In de mailbox van de weekly playlist belandde een mail met de vraag of wij Mark van Mourik konden opnemen in de playlist. De wenkbrauwen gefronst, Mark van Mourik, nog nooit van gehoord. Nu is de playlist gebouwd rondom Spotify dus moest hij daar te vinden zijn en dat klopte met twee Albums waarvan een de titel droeg “Dutch guy playing the blues”. Het mailtje bevatte ook de mededeling dat Mark beschikbaar was voor interviews. Het contact gelegd en er ontspon zich een aangenaam gesprek in een lokale pub met een gitarist die jaren in Amerika heeft gewoond en gewerkt voor het Rock House Records label.
Tekst: Jos Verhagen
– Ik begin maar heel gewoon met de vraag wie is Mark van Mourik?
Mark van Mourik, geboren in Nederland woonachtig in Apeldoorn. Mijn vader was muzikant dus ik heb het met de paplepel meegekregen.
– Je vader speelde die ook blues
Ja, die speelde van alles blues, rock maar ook rock n roll, als hij dan na een week spelen weer thuis kwam met alle spullen dan rook je de kroeg maar ik vond het fascinerend die instrumenten en alles wat daarbij hoorde. Hij had ook een akoestische gitaar thuis staan die mocht ik dan gebruiken.
– Dus je heb les gehad van je vader?
Ik heb geen les gehad van mijn vader maar hij leerde mij drie akkoorden, open akkoorden en daarmee ben ik zelf een beetje gaan spelen, ik was nog klein een jaar of 6-7. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik iets moest leren, die gitaar was voor mij zo gewoon.
– Later nog les gehad van iemand?
Nooit, alles heb ik mezelf geleerd, de school periode doorlopen en in verschillende bandjes gespeeld. Daarna, buiten Apeldoorn en in het buitenland en zo is het eigenlijk begonnen.
– Maar hoe ben je dan in Amerika terecht gekomen?
Ja hoe is dat gekomen; ik kwam na een optreden in contact met de roadmanager van Roy Roberts die in Nederland was en die zei je moet Roy echt een keer ontmoeten, dat hebben we toe gedaan. We hebben in Het Bluescafe in Apeldoorn wat muziek gemaakt en toe zei hij “als je een keer wilt komen naar de Verenigde Staten dan heb ik wel een plekje voor je en dan kunnen we samen wel wat doen”, ik zei daar houd ik je aan.
Dus een maand of drie later heb ik hem opgebeld en het was prima. Roy Roberts woont in North Carolina in Greensboro en heeft daar een eigen studio en platen label, Rock House Records, en ook meerdere huizen en in een daarvan mocht ik verblijven. Ik ben daar aan het werk gegaan, in de studio maar ook liedjes schrijven en on the road touren met diverse artiesten van het label.
– Over dat optreden is dat net zo als hier hard werken om optredens te krijgen.
Ik denk dat muziek in Amerika meer gezien wordt als een echt kunstvorm en als werk. Het is business je moet geld verdienen. Dat is wat Roy ook tegen mij zei, “This is a business this is a job”, zo moet je er ook mee omgaan.
– Ik lees weleens dat mensen, zoals Tinsley Ellis bijvoorbeeld, dat die 250 keer per jaar optreden.
Ja dat is je werk, ik werkte daarom ook met meerdere bands om je agenda zo vol mogelijk te houden en dan speel je 4 -5 keer per week. Vooral aan de oostkust van noord tot zuid tot aan Chicago in totaal zo’n 27 staten denk ik maar ook interstate of international zo probeer je op niveau te blijven en je inkomsten te genereren.
Het is ook hard werken, zeker als je op toer bent, veel kilometers in de auto, hotel in en uit, dat is het werk en daarvoor moet je uit het juiste hout gesneden zijn. Het spelen zelf is de lol, dat is plezier maken maar het is maar een fractie van de tijd.
Ik heb wel met veel professionele muzikanten gespeeld maar ook die moeten er vaak nog wat bij doen zoals muziek lesgeven of als docent of in het theater.
– Je hebt zo natuurlijk wel veel bluesartiesten persoonlijk ontmoet.
We speelde veel in de East Coast en in dat circuit ontmoet je bekende zoals Deborah Coleman, Bernard Allison, Popa Chubby, Michael Burke maar ook oudere zoals Otis Rush bijvoorbeeld. BB King ook, ik heb hem ontmoet in Greensboro op zijn verjaardag samen met Roy Roberts.
– Ik zag op je website je discografie met veel albums waarop je meegespeeld hebt ook een album ft. Greg Allmann, dat moet een bijzondere ervaring zijn geweest.
Ja dat was het album van Floyd Miles, ook zo’n oude blues man, maar ik heb niet met Greg samen gespeeld, een deel was bij ons opgenomen Greg zijn deel elders en dat is in de studio samengevoegd, maar het had wel mooi kunnen zijn ja.
– Nu ben je terug in Nederland, je laatste album is van 2004 zie ik, wat doe je nu zoal.
Ik ben in 2003 terug gegaan naar Nederland, een Amerikaanse vrouw en twee kinderen rijker. Ik ben wel een familieman ook zo opgegroeid en miste dat, mijn ouders hebben twee kleinkinderen dat delen wat je met elkaar hebt en dat ook zij een goede band zouden hebben dat was de voornaamste reden. Mijn vrouw is ook muzikant speelde vroeger mondharmonica en toetsen in een vrouwelijke blues band. We spelen vaak samen en ze speelt soms ook mee bij een optreden.
– Je bent terug gekomen in 2023 dat is inmiddels 20 jaar geleden maar in de tussentijd hebben we weinig gehoord van Mark van Maurik.
Dat klopt, althans niet onder mijn eigen naam, ik heb wel veel gespeeld met veel verschillende mensen, op oproep en huurbasis maar niet onder eigen naam nummers maken en uitbrengen dat niet, wel voor anderen.
– Zijn dat nog bekende uit de Nederlandse blues/muziek scene?
Ja dat wel, bijvoorbeeld The voice of Holland, daar zijn een aantal artiesten voortgekomen daar heb ik mee gewerkt en mensen zoals Jan Akkerman, Jimmy Bell Martin, Chris Hordijk.
Ik werkte veel samen met een bassist uit Ede, en we begeleidde Amerikaanse artiesten als ze in Europa waren, zo heb ik overal wel gespeeld.
– Maar er zit geen eigen band aan te komen?
Nu wel, ik ben weer begonnen met een eigen band, halverwege het jaar hebben we wat live opnames gemaakt die zij we aan het promoten, op
Youtube. Ik ben nu ook nieuwe nummers aan het schrijven voor een nieuwe album. Op 23 Februari gaan we daar mee beginnen in Het Bluescafe in Apeldoorn, waar ik ooit begonnen ben.
– De mensen waar je mee gaat spelen komen die uit Apeldoorn en omgeving?
Nee, de bassist, Dave Breidenbach komt uit hoofddorp , de drummer, Peter Weissink uit Hengelo en een toetsenist, Wolfgang Roggenkamp uit Duitsland het zijn allemaal mannen waarmee ik in het verleden wel heb gewerkt. De drummer ken ik van een ander project en we hadden een klik qua muziek interpretatie. Ik probeer wel altijd de grenzen op te zoeken er moet een flow inzitten, een stuk improvisatie, het gevoel en dat voelde hij heel goed aan. Zo was hij ook bezig met zijn muziek en we vonden dat we daar wat mee moesten doen.
– Wordt het dan een blues album of meer rock?
Nee, het wordt echte blues, mijn eerste album was wat crossover met jazz maar ik probeer nu de essentie van de blues mee te nemen dat is toch waar het gevoel zit en de dynamiek.
– Je speelde met Roy Roberts die gebruikt veel blazers is dat ook iets wat we kunnen verwachten.
Nee, het wordt meer blues rock meer gitaar. Kijk Roy hield meer van de soul, ik probeer wel alles van wat ik daar heb mee gekregen, van de mensen waar mee ik gewerkt heb mee te nemen in dit nieuwe album. Je moet je historie koesteren en waarderen wat de musici voor de blues gedaan hebben maar je moet wel evolueren, vernieuwen.
– Heb je zelf nog voorbeelden waar je aan spiegelt?
Ik ben in het begin blootgesteld an de muziek waar mijn ouders naar luisterde, mijn vader was muzikant; vooral Clapton, BB King, Everly brothers, The Eagles.
– Ik las ergens iets over trucjes van Jimi Hendrix.
Ja, dat is een mooi verhaal, ik was bij mij neef op bezoek die is een 5 jaar ouder en die speelde bas in een bandje in Beneden Leeuwen, dat was met Julian Sas. Wij waren daar in de oefenruimte en die hadden een cassette bandje gemaakt van een optreden en dat draaide we op weg naar huis en daar stond het nummer Hey Joe op. Ik was een jaar of twaalf en vroeg toen aan mijn vader wie is dat, het was Jimi Hendrix.
Ik zat in die tijd met de vraag waar moet ik fan van worden, ik dacht eerst aan James Brown maar het werd dus Jimi Hendrix. Daar ben ik naar gaan luisteren en proberen dat na te spelen. Er was bij ons in de buurt ook een grote Molukse gemeenschap waar veel muziek gemaakt werd en die vonden Jimi ook helemaal te gek. En via Jimi kom je dan bij T Bone Walker, Albert King, BB King.
– Een laatste vraag je bent nu bezig met een nieuwe band, zingen in de band doe je zelf is dat niet moeilijk?
Ik schrijf mijn eigen nummers dus kan ik zelf bepalen hoe ik dat ga doen, waar laat ik ruimte voor de zang het moet niet ingewikkeld worden. Blazers b.v. zijn mooi maar leiden ook af, je moet het soms simpel houden zoals op het album Dutch guy playing the blues. De nummers schreef ik tijdens een tour door Italië, dat moest simpel zijn en recht voor zijn raap.
– tot slot, ik ben blij dat je zelf hebt gemeld, ik maak wekelijks een playlist op Spotify, en we krijgen verzoekjes uit heel de wereld en dat is mooi. Er is veel kritiek op Spotify maar het is wel een platform om je muziek kenbaar te maken.
Ik sta er zelf sinds kort op vooral voor promotie van mijn muziek. Er zijn veel bands en musici die veel moeten sappelen en dan is het wel fijn om een stukje erkenning te krijgen, het staat niet in verhouding.
Ik gebruik ik het voor promotie, ik vind muziek fijn om te doen en ik treed op om mensen een fijne avond te bezorgen, dat ik ze ontroer. Dan heb ik die mensen bereikt, dat ze met een fijner gevoel naar huis gaan dan dat ze gekomen zijn. Als je ze dat kunt geven dat vind ik erg belangrijk.
– Mooie afsluitende woorden, bedankt Mark en succes met je nieuwe band
Mark treedt met zijn nieuwe band op met de “Back to where it all began” show op 23 februari in Het Bluescafe in Apeldoorn
Links:
Website: https://markvanmourik.com/
Youtube: https://www.youtube.com/@TheMarkvanMourik/featured
Nooit van deze muzikant gehoord, maar BM bedankt voor onder aandacht brengen. Van het weekend eens luisteren.
Bedankt BM en Jos voor het interview en het artikel!