Interview: Sari Schorr

Photography Rob Blackham

Interview met Sari Schorr
25 augustus 2016

*English Version below

Door: Jan Hogenberg

Ik werd via Facebook geattendeerd op een nieuwe band uit New York, genaamd Sari Schorr & the Engine Room met een zeer energiek filmpje opgenomen tijdens Guitare En Scène in Frankrijk. Mijn interesse was direct groot mede gezien de perfecte combinatie van muziek en zang. Wat een stem heeft deze dame en wat een dijk van een band. Dus gelijk op zoek naar meer en een verzoek richting haar label of een recensie mogelijk is. Dat was uiteraard geen probleem maar ook direct van Sari Schorr zelf een verzoek om haar een paar vragen te stellen die ze heel graag zou willen beantwoorden om iets meer over haar debuutalbum te vertellen. En dat willen we natuurlijk graag doen. Bij deze dus.

Als eerste vraag, zou je jezelf kunnen introduceren naar onze lezers, omdat velen van hen nog nooit van de naam Sari Schorr hebben gehoord, behalve toen een vriend van me uit Schotland me een prachtig filmpje van jou stuurde welke hij had gezien op YouTube.
Sari: Ik wil allereerst jullie lezers alvast bedanken voor hun interesse. Het is een eer om met jullie te communiceren via dit interview. Wij behoren samen met allen die een zeer grote waardering hebben voor de blues tot een zeer speciale gemeenschap.
Ik ben een singer/songwriter en zo nu en dan een producer die werkt vanuit Brooklyn, New York. Ik heb mijn hele leven niet anders gedaan dan muziek maken en optreden. Ik geniet op dit moment van het succes van een onverwachtse waardering van meer dan 20 jaar hard werken. Ik had nooit ergens meer van kunnen dromen.

Wie was degene die de fantastische oren had om het voor jou mogelijk te maken dat je doorbrak in Amerika en nu ook in Europa? Want je hebt inmiddels een grote tour in Europa en vooral Engeland en bovendien ook nog een optreden in Nederland in september.

Sari: Ik ben nog steeds in het duister aan het tasten naar het antwoord, zoniet de legendarisch en iconische blues pionier Mike Vernon. Mike heeft me ontdekt in Memphis en stelde zijn pensioen even uit om samen met mij een album op te nemen. Mike stond op het punt een Award van de Blues Foundation te ontvangen voor zijn aanzienlijke en jarenlange prestaties. Er waren een behoorlijk aantal hoog geplaatste muziek experts in de zaal en ik was van plan om ze een goede introductie van mezelf te geven. Echter, ik wilde dolgraag een ontmoeting met Mike hebben en hem vertellen hoezeer ik van zijn platen hield die hij heeft gemaakt.

Ik moet ook mijn label, Manhaton Records, de credits geven. Dit label is eigendom van Alan Robinson. Alan nam een groot risico om mij te ondersteunen in een tijd waarin het ontzettend moeilijk is om success te hebben in de platenwereld.

Wat vind jezelf van jouw introductie voor het Nederlandse publiek binnenkort, zaterdag 3 september, in Paradiso te Amsterdam. En dat al in zo’n korte tijd. En ben je hier al eerder geweest?

Sari: Het is heel spannend om voor het eerst op te treden in Nederland en voor mij een voorrecht dat het in het Paradiso is. Het is werkelijk een van de mooiste concertzalen met een gigantische historie. Ik heb daar altijd al een keer willen spelen.

Op je nieuwe album spelen een aantal gastmuzikanten mee waaronder Walter Trout en Oli Brown. Kun je ons vertellen hoe deze samenwerking tot stand kwam? En hoe het is om met deze gitaristen te werken?

Sari: Walter Trout heb ik voor het eerst ontmoet in Oklahoma. We hebben elkaar daarna begin dit jaar wederom opgezocht tijdens het Lead Belly Fest in de Carnegie Hall. Walter is altijd zo behulpzaam. Toen hij hoorde dat ik een album aan het opnemen was, bood hij zelf aan dat hij graag wilde meewerken.
Oli Brown ontmoette ik via Mike Vernon. Zij hadden een album gemaakt samen waar ik van hield. Toen Mike me vroeg wie ik een bijzondere plek op mijn album zou willen geven zei ik dat ik zo van Oli Brown zijn werk hield. Zo gebeurde het dat Mike Oli wat materiaal stuurde waarop Oli met het goede nieuws kwam dat hij graag aan boord kwam. Hij was eerst gevraagd voor enkel één nummer, maar zijn uitvoering was zo briljant en zijn stijl paste perfect bij het album zodat we hem nog een aantal nummers oplegden om op te nemen. Het is uiteindelijk met drie tracks gebleven op het album.

Was het nummer van Walter, Work No More, al wens voor je album of is het juist vanwege de samenwerking op dit album?

Sari: Ik dacht dat de beste manier om Walter te eren is om een nummer van hem op mijn plaat te zetten. We hebben eindeloze gesprekken gevoerd over mogelijke ideëen van zijn repertoire. Toen Walter vertelde over de achtergrond van “Work No More”, namelijk dat het over een geinspireerde vrouw genaamd Irene ging, wie hem eigenlijk heeft opgevoed was ik verkocht. Het was bovendien een van Johnny Winter’s favoriete liedjes.

Je begeleidingsband tijdens je tournee heet The Engine Room. Kun je ons wat meer over hen vertellen? Want zij klinken als een band die al vele jaren samen speelt. Is dat ook zo? En hoe hebben jullie elkaar gevonden?

Sari: Ik heb Innes Sibun jaren geleden ontmoet toen we beide optraden op het Rory Gallagher tribute in het Iridium in Manhattan, NY. Ik wilde met hem backstage een praatje maken maar dat lukte niet vanwege de enorme hoeveelheid mensen die inbraken in ons gesprek. Ik deed een stap terug en we hebben nooit meer de kans gehad om iets meer te bespreken. Net als Oli Brown, heeft Innes een geweldig album gemaakt met Mike Vernon.
Ik ben al jaren een grote fan van Innes’ werk. Mike en ik wisten dat hij de perfecte gitarist zou zijn voor dit album. En hij heeft het bewezen want Innes’ invulling op het album is zeer boeiend en een grote vertegenwoordiging van zijn stijl. Maar nadat we het album klaar hadden realiseerden we ons dat we een groot probleem hadden gecreëerd. We hadden een machtige sound neergezet op de plaat, maar nu kwam een zeer ontmoedigende vraag naar boven zetten; Hoe kunnen we deze sound reproduceren op de bühne?
Op de laatste dag van de opnames waren Mike en ik in de studio over Innes aan het praten. We berustten ons in het feit dat Innes vast zat aan zijn solo carriere. Opeens kwam Innes binnen en zei dat hij veel had nagedacht over ons project en dat hij het wel interessant vond om een full-time bandlid te worden. Wij stonden daar helemaal perplex voor een paar seconden voordat we hem omarmden uit pure vreugde.

Je hebt een aantal verrassende covers opgenomen waaronder die van Lead Belly en een van de Supremes. Wat is het verhaal hierachter?

Sari: “Black Betty” was een van de nummers die de producers van het Lead Belly Fest voor mij hadden uitgekozen. Ik wilde er een persoonlijke interpretatie aan geven. Ik studeerde op de teksten en ik leerde zoveel mogelijk als ik kon over het leven van Lead Belly. Ik wilde begrijpen hoe hij zijn ervaringen omlijstte vanuit zijn perspectief. Toen ik me veilig voelde met mijn interpretatie was er genoeg bodem om een nieuw arrangement te bieden voor deze song.
“Stop! In The Name Of Love” was het geesteskind van Mike Vernon. Ik had eerlijk gezegd niet kunnen bedenken dat ik iets zou kunnen toevoegen aan de waarde van dit nummer. Omdat ik altijd vertrouw op de instincten van Mike ging ik akkoord om het een poging te wagen. Mike was hier zeer rustig over en zei duidelijk dat als het niet werkte dat we gewoon verder gingen. Dus met niets te verliezen, ging ik ervoor. Toen ik terug kwam in de controle kamer van de studio werd ik gefeliciteerd door de engineers en Mike. Ik wist niet hoe blij ik was. Ik had feitelijk datgene opgenomen wat je hoort op het album.

Ik heb gelezen in andere recensies dat je je stem hebt getraind met het zingen van opera stukken. Hou je van opera? Want ik vind dat je niet echt als een opera zangeres klinkt op het album. En hoe zit het met jouw jazz? Ik heb ergens een jazz-album gevonden waarop je zingt.

Sari: Ik had een fantastische lerares genaamd Gloria Hilborn die me les gaf op Juilliard. Ik ben zeer gelukkig met deze lessen. Zangers en muzikanten moeten hun techniek beheersen. Maar het moet hun tweede natuur worden om de volledige expressie te tonen van de muziek om deze te laten floreren. Mijn training staat mij toe om de grenzen van mijn stem verder uit te breiden op een gezonde en duurzame wijze.
Ik heb altijd al van jazz gehouden en ontdekte de blues toen ik de evolutie van de oorsprong van jazz heb onderzocht. Ik viel voor de oude klassieke vrouwelijke blues zangeressen zoals Bessie Smith, Gertude “Ma” Rainey en Mamie Smith.

Ik wil je bedanken voor de antwoorden op mijn vragen.

Sari: Ik waardeer enorm jullie ondersteuning en ik wil jullie bedanken voor deze mogelijkheid. Ik hoop jullie binnenkort te ontmoeten!

Website: www.sarischorr.com

English version:

First of all, can you introduce yourself to our readers, because many of them didn’t hear anything earlier before from a singer called Sari Schorr since a friend of my out of Scotland sent me some YouTube movies from a concert in France.

Sari: I’d like to thank your readers for their interest. It’s an honor to communicate with them through your interview. Those of us who share a mutual appreciation of the blues belong to a special community.

I’m a singer and songwriter and occasional producer from Brooklyn, New York, who has spent an entire lifetime making and performing music. I’m currently enjoying the unexpected rewards of becoming an overnight success after 20 years of hard work. If I only knew how much there was to look forward to.

Who had the great ears that made it possible for your breakthrough in America and also here in Europe? Because you’ve got a big tour in the UK this somer and a gig here in Holland also in September.

Sari: I’d still be working in virtual obscurity if not for the legendary, iconic blues pioneer, Mike Vernon. Mike discovered me in Memphis and came out of retirement to record an album with me. Mike was receiving a distinguished lifetime achievement award from the Blues Foundation. There were several high powered-music executives in the room, and I would’ve been well served to introduce myself to anyone of them. But, I desperately wanted to meet Mike and tell him how much I loved the records he made.

Credit is also due to my label, Manhaton Records owned by Alan Robinson. Alan took a big risk to support a new artist at a time when it’s increasingly difficult to succeed in the record business.

What about the introduction to the dutch audience in Paradiso, Amsterdam in a short time? Have you ever been here before?

Sari: It’s very exciting to be performing for the first time in Holland and what a privilege for it to be at the Paradiso. It’s truly one of the greatest venues with an amazing history. I’ve always wanted to play there.

 Can you tell us how the collaboration with Walter Trout and Oli Brown came together? And how it is to work with these guitar players? Was the song from Walter already on your list or did it come because of the collaboration?

Sari: Walter Trout and I first met when we were on tour in Oklahoma. We reconnected earlier this year performing at the Lead Belly Fest, which was held at Carnegie Hall.

Walter’s always been so supportive. When he heard I was recording an album, he said he’d love to contribute. I thought the best way to honor him was to feature one of his songs. We talked at length about different song ideas from his vast catalogue. When Walter told me the backstory of “Work No More” – that it was about a spirited woman named Irene, who practically raised him, I was sold on the song. It was also one of Johnny Winter’s favorite songs.

I met Oli Brown through Mike Vernon. They recorded an album together that I loved. When Mike asked me who I’d want to feature on the album, I told him I’d love to work with Oli. So, Mike sent him the material and Oli got back with the good news saying he’d love to come on board. He was originally slated to guest on only one song, but his performance was so brilliant and his style fit the album so perfectly, we imposed on him to record a couple more. He ended up with three cuts on the album.

Your band is called The Engine Room, can you tell us more about them because they sound like a band that played many years together. Do they? And how did you found each other? 

Sari: I met Innes Sibun years earlier when we were both performing on a Rory Gallagher tribute at the Iridium in Manhattan. I wanted to talk to him backstage but there were so many people crushing in, I fell back and we never had the chance to say more than a few words to each other. Like Oli, Innes had also done an outstanding album with Mike Vernon.

I’ve been a big fan of Innes’ work for a long time, Mike and I knew he’d be the perfect guitarist for the album. And, Innes proved it. Innes’ work on the album is stunning and a great representation of Innes’ signature stylings. But, after we finished recording the album, we realized we had unintentionally created a serious problem for ourselves. We had a great sounding record, but now a daunting question cropped up: how could we replicate this sound live?

On the last day of recording, Mike and I were in the studio talking about Innes. We were resigned to the fact that Innes was tied up with a solo career. Suddenly Innes comes in to say he’s been giving the project a lot of thought and would be interested in becoming a full-time member of the band. Mike and I just stood there in shock for a few seconds before throwing our arms around him in sheer jubilation.

Can you tell us the story behind to use of covers from Lead Belly and the Supremes?

Sari: Black Betty was one of the songs chosen for me by the producers of the Lead Belly Fest. I wanted to present a personal interpretation of the song. I studied the lyric, and I learned as much as I could about Lead Belly’s life. I wanted to understand how his experiences framed his perspective. Once I felt comfortable with my interpretation, there was a foundation from which I could offer a new arrangement of the song.

“Stop! In The Name of Love” was the brainchild of Mike Vernon. I honestly didn’t think I could add anything of value to the song. Because I always trust Mike’s instincts, I agreed to give it a try. Mike was very relaxed and made it clear that if it wasn’t working, we’d just move on. So, with nothing to lose, I just went for it. When I got back to the control room, Mike and the engineers where congratulating me. I didn’t realize how lucky I was. I basically recorded what you hear on the album in one take.

I have read some other reviews and saw that you have trained your voice with opera singing. Do love to do this? Because your voice doesn’t come close to opera on the album?
And what about your jazz singing? I found an album where you did some vocals on it? 

Sari: I had a wonderful teacher named Gloria Hilborn who taught at Juilliard. I’m fortunate to have had this training early on. Singers and musicians have to master their technique, but then it has to become second nature to allow the full expression of the music flourish.  My training allows me to push the boundaries of my voice in a healthy and sustainable way.

I’ve always loved jazz and discovered blues by tracing back the evolution of jazz to it’s roots. I then fell in love with the early classic female blues singers like Bessie Smith, Gertrude “Ma” Rainey and Mamie Smith.

Thanks for your answers.

Sari: I really appreciate your support and thank you for this opportunity. Looking forward to meeting you!

Website: www.sarischorr.com

Ook op Blues Magazine ...