In gesprek met Hamilton Loomis.
Tekst: Nineke Loedeman
Dat HAMILTON LOOMIS “one of the funkiest cats in contemporary blues” wordt genoemd, kun je niet anders dan beamen als je een show van deze Texaan uit Houston hebt meegemaakt. Vorig jaar 2012 was een druk jaar van touren, en hij heeft overal zijn indrukwekkende visitekaartje achtergelaten. Zeker op de grote festivals, waaronder het prestigieuze BRBF in Peer, was het publiek danig onder de indruk van deze ongelooflijk goede performer, die de kunst verstaat blues te verpakken in een funky en soulvol jasje. Op 9 september 2013 zal het nieuwe album “Give It Back” (Ham-Bone Records/Bertus) verschijnen in de Benelux. Vijfvoudig Grammy winnaar Victor Wooten en Tommy Sims (o.a. Bruce Springsteen) verhogen de feestvreugde door hun gastbijdragen. Later dit jaar zal Hamilton Loomis voor een aantal optredens naar Europa terugkeren.
Je hebt een fantastische tour gehad in 2012, met optredens in de Benelux, Denemarken, Frankrijk en Duitsland …..wat bevalt je zo goed aan deze kant van de grote plas?
“Allereerst is er een verschil in waardering voor de roots/bluesmuziek, tussen mensen in de VS en mensen in Europa. De mensen aan deze kant van de oceaan weten veel meer van het ontstaan van de rootsmuziek, ze zijn dan ook veel meer geïnteresseerd in zijn algemeenheid, terwijl Amerikanen het een beetje voor gewoon aanvaarden. Gek eigenlijk, dat terwijl al onze huidige muziek voortkomt uit de blues. Maar het is nog niet eens zo lang geleden dat blanke Amerikanen kennis maakten met zwarte (blues)muziek. Toen de Britse Invasie zoals met Clapton, John Mayall etc. toesloeg in de States, was daar de verbazing groot over de muziek die deze mensen speelden: nl muziek gebaseerd op Amerikaanse Blues. En de Britten hadden iets van: hoezo? Waarom weten jullie Amerikanen niet wie Howlin’Wolf of Muddy Waters is? Mooi voorbeeld van de onwetendheid van Amerikanen, vindt ik nog altijd het optreden van de Rolling Stones in het tv-programma SHINDIG (1965) waarbij de Stones erop stonden om Howlin’ Wolf mee te nemen. Notabene toen zo onbekend in eigen land, maar al groot in de UK. En Howlin’ Wolf brak in dat programma totaal de tent af, en het jonge publiek ging uit hun dak! Op dezelfde manier verging het de onbekendheid van Robert Johnson; de Amerikanen hadden geen idee wie dit was, tot Clapton met Cream zijn muziek speelde! Ook heerlijk dat een populaire artiest als John Mayer een nummer als Crossroads speelt, een cover van Clapton die een cover van Johnson speelt! Zo raken jonge mensen in ieder geval wel in aanraking met de oorsprong van vele goede blues songs.”
Je bent zelf ook al jong in aanraking gekomen met blues-soul en rock muziek, en daarbij kreeg je de kans om meerdere instrumenten te leren bespelen .. Je bent zogezegd een multi-instrumentalist, maar heb je, naast je gitaar, nog lievelingsinstrumenten?
“Oh zeker, ik ben helemaal gek op basspelen, in feite kun je wel zeggen dat ik een basgitarist ben. Mijn vader is zelf ook bassist, nog van het old school type. Speelt met alleen z’n duim ipv met alle vingers. Van hem heb ik de basis geleerd. Ik ben zelfs ook sessiemuzikant en wordt dan voornamelijk als bassist gevraagd. Ook op mijn albums speel ik vaak de baspartijen, en zelfs zo nu en dan ook nog de upright-bass…”
Bekend is dat je veel te danken hebt aan je vriend, Bo Diddley. Voor alles wat hij voor je heeft gedaan, je heeft begeleid en voor de vriendschap die jullie hadden. Merk je nu zelf dat je, net als hij dat bij jou deed, jonge mensen wilt begeleiden in de muziek ?
“Ja, zeker. Ik ben zeer toegewijd om datzelfde te doen. We geven advies, hulp bij vanalles en nog wat. We laten jonge bands voor ons openen, spelen dan samen en geven ze extra aandacht m.b.t. het spelen van de muziek. Ik vindt het heerlijk om met ( jonge) mensen om te gaan, ik ben een echte people-person. Ik begeleid jonge mensen, net zoals Bo Diddley dat bij mij heeft gedaan. En zoals vroeger de zwarte bluesmannen de jonge blanke jongens hielpen, en die goed in de gaten hadden, welke muzikanten het in zich hadden, en hun muziek begrepen. En die dus die muziek ook wilden voortzetten. Als ik in iemand talent en respect voor muziek zie, dan is diegene het waard om begeleid te worden. En dan maakt het niets uit van welke muziekstijl het is, blues, rock of zelfs rap. Het maakt in feite niet uit, als de muziek maar puur, eerlijk en oprecht is. We gaan oa. muziekscholen langs, en geven workshops. En dan praat ik over de toewijding die er nodig is, over het harde werken, zeg maar de ins en outs van de muziekwereld.”
We praten uitgebreid over de zgn. generatiekloof tussen muziekliefhebbers, en enthousiast begint hij te vertellen over hun optreden in de bekende Mojo’s Bluesbar in Kopenhagen, Denemarken. Dit is een heel bekende blueskroeg, zeg maar een klassiek gevalletje bluesjoint: beetje greasy, donker… en dit concert was helemaal uitverkocht!
Hamilton: “Wat me vooral verbaasde was, dat het publiek, en met name de jonge mensen, al om 19.00 uur in de club aanwezig waren, deze gig stond nl. vrij vroeg gepland. Moet je nagaan, je bent jong en je gaat al om 19.00 uur uit!! En dan ook nog naar een Bluesclub! De tent puilde uit en het publiek bestond uit mensen van zeg maar 18 – 20 jaar, en ook juist weer wat ouder, rond de 40-50 jaar (!) Er waren zelfs Zweedse muziekschoolstudenten, met hun leraar aanwezig, en iedereen genoot van de muziek op hun eigen wijze. Ik heb sterk het gevoel dat het steeds meer gebeurt, de jeugd die de blues aan het ontdekken is. Het meest raakte me nog dat jong en oud elkaar aan het uitdagen waren om te gaan dansen op de muziek, echt geweldig om te zien. Dat doet me goed, de interactie tussen de verschillende generaties, het samen genieten van muziek, die blijkbaar voor alle leeftijden werkt.”
Binnenkort, in september 2013, komt je 6e album “Give It Back” uit! Vorig jaar heb je nog een live DVD, “Live at the Hub” uitgebracht. Hoe zijn de opnamen van de dvd in hun werk gegaan?
“Pfff, praat me er niet van, dat was een hele hoop werk, het was tenslotte de eerste keer dat ik dit heb gedaan. Heel erg leuk, maar zo ontzettend anders dan het opnemen van een live cd, waarbij je alleen te maken hebt met audio opnamen, zeg maar éendimensionaal. Met het maken van een dvd zijn er zoveel andere dingen waar je op moet letten, en waren de opnamen uiteraard meer gecompliceerd. Uiteindelijk is het wel waanzinnig om te zien én te horen, hoe het uiteindelijk op de dvd terecht komt. En ja, op 9 September as. komt mijn nieuwe album uit: Give It Back. Vijfvoudig Grammy winnaar Victor Wooten en Tommy Sims (o.a. Bruce Springsteen) verhogen de feestvreugde door hun gastbijdragen. Later dit jaar kom ik terug naar de lage landen voor een aantal optredens. ”
Waar ben je zelf groot fan van, ik kan me zo voorstellen dat het erg moeilijk voor je is om überhaupt nog zelf concerten te bezoeken.
“Klopt, eigenlijk tijdgebrek alom, maar ik heb in de loop der tijden best heel veel groten der aarde mogen zien, en zelfs mee spelen! Ik noem een BB King en een Stevie Wonder. Een artiest die ik nog nooit heb meegemaakt maar dolgraag eens zou willen zien, is de Britse artiest/band Jamiroqai. Ik ben helemaal weg van zijn muzikaliteit, en de nummers die hij doet. Een andere artiest die ik uitermate bewonder is Prince, van hem speel ik zo nu en dan zelfs Purple Rain, een prachtig nummer met die geweldige gitaarsolo.”
Hoe kijk je terug op je carrière en belangrijker, hoe kijk je erop vooruit? En dan voornamelijk mbt de rode draad door je muziek: de Blues…
“Om mensen tot de bluesmuziek te krijgen is het soms nodig die blues in een andere vorm te gieten. Ik zie de status van de bluesmuziek als een steeds maar veranderend proces, het is natuurlijk niet meer dezelfde als 50-60 jaar geleden. Door de loop der tijden zijn er eigen interpretaties geweest door de verschillende muzikanten, zoals Stevie Ray Vaughan dat deed met de muziek van Albert King en Jimi Hendrix. En generatiegenoot Kenny Wayne Shepherd, die er een rocktintje aangaf, of Jonny Lang met zijn soul en gospelinbreng.Het belangrijkste is dat het respect en de essence voor de muziek is gebleven. Zelf ben ik altijd vrij eigenzinnig geweest wat betreft het spelen van traditionele blues: dat is iets waar ik niet aan begin. Ook teksten als “Have you ever loved a woman etc. zijn aan mij niet besteed. Die donkere bluessongs hoor je mij dan ook niet spelen, ik hou van vrolijke en heldere muziek, zo ben ik zelf nl ook. Zo was er een nummer, een vriend van me heeft het geschreven, wat ik kreeg toen ik een jaar of 19 was. Een vreselijk mooie song (A Woman Like You), maar met een tekst die niet op mij van toepassing was, zodat ik het toen op de plank heb laten liggen. Tot enkele jaren terug, toen kon ik het zingen uit de grond van mijn hart! Zo moet blues volgens mij klinken: eerlijk en oprecht.”
Je shows zijn, zoals op Live at the Hub heel goed te zien is, één brok energie, van het begin tot het eind. Een volle sound, o.a. door de meerdere vocalen, een saxofonist die ook nog eens keyboard speelt, en soms het gebruik van een looping-station. Is dit wat je wilt in jouw muziek?
“Oh zeker, zo moet mijn muziek klinken vind ik. En ik krijg regelmatig de vraag waarom het geluid zo vol is met slechts 4 muzikanten in de band. Ik speel alleen maar met de beste muzikanten. Ik weet hoe ik aan gerenommeerde muzikanten moet komen, dmv mijn contacten die ik in de loop der tijden heb opgedaan. Al die componenten, zoals de bassolo’s en de onderlinge battles, zijn een toegevoegde waarde in onze shows, net zoals het uitstapje tussen het publiek wat ik regelmatig maak vanaf het podium. Of dat nu spelend op de bar of rondgedragen worden op de schouders van een beveiligingsman is: mensen reageren er superenthousiast op, dus is het voor ons waanzinnig leuk om te doen.”
Hier vast een voorproefje van het nieuwe album:
Website artiest: http://www.hamiltonloomis.com/
We horen graag je mening! Voeg reactie toe