Interview: Robert Cray

Photo by James L. Bass

Reeds vijf Grammy’s in de kast, 17 studioalbums uitgebracht, opgenomen in de Blues Hall Of Fame… ROBERT CRAY! Geroemd om zowel zijn gitaarspel, alsook om zijn vocale kwaliteiten. De combinatie van zijn gitaarspel, zijn stem en de mooie mix tussen blues en soul die hij maakt, heeft hem de waardering van miljoenen muziekliefhebbers opgeleverd. Het is bijna 30 jaar geleden sinds zijn album ‘Strong Persuader’ in 1986 uitkwam, een album dat miljoenen exemplaren over de hele wereld verkocht. 

2015 is een bijzonder jaar voor Robert: hij viert zijn 40-jarig jubileum als artiest met een fantastische live-release: ‘4 Nights of 40 Years Live’, een dubbel CD plus een 90 minuten durende live DVD. Deze uitgave zal ten doop worden gehouden op 28 Augustus 2015. Het album is opgenomen in vier verschillende locaties in L.A. en in zijn studio. Deze uitgave toont onder andere persoonlijke gesprekken met Robert Cray en zijn bandleden, alsook toelichtingen door iconen als Eric Clapton, Buddy Guy, Keith Richards, Jimmie Vaughan en Bonnie Raitt.

Tekst: Nineke Loedeman

We treffen elkaar eind juni j.l. in Metropool te Hengelo. ‘All time friend’ en bassist Richard Cousins, toetsenist Dover Weinberg en drummer Les Falconer zijn er natuurlijk vandaag ook bij. De mannen staan aan het begin van hun Europese tour die hen behalve naar Nederland onder andere ook naar Italië en Luxemburg brengt. Robert heeft een beetje last van jetlag vertelt hij, toch oogt hij erg fit en ziet er buitengewoon goed uit. Ik feliciteer hem met zijn 40-jarig jubileum.

“Hartelijk dank, het voelt reuze goed en ondanks dat het een lange tijd is, lijkt het zeker geen 40 jaar. Erop terugkijkend is de tijd best wel snel verstreken. Zeker als je het vanuit bepaalde periodes bekijkt. Neem nou bijvoorbeeld Dover, mijn toetsenist. Hem ken ik al vanaf eind jaren 70! En Richard nog langer, met hem begon ik de band ooit. Als ik naar hen kijk denk ik: we kennen elkaar nu al zo lang maar we voelen en denken nog hetzelfde. De verschillen tussen vroeger en nu zijn er heus wel, vooral als we foto’s van onszelf terugzien haha! Terugkijkend zie ik een leven vol muzikale ervaringen en uiteraard ook met veel veranderingen.”

Vertel ons eerst eens over het nieuwe album, ‘4 Nights of 40 Years Live’, want dat is best een bijzondere uitgave.

“Het nieuwe album bestaat uit een DVD waarop vier live shows te zien zijn, een live CD plus een bonus CD met tracks uit vroeger tijden. We hebben het live-materiaal opgenomen van shows in vier verschillende zalen. Naast de concerten bevat de DVD ook opnames van repetities, interviews en onderlinge gesprekjes. De nummers op het album heb ik samen met producer Steve Jordan uitgezocht, een man met wie ik graag werk. Naast producer is Steve ook een begenadigd muzikant/componist en speelde reeds met artiesten als Buddy Guy, John Mayer, Eric Clapton en Bruce Springsteen. We kennen elkaar al lange tijd en onze samenwerking met hem als producer voor ‘In My Soul’ is uitstekend gebleken. Steve en ik kozen de best uitgevoerde nummers. Uiteraard hebben we enkele gasten gevraagd om mee te spelen op dit album, waaronder zanger Kim Wilson ( Fabulous Thunderbirds ), saxofonist Tom Scott en harmonicaspeler Lee Oskar. Steve speelt zelf mee op drums en percussie. Speciaal voor deze opnamen hebben we een blazerssectie toegevoegd, te weten trompettist Steve Madaio en saxofonist Trevor Lawrence.”

Wat beschouw jij als een hoogtepunt in de afgelopen veertig jaar?

“Zeker een heel groot hoogtepunt was het winnen van mijn eerste Grammy Award, voor het (beste blues) album ‘Showdown!’ in 1986, tezamen met Albert Collins en Johnny Copeland,” Robert lacht: “Dit is wel een leuk verhaal eigenlijk: voor de opnamen van ‘Showdown!’ zouden we elkaar ontmoeten in Chicago. Albert en ik waren er al en stonden op straat te wachten tot Johnny aankwam. Ik kende Albert al wel een tijdje maar ik had Johnny nog nooit ontmoet. Albert wel en hij vroeg aan Johnny, terwijl deze uit de auto stapte, hoe het met hem ging. “Oh man, ik ben aan het vasten.“ antwoordde Johnny. Dat ontaardde in enkele plagerijtjes van Albert over het ‘zwak en moe’ zijn van Johnny. Al die gein ging dus mee de studio in en bleef aanwezig gedurende de opnames. En dat de sfeer goed was, is wel te horen aan het lachen tussen de opnames door! Afijn, later tijdens de bewuste Grammy ceremonie begon Albert wéér te geinen en vlak voor we het podium op zouden gaan, struikelde de voorste persoon en de rest botste op elkaar. Hilariteit alom en het plezier wat we tijdens het opnemen hadden, bleek tijdens de Grammy uitreiking nog volop aanwezig te zijn. We waren blij met het winnen van die Grammy, maar ook zeker met de goede onderlinge sfeer!”

Photo by James L. Bass

Zoals je al vertelde heb je door de jaren heen veel muzikale ervaringen opgedaan. Je zit veertig jaar in het vak en je neemt al ruim dertig jaar albums op. Er is veel veranderd en dierbare muziekbroeders zijn weggevallen.

“Er is zeker in de loop der tijden veel veranderd, onder andere hoe muziek tegenwoordig gekocht wordt en hoe ernaar geluisterd wordt. De hele muziekmarketing is totaal anders. Tegenwoordig doen mensen steeds meer zelf en hebben zelfs geen platenmaatschappij meer nodig. We worden nu overspoeld met allerhande muziek, in tegenstelling tot vroeger. Toen zochten we alles zelf uit via de platenwinkels en tijdens het bezoeken van concerten.
Ik ben in de gelukkige omstandigheid geweest met alle grote blueshelden te spelen. Helaas zijn er velen van hen inmiddels weggevallen, zoals recentelijk de grote B.B. King. Wij hebben veel met B.B. en andere artiesten als Albert King en Muddy Waters gespeeld. ‘On the road‘ kwam je elkaar overal tegen. Op zulke momenten dacht je er niet aan dat je elkaar wellicht niet meer terug zou zien. Maar naarmate je ouder wordt, realiseer je je dat wel steeds meer.”

Zie je dan ook een nieuwe lichting van jonge muzikanten die de plaats van de oude blueshelden innemen?

“Zo kijk ik er eerlijk gezegd niet tegenaan. Niemand kan iemand vervangen. Mensen dienen zichzelf te zijn, het leven van de jongere generatie is tenslotte heel anders. Wij oudere muzikanten zijn nu eenmaal niet te vergelijken met de huidige generatie, dat moet je ook niet willen doen. Vroeger werkte men op de katoenvelden en op het land, het land dat ons de Blues gaf. Door mensen als Muddy Waters, B.B. King en Albert Collins. Zo ben ik zelf niet opgegroeid en veel van de jongere generatie ook niet. Andere tijd, andere leefstijl. Wellicht was de muziek authentieker toen, men was toen in ieder geval dichterbij de roots van de bluesmuziek. Je moet simpelweg kijken naar iemands eigen standaard en naar wat hij of zij bereikt.”

Photo by James L. Bass

Hoe ben je als jonge jongen begonnen met muziek? Ik las dat George Harrison je eerste muzikale held is. Is dat dan George als singer/songwriter of George als gitarist?

“Zeker George Harrison als gitarist ! Het waren uiteindelijk de Beatles die mij inspireerden tot gitaarspelen. Ik speelde eerst al een beetje piano en kreeg daarin ook les. We woonden in die tijd, begin jaren 60, in Duitsland. Vlak daarna verhuisden we naar de Verenigde Staten. In 1964 kwamen de Beatles op, ik was een jaar of elf. Je weet het hé, alle meisjes gilden het hardst om de Beatles en ik vond dat zó cool dat ik riep: “I wanna be George Harrison! Ik ben opgegroeid met geweldige muziek, mijn vader luisterde zondags naar gospel zoals The Dixie Hummingbirds. Door hem luisterde ik ook naar Ray Charles, mijn vader was n.l. een groot fan van Ray. Mijn moeder was meer van de rhythm & blues en soul: Jackie Wilson en Sam Cooke. Ik kan me herinneren toen we nog in Duitsland woonden dat mijn ouders een muziekinstallatie kochten, zo’n Grundig systeem: radio, platenspeler en versterker in-één. Zo nu en dan, als ze vrienden op bezoek hadden, speelden ze daar hun 45 toeren plaatjes op. Wij kinderen moesten weliswaar vroeg naar bed maar we konden het geluid van die Grundig boven toch nog horen. Muziek waar je mee opgroeit vergeet je nooit.”

Je bent altijd behoorlijk maatschappij-kritisch geweest in je liedjes. Nog steeds?

“Jazeker, ik volg het meeste nieuws op enigerlei wijze en verwerk dat regelmatig in mijn songs. Zoals ook het geval was toen de hele Irak- en Afghanistan problematiek speelde tijdens de Bush-regering en iedereen woedend was. Ik leerde veel van mijn toenmalige producers Bruce Bromberg en Dennis Walker. Bruce schreef onder andere de tekst van Night Patrol over daklozen en Dennis schreef Sonny over een Vietnam veteraan. Vooral van Dennis heb ik veel opgestoken. Hij is verantwoordelijk voor Right Next Door, Porchlight en Don’t Be Afraid Of The Dark. Hij is een meester in het visualiseren van teksten. Het mogen werken met zulke goede songwriters heeft veel indruk op me gemaakt. Ik wil te allen tijde kritisch blijven, zoals bijvoorbeeld in What Would You Say ( ‘In My Soul’ uit 2014) over een betere wereld. Wat er ook gebeurt in deze wereld, erover schrijven is iets wat ik blijf doen.”

Een uitspraak van jou is: ‘Bluesmen improve with age…’

“Ja, dat denk ik zeker! Je krijgt namelijk meer controle over dingen. Natuurlijk verlies je als je ouder wordt ook heus wel enkele vaardigheden, maar tijd in zijn algemeenheid zorgt ervoor dat je anders tegen dingen aan gaat kijken. Je wordt rustiger en bedachtzamer. Het hoeft echt niet meer zo snel en flitsend te zijn. Wat blijft is natuurlijk de tekst van de song, die is en blijft belangrijk. De muziek krijgt vaak een meer ondersteunende functie in de song. Alles wordt betrekkelijk, je wordt zelf relaxter en je hoeft niet meer ‘hyped-up’ te zijn.”

Je bent nog steeds volop aan het toeren, dat moet veel energie kosten. Hoe hou je het leuk en spannend?

“Ik speel simpelweg met een goede band, daarnaast is het een kwestie van het tempo wat aanpassen. Het leukst is en blijft het om ‘s avonds op dat podium te staan. Dat is ook spannend want je wilt jezelf toch iedere keer weer bewijzen aan je fans. Daar krijg ik al mijn energie vandaan.”

Er wordt zachtjes op de deur geklopt en een soundcheck wordt aangekondigd. Het aangename gesprek met deze blues icoon wordt in stijl afgesloten in ’s mans welbekende bewoordingen: “Thank you so much!”

Website artiest: http://robertcray.com/

Noot van de redactie: binnenkort volgt ook de recensie van ‘4 Nights of 40 Years Live’ op Blues Magazine. Dit album zal op 28 augustus 2015 verschijnen in de volgende formats: 2 LPs + Mp3 / 2 CDs + DVD / Blu-Ray + 2 CDs en digitaal.

Ook op Blues Magazine ...