem het maar “autobio gegraven” door de onderwerpen te benoemen die hemzelf zijn overkomen. De tijd van ‘Things I Forgot’ waarop hij een situatie beschrijft waarin hij vergeetachtig als hij is, een bloedmooie dame in zijn slaapkamer laat wachten omdat hij in de keuken iets lekkers voor haar wil bereiden, vervolgens gaat wandelen om pas laat in de avond weer terug te keren, lijkt ver achter zich te liggen. Allerlei gebeurtenissen volgden elkaar razendsnel op en de tijd nemen om alles op een rijtje te krijgen was er toen volgens hem simpelweg niet. “Ik liep op een zeker moment tegen een muur op.” De tijden zijn veranderd en daarmee ook zijn teksten. Vele therapeutische behandelingen hebben zijn leven drastisch doen veranderen. De muziek heeft hem daar bij geholpen, een stabiele factor in zijn leven waar hij altijd op kon terugvallen.

Het toeval wil dat zijn goede vriend Marcus Mumford, de frontman van Mumford & Sons, eveneens de confrontatie met zijn moeilijke en traumatische verleden is aangegaan op zijn recent uitgebrachte debuutsingle als solo-artiest. Beiden kennen elkaar bijzonder goed maar zowel Mumford als Livingston hebben nooit met elkaar gesproken over de nare voorvallen uit hun jeugd. Toch heeft hij, na zich in recente therapiesessies gerealiseerd te hebben dat schaamte een veelvuldig terugkerend thema in zijn teksten bleek te zijn, nu wel gekozen voor een expliciete en harde benadering. De single ‘Cannibal’ maakt veel duidelijk. Livingston bewondert zijn moed: “Het is natuurlijk niet te bevatten dat iemand zo lang worstelt met dit probleem. Het lijkt nu de juiste tijd om er open en eerlijk over te praten om daarna de draad weer te kunnen oppakken. Juist het onderdrukken ervan veroorzaakt zoveel ellende en die ellende verdient simpelweg niemand. Sterker nog, je beschermt degene die jou dit allemaal heeft aangedaan. Erover praten is de enige oplossing.”

De lockdown heeft hem indirekt geholpen om eindelijk alles eens op een rijtje te krijgen en om eens zijn prioriteiten te categoriseren. Dat was nodig ook zo blijkt: “Ik was vastgelopen en kreeg niets meer voor elkaar. Wanneer ik niet met een zekere regelmaat creatief ben word ik doodongelukkig. Ik moest weer verder om mij goed te voelen als persoon en als muzikant. Lichaam en geest moesten weer in balans komen. In maart 2020 stond ik op het punt om weer op tournee te gaan. Alle spullen waren al ingepakt en toen ging plotseling alles dicht. Ik kreeg spontaan een paniekaanval en dacht even dat ik zou instorten. De volgende ochtend bedacht ik dat in bed blijven liggen niet de manier was om hiermee om te gaan. Ik stelde mijzelf de vraag wat ik nu kon doen waar ik steeds maar niet aan toe kwam. Ik heb toen de dozen gepakt die jarenlang ongeopend op mijn zolder bleven liggen. Iets waar ik de voorgaande vijf jaar geen kracht voor had.”

De energie die vervolgens is vrijgekomen hoor je duidelijk terug op ‘Like Neptune’ en straalt, zelfs letterlijk zoals in ‘6 AM’ over het ontwaken door de zonnestralen die ’s ochtends de slaapkamer doen verlichten, van de positiveit. Neem de vrolijke reggae in ‘Drummer’, nog niet eerder klonk Son Little zo ontspannen en fris. Onderwerpen als vriendschap, liefde, seks, uitgaan en allerlei alledaagse dingen die tijden lang niet zo vanzelfsprekend leken komen voorbij. Gebleven is de muzikale veelzijdigheid van Son Little. Moderne R&B, zwoele jazz, blues, akoestische popliedjes, diepe (neo-)soul, hiphop en zelfs psychedelische klanken die zo uit de eindjaren zestig afkomstig lijken, vinden we terug op zijn nieuwe album. De spontaniteit is eveneens gebleven zo blijkt. “We liepen in de studio door de gang met een koffie in de hand en kwamen een ‘funmachine’ tegen, een soort computertje waar je leuke geluidseffectjes uit kunt toveren. Het was stoffig maar bleek nog te functioneren dus besloten we het te gebruiken tijdens het opnemen.”

Nog steeds worden muzikale grenzen verlegd, iets dat ook tijdens zijn optredens is waar te nemen: “We oefenen vrijwel nooit want het podium is de beste plaats om alles te verwerken. Het is interessant voor zowel publiek als artiest om iets nieuws met bestaande composities te doen.” Het zijn precies dezelfde woorden die hij gebruikte tijdens onze eerste ontmoeting. Hij moet er zelf ook om lachen wanneer we hem er op wijzen: “Ja nu ik er over nadenk is er eigenlijk nog steeds geen plan”…

Son Little

Like Neptune

Tracklist
1.drummer
2. 6 AM
3. like neptune
4. bend yr ear
5. inside out
6. Didn’t Mean a Thing
7. stoned love
8. deeper
9. no friend of mine
10. Playing Both Sides
11. gloria
12. what’s good

Website artiest: https://www.anti.com/artists/son-little/

Ook op Blues Magazine ...