Interview met Meghan Parnell en een kort concertverslag van Bywater Call!
Tekst en foto’s: Herman Nijhof
Meghan, jullie zijn nu al een tijdje aan het toeren door Europa, en dat duurt nog een paar weken ook, en tot nu toe alleen maar lovende woorden en volle zalen! Elke avond raak! Wat doet dat met de band, lopen jullie nu naast je schoenen?
“Nee dat zeker niet, wat we vooral doen is ontzettend genieten van deze eerste toer door Europa, voor ons ook een soort ontdekkingsreis, na alle optredens de afgelopen tijd in Canada en de VS. Het is ook een beetje overweldigend voor ons, de plaat (red: gelijknamig Bywater Call) is pas eind november uitgekomen en nu al zo’n grote toer! We zijn vooral blij dat we zoveel spelen kunnen in verschillende landen, en op allerlei zeer uiteenlopende plekken. En natuurlijk willen we graag terugkomen in Europa, en dan misschien op wat grotere podia. Het is nu vooral investeren in bekendheid”
HN: was het niet lastig om überhaupt met een 7-koppige band een tour te krijgen, dat is toch niet echt goedkoop?
“Klopt, maar we wilden heel graag ook de blazerssectie van twee erbij hebben, dan komen de songs van de plaat het meest tot hun recht. Het echte bandgeluid moet hier staan, en we zijn een band van zeven! Bovendien is onze toer ook vanuit Canada door de overheid gesponsord (Canada Council for the Arts). Dat maakt het wel wat makkelijker.”
HN: Canada, zijn jullie nu een Toronto-based band, of een New Orleans-based?
“Oh Toronto is onze bron en basis. De verwarring komt door de titel van de plaat, Bywater is een wijk van New-Orleans, daar zijn we een tijdje geweest, en zo werd het de titel van de plaat. Met toevoeging Call, juist om het niet te veel een New-Orleanse uitstraling mee te geven. Maar we zijn een echte en hechte Canadese band!”
HN: Bywater Call heeft een hoes die ook een beetje verwarring oproept, door de oogharen gezien lijkt het erg op Harvest van Neil Young, toeval?
“Ja, beslist, de vogel en de zon, ook een cirkel, zijn samen symbolische figuren, die we uit New-Orleans hebben meegenomen. Ze staan natuurlijk allebei voor mooie dingen! Harvest is trouwens ook een mooie plaat van een bekende Canadees!”
HN: nog even terug naar de band, hoe gaat het toeren zelf, een paar maanden zo dicht op elkaar?
“We kennen elkaar al langere tijd uit Toronto, daar begon het ook voor ons bij de Toronto Blues Society, toen wat festivals gedaan, en via die kwamen we bij het platenlabel Gipsy Soul terecht. Vandaar uit is voor ons de toer georganiseerd, waar we nu middenin zitten, en wat prima gaat. En de bus is niet te klein! Al eerder gezegd, we zijn vooral blij dat we de kans krijgen om voor allemaal nieuwe mensen te spelen, en dat gaat prima met ons zevenen. We zijn allemaal wel een beetje ‘down-to-earth’ mensen, en zijn samen gericht op het goed presteren, dus overdag veel rusten, en opladen voor de avond. Onderweg hebben we ook nog tijd om aan nieuwe nummers te schrijven.”
HN: op naar een volgende plaat?
“Nee dat nog niet, maar we hebben al wel drie nummers die we nu ook in de shows laten horen. Die plaat komt wel, maar we weten niet wanneer. Nu vooral eerst de toer tot een goed einde brengen.”
HN: van de toekomst even terug naar het verleden, zijn er voor jullie specifieke invloeden uit de muziekwereld?
“Heel specifiek niet, maar namen waardoor we beïnvloed zijn zeker. Aretha Franklin, de Rolling Stones, Allman Brothers, the Band en Little Feat horen zeker in dat lijstje. Een combinatie van Blues, Soul en New-Orleans! Misschien wel te horen straks op het podium!”
Het concert in Life House, Stemwede (D) op 25 januari 2020: In twee sets van samen ruim tweeëneenhalf uur komt natuurlijk bijna de hele plaat langs, een paar van de nieuwe nummers, en wat werk van derden. Twee keer zelfs een The Band-nummer, The Weight en Ophelia, allebei prachtig uitgevoerd, maar het mooiste zijn toch de eigen nummers. In bijna allemaal is er een echte band aan het spelen, met ruimte voor alle muzikanten, met plezier en professie, het staat als een huis. En dan is er nog een stem, de stem van Meghan, DE stem van Meghan!! Wat een geluid, natuurlijk heel gewaagd, maar dit lijkt wel een beetje de Amy Winehouse van de Blues!
Het begin van het concert gaat meteen vol op stoom met hetzelfde begin als de plaat, Arizona en Forgive, en het publiek is dan al helemaal om bij deze voor allemaal nieuwe band. De eerste set werd afgesloten (net na The Weight) met een heel fraai nieuw nummer, I Remain.
Topper voor mij was voor in de tweede set Walk On By (nee, absoluut niet dat lied bekend van Dionne Warwick! Maar het origineel van Bywater Call). Ook heel mooi Bring Me Down en Hometown. Niet mooi: niks. Fantastische mix van Blues, Soul en Gospel! En het beste is dat de stem van Meghan natuurlijk uitzonderlijk goed is, maar dat er ook een band op het podium staat. Het is te hopen dat ze de club bij elkaar kunnen houden, en de grotere podia komen er dan ongetwijfeld aan!
Website Bywater Call
Bywater Call op Facebook
Noot van de redactie: op dit moment toert Bywater Call uitgebreid door Europa! Ga ze zien als je de kans krijgt!
20.02 – De Steiger, Menen (B)
21.02 – Crossover Music Pub, Gent (B)
23.02 – NixPodium – Enschede
02.05 – Moulin Blues, Ospel
Kijk voor alle toerdata HIER
Bandfoto Bywater Call:
van lo naar rb:
Mike Meusel, bas
Alan Zemaitis. key’s (met pet)
Julian Malli, saxofoon
Bruce McCarthy, drums
Dave Barnes, gitaar
Meghan Parnell, zang
Stephen Dyte, trompet
Dave Barnes en Meghan Parnell, songwriters.
Heb ze mogen ontdekken in de Bosuil in Weert : gewoon zalig optreden !
Kijk al uit naar Moulin Blues …
Vorige week vrijdag gezien in de crossover in gent. Schitterend optreden. Mijn inziens een band met een mooie toekomst. Hoop ze spoedig terug te zien.