LAURENCE JONES Interview
Het muziekjaar 2017 zit er met nog één maand te gaan al weer bijna op. Een mooi moment dus om al vast te beginnen met een terugblik op de hoogtepunten. Voor Laurence Jones is 2017 al lang geslaagd. Wanneer wij de jonge Britse zanger/gitarist vragen naar zijn persoonlijke highlights noemt hij zonder ook maar enige aarzeling zijn optreden met Buddy Guy op het Holland International Bluesfestival in Grolloo. Hij weet nog precies de datum van deze bijzondere dag te noemen. “Het was 9 juni en wij stonden tussen allemaal geweldige acts geprogrammeerd. Wij waren nog druk nagenietend van ons optreden eerder op de dag toen plotseling de vraag kwam of ik nog zin had om iets met Buddy Guy op het podium te doen. Tien minuten later stond ik daar dan. Er was niets afgesproken”.
Tekst: Jeroen Bakker
Iedereen die er die bewuste dag in Blues Village Grolloo bij was herinnert zich de solo van Jones waarin hij de Grootmeester ‘brutaal’ uitdaagt voor een duel tijdens ‘Have You Ever Loved A Woman’ en hem vervolgens ‘dwingt’ mee te gaan in ‘Miss You’. Ook het welbekende ‘Strange Brew’, dat die maand precies vijftig jaar geleden werd uitgebracht, kende een memorabel moment. “Buddy brak bij zijn eerste solo al een gitaarsnaar en in plaats van die te vervangen of een andere gitaar te pakken mocht ik het optreden samen met zijn band alleen uitspelen terwijl Buddy persoonlijk afscheid nam van alle aanwezige bezoekers. De bedoeling was om samen één nummer te spelen maar toen ik ‘Miss You’ inzette begon hij met zingen. Dat was echt een heel bijzonder moment om mee te maken. Het leek me een goed idee om de blues van een jonge Brit te combineren met de muziek van The Rolling Stones en deze Amerikaanse blueslegende. Ik kan het nog steeds nauwelijks geloven: “Buddy Guy and Laurence Jones paying tribute to The Rolling Stones”.
Jones kent zijn klassiekers, hij raakte al op vroege leeftijd bezeten van het betere gitaarwerk. “Ik zag ooit eens Jimi Hendrix op TV en dat maakte grote indruk. Van daaruit ontdekte ik de muziek van Stevie Ray Vaughan. Vooral zijn uitvoering van ‘Voodoo Chile’ maakte iets in mij los. Daarnaast was het Robert Johnson-tribute-album van Eric Clapton voor mij ook een belangrijk punt als beginnend muzikant. Ik wilde meer weten over die Robert Johnson, over zijn muziek en wie hij was. Vervolgens kom je terecht bij Big Bill Broonzy en het moment dat de blues versterkt wordt gespeeld. Albert King en Buddy Guy zijn toen ook heel belangrijk geworden in mijn muzikale ontwikkeling”. Jones is ook in de huidige blues-industrie geen onbekende. Walter Trout heeft zich al eens eerder over het talent ontfermd en ook met Kenny Wayne Shepherd is inmiddels een goede vriendschap ontstaan. “Enkele weken geleden speelde ik weer, de eerste keer was in 2014, met Kenny en zijn fantastische band. We komen elkaar altijd weer tegen en ook nu was het weer te gek. Met Chris Layton, de drummer die ooit in Double Trouble met Stevie Ray Vaughan speelde, heb ik ook een goed contact opgebouwd. Je ontmoet veel personen die zichzelf niet meer zijn of kunnen zijn maar Chris is echt heel gewoon gebleven terwijl hij al zoveel heeft meegemaakt.”
Onlangs verscheen ‘The Truth’, het nieuwe album van Laurence Jones dat is opgenomen in Amerika. “Op het moment dat het album in Miami, Florida werd opgenomen brak er verschrikkelijk noodweer uit. Opnemen in een ander land brengt al een andere sfeer met zich mee maar dit gaf wel een heel apart gevoel. We waren in de oude Sony Studios waar veel muziekgeschiedenis is geschreven. Veel grote namen hebben daar hun muziek ooit eens laten vastleggen. Eerder daarvoor werd mijn band ingevlogen voor een ‘pre-production’ op Curaçao. Een uitstekende combinatie van werk en vakantie zou je denken maar niet is minder waar. We hebben daar echt hard moeten werken”.
Jones begon niet bepaald onvoorbereid aan de klus. “Al het schrijfwerk had ik al tijdens de tournee daarvoor geschreven. De teksten hebben allemaal met mijn leven te maken, over de gebeurtenissen in mijn leven.” De diepgang in de teksten zijn niet zomaar ontstaan. Jones draagt al vanaf zijn achttiende de ziekte van Crohn met zich mee. De chronische ontstekingsziekte, ook wel ‘the invisible disease’ genoemd, beperkt de muzikant in zijn mogelijkheden maar Jones maakt graag gebruik van iedere gelegenheid om aan te geven dat er wel degelijk mee te leven valt.
“Muziek zorgt ervoor dat ik de pijn voor even kan vergeten. Het neemt me mee naar een andere wereld. Het geeft, en dat klinkt misschien raar, ook iets positiefs aan de muziek. Pijn zorgt er soms voor dat er meer gevoel en diepgang in gaat zitten. De titeltrack begint ook met de tekst: “Do you ever wonder what it’s be like to have a different life”, ik gebruik daarin mijn ziekte als een inspiratie.”
Een tournee, optredens en opnemen in een studio brengen soms ook praktische problemen met zich mee. “Mijn gezondheid kent ups en downs maar ik heb er mee leren leven. ‘Some days are shit, some days are ok’, het heeft me doen beseffen dat het leven niet altijd meevalt. Het werk houdt me op de been. Het spelen en de tournees geeft mij kracht. Niet iedereen zal er hetzelfde over denken maar ‘I definitely have the blues for a young guy’. De doktoren adviseerden mij om een ander beroep te kiezen maar dat staat voor mij niet eens ter discussie. Ik zou zwaar depressief worden en heel erg ongelukkig zijn. De muziek heeft me ook sterk gemaakt. Ik heb door de ziekte maar vier of vijf shows in mijn hele carrière moeten afzeggen. De muziek heeft mij al zoveel moois gebracht en nog zoveel moois te bieden, ik zou werkelijk niet weten wat ik anders moet doen.”
De eerste recensies van het nieuwe album hebben Jones nauwelijks van zijn stuk gebracht. ‘He Lost His Mojo’ werd er geschreven, de produktie werd ‘slick’ genoemd en Jones zou zelfs de blues vaarwel hebben gezegd. “Ik heb zeker een bepaald risico genomen met het nieuwe materiaal. De aanpak was ook anders dan bij de voorganger. Er was veel input van de band en producer Gregory Elias heeft alles in goede banen laten verlopen en de laatste hand gelegd aan de opnamen. Hij is er mede verantwoordelijk voor dat het geluid van het nieuwe album iets meer in de richting van de pop/rock is gegaan. Je merkt ook dat het aanslaat bij een publiek wat gemiddeld wat jonger is dan het publiek wat je doorgaans bij de bluesconcerten tegenkomt. Vergis je niet, de blues is en zal altijd de basis zijn van mijn muziek maar tegenwoordig zie je steeds vaker dat mensen als John Mayer en Gary Clark Jr. ook regelmatig een zijweg inslaan en allerlei dingen uitproberen. Zij zijn er in geslaagd om een groot publiek te bereiken terwijl het voornamelijk op de blues gebaseerd is wat ze doen. Ik ben blij met de manier waarop alles bij ons verloopt. Iedereen is ontzettend enthousiast over onze muziek en dat maakt het zo fijn om bij jullie te spelen. Op het nieuwe album zullen veel invloeden te horen zijn en hopelijk kunnen we daarmee een breed publiek bereiken. Aan iedereen is gedacht met als gevolg dat er zelfs verschillende radiostations zijn die onze muziek oppikken. Er is rockmuziek en uiteraard ook blues maar ook aan de liefhebbers van ballads is gedacht. Ik heb alles zelf geschreven en durf te stellen dat er wel degelijk blues en veel soul in de teksten zit”.
‘The Truth’ (lees de recensie) is in Amerika sinds afgelopen september te koop maar in Europa is het nog niet verkrijgbaar. Jones legt uit: “Ik heb een contract getekend bij een Amerikaanse maatschappij dat eigendom is van Gregory Elias en er is besloten om het eerst daar uit te brengen. Elias is geen onbekende. Hij is degene die enige tijd geleden The Rolling Stones voor een optreden naar Cuba haalde. Hij betaalde hen om op Cuba een gratis toegankelijk optreden, ook wel bekend als ‘Een concert van vriendschap’, aan de bewoners te schenken. Volgend jaar zal er, vermoedelijk in het voorjaar, weer een reeks optredens in Nederland plaatsvinden maar daarvoor zal het album al in Europa verkrijgbaar zijn. Een goed excuus om weer in Nederland te spelen”, aldus Jones.
Het lijkt Laurence Jones allemaal heel gemakkelijk af te gaan en ook het succes lijkt hem aan te komen waaien. De waarheid ligt volgens hem toch iets anders. “Wij werken er als band keihard voor maar ik denk dat ik ook veel geluk heb dat ik de juiste mensen tegenkom. Zo is er bijvoorbeeld in Nederland met Johan Derksen een goede band ontstaan en heeft hij ons de kans geboden om dit jaar op zijn prachtige festival te spelen. Aanstaande maandag zijn wij zelfs voor de tweede keer te gast in zijn populaire TV-programma. We zullen ook terugkeren naar die plaats en volgende week op 3 december in de Grolloo-bluesclub spelen. Een dag eerder staan wij in de Amsterdamse Q-factory en dat vind ik ook bijzonder omdat we weliswaar al eerder in Amsterdam hebben gespeeld maar dat was als voorprogramma van Status Quo in de Heineken Music Hall. Dat was één van de eerste grote shows in Nederland en nu staan wij dus in Amsterdam als hoofd-act op het programma”.
Onlangs is Jones genomineerd voor een award in de categorie ‘Total Guitar Best Blues Guitarist 2017’. Hij heeft al vaker awards gewonnen maar ziet deze nominatie als een enorme eer. “Kijk eens naar de andere genomineerden. Ik moet het opnemen tegen niet bepaald de minsten. Derek Trucks, Kenny Wayne Shepherd, Jonny Lang, John Mayer, Alan Nimmo en nog veel andere fantastische gitaristen. Het zijn allemaal heel verschillende artiesten met allemaal hun eigen geluid. Ik heb ook mijn eigen geluid. Ik heb nooit geprobeerd om Joe Bonamassa te kopieren of Stevie Ray Vaughan te imiteren. ‘To be the real artist is the hardest thing’, dat is, zo vermoed ik, waarom de mensen mij, ondanks dat ik geen traditionele blues speel, accepteren.”
“Wat ze kunnen verwachten de komende week in Nederland? Kom maar kijken. We gaan zeker al nieuw materiaal live spelen. Het Nederlandse publiek is mij vanaf het begin al heel ‘supportive’ geweest en verdient het daarom ook om iets nieuws van mij te zien en te horen.
Website artiest: www.laurencejonesmusic.com
02 Dec – Poppodium Q-Factory, Amsterdam, Netherlands
03 Dec – Cafe Hofsteenge, Grolloo, Netherlands
Jeroen,
Fantastisch.!!! Een heerlijk interview wat heerlijk weg leest. Op deze wijze een goed inzicht gekregen over de persoon achter deze zo “bescheiden” gitarist. Ik heb hem zelf gezien op Bospop 2017 en in de North Sea Jazz Club te Amsterdam op 1 december 2016.