JOE BONAMASSA INTERVIEW
24 januari 2009 – American Hotel, Amsterdam
De Amerikaanse blues-held Joe Bonamassa is een paar dagen in Europa ter promotie van het nieuwe album. Amsterdam kan niet worden overgeslagen omdat Nederland (of beter gezegd de Benelux) een belangrijke markt blijkt voor de blues-sector.
Achterover hangend in een comfortabele stoel met gitaar in de hand en versterker ernaast speelt Joe enkele traditionele blues-stukken en legt uit hoe hij daar zijn eigen twist aan geeft. Bonamassa is in Amerika de best verkopende blues-artiest van de laatste tien jaar en van zijn laatste, achtste studio-album ‘The ballad of John Henry’ wordt veel verwacht.
Wie is John Henry?
Bonamassa: ‘Henry was een zwarte spoorwegarbeider die in de vorige eeuw door de industriële revolutie zijn baan dreigde te verliezen. Hij beweerde vervolgens sneller te kunnen werken dan de stoomboor.Een weddenschap die hij weliswaar won maar door uitputting niet overleefde’.
Terwijl Joe op gitaar het intro start van ZZ Top’s ‘La Grange’ de vraag of hij naast het vertolken van anderman’s werk zelf ook produktief is als song-writer:
‘Ik schrijf relatief veel nummers en een groot gedeelte daarvan heeft betrekking op zaken die je in de blues niet zo vaak tegenkomt. Vaak heb ik een idee wat niet helemaal uitgewerkt op de plank blijft liggen en dus niet op het album verschijnt maar wellicht pak ik dat later op om het vervolgens wel uit te werken. Het nieuwe album bestaat voor de helft uit eigen materiaal en verder staan er nummers op van artiesten die ik graag op mijn manier nog eens onder de aandacht wil brengen. Van Tom Waits is dat bijvoorbeeld ‘Jockey Full of Bourbon’ omdat ik een enorme liefhebber ben van zijn werk. Hetzelfde geldt voor Sam Brown’s ‘Stop!’ of Tony Joe White’s ‘As The Crow Flies’.
Aangezien je nog steeds tot de ‘nieuwe’ bluesgeneratie behoort klinken jouw eigen nummers als ‘Lonesome Road Blues’ en ‘Last Kiss’ als die van een getekende ‘ouwe bluesrot’. Bonamassa: ‘Ik heb in mijn privé-leven een heftige periode achter de rug. Het is een bekend gegeven maar de muziek is ook voor mij de beste therapie om er bovenop te komen’.
Qua succes lijkt het je daarentegen wel aan te komen waaien en zo wordt je in The States geruggesteund door de belangrijke media. Moet je hier harder werken om het hoofd boven water te houden?
Bonamassa: ‘We touren hier vanaf het begin zeer intensief en hebben mede daardoor het bestaansrecht in Europa afgedwongen. De uiteindelijke beloning hiervoor is dat we binnenkort in een uitverkochte Royal Albert Hall mogen spelen’. De opnamen zullen gebruikt worden voor een later uit te brengen dvd. In mei zal Bonamassa met zijn band o.a. op het Moulin Blues Festival in Ospel spelen en op de R&B-Night in Groningen. In november wordt de Koninklijke Carré aangedaan maar die zal op het moment van deze publicatie lang en breed uitverkocht zijn.
Tot slot de prangende vraag aan Joe of hij nog wel eens verleid kan worden om, bijvoorbeeld vanavond, in een nabijgelegen blues-club als Maloe Melo spontaan het podium te bespringen om tot diep in de nacht te jammen?
Joe (lachend): ‘Ik zou niets liever willen maar morgenochtend vroeg vertrekken we naar Parijs omdat ook in Frankrijk de nieuwe plaat onder de aandacht te brengen’.
Terwijl de deur van het American Hotel zich achter mij automatisch sluit en ik de Fransen vervloek realiseer ik me eens te meer dat er sinds John Henry weinig is veranderd en dat de bluesmuzikant in 2009 er nog steeds keihard voor moet werken.
Met speciale dank aan © LiveXS Popmagazine / Jeroen Bakker
De mix van eigen nummers afgewisseld met covers spreekt mij erg aan. De covers zijn soms verassend, soms zoals verwacht, maar altijd smaakvol uitgevoerd. Ik probeer altijd ook de originelen te luisteren en heb zo al heel wat muziek ontdekt die ik niet kende, een mooie 'bijwerking' van de CD's van Bonamassa.
De nummers die hij zelf schrijft doen niet onder voor de covers. Joe Bonamassa tourt dit jaar weer zeer intensief, ook in Nederland, wat dat betreft heeft hij een tomeloze energie.