Interview: Rob Orlemans

In gesprek met Rob Orlemans
20 Mei 2013

door Gerda van Eldik/ Foto’s : Elsabijn van der Valk

Rob Orlemans is een muziekdier. Hij is van jongs af aan bezig met muziek. Wij kennen elkaar al een behoorlijk aantal jaren. Rob is een sympathiek en druk mens. Met veel plezier heb ik diverse optredens bezocht van Rob Orlemans & Half Past Midnight. Toen bij mij de berichten binnenkwamen, dat er een nieuwe cd van Rob Orlemans & Half Past Midnight in de maak was, treuzelde ik geen moment om contact op te nemen met Rob. Daar wilde ik meer over weten en dat resulteerde o.a. tot dit interview.

We beginnen bij het begin om ons geheugen wat op te frissen. Op 10-jarige leeftijd is Rob begonnen met akoestisch gitaarspelen. Rob werd steeds fanatieker met de jaren. Via de platen verzameling van zijn moeder hoorde hij voor het eerst John Lee Hooker, één van mijn grootste inspirators, verzekerde Rob mij.

“Mijn eerste kennismaking met Jimi Hendrix was ook rond mijn 10de jaar. Ik zag een plaatje van Jimi en moest direct meer van hem weten. Hij trok mij enorm aan. Op mijn nieuwe album staat een song over die foto. Later ging ik ook luisteren naar Dixieland, Blues tot Heavy Rock, zoals Black Sabbath, AC/DC, noem maar op. Ik raakte verslaafd aan de muziek van zwarte artiesten, zoals Fats Waller, Muddy Waters, Willie Dixon, Mississippi John Hurt, Big Bill Broonzy, noem maar op. Op mijn 18de ben ik pas elektrisch gaan spelen en in een band gegaan. Mijn echte helden op het gebied van wat ik zelf doe, zijn Jimi Hendrix en Alvin Lee. Niet alleen het gitaarspel, maar ook de songs, de sound, de lyrics….”

Je hebt met heel wat artiesten samengespeeld, kun je me er een paar noemen?
“Pffff, dat zijn er heel wat en kijkt nadenkend voor zich uit. De belangrijkste is natuurlijk Curtis Knight. Met hem ben ik steeds “professioneler” geworden. Bij hem heb ik mij goed ontwikkeld en heb daar 5 jaar lang verschrikkelijke goede ervaring mee opgedaan. Ik heb met veel bekenden gespeeld/gejamd, maar ik ben niet zo’n namen strooier. Op onze cd’s, uit de tijd met Tenny Tahamata op bas en Yuri Yeryomin op drums, hadden we Rosa King als gast (Nightlicks). Leuke tijd ook. Verder? Te veel om op te noemen.”

Naast je band, speel je ook in andere formaties. Wat moet ik me daarbij voorstellen? Speel je dan anders, andere nummers, andere muziek?
“Nee, ik speel niet in andere formaties Dit is mijn “main thing”. Wat ik wel doe, is af en toe eens een Jam, samen met Barend Courbois op de bas en Erik Stout op drums. Lekker even een avondje jammen voor publiek. Erg leuk vind ik dat ook. Het is wel een soort bluesrock. Vrij gespeeld en nooit gerepeteerd.”

Naast zelf muziek maken, heeft Rob een eigen studio, waar bekende en minder bekende collega’s graag gebruik van maken. Hoe ervaar je dat?
“Het is gewoon erg leuk om te doen. Ik maak geen reclame voor mijn studio. Dat gaat gewoon van mond op mond. Het is erg leuk om, bijvoorbeeld, met Julian Sas te werken. Zijn laatste album “Bound To Roll” hebben we hier samen opgenomen. Met Fat Harry is het ook altijd leuk. Zo nam hij Preston Shannon en Henry Oden op een keer mee om wat op te nemen. Ja, dat zijn de mooie gelegenheden om samen te werken.”

Wat zijn dan de mooiste momenten wat je tot nu toe heb meegemaakt in je muziekleven?
“Ik zou het niet weten, het is te veel om op te noemen. Ja, om de eerste keer in de USA te spelen. Ik had het niet verwacht dat daar nog een aantal keren een vervolg op zou komen. We hebben daar opgetreden, wat een feest was, maar ook opgenomen in de studio’s. Een enorme mooie ervaring. Super dat onze cd’s ook altijd in het buitenland uitkomen en goed verkopen. Daar ben ik best trots op.”

Mooie herinneringen voor je, maar staat de Blues, volgens jou, nog genoeg in the picture? Er verdwijnen websites en podia, jammer genoeg. Er is veel aanbod van (nieuwe) bandjes. Hoe zie jij de toekomst?
“Ik zie Blues meer als muziek met eerlijke roots en daar valt voor mij Dixieland Jazz, maar ook harde rock onder. Volgens mij zal “De Blues” echt wel overleven, want het komt iedere keer weer terug en de rest verdwijnt met de trends die op dat moment heersen. Je ziet ook altijd dezelfde artiesten op tv. Heel Nederland holt, volgens de bladen en tv achter bijvoorbeeld de Toppers aan. Zou het echt? Zo ja, dan ik niet in elk geval. Maar ieder heeft zijn smaak en dat vind ik prima, anders wordt het saai hè,…hahaha. Dat blueswebsites verdwijnen enzo…, tja, dat weet ik niet. Waarschijnlijk omdat die sites vaak een hobby zijn, tijdrovend zijn en misschien zijn mensen wel toe aan meer rust of iets anders. Maar als er geen nieuwe websites bijkomen, dan zal er op het moment misschien minder interesse zijn, maar dat wordt zeker wel weer gecompenseerd over een tijdje denk ik.”

Laten we het nu eens hebben over de nieuw uit te komen cd. Het werd tijd voor een nieuw album, na “Into The Spirit”, die in 2009 uitkwam. Op 25 mei as. is de presentatie van “Highway Of Love”. Hoe kom je aan deze titel? Heb je alle songs zelf geschreven, of staan er ook covers op?
“De titel verzinnen was moeilijk dit keer. Ik wilde perse dat de titel ook een nummer van de cd bevatte. We zien de cd als een reis, maar wel één met gevaren. En welke weg is absoluut vol gevaar?… Juist, The Highway Of Love. Er is veel aandacht besteed aan de teksten, want dat is erg belangrijk. Het moet naadloos aansluiten bij de songs om het juiste gevoel over te brengen. De meeste teksten bevatten op de een of andere manier op waarheid beruste zaken. Gezien of gehoord in de omgeving of op het nieuws en dan op een vrije manier weergegeven in de songs. Het album omvat 14 songs, waarvan 11 zelf geschreven songs en 3 lekkere covers, waarvan er één aan Alvin Lee is opgedragen. De sound hebben we een beetje “vintage” gehouden om de sfeer goed over te brengen. We zijn er zelf content mee. Ook leuk is dat vriend Julian Sas op 2 songs als guest meespeelt met fantastisch spel en we hebben ook nog gebruik gemaakt van wat aanvullende muzikanten die een kleine rol hebben gespeeld op een paar songs, maar wel zeer verdienstelijk, zoals bijvoorbeeld Willem van der Schoof, die een Hammond partijtje op de achtergrond van een nummer heeft neergelegd.”

Jullie zijn alweer een tijdje bezig samen. Wat is de inbreng van Piet Tromp (bas) en Ernst van Ee (drums)? Schrijven zij ook nummers?
“Nee, zij schrijven geen songs, maar komen wel met leuke arrangement ideeën aan en als ik een song aandraag waar iemand maar voor 95% achter staat in de band, dan spelen we hem gewoon niet.”

Het is altijd spannend om een nieuwe cd uit te brengen. Ben je tevreden over het resultaat en wat verwacht je ervan?
“We zijn zeker tevreden. Wat we er van verwachten? We hopen natuurlijk dat iedereen het een super cd vind en dat de sfeer goed overkomt, zoals wij het bedoeld hebben. Ook hoop ik dat we er nieuwe fans bij krijgen… We zullen het gaan zien. Maar niets is zeker on the “Highway Of Love”…hahaha.”

Wat heb je met ‘t Zwaantje in Deest? Het is niet de eerste keer dat daar een presentatie van jullie gehouden wordt.
“Prima locatie en er kunnen er meer dan 300 bezoekers in, geloof ik. Het heeft een soort intieme sfeer en ligt bovendien een beetje centraal in Nederland.”

We wachten vol spanning af, wat er gaat komen. Ik wens hem veel succes. Ik bedank Rob Orlemans, namens BluesMagazine.nl voor het gezellige interview, onder genot van lekkere koffie.

Het album wordt gepresenteerd op zaterdag 25 Mei 2013 in ’t Zwaantje in Deest. Aanvang 21.00 uur.Voorverkoop 7,50 (Kassa 10,00)

Website Rob Orlemans & Half Past Midnight

Ook op Blues Magazine ...