MICHAEL DE JONG BLIKT VOORUIT…
Hij behoort tot het selecte gezelschap van grote muzikanten in ons land dat slechts bekend is bij een klein publiek. Michael de Jong is een in Amerika opgegroeide zanger/gitarist van Nederlandse afkomst die al op jonge leeftijd het podium deelde met grootheden als Jerry Garcia en Jimmy Reed. Jip Golsteijn noemde hem eens ‘Het beste dat de Nederlandse rock & roll heeft voortgebracht’. Sex, drugs en drank bleken altijd gewilde onderwerpen in de media maar tegenwoordig staan de zaken er iets anders voor. Het is de muziek die hem er doorheen heeft gesleept. Onlangs vierde deze ‘survivor’ zijn zeventigste verjaardag en zondagmiddag 1 februari om 16.00 hoopt hij dit in de Bovenzaal van Paradiso, samen met vele Blues Magazine-lezers, nog eens dunnetjes over te doen…
Tekst: Jeroen Bakker
“Het is vandaag voor het eerst sinds lange tijd dat ik weer buiten ben geweest maar er moesten nu eenmaal wat boodschappen gehaald worden”. Normaal gesproken niets bijzonders zou je zeggen maar in het geval van Michael de Jong brengt iedere vorm van verkoudheid of lichte griep enige bezorgdheid met zich mee. Sinds in 1992 het vonnis ‘HIV-positief’ werd uitgesproken kampt hij met een sterk verlaagde weerstand. Toch is dit niet dat wat hem de meeste zorgen baart. “Mijn cardioloog vertelde mij kort geleden dat mijn hart niet meer zo goed werkt. De pomp werkt nog maar voor 35%”, vertelt hij op kalme toon in half-Nederlands en met half-Amerikaanse tongval. “Ik dacht serieus dat ik met nog enkele dagen te gaan, mijn verjaardag op 22 januari j.l. niet zou halen”. De Jong bekent een tikkeltje eigenwijs te zijn en hulp is niet altijd binnen handbereik. Van eenzaamheid wil hij echter niets weten. Hij heeft zijn muziek: “Ik heb geen broers of zussen. Ja, ik zie soms een oude man die mij aankijkt in de spiegel: Every once in a while it’s just an old man who looks back at me in the mirror. Ik heb wel een vriend die mij altijd ophaalt voor de shows en die de gitaren voor me draagt. Traplopen is lastig, vandaar. Hij zorgt ervoor dat ik de stoel die op het podium staat haal. We hebben ook een belangrijke afspraak in het geval er iets met mijn mocht gebeuren: Grab the guitars First!”.
Ondanks het feit dat hij gedurende zijn verblijf in Amerika met heel veel bekende, voornamelijk, bluesmuzikanten het podium deelde heeft hij nauwelijks vrienden uit de muziekindustrie overgehouden. “Ik vertrouw mensen niet zo snel”, klinkt het bedachtzaam. Het onstuimige leven en vooral zwervende bestaan heeft daar geen goed aan gedaan. Het lijkt er sterk op dat er pas de laatste twintig jaar enige rust in zijn leven is gekomen.
“Ik heb me nooit een Amerikaan gevoeld en ik ben ook geen Fransman, ik versta de talen maar dat is het. De eerste vier jaren van mijn leven heb ik in Alkmaar gewoond en daarna zijn we weg gegaan”. Op de hoesfoto van zijn album ‘The Waiting Game’ is een foto te zien uit die tijd. De foto is in Alkmaar genomen en we zien de 2-jarige Michael, spelend met een hond. “Mijn vader werkte op de Holland Amerika-lijn en wij mochten meevaren terwijl hij op de boot aan het werk was. Nee, makkelijk was het niet maar ik leerde al vroeg om op eigen benen te staan. Met vallen en opstaan”.
De muziek zou uiteindelijk de redding blijken van De Jong maar de daarmee samenhangende zakelijke kant verraadt de nog altijd aanwezige frustratie in zijn stem. “Ik heb mij altijd tegen de muziekindustrie gekeerd. Muziek maken was altijd een vlucht. Ik creëerde mijn eigen wereld en muziek speelde een zeer voorname rol in die wereld. Maar die lui van de platenmaatschappij…”. De Jong doelt op een faillissement van zijn toenmalige label. Hij vond zijn eigen platen terug op E-bay tegen woekerprijzen. De Jong besloot terstond om zijn onuitgebrachte platen gratis beschikbaar te stellen op internet. Want, zo zegt hij zelf: “Ik maak muziek voor de mensen en muziek dient gehoord te worden”.
Die grote bek, hij is de eerste om het toe te geven, heeft hem dikwijls parten gespeeld. Het is hem vaak niet in dank afgenomen. Desondanks heeft hij ook wel eens geluk gehad wanneer het boekingen voor zijn optredens betreft. “ Via een kennis bij Mojo kon er wel eens wat geregeld worden. Zo kon het gebeuren dat ik een uitgebreide theatertour mocht doen en als support van Clannad en Van Morrison mocht optreden. Bijvoorbeeld het Carré Theater en ook nog eens vier avonden achter elkaar, wie kan dat nu zeggen? Sommige dingen in het verleden hadden inderdaad anders gemoeten. Ik heb verkeerde keuzes gemaakt. Maar toen ik een jaar na die eerdergenoemde diagnose, en ondertussen was gestopt met drinken, voor de allerlaatste keer afscheid moest nemen van mijn vader en hem in de kist zag liggen,heb ik hem ter plekke gezworen dat ik er alles aan zou doen om ervoor te zorgen dat hij trots op me kon zijn. En kijk nu eens…! Zoveel jaren later spreken wij elkaar en hebben het over een nieuw album ‘Something For The Pain’ en ook over het optreden in Paradiso… Begrijp je?”
Benadert De Jong deze show op een andere manier dan eerdere optredens in Paradiso? Hij zucht eens diep. “Paradiso is altijd bijzonder”. Hij legt uit waarom: “Als je Paradiso uitloopt, linksaf slaat richting Leidseplein en vervolgens langs de Lijnbaansgracht loopt, kom je bij Bluescafé Maloe Melo. Ik sliep daar in een auto, samen met mijn kat Maxim. Jur, de eigenaar van Maloe Melo bracht mij wel eens een fles wijn. Hij hield mij in leven. Op het Max Euweplein, pal naast Paradiso, daar zat vroeger de Gestapo-gevangenis. Een groot deel van mijn familie zat in het verzet. Maar mijn opa werd gepakt en heeft daar gezeten. Iedere keer als in Paradiso speelde heb ik daar even stilgestaan om er even bij stil te staan. Ja, je kunt wel zeggen dat Paradiso iedere keer heel erg speciaal voor mij is”.
De Jong is van ver gekomen. Via een grote omweg en zonder een cent op zak belandde hij ruim twintig jaar geleden in Dordrecht waar hij zich moest inschrijven voor woonruimte. “De dame bij de woonstichting vroeg mij hoeveel ‘wachtpuntjes’ ik had. Toen ik mijn verhaal vertelde kreeg ik een ‘emergency’-woning toegewezen. Ik bleek een ‘urgent’ geval te zijn. Het enige wat ik wilde was een plaats waar ik mij volledig op de muziek kon focussen. Ik had geen wachtpuntjes maar kreeg toch alle medewerking aangezien ik mijn drank- en drugsverleden had afgezworen.
Een plaats met een toilet en een plaats waar mijn eten niet gestolen werd, met een deur die op slot kon, je weet niet hoe gelukkig ik was. Ik heb kaas in de koelkast en uit de kraan komt warm water. Van de drie opties heb ik de eerste meteen gekozen. Ik woon er nog steeds”.
Als geen ander weet hij wat er te koop is in het leven. De maatschappelijke invloeden speelden altijd al een grote rol in zijn leven. “Ik wil de luisteraar het gevoel geven dat hij zich kan identificeren met het liedje, dat het ook zijn liedje is”. Ook de grotere zaken gaan aan hem niet voobij. Op zijn nieuwe album horen we hem verbaasd zijn over het feit dat we immuun worden voor alle ellende in de wereld.” We kijken nergens meer van op wanneer we op het nieuws zien dat een tien-jarig meisje met een bomgordel naar de markt wordt gestuurd om zoveel mogelijk mensen te doden”.
Voor een commercieel verkooppraatje ben jij bij De Jong duidelijk aan het verkeerde adres maar we doen toch een voorzichtige poging. Over de vraag waarom ‘Something For The Pain’ zijn best album tot dusver is hoeft hij niet eens lang na te denken. “Naarmate mijn gezondheid steeds meer achteruit gaat, wordt mijn muziek alsmaar oprechter”. Nieuwsgierig zijn wij ook naar de eventuele toekomstplannen van de muzikant. “Dit zou echt eens mijn laatste tournee kunnen zijn”. En dan op geheimzinnige toon… “Maar ik ben ondertussen, en dat is een klein geheim, nog steeds aan het schrijven en er zal ook nog een album komen met Amsterdamse muzikanten…. Of het wordt uitgebracht en wanneer daar durf ik echt niets over te zeggen”.
Als laatste zijn wij benieuwd wat hij hoopt dat er met zijn muziek gaat gebeuren.
“Wat ik hoop dat er met mijn muziek gaat gebeuren? Ken je de naam Eva Cassidy?
I’m hoping when it’s over and done and I’m gone, something will happen with my music like Eva Cassidy. Of tien tot vijftien jaar na mijn dood en een jongetje komt Concerto binnen en pakt mijn album terwijl hij zich afvraagt: Michael de Jong, wie is dat? Hij koopt het en draait het thuis en het raakt hem zoals Clapton en Cream mij ooit raakten met ‘Crossroads’. That keeps you going. Ik zal nooit commercieel succes hebben cause I won’t kiss ass maar dit lijkt mij echt fantastisch…”.
Optredens:
Paradiso, Amsterdam – 1 Februari, aanvang 16.00 uur
Lingehuis, Geldermalsen – 7 Februari (reeds uitverkocht)
De Vrijplaats, Leiden – 15 Maart, aanvang 15.30
Willibrord Cultuurkerk,Borger – 10 April
Paradox, Tilburg – 11 april
Westmalle, België – 18 April
Parkstad Limburg Theater, Heerlen – 24 April
Patronaat, Haarlem – 10 Mei
Landgoed Roepaen, Ottersum – 17 Mei
Website Artiest: www.michaeldejong.com
Mooi interview van een bijzonder Muzikant Nogmaals: .Hoewel Michael , denk ik., er niet op staat te wachten . IK vraag mij tenslotte nog steeds af waarom in godsnaam deze Bluesman singer songwriter nog steeds geen award is toegekend door bijv. The Dutch Blues Foundation voor zijn gehele oeuvre van ruim 16 albums.Of zal het pas postuum plaats vinden? Laten we hopen van niet, het is (nog) niet te laat..
Mooi interview en ik kijk zelf terug op 3x te gast te zijn geweest in mijn radioprogramma Bluezy. De laatste keer samen met de Veldman broertjes.
Ook ik heb Michael diverse keren voorgedragen voor de award van DBF maar tot nu toe nog geen resultaat
Heren, sluit je aan bij de DBF en laat je invloed gelden. :-)
Ben ik al donateur van maar heeft weinig invloed dus!
Alleen donateur zijn is inderdaad niet genoeg, Nico. :-)
zou niet weten wat ik anders nog in kan brengen als voordragen!