Jan Hoving is niet iemand die zich het hoofd snel op hol laat brengen maar toen vorig jaar maart de wereld plotseling stil kwam te liggen, juist op het moment dat hij nog maar net was gestart met een nieuw muzikaal avontuur, raakten de gemoederen van deze doorgaans zo nuchtere rockzanger toch even lichtelijk verhit.
“We zaten in de Wisseloord Studios om te werken aan een nieuw album toen dat gesodemieter begon. Ik heb onze manager gevraagd wat we moesten doen omdat ik het echt even niet meer wist”, aldus Hoving. “Je bent er nu toch al dus maak het maar rustig af en daarna zien we wel verder”, luidde het devies.
Na anderhalf jaar is ‘Now’s As Good A Time As Any’, het debuut van The Morr (The Ministry of Rock & Roll) dan toch verschenen. We spraken Hoving over dit album, over het verhaal dat nog niet is afgerond, de huidige stand van zaken in de rock-sector en over plannen die soms heel anders kunnen uitpakken: “Ik weet bij het bespreken van een plan meestal meteen al of het gaat werken of niet…”
Tekst: Jeroen Bakker
Het is een doordeweekse namiddag als we Jan spreken en hij heeft het met dit mooie weer enorm druk. Het is oogsttijd en na ons gesprek zal hij snel een hapje eten om vervolgens het werk weer te hervatten. Wanneer wij hem herinneren aan een eerder gedane uitspraak over zijn toekomstplannen en het eventuele succes van zijn vorige avontuur moet hij lachen. “Nee, de boerderij is nog steeds niet verkocht, misschien moet dat alsnog want er is een dure plaat opgenomen.” Jan houdt niet van half werk want “als je zoiets doet dan moet het goed gebeuren” dus is er gekozen voor een studio waar eerder The Police, Elton John en The Rolling Stones succesvolle resultaten boekten. Bovenstaande uitspraak komt uit de tijd dat hij samen met Ad Vandenberg vriend en vijand wist te verrassen met MoonKings, een rockband van internationale allure waarmee hij over de hele wereld reisde. “Nee hoor, een verkoop is nooit aan de orde geweest want dit werk is ook een passie van mij en ik wil het alle twee veel te graag doen.” Hij heeft het werken op het land altijd weten te combineren met het leven als muzikant. Bekend is het verhaal dat Vandenberg na het optreden op een groot festival in Nijmegen backstage de heren van Alter Bridge tegenkwam maar Jan even uit het oog was verloren. Toen hij hem belde om te vragen of hij er ook bij kwam zitten zat Jan al weer op zijn trekker. Die combinatie heeft hem ook dikwijls kopzorgen doen opleveren aangezien het muzikanten leven veel onzekerheden met zich mee brengt en niet altijd door de omgeving wordt begrepen. Aan de andere kant heeft het hem veel levenservaring gebracht en heeft hij geleerd hoe om te gaan met plannen, het bijstellen van plannen en verwachtingspatronen.
De onvoorwaardelijke liefde voor muziek is er echter altijd al geweest. Hoving is met zijn 49 jaar een doorgewinterde zanger/muzikant uit een categorie die tegenwoordig steeds zeldzamer lijkt te worden. Hij reageert opgetogen wanneer we hem herinneren aan zijn optreden tijdens Symphony In Blues in 013, Tilburg, nu precies 12 jaar geleden. “Dat was toch met Snowy White en Ted Oberg en dat grote orkest er achter?”, klinkt het enthousiast. Zijn uitvoering van Bobby ‘Blue’ Bland’s ‘Ain’t No Love In The Heart Of The City’ behoorde die dag, in een overigens zeer sterke line-up, tot de absolute hoogtepunten van het evenement. De eerder gemaakte vergelijkingen met grote namen als David Coverdale en Paul Rodgers kwamen duidelijk niet zomaar uit de lucht vallen. Het kreeg een vervolg met het gelijksoortige Symphony In Rock waar Toto’s Bobby Kimball en de heren van Manfred Mann’s Earth Band de affiche sierden. De relatief onbekende stem in het deelnemersveld had daarnaast al een prima basis gelegd met de band Stonefly waarin de samenwerking tussen Hoving en Carlo Gentenaar opvallend vruchtbaar bleek te zijn. Kort na het besluit om een pauze in te lassen was daar plotseling Ad Vandenberg die op zoek was naar een zanger voor zijn nieuwe, nog op te richten band. Hoving stapte aan boord en MoonKings ging van start.
“Stonefly is eigenlijk nooit officieel beëindigd maar de band van toen is er niet meer. Ik had altijd een goede klik met Carlo, de tekstschrijver en mijn creatieve wederhelft met wie ik zo rond 2005 ben begonnen met het schrijven van muziek en waar Stonefly uit is voortgekomen. Ik vond het jammer dat het stopte maar ik heb altijd met hem contact gehouden. We hadden het voorprogramma verzorgd van bands als Whitesnake en Kingdom Come en waren ook de support-act van John Waite, ex-zanger van The Babys en Bad English. Weet je, het is moeilijk als beginnende band en het vergt veel tijd en geld. We hadden een prima start maar je moet nu eenmaal investeren want als je niet investeert dan komt er ook niks terug, zo werkt dat nu eenmaal. Het is bovendien soms ook behoorlijk lastig om met zijn allen op één lijn te zitten. Democratie werkt nu eenmaal niet altijd. Het ging helaas niet de goede kant op. Met Carlo heb ik een pauze ingelast van een half jaar en toen kwam plotseling Ad op mijn pad. Die had bij een eerdere ontmoeting mijn mailadres en een telefoonnummer gekregen maar hij miste blijkbaar een cijfer dus dat bellen lukte niet. Hij heeft mijn huis gezocht maar het was laat in de avond, donker ook en hij is vervolgens helemaal de weg kwijt geraakt en toen heeft hij bij de buren aangeklopt die hem de weg hebben gewezen. Ik geloofde aanvankelijk niet eens dat hij daadwerkelijk met mij iets wilde gaan doen maar blijkbaar wilde hij mij graag erbij hebben. Nog altijd kijk ik terug op een prachtige ervaring maar ergens is er ook het gevoel dat het anders had kunnen lopen. Ondanks de goede recensies hebben we maar weinig airplay gekregen. Een hit in de lijsten maakt het allemaal iets gemakkelijker. Ook in dit geval geldt dat er een heel goed plan moet zijn en dat je er heel veel voor moet laten. Je vraagt je dikwijls af of dat allemaal wel de moeite waard is. Het zijn nu eenmaal verrekt lastige beslissingen waarbij je allerlei risico’s dient te nemen en alles tegen elkaar moet afwegen. Een twee maanden durende reis zit er voor mij bijvoorbeeld niet in. Ik heb twee jonge kinderen en om dan zo lang weg te blijven zie ik gewoon niet zitten.”
Het klimaat in de huidige (inter)nationale rock-scene staat er al lange tijd, dus ook voor de pandemie, slecht voor. Goede rock-vocalisten lijken dun gezaaid en echt overtuigende leadzangers zie je, volgens Hoving nauwelijks . Coverdale, Plant, Paul Rodgers en Rod Stewart worden wat ouder en het stokje wordt maar nauwelijks overgedragen. “Jonge rockzangers met een blues-invloed kom je al helemaal niet vaak tegen. Goede bands zijn er zeker maar het is alsof er minder aandacht wordt besteed aan de zang. Waylon vind ik een geweldige zanger, echt iemand die al op jonge leeftijd wist dat hij beroemd wilde worden. Ik ben daar nooit mee bezig geweest. Talentenshows en dat soort dingen was nooit iets voor mij. Ik wilde simpelweg in een bandje zingen en gewoon lekker rocken. Ad dacht er net zo over toen we elkaar voor de eerste keer spraken over MoonKings.”
Het nieuwe ‘Now’s As Good A Time As Any’ van The Morr laat een geheel andere kant van de zanger horen die hiermee dicht bij zichzelf is gebleven.
“De hele hoge uithalen hoeven van mij niet meer zo nodig. Ik ben me iets meer op een gevoelige en ingetogen manier van zingen gaan richten. MoonKings was meer spierballenwerk, meer powerzingen en de hoogte in gaan. Ik vroeg mij eerder al eens af waarom Frank Sinatra eigenlijk zo goed is. Dat is niet omdat hij op het eind van het liedje de hoogte in ging of allerlei idiote capriolen uithaalde, of dat hij zo druk bezig was om te laten zien wat hij allemaal kon maar omdat hij gewoon het liedje bleef zingen. Natuurlijk was hij gezegend met een fantastische stem maar iemand adviseerde mij eens om mijn stem wat lager te houden omdat het dan het mooist klinkt. Daar ben ik toen toch eens op gaan letten en heb dat nu gedaan.”
Hoving blikt met gemengde gevoelens terug op de afgelopen tijd. “Ja, het is mij wel tegengevallen hoe er is gereageerd op het Moonkings-gebeuren. Toen dat uiteindelijk stopte heb ik meteen Carlo gebeld om met die liedjes iets te gaan doen.” The Morr wordt gezien als een nieuw hoofdstuk maar het blijkt toch ook een vervolg op Stonefly te zijn. “Een groot deel van het materiaal was er eigenlijk al maar nog niet voltooid. Er waren al demo’s die ik later met Carlo heb uitgewerkt. Daarnaast zijn er een paar nieuwe bij gekomen en daarmee bevat het album in totaal twaalf tracks.” Voor The Morr heeft Hoving de andere jongens van MoonKings gevraagd om mee te doen en zij reageerden meteen enthousiast. Zo zijn daar bassist Sem Christoffel en drummer Mart Nijen Es die zich het vorige jaar eveneens anders hadden voorgesteld: “Ze hebben enorm veel pech gehad omdat vorig jaar de doorbraak beloofde te worden van hun eigen band Ten Times A Million met onder meer een optreden op Pinkpop.”
De tijd is nog dusdanig onzeker dat het volgens de zanger geen zin heeft om heel ver vooruit te kijken. “Natuurlijk wil ik weer graag spelen en dit nieuwe werk live presenteren. Gewoon om te kijken wat er gebeurt met die plaat. Voor mij is het nu al geslaagd. Ik heb te lang met het gevoel rondgelopen dat het nog niet klaar is. In tegenstelling tot de eerdere dingen die ik heb gedaan is er nu niet een vervolgplan. Het belangrijkste is dat ik die plaat heb gemaakt en daar ben ik enorm trots op. Verder zien we het wel. Ik wilde dat nu eenmaal heel erg graag en het is mij ondanks de huidige situatie gelukt. Het heeft ook helemaal geen zin om de koppen te laten hangen. Al dat gedoe over de tijd waarin we nu zitten en alle negativiteit die het met zich meebrengt. Je ziet overal polarisatie om je heen, zelfs onder de muzikanten terwijl ik muziek nu juist zie als een verbindende factor. Wat is er toch aan de hand? Laten we toch niet te veel doorslaan daarin, het is voor iedereen moeilijk. Met dat lockdown-gezeik zaten wij in de studio en ik vroeg mij af of wij wel moesten doorgaan. Vorig jaar maart, toen begon dat gesodemieter, zaten wij in De Wisseloord Studios in Hilversum. Ik werd nogal onrustig, plotseling was er niets meer mogelijk, leek alles in mekaar te donderen, en ik wist niet zo goed wat ik moest doen. Mijn manager vond dat ik het rustig moest afmaken en het zelf moest bepalen: “je bent tenslotte eigen baas”, zei hij en toen dacht ik ook “waarom ook niet, je bent er aan begonnen dus doe het nu maar want het is toch iets wat je heel graag wilt doen.” Kijk, je kunt alles wel willen plannen maar we hebben nu ook gezien dat het soms helemaal niets uit maakt.”
Het hoofdstuk is geschreven, het album van The Morr is uit, de missie is volbracht maar Jan Hoving is duidelijk nog lang niet klaar, dat is hij namelijk nooit.
Hij weet zelfs op een warme dag als deze het hoofd koel te houden. Mocht het weer kunnen dan heeft hij de band paraat staan en kan er geschakeld worden. Op dit moment zijn er andere prioriteiten: “Het is nu tijd om te eten en daarna snel weer verder met het graan dorsen.”
We horen graag je mening! Voeg reactie toe