De Amerikaanse muzikant Pokey LaFarge toonde al op vroege leeftijd een buitengewone interesse in de historie van de rootsmuziek uit zijn land. Tegenwoordig doet de dertig-jarige muzikant ruim tweehonderd optredens per jaar waarbij een toenemend aantal jongeren in zijn publiek valt waar te nemen. LaFarge liet zijn onlangs verschenen album, simpelweg Pokey LaFarge getiteld, uitbrengen op het platenlabel van Jack White. De komende week speelt hij op Lowlands, Pukkelpop en op het Noorderzon Performing Arts Festival in Groningen. Blues Magazine wilde meer weten over deze vrolijke predikant van de rootsmuziek en belde hem op …
Tekst: Jeroen Bakker
‘Vandaag spelen we de eerste van drie shows in Michigan en we hebben vorige week het Canadese gedeelte van de tournee afgerond. Het gaat heel erg goed met ons en we zien een toenemend aantal bezoekers bij onze concerten’.
Pokey is vooral opgetogen over het feit dat hij enkele weken geleden vijf minuten bij ‘The most powerful man of American television’, zoals Letterman zichzelf altijd aankondigt, in de spotlights heeft gestaan. ‘Dat optreden heeft veel publiciteit opgeleverd en heeft daar dus behoorlijk aan bijgedragen. Hetzelfde hebben we meegemaakt in Europa toen we bij Jools Holland werden uitgenodigd’.
Dat het album slechts Pokey LaFarge getiteld is wil overigens niet zeggen dat de bandleden van The South City Tree geen deel meer uitmaken van zijn band. ‘We zijn zelfs uitgebreid. Sinds februari speel ik in deze samenstelling en we worden door de vele optredens steeds beter. Er zijn zelfs enkele blazers bijgekomen. De jongens spelen overigens allemaal diverse instrumenten dus we zijn in staat om de nodige variatie aan te brengen in de studio of op het podium. Dat houdt het voor zowel publiek als voor ons interessant’.
Interesse was er ook van Jack White die de band enkele jaren geleden uitnodigde om het voorprogramma van zijn Raconteurs te verzorgen. Het idee om ook met LaFarge in de studio samen te werken, was al snel geboren dus werd tevens een afspraak gemaakt om dat nieuwe materiaal op White’s label Third Man Records uit te brengen.
‘Het is een bijzondere afspraak geworden. Jack brengt alleen iets uit op zijn label waar hij voor de volle 100% achterstaat maar er wordt geen contrakt getekend. Het is een uitzonderlijk oprechte muzikant met wie het heel prettig samenwerken is’, aldus LaFarge. ‘Tijdens zijn laatste solo-tour hebben we ook met hem samengespeeld’.
De veronderstelling dat er op de zeldzame dagen in het jaar dat er geen muziek wordt gemaakt, thuis toch zeker uitsluitend muziek uit de oude doos gedraaid wordt blijkt een groot misverstand. ‘Het is thuis heel erg prettig wanneer er absolute rust heerst. Ik zit normaal gesproken altijd in de herrie dus vandaar dat ik thuis bijzonder graag van de stilte geniet. Natuurlijk zet ik wel eens wat op. Zo draai ik wel eens wat soulmuziek, Afrikaanse maar ook Oost-Europese muziek en ook Frans cabaret vind ik heel erg leuk. Het mag trouwens ook iets Cubaans of Mexicaans zijn en af en toe een salsa of tango kan ik ook waarderen’.
Van al die invloeden hoor je iets terug in zijn muziek. LaFarge zoekt klaarblijkelijk graag het muzikale avontuur op en of dat met zijn eigen band is of met een andere artiest maakt hem niets uit. Zo is er met roots-rocker JD McPherson onlangs een single uitgebracht waarvan de opbrengsten bestemd zijn voor de slachtoffers van de Oklahoma-tornado. Of er nog meer muzikale samenwerkingen te verwachten zijn durft hij niet te zeggen. ‘Ik hoop van wel en zeker met JD is het heel leuk aangezien onze muziek prima bij elkaar past. Met veel huidige indie- of popbandjes heb ik dan ook helemaal niets. Ik vind het belangrijk dat er een click is’.
Wanneer we hem vragen waar het indertijd fout is gegaan moet hij lachen.
Wanneer je geboren bent in 1983 groei je toch op met andere muziek? Hier moeten de ouders een belangrijke rol hebben gespeeld. Ook deze stelling kan naar het land der fabelen.
In tegenstelling tot veel kinderen van die leeftijd was het Pokey zelf die thuis de muziek selecteerde en bepaalde wat er werd gedraaid. Er was weliswaar veel beschikbaar maar het moest wel door hem zelf ontdekt worden.
‘Ik las als kind graag boeken met reisverhalen en die inspireerden mij ook om de wijde wereld in te trekken. Amerika is een groot land en er is veel moois te zien dus besloot ik om als 17-jarige te liften naar de Westcoast. Ik speelde al veel op straat en soms ook in kroegen dus had al wat geld waarmee ik mezelf moest zien te redden. Het heeft me gevormd tot wat ik nu ben’.
Je zou toch veronderstellen dat dit niet bepaald iets is wat ouders graag zien gebeuren aangezien het nogal wat risico’s met zich meebrengt. Zij zien toch liever hun kinderen op school zitten en opgeleid worden tot advocaat of arts?
Pokey reageert ietwat geprikkeld. ‘Veel ouders weten helemaal niet wat wel of niet goed is voor hun kinderen. Die interesse om verder te kijken en te ontdekken is bij mij altijd gebleven maar het verschil is nu dat ik er tegenwoordig voor betaald wordt’.
Wie zijn muziek beluistert of eens een optreden van hem heeft bijgewoond kan zich nauwelijks voorstellen dat er achter die vrolijke kop een zeer serieus persoon schuilgaat.
‘Er zijn momenteel veel issues gaande in de wereld en dus ook in het huidige Amerika.Veel daarvan hebben betrekking op de relatie tussen ouders en hun kinderen.Willen we dit aanpakken dan zal er toch echt iets moeten veranderen. Je ziet teveel dat de focus gericht wordt op materiële rijkdom van de kinderen en niet op hun geluk of welzijn. Als ik kinderen zou hebben zou ik dat laatste toch echt het belangrijkste vinden. Een kind moet simpelweg gelukkig zijn.
Pokey klinkt opgetogen als hij verneemt dat er op het Lowlands Festival voor een overwegend jong publiek gespeeld zal worden. De opmerking dat het waarschijnlijk het jongste publiek is waarvoor hij heeft gespeeld wordt gepareerd met de opmerking dat we eens moesten weten hoeveel jonge mensen zijn shows bezoeken. Alles duidt er op dat er een hernieuwde interesse bestaat voor de muziek van onze voorouders. De jeugd van nu weet kwaliteit te waarderen. Het lijkt er op dat juist de muziek die hun ouders verborgen hebben gehouden, een grote nieuwsgierigheid met zich mee brengt. Er is veel verloren gegaan maar de interesse om het opnieuw te ontdekken neemt toe. Het is geen retro-muziek maar ‘it’s American music that never died’.
Kwaliteit wordt automatisch met het verleden geassocieerd en ik probeer het naar het heden te brengen. Ik probeer een muzieksoort die allesbehalve commercieel is, te behouden voor de huidige generatie. Natuurlijk moeten mijn rekeningen worden betaald maar ik zal de laatste zijn die met een marketing-gerichte aanpak muziek gaat verkopen. Omdat ik dat niet wil gaat het niet gebeuren ook. Het moet oprecht zijn en de jeugd van nu weet dat te waarderen’.
Over de vraag naar welke muziek ze moeten luisteren en wat hij ze zou adviseren als er om gevraagd wordt, hoeft hij niet lang na te denken.
‘Sleepy John Estes, Big Bill Broonzy, Bob Wilson en Louis Armstrong. Wat recenter werk betreft zou ik Wayne Hancock, JD McPherson en Big Sandy aanbevelen.
We hebben al veel gehoord over die festivals en hebben er heel erg veel zin in. Te gek ook dat er veel jong publiek is. We’ll see who shows up, I’ll be ready to roll!’
VRIJDAG 16 AUGUSTUS
Lowlands Festival
Biddinghuizen
ZATERDAG 17 AUGUSTUS
Pukkelpop Festival
Kempische Steenweg , Kiewit, België
WOENSDAG 21 AUGUSTUS
Noorderzon Performing Arts Festival
Groningen
En vers van de pers nog een aantal concerten later dit jaar :
29 November 2013 @ People’s Place, Amsterdam
30 November 2013 @ Erasmus Paviljoen, Rotterdam
We horen graag je mening! Voeg reactie toe