Interview: Jon Amor

In gesprek met Jon Amor, frontman van de Jon Amor Blues Group

Amstelveen,
18 Oktober 2012

Tekst: Nineke Loedeman

De Jon Amor Blues Group (UK) heeft met hun rauwe, opwindende, door blues aangedreven sound, een eigen plek veroverd in de muziekscene. Na het goed ontvangen debuutalbum in September 2011, ging het bijzonder hard met de band, wat resulteerde in vele succesvolle optredens in thuisland Engeland. Maar ook in Nederland en België zijn ze al lang geen onbekenden meer: met optredens op Highlands, Moulin Blues en in Culemborg, blijken de heren ook hier behoorlijk populair. Naamgever van de band Jon Amor komt al lange tijd (graag) naar de Lage Landen, die hij goed kent van oa. het toeren met The Hoax, de Britse blues(rock)band waarin hij vele jaren speelde. Naast gitarist/zanger Jon Amor bestaat de band uit Simon Small op drums, Chris Doherty op bas en Dave Doherty op gitaar.

Ruim een jaar na het uitbrengen van hun debuutalbum, staat de tweede cd Villa del Vibro in de startblokken om uitgebracht te worden. Aanleiding genoeg om weer eens bij te praten, over het maken van het nieuwe album, over de band en over Jon Amor zelf. Ik tref Jon in de P60 te Amstelveen, tussen de soundcheck en het optreden van die avond. De sfeer is ontspannen en na het eten zoeken we even wat stilte op, in aanloop naar de storm op het podium straks…

Jullie sound is ooit beschreven als zijnde “ The Black Keys meets early Rolling Stones“. Wat vindt je van die benaming, ben je het daarmee eens, en zijn zij ook jullie invloeden?
Jazeker! Ik ben er trots op als dat gezegd wordt! Dat voelt alsof we een perfecte mix tussen hedendaagse en vroegere muziek maken. Ik hou zelf erg van de Britse jaren-60 muziek, en laatst vertelde een fan tijdens een optreden, dat het voelde alsof hij back in the sixties was. Dat vond ik ook een groot compliment. Ook worden we wel vergeleken met de Jon Spencer Blues Explosion, waar we zeker ook door beïnvloed zijn. Maar we worden beïnvloed door alles wat eerlijk en niet gekunsteld is, dus ook door bluesgrootheden als Muddy Waters en BB King. Uiteindelijk gaat het ons om ruwe, simpele expressie, en het gevoel wat je daarbij krijgt, of je het nu speelt of dat je ernaar luistert.

Jon, je moet me toch eens vertellen over het daadwerkelijke ontstaan van de JABG, aangezien ik de namen van de anderen al tegenkom op jouw (solo) albums uit 2007 ( Unknown Soldier) en 2009 (Stories from the Crooked Room).
Tja, we kennen elkaar inderdaad al bijzonder lang: ik ken Dave al 10 jaar, Chris en Simon iets korter. Ze komen uit dezelfde streek als ik, en we kwamen elkaar dus regelmatig tegen in het circuit. Zij speelden nl. al samen in een band, genaamd Hitchmo, ik ging weleens naar een optreden van ze. We openden zelfs wel eens voor elkaars gig! Ik was op dat moment al een tijd bezig om een album, Unknown Soldier, uit te brengen. Met vriend en muzikant Stephen Evans heb ik dat uiteindelijk ook gedaan, en om dat in het circuit te lanceren, heb ik de jongens gevraagd om als mijn band te fungeren. De bedoeling was dat het eenmalig zou zijn, maar het beviel dusdanig goed, dat we de daaropvolgende jaren regelmatig met elkaar speelden. Het album Stories from the Crooked Room, welke ik wél met hen opnam, heb ik toch nog onder mijn eigen naam uitgebracht. Voornamelijk omdat ik mijzelf op dat moment echt als een solo-artiest beschouwde, een singer/songwriter. Ik speelde toen veel acoustisch, en concentreerde me voornamelijk op mijn eigen ontwikkeling in het schrijven en performen van goede songs. Ik trad zo nu en dan op, waarbij ik de jongens dan weer inhuurde om me te begeleiden.
Maar na een tijdje raakte ik wat gefrustreerd van het singer/songwriter gebeuren, er zijn n.l. zoveel (goede) artiesten op dat gebied. Ik voelde me er steeds minder happy tussen, en duidelijk niet op mijn plek. Op een zeker moment dacht ik: fuck all this: ik ga weer elektrisch gitaar spelen, ik formeer een ruige band en ga een vreselijk smerig bluesalbum maken! Ik vroeg de jongens erbij en zo ontstond de JABG, bestaande uit vier individuen, ieder met evenveel invloed op de muziek. En dat album is er gekomen!

Jullie debuutalbum kreeg geweldige kritieken vanuit de pers, en het publiek reageerde over het algemeen bijzonder enthousiast tijdens optredens. Ik kan me zo voorstellen dat dat extra druk met zich meebracht bij het maken van Villa del Vibro.
Inderdaad, dat voelde als behoorlijk extra druk. En toegegeven: het opnemen ervan was ook lang niet zo leuk en ontspannen, als bij het opnemen van het eerste album. Toen gingen we er zonder verwachtingen mee aan de gang, we hadden tenslotte niets te verliezen. Juist omdat het eerste album zo goed is ontvangen, zijn de verwachtingen natuurlijk een stuk hoger. Maar ook voor onszelf wilden we dit keer de lat een stuk hoger leggen, qua songwriting, qua productie, en qua spelen.

Waren de songs voor het debuutalbum nog voornamelijk mijn muzikale ideeën, voor het nieuwe album is het echt een groepsgebeuren geworden, waarbij het instrumentale gedeelte voornamelijk door Chris en Dave is gedaan. Het is sowieso een andersklinkend album geworden, en dat is een bewuste keuze geweest. We wilden dat het wat minder Lo-Fi zou klinken, het heeft nu zeg maar, een meer eigentijds geluid. Ook bij het opnemen ervan gingen we iets anders te werk, en hebben, ipv alles in één take, de zang en sommige gitaarpartijen later apart opgenomen. Zo hadden we meer controle over, onder andere, de drumpartij. Maar uiteindelijk is het wel weer een live opname geworden. Net als bij het eerste album, heeft Dave nu weer het opname-technische gedeelte gedaan, terwijl dit keer alles geproduceerd /gemixt is door Jesse Davey (o.a. The Hoax) die er, volgens eigen zeggen, een snufje toverpoeder over heeft gestrooid…
We zijn natuurlijk nu ook weer ruim een jaar verder, hebben een ontwikkeling doorgemaakt, zowel op muzikaal als op persoonlijk vlak. Eigenlijk is dit een heel intens en krachtig album geworden, van track 1 tot en met track 10. We zijn er uitermate blij mee.

Jij draait nu al geruime tijd mee in het (blues) muziekwereldje. Is er genoeg verjonging in blues en hoe zie jij de toekomst van de (blues) muziek? Je weet dat blues zo nu en dan als een vies woord wordt beschouwd in bepaalde kringen, en zeker ook onder de jeugd.
Wat muziek betreft, ben ik niet zo’n voorstander van het in hokjes plaatsen. Voor mij gaat het vooral om goede songs, en als dat toevallig als ‘blues’ wordt betiteld, dan is dat prima. Blues gaat er, volgens mij, niet om welke akkoorden je speelt, of welke ritmes je gebruikt, maar het gaat erom met welk gevoel je het speelt, en hoe je je daarmee uitdrukt. Ik zie blues als een grote paraplu, waaronder heel veel verschillende stijlen kunnen schuilen.

Er zijn gelukkig nog wel genoeg jonge bluesmuzikanten, zeker in de UK, alleen betwijfel ik of er nog genoeg jong publiek naar (blues)concerten gaat. Zeker in deze tijd, waarin blues inderdaad een vies woord lijkt te zijn. Wij proberen de jeugd ervan te overtuigen, dat blues één van de coolste muziekstijlen is die er maar bestaat. We hebben bewust ervoor gekozen om het woord Blues in onze naam op te nemen, als een soort statement: “onze muziek is ook BLUES! Dus wen er maar aan!” Er is wel veel veranderd natuurlijk, men heeft steeds minder geld te spenderen, en daarbij is het tegenwoordig wel stukken makkelijker om op andere manieren naar muziek te luisteren, zoals het internet, het downloaden etc. Voor ons is het nog wel zo, dat we zowel cd’s verkopen, als onze muziek via downloads. Helaas wordt muziek tegenwoordig steeds meer disposable, dat is nu eenmaal de huidige gang van zaken, of je wilt of niet. Wel jammer van tastbare dingen als cd’s en vinyl, waarbij een artiest toch ook nog iets extra’s kan meegeven aan de muziekliefhebber, zoals mooi ontworpen hoesjes, inlays en fotomateriaal.

In 2011 heb je het akoestische album Live and Unreleased uitgebracht. Alleen jij en je gitaar, op een kruk zittend voor een gezellig publiek. Was dat een eenmalig iets of zou je dat wel vaker willen doen.
Dat was een geweldige ervaring om solo op te treden voor een ontvankelijk en meegaand publiek, wat wil je nog meer. Dat maakt het toch een stuk makkelijker om jezelf open te stellen. Gewoon jij, je gitaar en je publiek, pratend, lachend, zingend, spelend. Je kunt zo wat meer over je songs vertellen, en de mensen een kijkje in je ziel geven. Eén van mijn grote voorbeelden, Loudon Wainwright III, kan dat ook op zo’n mooie, eerlijke en onderhoudende manier. Eigenlijk zou ik dat best vaker willen doen, ware het niet dat ik nu druk ben met de Group. Ik zoek graag mijn grenzen op, dus allicht zal ik dit soort gigs weer eens ga doen.

Wie zijn jouw grootste invloeden als songwriter?
Mijn ultieme muzikale held is JJ Cale, maar zeker ook songwriters als Elvis Costello, Dave Matthews, James Taylor en Ray LaMontagne zijn van grote invloed geweest op mijn muzikale ontwikkeling. Hun manier van performen en schrijven spreekt me bijzonder aan. Ik luister nog steeds vaak en graag naar deze mensen. Ook ben ik ervan overtuigd dat, als je je openstelt voor verschillende soorten muziek, je daar veel van kunt leren. Zo luister ik momenteel ook vaak naar Jack White…

Hoe kijk je terug op de laatste – pak ‘m beet – 7 jaar?
Na het uiteenvallen van The Hoax, eind 1999, heb ik zelf nog een paar albums, onder de naam Amor uitgebracht. Albums waar ik erg trots op ben, juist vanwege het feit dát ik ze heb uitgebracht. Maar vanaf 2004 begon ik met schrijven van nieuwe songs, met de intentie om die uit te brengen op het Unknown Soldier album. Inderdaad, ik heb daar behoorlijk wat tijd voor genomen. Het is dan ook een bijzonder divers album geworden, waarschijnlijk omdat ik toen mijn eigen muzikale identiteit probeerde te ontdekken. Gedurende die periode heb ik veel geleerd, over schrijven, zingen en performen. Mijn basis is toch echt het singer/songwriter gevoel geweest, wat voor mij een geweldige manier is om me uit te drukken. Dat was dan ook één van de dingen die ik mezelf voorhield, toen ik weer terug ging naar het spelen in een band: ik wilde wel gewoon doorgaan met het schrijven en performen van goede liedjes. En dat is tot nu toe goed gelukt.

Wat zijn jullie plannen voor de komende tijd?
Binnenkort (12-11-2012) is de release van ons tweede album Villa del Vibro en dan staat er een behoorlijke tour in de planning, tot en met maart 2013. Dus ons wacht een drukke, maar heerlijke tijd, waarbij we veel spelen, door het hele land. Ik denk dat ik daarna een tijdje vrij plan, wat rust neem, en dan weer bezig ga met nieuwe songs schrijven. Mijn vingers beginnen nu al weer te kriebelen, er zitten al weer songs hier (wijst op zijn hoofd), die er toch een keer uit zullen moeten komen. Sommige van die songs zullen geschikt zijn voor de Jon Amor Blues Group, en andere houd ik puur voor Jon Amor zelf…

Website : http://jonamorbluesgroup.wordpress.com/

Photo by Nineke Loedeman