Tekst: Paul Scholman
Als duo, wordt Ashton vergezeld door de jonge gepassioneerde percussionist / drummer ‘Killer’ Kev Hickman (23), die zorgt voor de backbeat, groove en een perfecte tegenhanger van de gitaar van Ashton.
“Je kwam vorige maand uit Australië terug naar Europa? En via Oostenrijk naar Nederland, hoe gaat de toer verder?” We gaan morgen (26 maart red.) naar Engeland en hebben dinsdag een optreden in London, en nog een paar optredens in Engeland, vervolgens naar Finland, Bulgarije en Griekenland. En er worden nog steeds boekingen gedaan”.
“In Tsjechië speelde je 10 gigs. Was dat vergelijkbaar met wat je hier hebt gedaan?” Nee, niet echt. Dat was solo, zonder Kev”. “Niet met hem er bij.” Wijzend naar zijn drummer. “I Don’t like him”. “Hij is illegaal in tien vreemde landen, dus ik kan hem er niet overal bij hebben, haha.” “Ik neem Kev binnenkort mee op een promotietour, als hij wil.” Zegt Gwyn.
“We hebben al een nieuw album opgenomen. Deze is al bijna een half jaar klaar, maar we wachten nog even op een aanbod van de juiste platenmaatschappij. We leggen ons geen druk op, maar ook de maatschappijen niet. We brengen deze niet, in tegenstelling tot de vorige CD onder eigen beheer uit. Het is echt een moeilijke tijd voor platenmaatschappijen in deze crisistijd en tijd van downloaden. Het speelveld is enorm veranderd door de komst van het internet. Piraterij halen er een hoop geld voor ons uit. En platenmaatschappijen nemen geen enkel risico op het moment. En misschien brengen we het volgende album toch uit in eigen beheer. Kortom, we zijn er nog niet helemaal uit. We hebben een aantal ‘very special guests on it’. O.a. from Robert Plants band en Deep Purple, The Fabulous Thunderbirds met Kim Wilson doet mee”. “Het wordt een album met wat op akoestic gebaseerd materiaal. Maar ook percussie en drums”. Kev vult aan “Jambane en horns, tamborines as well.” Wellicht blues en roots album, naast een bluesrock album, met verschillende stijlen”. We hebben wat ideeën om ‘Abbeyroad stuff’ op te nemen. John Lennon, een beetje Beatle-achtige invloeden”. Ik hou niet van één stijl, maar van verschillende stijlen van muziek om te spelen, zoals blues en rock. Ik hou ook van Ry Cooder, Ben Harper en David Lindley, Chris Whitley, maar ook John Campbell al die invloeden komen samen in mijn spel”, zodat het mij niet zo snel gaat vervelen, maar ook het publiek geïnteresseerd blijft in wat ik doe.”
“Wat is de reden Gwyn dat je begonnen bent met muziek te spelen en wat zijn jouw helden?”
“In Australië ben ik eind jaren zestig begonnen op een piano, maar ik had een hele strenge piano lerares die me met een dun stokje op mijn vingers sloeg als ik tijdens een repetitie iets verkeerd aansloeg. Ik wou geen piano meer spelen haha. Mijn broer speelde gitaar en dat wilde ik ook wel, maar ik mocht niet op die van mijn broer spelen. Mijn kocht moeder een 10 dollar gitaar en ik luisterde veel naar de radio, maar mijn ouders lieten me geen muziek spelen in die tijd. Nu koopt bijna elke ouder een drumstel of een gitaar voor zijn kind in de hoop dat hij de volgende Rock and Roll star zal worden. In zestig en zeventiger jaren werd je het huis uit gegooid als je het in je hoofd haalde om muziek te gaan spelen.
“De Australische radio was in die tijd erg goed. Bands waar je nog nooit van gehoord had waren uitstekend in die tijd en ik lag met een klein transistortje met een oortelefoontje onder mijn kussen naar de radio te luisteren, zonder dat mijn ouders het wisten. Later was mijn gitaar mijn beste vriend. Voor ik naar school ging eerst een uur repeteren, als ik thuis kwam, gitaar pakken en spelen en na het eten in de avond nog gitaar spelen en naar bed.” “Dus eigenlijk moeten we de pianolerares dankbaar zijn dat ze je zo hard op je vingers heeft geslagen dat je besloten hebt gitaar te willen leren spelen, is de conclusie van de redactie.” “Het leuke is dat in het begin ik geen benul had van de verschillende stijlen van muziek die er waren. Ik was 12 jaar oud en muziek klonk mij als muziek en het maakte niet uit wat ik hoorde. Ik hoorde op een gegeven moment bluesmuziek en countrymuziek. Johnny Cash bijvoorbeeld en The Beatles. Steeds meer Rhythm and Blues en daarbij was de muzikale smaak van mijn ouders verschrikkelijk. Mijn moeder speelde aardig piano. Maar geen Rock and Roll, en ik moest mijn moeder overtuigen dat ik dat wilde spelen en daarbij hoorde een Stratocaster, vond ik.”
“Is dat tevens de reden dat je het besluit hebt genomen om niet meer als trio te spelen, iets te gaan doen en het vooral anders te laten klinken?” “Ik wilde iets anders gaan doen en niet iets te maken wat anderen voor mij al gedaan hebben. Wat kun je nog meer zeggen als je al 40 jaar met bass en drums op de planken hebt gestaan, dan wil je wel eens iets anders”. “Two Man Blues Army is iets dat niet geheel gewoon is dat iedereen al doet en betrekkelijk origineel is. Veel dingen zijn al eens gedaan en wij hebben een net even andere interpretatie van bepaalde muziek.” ”Ik vind het leuk als mensen binnenlopen en verbaast zijn over het feit dat er maar twee mensen zitten te spleen.”
“Ik zag jullie een paar weken geleden in de Boerderij in Zoetermeer en ik was verrast over het feit dat 2 muziekanten zoveel power de zaal in bliezen.” “That’s was still the blues.“ We zitten daar nooit ver vandaan. Ondanks invloeden van Hip Hop, wat Grooves, overgangen naar de blues in stijlen als New Orleans Blues. We blijven groeien als muzikanten. We vinden het mooi als we mensen kunnen verrassen en shockeren.”
“In het begin van je carrière speelde je voor BB King, Rory Gallagher, Ray Charles, Buddy Guy, Mick Taylor, Peter Green, Junior Wells, Johnny Winter, Canned Heat, Robin Trower, Jeff Healey, The Yardbirds, Status Quo, Magnum en vele anderen.” “Terug kijkend daarop waar sta je dan? Kijk je tevreden terug op die periode?”
“Ik kijk op verschillende manieren terug op die tijd. Als ik kijk naar het heden, zeggen mensen vaak wanneer ga je weer in een band spelen?” Mensen hebben afwijkende meningen over wat een band is. Voor mij is en band iemand die speelt met een drummer. Dat is een band, haha. Just the two people. Een hoop bluesgiganten in de jaren 40 en 50 speelden vaak zonder een bass speler. Dat was een luxe die men niet kon betalen, dus dan maar zonder. Ik mis het niet. Ik speels bass met mijn duim, terwijl ik gitaar speel en met mijn pedaal. Sommigen vinden het dan meer Jazz, en dat we er niet genoeg in kunnen stoppen, maar dat kan en mag en is hun mening. Het doet er niet zoveel toe hoeveel mensen je in je band hebt om het geheel beter te laten klinken. En verkeerde bassist verpest het geluid en lijdt tot ergernis. Maar misschien dat we er wel weer eens een basspeler aan toe gaan voegen. Wie weet? We zijn niet echt op zoek, omdat het nu goed is, zoals het is.”
“Seasick Steve opent de weg voor al de bands die ons soort muziek speelt.” “Wat jij doet en Seasick is eigenlijk hetzelfde.” “Seasick Steve speelde onlangs hier in Amsterdam met John Paul Jones op de bass. Een vriend me is Robert Plant soundengineer. Hij was mee met Seasick Steve. Het is een kleine wereld.” Hij speelde op Glastonbury en was te gast bij Jools Holland en maakt de weg vrij voor jongere muzikanten.”
”De zelf gemaakte 3 snarige gitaar van Seasick kijkt men vreemd tegenaan.” “Ik heb ook amazingly Tin cans, sigarbox gitaar, four stringsgitaar om voor een gevarieerde sound te zorgen, verteld Gwyn.” “Vandaar uit gezegd, heb ik mijn komende CD via mijn laptop opgenomen bij iemand thuis. Om precies te zijn bij Kev zijn ouders thuis in de livingroom van de boerderij. Dat scheelt een hoop in de kosten van het huren van een studio. Je hebt veel meer tijd, je hoeft niet steeds op de klok te kijken, we hebben rustig kunnen werken en desnoods nog eens een nummertje over doen of iets veranderen. We hebben er een paar maanden aan kunnen werken en we zijn er erg enthousiast over en is heel anders dan we nu spelen.”
“Kev, hoe vind jij het om als youngster met Gwyn te spelen en rond te toeren?” “Ik heb alleen maar last van hem, haha.” Het is een absolute top tijd en ik leer ontzettend veel van hem en het was al leuk om in de pubs in Engeland op te treden, laat staan dat we nu de hele wereld over toeren. Het is met zijn tweeën echt overleven, maar een schitterende ervaring die ze me niet meer afpakken.”
“Gwyn, waar heb je Kev opgepikt en zo gek gekregen met je mee te reizen? Kev, antwoord: “Ik ging in de local pub kijken wat voor soort band er speelde op een avond. Gwyn speelde in een band met een andere naam en niet met een eigen band en ik verwachtte een coverband. Hij liet mij met deze band meespelen en jammen om een band te formeren om Europa in te trekken. Hij gaf wat adviezen, hij gaf mij muziek om eens te luisteren en op een dag vroeg Gwyn om mee te gaan toeren, waarop hij mij een dag de tijd gaf mijn spullen bij elkaar te graaien en te vertrekken.”
“In de loop der jaren was ik fan geworden van Gwyn zijn muziek, en het leek me leuk om mee te toeren, maar ik had niet gedacht ooit goed genoeg te zijn voor de band.” Doet Kev bescheiden. Gwyn geeft aan dat Kev zich in die tijd het apezuur repeteerde en op een keer gebeurde het dat Gwyn Kev iets liet horen en hem vroeg dat na te spelen, en hij speelde het na. Keer op keer liet Gwyn hem dat doen en hij speelt wat hij gehoord heeft. Vanaf zijn zestiende is Kev begonnen en nu 7 jaar bezig.”
Kev zegt op onze vraag “hoe het voelt om met een ouder iemand als Gwyn te moeten toeren, dag in dag uit met veel meer ervaring.” “Ik voel eerlijk gezegd dat verschil niet. Het maakt me niet uit of ik met Gwyn of iemand van dezelfde leeftijd op stap ben. Ik kijk niet meer tegen hem op.”
“Wanneer kunnen we de nieuwe Cd verwachten?” “Ik heb geen idee, ik wil hem nu wil uit hebben.” “Kunnen we mei juni opschrijven?” Ja dat kan… 2013! Haha! Ik wil er nu nog geen datum op zetten, want als het uitloopt en het wordt november en hij komt per ongeluk in februari van het volgende jaar uit is ie meteen al een jaar oud, maar voor ons nog nieuw.
“Tussen Fang It en Prohibition zat zeven jaar tussen. Hoe komt dat?” “Dat wil ik nooit meer!” Ik ben in onderhandeling met een Amerikaanse platenmaatschappij, maar ze wachten op een nieuw label, ze wachten op investeerders. Als mensen $250.000 in een platenmaatschappij moeten investeren betekent dat een hoop contracten, een hoop gesprekken met advocaten en een hoop geduld, maar mijn geduld raakt onderhand op. Er zijn nog geen contracten getekend. Ik ben erg voorzichtig geworden daarmee. Nu doen we de toer en wachten maar even af en spelen de ouwe meuk nog maar even. Nogmaals, de platenmaatschappijen hebben het heel moeilijk, maar ook voor de artiesten is het een risicovolle tijd om geld te investeren in een nieuwe CD. We kunnen onze eigen Cd’s tegen een goedkoop tarief opkopen om ze tegen een relatief goedkope prijs tijdens optredens aan de man te brengen en dat lukt aardig. Onze eerste CD is illegaal een kwart miljoen keer gedownload van één torrentsite vertelt Kev. Dat betekent dus wat als je meetelt hoeveel van dat soort sites er zijn en wat we mislopen… “
“We willen graag nog Cd’s maken, we willen ons graag nog ontwikkelen.” Besluit Gwyn Ashton.
Voor 22 & 24 juni is er nog de mogelijkheid dit fijne duo te boeken!
Voor info & boekingen:
Marijn Ooijman
Backstage Promotions
Christiaan Bruningsstraat 18
7424 BK Deventer
0570-611822 / 06-22800843
www.backstagepromotions.nl
Pauls mooi interview , bedankt voor de vele informatie gr een bewonderaar.