Tekst: Andre Wittebroek
(Dit verslag had eigenlijk wat eerder geplaatst moeten worden maar ik was de gemaakte aantekeningen kwijt. Vorige week vond ik ze tussen mijn werknotities terug, ja na mijn vakantie. Dus toch maar het verslag gemaakt, voor de inhoud maakt het niets uit lijkt me.)
Voor veruit de meeste lezers zal de naam Roland Tchakounte totaal onbekend zijn, voor mij ook tot aan het Grolsch Blues Festival in Schoeppingen. Daar trad hij al om 15.30 op en presteerde het zo vroeg de mensen helemaal aan zich te binden met een meer dan voortreffelijk optreden. ( zie verslag in Bluesmagazine 17 juni j.l.). Zijn muziek was zo inspirerend en de man zelf zo boeiend dat ik daar meer van wilde weten, dus moest er een gesprek met de beste man komen.
Na zijn show hem dat gevraagd in de artiestentent en voordat ik met mijn ogen kon knipperen en na een vriendelijk bedoelde klap op mijn schouder zaten we al te kletsen . Een interview met deze uitermate goed gehumeurde man stond niet in de planning , voorbereid was het niet. Gewoon begonnen en maar zien wat er van zou komen.
-Roland Tchakounte is niet bepaald een bekende naam, je komt uit Frankrijk maar in je muziek zitten veel Afrikaanse en ook Amerikaanse invloeden. Hoe zit dat eigenlijk?
Ik ben geboren en opgegroeid in Kameroen. Zoals je wel zult weten is muziek erg belangrijk in Afrika, overal is muziek. Er is veel armoede en daardoor is er voor de meeste mensen weinig of geen werk, een goede opleiding volgen is alleen voor de rijkere mensen weggelegd ,dus hebben die ook de betere banen. Muziek en voetbal zijn dan de uitweg het beter te krijgen of de criminaliteit in, maar dat is niets voor mij. Omdat er altijd en overal muziek is word je er vanzelf mee besmet. Toen bleek dat ik het nodige talent had besloot ik om er mijn beroep van te maken.
De Afrikaanse muziek bevat heel veel slaginstrumenten dus het was logisch dat ik met drummen begon, later gevolgd door gitaar, piano en mondharmonica. Vanaf dat moment had ik de een droom om “Bluesman” te worden. De Afrikaanse muziek lijkt m.b.t. beleving en onderwerpen heel sterk op de Amerikaanse. Nadat ik in 1990 naar Frankrijk was verhuisd wilde ik graag ook naar Amerika om die kant van de blues te beleven. Daar ontmoette ik verschillende mensen en al snel kon er gespeeld worden op diverse bluesfestivals o.a. in Chicago en Memphis. Ook zijn we als band nog in Canada en zelfs Vietnam geweest. Door al deze bluesinvloeden kreeg je een samensmelting van de verschillende bluesstijlen en aangezien we altijd in onze moedertaal het Bamileke zingen , kreeg het een eigen toch wel unieke stijl.
-Welke CD’s heb je tot nu toe gemaakt en zit er nog iets in het vat?
In 1999 is onze debuut CD “Bred Bouh Shuha Blues ”uitgebracht en die was een groot succes en zorgde voor bekendheid in Frankrijk. In 2005 gevolgd door “Äbango” een akoestische CD die ik samen met mijn muzikale partner gitarist Mick Ravassat heb gemaakt . Hiermee toerden we door de USA, Canada en Belgie met zijn tweeen. In 2006 komt slagwerker Mathias Bernheim erbij en vanaf dat moment zijn we een trio en spelen zo’n beetje over de hele wereld, alleen Nederland en Duitsland ontbreken nog. Daarna komen er nog 2 CD’s namelijk ”Waka” in 2008 en als laatste in 2010 “Blues Menessen”. Deze zomer gaan we de studio in Parijs weer in voor de opnames van de nieuwste CD, wanneer die precies uitkomt weten we nog niet. We hopen ook nog een DVD te gaan maken.
-Dit was jullie eerste optreden in Duitsland en wat was je indruk. Ikzelf vond jullie erg goed. Zouden jullie ook in Nederland willen optreden of zijn jullie zo druk bezet dat daar nauwelijks tijd voor is?
Inderdaad onze eerste show hier, toch wel vreemd als je bedenkt dat we zo dichtbij wonen nl. Parijs. Het heeft te maken met mijn wens om eerst naar Amerika te gaan voor de bluesroots daar. Het festival hier was geweldig, fantastisch publiek, goede sfeer en ze hebben verstand van muziek…ze vonden ons goed! Gevolgd door een bulderende lach. Nee echt, we vonden het prachtig en nu hopen we dat we de gelegenheid krijgen meer in Duitsland en in Nederland te gaan spelen.
-Zou je verder nog iets willen zeggen tegen de lezers van Bluesmagazine?
In ieder geval erg bedankt dat Bluesmagazine mij de gelegenheid heeft gegeven iets over ons te vertellen. Mijn grootste wens is dat alle mensen op de wereld als een grote familie met elkaar omgaan, zonder onderscheid in afkomst, kleur, geloof en taal. In de muziekwereld lukt dat prima, nu is het de beurt aan anderen. Muziek verbroedert( gevolgd door een dikke knuffel!), maar dat weet toch iedereen?
Een mooie afsluiting van een leuk interview met een vreselijk aardige man.!
Website: http://www.roland-tchakounte.com
We horen graag je mening! Voeg reactie toe