In 2013 vonden drie doorgewinterde Amerikaanse muzikanten én autoliefhebbers elkaar: tweevoudig Rock and Roll Hall of Famer Stephen Stills, Chicago rock/blues keyboardspeler Barry Goldberg en vijfmaal genomineerde blues gitarist Kenny Wayne Shepherd besloten hun artistieke krachten te bundelen en begonnen The Rides. De drie mannen raakten in korte tijd super enthousiast over deze band, een band die Stephen Stills zelfs de ‘bluesband van zijn dromen’ noemde.
In korte tijd brachten zij hun debuutalbum ‘Can’t Get Enough’ uit en al snel bleek de titel geen loze kreet te zijn. Deze samenwerking zou niet bij een eenmalige gebeurtenis blijven. Een korte maar bijzonder succesvolle tour door de Verenigde Staten volgde. Enkele maanden van intensief toeren zorgden voor onder andere een top40 hit in de Billboard 200 en een nominatie voor Best Rock Blues Album in de Blues Music Awards 2014. Dit avontuur smaakte naar meer, maar door ieders bezigheden kwam het er even niet van om dit succesvolle project te herhalen.
Na drie jaar is het wel zover: The Rides zijn terug met meer dan ooit vernieuwend tweede album ‘Pierced Arrow’. Vernoemd naar de Pierce-Arrow, een auto (type) uit de jaren 1920-1930. Toentertijd was het een zeer geliefde auto onder muzikanten. Groot, betrouwbaar en met genoeg ruimte voor de hele band plus apparatuur. Best een voor de hand liggende albumnaam voor dit muzikale drietal met uitgesproken autofreaks, The Rides.
Tekst: Nineke Loedeman
The Rides staan aan de vooravond van een uitgebreide tour door de Verenigde Staten als Blues Magazine Kenny Wayne Shepherd aan de telefoon heeft. Het is de (zwarte) dag na het overlijden van muziekicoon Prince en bluesgrootheid Lonnie Mack. “Het doet je beseffen dat we uiteindelijk allemaal dood gaan, we weten alleen niet precies wanneer…..”
Wat is het grote verschil bij de totstandkoming van dit album ten opzichte van ‘Can’t Get Enough’, jullie debuutalbum. Zijn er basisregels voor een succesvolle samenwerking in de studio?
“In ieder geval hadden we nu de ervaring van het maken van dat eerste album en dit keer hadden we wat meer tijd om de nummers te schrijven. We hadden inmiddels ook al getoerd en bemerkten toen hoe goed we eigenlijk als band fungeren. Naast het spelplezier werden we geïnspireerd door elkaar, iedere keer dat we dat podium opgingen. Dat was van grote en positieve waarde bij het realiseren van dit tweede album. Dit album definieert de sound van The Rides nog beter dan het eerste album en laat horen hoezeer we tot een (h)echte band zijn uitgegroeid.
Het schrijven van de songs verliep relaxed: een idee werd gelanceerd en vervolgens gingen we met elkaar overleggen hoe we het wilden gaan uitvoeren en wie het bijvoorbeeld zou gaan zingen. Alles ging gemakkelijk en vooral erg laid-back. We waren met zijn allen in Stephen‘s huis in Los Angeles, waar we de songs daadwerkelijk schreven. Toen we genoeg nummers hadden, doken we de studio (de EastWest studio te L.A.) in om alles op te nemen.
Het album is sinds vorig voorjaar min of meer af, maar het mixproces duurde langer dan we hadden gehoopt. Vlak na de opnamen brak een drukke periode van veel toeren aan, met onder andere Van Halen. Dat alles zorgde voor enige vertraging.
We hebben, net als ons eerste album, dit album op een zgn. ‘Old Skool’ manier opgenomen, zoals vroeger zeg maar. Dat houdt in dat we alles analoog hebben opgenomen, met Sabre Reverb versterkers en met ouderwetse microfoons. Kortom: met zo min mogelijk gebruik van hedendaagse digitale apparatuur. Die analoge opnametechniek zorgt er ook voor dat we dit album op vinyl kunnen gaan uitbrengen.”
Ik vraag Kenny naar de verschillen tussen dit collectief en zijn eigen Kenny Wayne Shepherd Band. Hij is tenslotte nu een van de drie kopstukken en hoeft geen bandleider te zijn….
“Zeker heel anders! Maar ik vind het leuk, echt leuk. Alle druk, zoals beslissingen nemen, ligt nu niet bij mij alleen maar ligt bij ons drieën. Soms is weleens goed om muziekmaken eens in een ander perspectief te zien. Ook vanwege het gegeven dat ik op dit album relatief veel zing. Onze onderlinge klik is gewoon erg goed en dit is eens een totaal andere ervaring.”
Pierced Arrow bevat een brede mix van stijlen: soul, blues, vintage rock-‘n-roll, rock en zelfs Americana. De schijf staat vol met scheurende gitaarpartijen, harmonieuze samenzang en virtuoos orgelwerk. Aan de ene kant klinkt dit album wat persoonlijker dan zijn voorganger en aan de andere kant toch uitermate fris en vrolijk. Net als op ‘Can’t Get Enough’, bevat ook ‘Pierced Arrow’ enkele iconische covers. Bijvoorbeeld het mooie I’ve Got To Use My Imagination, bekend geworden door Gladys Knight & The Pips in de jaren 70. Een nummer dat Barry Goldberg toentertijd schreef met Gerry Goffin. Het was echter de versie van Bobby Blue Bland die de band inspireerde tot deze uitvoering. Kenny zingt dit nummer vol overgave en passie. Ik vraag Kenny, die een liefhebber is van authentieke blues, hoe hij dit album omschrijft.
Kenny: “Ik kan zelf er geen label op plakken, het is inderdaad een brede collectie van al die stijlen. Noem het maar een muzikale reis. Voor mij is dit de échte muziek, gespeeld vanuit het hart. Ik ben het met je eens dat dit album anders klinkt. Voor mij voelt het allemaal wat natuurlijker, doordat het ons tweede album is en we elkaar beter kennen. Goede teksten zijn daarbij belangrijk, Stephen heeft een paar hele mooie teksten geschreven over waar hij momenteel in zijn leven staat. Het is een krachtig en vrolijk album omdat we gewoon echt plezier hadden! Er zijn mensen die het leven van de sombere kant bekijken maar wij willen juist genieten van muziek en dat hoor je heel zeker in onze nummers terug.”
De zangpartijen op dit album zijn min of meer verdeeld tussen de krachtige, rauwe maar gevoelige stem van Stephen Stills en de pakkende stem van Kenny Wayne. Hij en Stephen klinken zo goed samen in close harmony! En ik moet zeggen, zijn stem komt sowieso heel sterk uit op dit album.
“Ik ben gek op onze versie van I‘ve Got To Use My Imagination. Het voelde werkelijk magisch om dit nummer samen met Stephen te zingen, de man die tenslotte bekend is geworden vanwege die fantastische samenzang. Op onze eerste tour speelden we dit nummer al op deze manier trouwens. Stephen heeft mij, sinds we deze band begonnen, aangemoedigd om meer en meer te zingen. Zoals je weet heb ik in mijn eigen band een geweldige zanger in Noah (Hunt), dus daar voel ik niet zo zeer de noodzaak te zingen. Maar ik ben dankbaar dat Stephen mij hierin toch uitgedaagd heeft en verder gepusht. Ik voel me er steeds beter bij en geeft me heel veel plezier om te doen.
Het was ook mijn voorstel om Willie Dixons My Babe te spelen. Ik hoorde dit nummer op een gegeven moment op mijn autoradio en dacht direct dat dat wel eens heel geschikt zou kunnen zijn voor het nieuwe album van The Rides. Het is een unieke bluessong met de juiste boodschap, een boodschap die eer doet aan vrouwen!
Een favoriet nummer? Momenteel is dat toch wel album opener, het Rolling Stones-achtige, Kick Out Of It. Voor mij is dat is onvervalste rock n roll zoals het bedoeld is. Als ik kijk naar de door mij gezongen nummers, dan kies ik voor de intieme akoestische ballade By My Side.”
Stephen’s en Kenny Wayne’s stemmen smelten prachtig samen, onder andere in de indrukwekkende ballad Virtual World, in een soort van Crosby, Stills & Nash-achtige stijl. Een indringend en recht uit het hart gezongen kijk op de virtuele wereld waarin we leven. Een wereld die we ons praktisch niet meer voor kunnen stellen zonder internet en communicatie via onze mobiele telefoon.
“Ja, dat lijkt er zeker soms op en dit is onze kijk erop. Iedereen lijkt maar verslaafd aan zijn of haar telefoon en het internet. Zo verliest de mensheid het menselijke aspect. Voor jonge mensen lijkt het de normaalste zaak van de wereld, maar dat is het natuurlijk niet. Vanuit mijn oogpunt als ouder gezien, denk ik dat het de verantwoordelijkheid van een ouder is, om je kind te laten zien dat er meer is dan computers. Leer ze over interactie rechtstreeks met elkaar, dus niet via het internet of via je mobieltje. Leer ze ook om veel en met elkaar buiten te spelen.”
Dit album is wederom opgenomen met bassist Kevin McCormick en drummer Chris Layton. De laatste is niet alleen al sinds jaar en dag Shepherd’s ‘eigen’ drummer maar was ook legendarisch lid van Stevie Ray Vaughan’s Double Trouble. Het vijftal werd aangevuld met de scheurende bluesharpklanken van harmonica virtuoos Kim Wilson (Fabulous Thunderbirds), die zijn stempel drukt op onder andere het roadhouse bluesnummer Game On. Begin mei start de VS toer en de hamvraag is natuurlijk: komen jullie dit keer wel naar Europa?
“Van mei tot en met begin juni hebben we een eerste toer met The Rides gepland en waarschijnlijk vlak na de zomermaanden nogmaals. We willen echt dolgraag naar Europa komen, we zijn er ook al mee bezig geweest, maar er liggen nu nog geen concrete plannen helaas. Dit is een flinke organisatie en het is behoorlijk complex om dat binnen ieders agenda in te passen. Maar we willen heel graag dus we blijven ons best doen dat voor elkaar te boksen.”
Nog even kort over de Kenny Wayne Shepherd band: vorig jaar kondigde je een nieuw album en/of live dvd aan. Hoe staan de vorderingen daarmee?
“Goed! Ik heb vrijwel allemaal nieuwe nummers geschreven de afgelopen drie maanden en we zullen het eind van dit jaar de studio hiervoor induiken. Het is de laatste tijd erg druk geweest: we hebben vorig jaar veel getoerd, onder andere met Van Halen. We hebben dus wat zaken moeten uitstellen, zo ook ons eigen album. Nu gaan we eerst ‘Pierced Arrow’ promoten met een uitgebreide tour door de VS. Maar ik hoop toch echt begin volgend jaar onze fans blij te maken met ons nieuwe studio album. Ik kan alvast beloven dat we dan in ieder geval naar Europa komen. Ook leggen we momenteel de laatste hand aan onze live dvd.”
Eén ding is wel zeker, de drie heren staan te trappelen om hun nieuwe materiaal te laten horen aan hun groeiende fanschare. Het liefst LIVE!
‘Pierced Arrow’ verschijnt op 6 mei aanstaande op CD én op vinyl via Provogue/Mascot.
Website The Rides
We horen graag je mening! Voeg reactie toe