Tekst: André Wittebroek.
Gitarist Stef Paglia is Bluesmagazine al jaren bekend door de optredens en albums die hij heeft gemaakt met The Bluesbones en met zijn eigen band. Hij speelt nu ook bij Kaz Hawkins en is 20 september met haar band te zien bij de releaseparty van hun live-album bij Tico Tico in De Radstake bij Varsseveld.
Tijd om met deze gitarist in gesprek te gaan en bij Berkelblues in Eibergen waar hij optrad met The Bluesbones is de gelegenheid daar.
Door mede-organisator van Berkelblues Hans Weeink prima ontvangen en naar een plek backstage gebracht waar het interview kon plaatsvinden, met het geluid van de spelende band Livin’ Blues op de achtergrond?
– Als eerste gefeliciteerd met je uitverkiezing bij de Belgische Blues Awards als ‘beste instrumentalist’ 2024 en in de Top 10 beste gitaristen Benelux. Wat vind je daarvan?.
Het is natuurlijk best raar om uitverkoren te worden als ‘beste’ gitarist of drummer. De ‘beste’ is niet aan te geven volgens mij. Ieder heeft zijn eigen stijl, techniek, presentatie, sound. Het geeft zeker aan dat je het instrument goed beheerst en iets eigens hebt en dat het gewaardeerd wordt is natuurlijk geweldig. En voor de promo ook prima, het zegt wel iets natuurlijk. En onze band The Bluesbones kreeg ook deze Blues Award in 2016 voor beste Bluesband. Doen toch wel iets wat goed aankomt bij het publiek. ( En dat blijkt vandaag hier weer, razend enthousiast publiek en als hoogtepunt genoemd door velen).
– Hoe is je muzikale loopbaan begonnen? Wanneer de gitaar ontdekt, bepaalde invloeden?
Zoals bij veel muzikanten is het de invloed van mijn vader geweest. Hij hield van bluesmuziek en was fan van Stevie Ray Vaughan en liet mij de DVD Live in Austin zien en horen natuurlijk en ik was verkocht. Zijn manier van spelen, zijn podiumpresentatie: fantastisch. Nadat ik op mijn twaalfde een gitaar had ben ik gaan oefenen en heb het spelen mijzelf aangeleerd door mijn oren, mijn gehoor ook te ontwikkelen. Toen ik een bepaald niveau had bereikt speelde ik met een band mee die covers speelde. Met 14/15 jaar begon ik met blues en wilde later wel een bluesband beginnen. Verder heb ik gestudeered aan het PXL-conservatorium in Hasselt en na mijn behaalde graad ben ik full-time muzikant geworden. In 2017 startte ik mijn eigen band ; het Stef Paglia Trio.
Ook in 2017 begon ik bij The Bluesbones. Nico de Cock had mij zien spelen en vroeg me of ik interesse had bij hen te komen spelen. Mijn vader moest me met de auto brengen voor de auditie , want ik was te jong en had geen rijbewijs en werd aangenomen. Ben er nog steeds bij, zegt wel iets over de goede verhoudingen in de band. In 2019 ben ik begonnen in de Kaz Hawkins Band als bandlid, sideman. Dit is een andere invulling dan met mijn eigen band of The Bluesbones, waar ik veel meer inbreng en verantwoording heb. Bij Kaz speel ik gitaar en de andere zaken regelt zij.
Ook geef ik nog 2 dagen in de week gitaarles in een gehuurde locatie. Tijdens Corona moest het online maar dat beviel niet goed, ik doe het liever persoonlijk, in person.
Er was een student uit Zwitserland en die wilde persé les van mij maar dagelijks op en neer rijden gaat niet. Hij heeft een week een hotel geboekt en volgde de lessen hier!
– Je speelt dus in drie bands, is dat niet moeilijk allemaal in te plannen met optredens en is het niet te druk? Toen ik The Bluesbones in zaal BLUES in Rhede zag, speelde er een andere gitarist in jouw plaats.
We hebben vaste invallers als ik niet kan of een dubbel programma heb. Maar we proberen dubbel zoveel mogelijk te voorkomen. Ik heb nu optredens met The Bluesbones en volgende week twee met Kaz Hawkins en ook optredens met de eigen band. Zo wisselt dat. Zie mijn tourschema maar op mijn website.
– Over je eigen band. Het was het Stef Paglia Trio en nu de Stef Paglia Band. Wat is er veranderd?
We hebben de band uitgebreid met een toetsenist voor een wat breder en voller geluid. Het geeft meer afwisseling in je repertoire, je hebt meer mogelijkheden. Ik durfde het eerst niet zo goed aan bassist Geert Schuurmans en drummer Sven Bloemen voor te stellen, wist niet hoe ze zouden reageren Ik dacht; misschien gaan ze wel weg, maar tot mijn verbazing kwamen ze na een band met toetsenist gezien te hebben met: “Misschien moeten we er ook een toetsenist bij hebben!’ Daarna Tom Eylenbosch die les gaf op de school waar ik ook les gaf en hem gevraagd. Jonge vent, 24 jaar maar erg goed. Geert had zelf interesse bij de band te komen en Sven via een auditie. We zijn pas begonnen met zijn vieren en kom kijken zou ik tegen de lezers willen zeggen!
– Hoe schrijf je je songs, zit er een bepaalde strategie achter?
Eerst komt er een bepaald idee, meestal over iets wat ik zelf heb meegemaakt of gezien, maak er dan op gitaar muziek bij. Een voorbeeld wat mij persoonlijk raakt is het nummer Mystery Heaven over mijn overleden vader. Maak er een demo van met alleen zang en gitaar, geef het door aan de bandleden en zij mogen het op hun eigen manier invullen/aanvullen. De Engelse teksten schrijft mijn vrouw Iris.
– Hoe is het met de blueswereld gesteld in België en is die anders dan in Nederland? The Dutch Disease is die er ook bij jullie?
In Nederland wordt wel meer gepraat dan in België en zeker in Duitsland. Het ligt wel aan het publiek en waar je speelt, bij een zittend publiek is het overal stiller en komt men voor de muziek en luistert. Er zijn bij ons minder clubs om te spelen, wij hebben bijvoorbeeld ook geen poppodia. Ook minder bluesfestivals. Spitit 66 Verviers is een prima club waar men wel voor de muziek komt.
(Dan is het tijd het gesprek te beëindigen, men moet zich omkleden voor de show.)
– Bedankt voor dit zeer prettige gesprek en veel succes met het optreden en in de toekomst.
Jij bedankt voor de interesse en ik vond het ook erg leuk!
(Bluesmagazine bedankt Hans Weeink en Berkelblues voor de zeer prettige ontvangst en accreditatie).
Links:
www.stefpaglia.com
Het festival.
Aangezien Berkelblues in mijn geboorteplaats plaatsvindt ontmoet je veel vrienden en bekenden en is er geen tijd voor een uitgebreid verslag.
Enkele opmerkingen in het kort:
– prima organisatie met o.a. foodtrucks, barber, bierproeverij, kledingstand en zeer belangrijk: schitterend weer. – uitstekend geluid, complimenten.
– heerlijke ongedwongen sfeer
– uitstekende bands:
Livin Blues: verrassend goed, Nicko Christianen was zeer goed bij stem. Prima optreden met heerlijke grooves en ‘vet’.
The Bluesbones: voor velen het beste optreden van de dag, ook al omdat ze voor velen onbekend waren, bliezen ze het publiek omver met een schitterend optreden.
Julian Sas: zoals altijd een goed en gedegen optreden maar wel veel van hetzelfde met lange solo’s. Een must voor vooral de gitaarliefhebber.
Muddy Road Twins: speelden heerlijke akoestisch blues tijdens de ombouwpauzes. Kwam erg goed aan bij publiek.
Tot volgend jaar!
The Bluesbones
Living blues
Julian Sas
Was goed en gezellig festival..wat de schrijver ook schrijft ..The Bluesbones was top en Julian Sas teveel lange gitaarsolo..maar voor de rest wij hebben ons heel goed vermaakt …misschien op naar volgend jaar ‘