In gesprek met LANCE LOPEZ
27 augustus 2010

tekst: Andre Wittebroek

Voorafgaand aan zijn optreden in  Muziekcentrum De  Bosuil in Weert 27 augustus j.l.  had ik een zeer prettig gesprek met deze Amerikaanse ‘ The Killer’ Guitarplayer  from  Dallas. Vorig jaar zag ik hem in Rockpalast in Keulen optreden tijdens het Tanzbrunnenfestival  en na afloop van zijn optreden , ik had nog nooit van de beste man gehoord,  trof ik hem backstage in gesprek met Joe Bonamassa. Deze 2 heren waren in een zeer geanimeerd gesprek  over………………gitaren ! Hoe kan het ook anders!Toen ik enkele weken geleden Lance  vroeg of hij interesse had in een interview en vertelde dat ik hem daar  kort ontmoet had wist hij het direct weer:” Joe en ik hadden het toen over onze GEAR dat weet ik nog”. Toch knap want dat had ik hem nog niet gezegd!

Lance Lopez

Na een   autoreis via Duitsland en  even zoeken , De Bosuil ligt enigszins verscholen, dan toch aangekomen .  Het bleek een mooi, modern gebouw te zijn op sportpark de Boshoven waar ook jaarlijks het Bospopfestival plaatsvindt. Na mij  gemeld te hebben was er direct een lekkere bak koffie en een en al vriendelijkheid. Nog  genietend van de koffie kwam  een vrolijke, goedgehumeurde Lance binnenlopen om een gitaar te signeren voor De Bosuil. Als ik het goed begrepen heb wordt die gitaar verloot onder de vrijwilligers van de Bosuil aan het eind van het seizoen, of verkocht en de opbrengst is voor het  centrum zelf.  Mensen van de Bosuil verbeter me a.u.b. als het niet klopt wat ik schrijf.

Op mijn vraag waar we het gesprek zouden voeren stelde Lance de kleedkamer voor omdat hij zijn gitaren daar van nieuwe snaren moest voorzien. Zo gezegd zo gedaan.

-Wanneer en waarom ben je met gitaarspelen begonnen?

Zolang ik mij kan herinneren heb ik dat willen doen. I always loved music!  Toen ik 5 jaar oud was kocht mijn vader een gitaar in een  pawnshop (lommerd). Het was een Stratocaster 57  en toen ik er op speelde dacht ik: That’s it! Het voelde direct erg natuurlijk en vertrouwd aan. Natural Hands zo gezegd. Ik ben dan ook direct gaan oefenen, uur na uur, dag na dag. Muziekles heb ik nooit gehad. In Shrewport Louisiana waar we woonden was bijna iedereen met muziek bezig, een erg bluesminded volkje daar.  We oefenden  veel  samen en leerden van elkaar, zo was bijv. Kenny Wayne Sheperd   er een van. We zijn nog steeds  goede vrienden. Op mijn 10de begon ik in groepen te spelen, het waren de eighties en veel  bands van die tijd waren onze voorbeelden zoals ZZ Top, Allman Brothers en natuurlijk Stevie Ray Vaughan en Jimi Hendrix! De laatste 2 zijn volgens mij een  inspiratiebron  voor iedere gitarist geweest.

-Welke artiesten  zijn voor jou erg belangrijk geweest in je carriere?

Verschillende. Lucky Peterson omdat hij mij als eerste inhuurde voor zijn band en daar begon de professionele carriere mee. Daarna speelde ik o.a. met Larry Graham, Buddy Miles, Little Richard, Juniour Wells. Nu is er veel contact met Billy Gibbons van ZZ Top. Hij is een soort mentor van mij en we zijn heel goede vrienden geworden. Zijn invloed  hoor je duidelijk terug in mijn gitaarspel.

Later toerde ik met mensen als BB King. Joe Bonamassa, Kenny Wayne Shepherd, Jeff Beck en natuurlijk ZZ Top. Niet de minsten!!

–Vorig jaar trad je op in het bekendste liveTV programma van de wereld:Rockpalast. Heeft dat je nog geholpen m.b.t. je bekendheid?

Zeker wel. Ik merk dat wanneer je daarin bent geweest de boekers wat sneller tot een boeking overgaan. Ze zoeken zelf ook sneller contact. Over de show zelf was ik erg tevreden dus hebben we besloten een DVD  van de show bij de laatste CD “Salvation From Sundown “   te voegen.

–Je speelt de laatste jaren veel in Europa, is er verschil met  Amerika  wat bluespubliek betreft?

Jazeker, in Europa zijn de mensen een stuk enthousiaster, je wordt hier als muzikant meer gewaardeerd, je krijgt meer respect. Men komt hier meer voor de muziek, in de V.S. is er vaak een etentje bij, men zit  vaak zelfs aan tafeltjes! Een voorbeeld:  vorige week speelden we in Servie en het regende dat het goot maar het  publiek bleef staan tot de laatste noot, in Amerika is men dan meestal snel  vertrokken. Trouwens een geweldige ervaring om op de Balkan en Litouwen te mogen spelen:l aaiend enthousiaste mensen!! Verder is de markt in Amerika moeilijk voor muzikanten. Door de crisis  is het alleen nog maar erger geworden. In Austin Texas is een club die heet South by Southwest. Deze mensen beloven de artiesten dat ze ze beroemd maken maar dan moeten ze wel gratis spleen: Ze staan in de rij. Dat verpest dus onze markt totaal. (P.S: Stoney Curtis vertelde mij hetzelfde enkele maanden geleden). Maar aan de andere kant: Als ik rijk had willen worden had ik andere muziek moeten maken maar deze muziek is mijn hobby, mijn alles en zolang ik ervan kan leven, hoe minimaal soms ook , ben ik een tevreden mens.

-Zijn er nog andere dingen die je opvallen m.b.t. Europa en Amerika?

De afstanden in Europa tussen de optredens zijn korter dus mindere reiskosten. Ook dat  hier de busjes op diesel rijden en niet op benzine. In Amerika zijn de brandstofkosten vreselijk hoog bij die lange afstanden. Ja alles telt mee. Zo speel ik in Amerika met een andere bezettind aan de oostkust en de westkust, In Europa  met Europese begeleiders. De reiskosten worden anders veel te hoog, kost wel meer oefenen!!

–Wat is je lievelingsgitaar en he vaak treedt je ermee op?

Een Gibson Les Paul . Eigenlijk gebruik ik alleen maar Gibson vanwege het warmere, vollere geluid. Vroeger ook wel Fender Stratocaster maar nu niet meer. Per jaar doen we zo’n 125 tot 150 optredens, tussendoor studiowerk en ook nog wat vakantie. Een jaar is zo voorbij.

-In het verleden speelde je regelmatig met Eric Gales. Is er kans dat zoiets nogmaals gebeurt?

Ik weet dat hij in januari uit de gevangenis is gekomen en een nieuwe plaat heeft gemaakt. 3 jaar geleden heb ik ons contact gestopt. Er viel niet meer mee te werken vanwege zijn drugsgebruik. Als hij daarmee stopt mag hij me direct bellen en doen we weer wat samen. We zijn vrienden gebleven, hebben geen ruzie gehad, maar het was beter voor mij zo. Wel erg jammer. Een aardige vent maar die drugs………..

-Wanneer ga je weer terug naar Amerika en wat zijn de verdere plannen?

Morgenavond het laatste concert  van deze tour in Culemborg, zondag terug naar Duitsland om dinsdag naar Amerika  te vliegen.In januari gaan we de studio in in Memphis om de nieuwe CD op te nemen met Jim Gaines die ook de laatste geproduceerd heeft. Hij doet dat fantastisch, weet precies wat ik wil en zet er een geweldig mooi geluid op. Je kunt spelen wat je wilt maar een slecht geluid verpest alles.

–Een laatste vraag die ik elke gitarist stel. Zou je een Blues In The Schools willen doen op mijn school als het uitkomt met tijd en toeren?

Geweldig idee Andre!. Jammer dat het vandaag zaterdag is anders deden we het morgen!!  Jij belt en ik kom. Na Joe Bonamassa en  Marcel Scherpenzeel die al geweest zijn kan deze zeer sympathieke man aan de  lijst toegevoegd worden . Michael Burks, Stoney Curtis, Henrik Freischlader, Hans Theessink, Danny Bryant, Ana Popovic  hebben ook al ja gezegd.  Nu maar zien wie wanneer kan.

Wat een heerlijk volk die bluesers!

De Bosuil bedankt voor  jullie medewerking en Lance voor het zeer prettige en boeiende gesprek en hopelijk tot de volgende toer in Nederland. (volgend jaar?)

Lance Lopez

Een korte recensie van het optreden.

Het duurde maar liefst 3 uur en het dak ging eraf. Zeer stevige bluesrock, southern rock ,r ock en ook funkrock ineen. Het is een geweldige gitarist met een stem die goed bij deze muziekstijl past:rauw, wat doorleeft. Hij trekt wel alle aandacht naar zich toe, de bassist  en drummer (sorry naam vergeten; beetje dom van mij) staan er meer bij als behang. Verder moet je wel van  veel, hard, gemeen, drukvol gitaarwerk houden  want het is  heel veel gitaargeweld. Maar daar houd ik nu net van!! Toch bewijst hij dat het ook rustiger kan en dat ook beheerst zoals in de nummers Neverlove and Why.

Conclusie: prachtige avond!

Website Lance Lopez : lance-lopez.com , www.myspace.com/lancelopez


Ook op Blues Magazine ...