28 maart 2012
Bluescafe, Apeldoorn
Virgil And The Accelerators
Tekst: Andre Wittebroek / Foto’s: Marco van Rooijen
Woensdagavond 28 maart trad de Engelse bluesrockband Virgil And The Accelerators (VATA) op in Bluescafe te Apeldoorn op hun eerste korte toer door Nederland. Vorig jaar werd hun eerste CD The Radium al in Bluesmagazine en in het Duitse Rocktimes besproken en kreeg (terecht) lovende kritieken. Een afspraak voor een interview met VATA was snel gemaakt met bandmanager Martin Lewis, dus op naar Apeldoorn.
Na een hartelijke kennismaking met Martin Lewis en Martin Philippus van bookingskantoor Amsterdam Music Promotions schoven Virgil en ik aan een tafeltje voor het gesprek.
– Jullie zijn nog erg jong 20, 19 en 18 jaar als ik het goed heb, en dan de bluesrock spelen. Ligt toch niet zo voor de hand, hoe ben je daartoe gekomen?
Inderdaad ben ik 20 jaar, maar al wel lang met de muziek bezig, nl. vanaf mijn 4de jaar. Tot mijn 10de hebben we in Zuid Afrika gewoond en daar had ik veel tijd van oefenen, veel samen met mijn vader. Hij is een geweldige gitarist, echt een van de besten die ik ooit gezien heb, maar helaas is er in Zuid Afrika geen droog brood met de muziek te verdienen en is hij daardoor nooit bekend geworden bij het grote publiek. Er waren weinig mogelijkheden om op te reden, alleen in een club genaamd The Radium en als een soort eerbetoon hebben wij onze CD The Radium genoemd. Doordat hij veel speelde en het een grote hobby van hem was lagen er altijd veel gitaren in huis, vooral oude vintagemodellen en ik heb er enkele van hem gekregen, speel ik live ook op! Toen ik 4 was duwde hij mij een gitaar in de hand en dat was het begin. Op mijn 10de zijn we terug naar Engeland gegaan en daar is het echt serieus geworden. Verder is de blues en de bluesrock voor mij eerlijke, echte, pure muziek, “more real to me”.
– Heb je ooit gitaarles gehad, muziekschool, conservatorium of privé van iemand?
Zoals ik al zei heeft mijn vader mij de eerste beginselen bijgebracht, daarna veel oefenen en oefenen en oefenen……Terug in Engeland hoorde ik de Britse rock en blues van Led Zeppelin, Deep Purple, Black Sabbath e.d plus de Amerikaanse van Jimi Hendrix , Stevie Ray Vaughan, Johnny Winter, Allman Brothers Band. Eerst speel je de nummers mee van de plaat en zo ontwikkel je je verder tot je op het punt komt dat je je eigen muziek gaat (en misschien)kunt maken. Je probeer teksten te schrijven, muziek te componeren en zo gaat het steeds verder en nu zit ik hier bij mijn eerste , nog kleine, Nederlandse toer! Hopelijk volgen er nog meer in de toekomst.
– Nu we daarbij zijn aangekomen: Hoe bevalt het tot nu toe aan deze kant van de Noordzee?
Heel erg goed en dat komt vooral door de ontzettend aardige mensen hier. Iedereen wil ons helpen en de mensen spreken allemaal heel goed Engels en dat maakt het ook een stuk eenvoudiger. Onze Nederlandse booker Martin Philippus zorgt goed voor ons en regelt het prima. We hebben nu 2 optredens gedaan en de mensen waren erg enthousiast en waren helemaal ‘ ínto it’. We zien deze eerste korte toer als investering, kennismaking en promotie voor de volgende en hopen dan later steeds meer publiek te trekken. Het ziet er naar uit dat we in september ( BM. 24 september tot 14 oktober) terug komen en dan voor het eerst ook naar Duitsland gaan.
– Jullie wonen in Birmingham , hoe ziet de muziekwereld er daar uit, genoeg live-optredens mogelijk bijvoorbeeld?
Jazeker, er zijn genoeg mogelijkheden om op te treden. De muziek uit deze streek, ook wel Black Country genoemd, is de muziek van arbeiders, workersmusic: stevig, recht toe recht aan, muziek met ballen zoals van Black Sabbath, Deep Purple. Deze muziek heeft ons absoluut beïnvloed. De rock band van Glenn Hughes en Joe Bonamassa, Black Country Communion, is er ook op gebaseerd. We stonden zelfs bij hen in het voorprogramma! Er is genoeg te beleven, alleen is het financieel wel moeilijk met de optredens voldoende geld te verdienen, we moeten er wel van leven….De toekomst ziet er voor ons echter wel goed uit omdat onze CD The Radium heel goede kritieken heeft ontvangen en dat is bijzonder prettig natuurlijk, het is ook een prima CD geworden, al zeg ik het zelf. We wilden de livesound, het energieke zo goed mogelijk op de plaat hebben, veel is ook in een keer ,rechtstreeks opgenomen. Bij onze volgende CD idem dito. We zijn bezig met nummers schrijven en gaan hem volgend jaar opnemen en uitbrengen. Nu eerst zoveel mogelijk liveshows doen.
– Waarop spelen je, welke apparatuur gebruik je vooral?
De combinatie Marshall versterkers en Gibson Les Paul en Fender Stratocaster gitaren bevallen mij het best. Je krijgt dan die heerlijke rocksound zoals alle grote gitaristen voor mij hadden en vandaag de dag nog steeds hebben. Welke gitarist heeft niet op een Marshall gespeeld? Dan speel ik het liefst op de vintagemodellen van mijn vader, ik heb veel geluk dat hij dat allemaal zelf heeft en ik ze kan gebruiken, zoals vanavond dus!
– Wat kunnen we straks op het podium verwachten en nog een boodschap voor de lezers van Bluesmagazine?
-Een eerlijke, pure, authentieke, soms wat rauwe show van blues, bluesrock en rock. Dampend en energiek. Ik hoop dat door dit gesprek de lezers van Bluesmagazine meer bekend en geinteresseerd in ons zijn geworden en men is van harte welkom bij een volgend optreden, waarschijnlijk dus september. En dan bedanken wij Bluesmagazine voor de interesse en tijd die jullie voor ons hebben vrijgemaakt.
-Heel graag gedaan en nu aan de bak op het podium!
Het optreden zelf.
VATA bestaat uit 3 leden Virgil McMahon gitaar en zang, zijn broer Gabriel McMahon op drums en Jack Timmis op basgitaar, de klassieke 3-mans formatie en dat betekent vaak rauw, ruig, soms ingetogen, maar meestal dynamisch, spetterend. Zo ook vanavond. Het eerste nummer Working Man laat dat direct al zien, stevig rockend gitaarwerk, beukende drums en ondersteunend baswerk. Bad Girl volgt met een lekkere groove en hardrockriffs en een heerlijke gitaarsolo. In Backstabber hoor je niet dat hier een 20 jarige jongen staat te zingen, ruig en gruizig. Dan een ode aan Stevie Ray Vaughan met Scuttle Buttin, eerst rustig instrumentaal en op het eind pas de zang. Perfect gespeeld door, vooral Virgil, absoluut de spil van de band. Diens mimiek lijkt op Philip Sayce, helemaal uitlevend in de muziek. Dan volgt Don’t Shake My Hand van de Hoax , een heel mooi nummer, intiem, viooltonen en eindigend in een geweldige mooie gitaarsolo. (Jammer van de drums maar daar kom ik op het eind op terug). Green Light Girl is een uptempo rocker, snel gespeeld met een betere rol voor bassist Jack Timmes. Racing With Life heeft meer funkybluesinvloeden, lekker ritmisch. Het nieuwe nummer Fell To The Floor, in 5 minuten geschreven, gaat helaas ten onder aan het drumsgeweld, dat totaal overheerst: de zang valt weg in dit wat popachtige mellownummer. Het laatste nummer van de set het rustige Silver Givetz , ter nagedachtenis aan Rory Gallagher, is voor mij een van de mooiste nummers van de avond. Fantastisch gespeeld en net als bij Rory, lang,en improviserend met een mooie gitaarsound. Als toegift volgen nog The Storm met supersnel gitaarwerk a la Eddie van Halen en Are You Experienced van Jimi Hendrix , hard en heavy maar met een heel mooi rustig tussenstuk, om dan weer te knallen en waarbij het publiek helemaal uit de bol gaat.
En toen werd het rustig in Apeldoorn…………
Conclusie:
Een stevig rockend optreden met als muzikale spil gitarist zanger Virgil McMahon, zoals Peter van Weelden opmerkte: er zijn veel goede technisch onderlegde gitaristen maar deze Virgil en dat zie je en hoor je, beheerst zijn instrument volkomen. Hij is in alle situaties de baas over zijn instrument en daar gaat het om. Een minpunt van het concert was de veel te harde, soms alles overheersende drums. Voor zo’n kleinere zaal veel te hard, vooral de bekkens. Drummer Gabriel McMahon drumt , zeg maar beukt al hard , maar dit was niet goed;hij sloeg mij de sokken uit de schoenen. Later met de tourmanager over gehad en hij vond het ook, dit soort kleinere zalen (in Engeland spelen ze in wat grotere) heeft een andere afstelling nodig.
Voor liefhebbers van The Cream,De Wolff, SRV, Rory Gallagher, Hendrix e.d Virgil And The Accelarators zijn de ideale mix!! In september ben ik er weer bij!
Ben erbij geweest in Geleen en Apeldoorn en het was super! Hopenlijk gaan we nog veel horen van deze jonge gasten.
Andre, wat een mooi geschreven interview en verslag ! En met prachtige foto’s van Marco…Ben het helemaal met je eens.
Ik was erbij in Apeldoorn en ben zeer onder de indruk van deze band. De cd The Radium klinkt zo goed, en dit hebben ze live 100 % waargemaakt. Top!
Eigenlijk heb ik niet veel aan dit verslag en fraaie foto’s toe te voegen. Sjah Power Trio, dus perfecte Power Rock van deze 3 pas met de leeftijd van (pas) tussen de 18 en 21 jaar jongelingen.
Over de Drums klopt! De geluidsman, Mark van het Bluescafe had al bijna de gehele Drum kits versterking uit gezet. Heb begrepen dat er een ander drumstel voor Gabriel wordt aangeschaft. . Want Virgil kreeg al behoorlijk last van zijn oren begreep ik van hem.
Heel verstandig.
Verder best wel goede sound d8t ik tijdens het optreden. Maar de 18 jarige benjamin Gabriel heeft mijn hart gestolen hoor.
Sjah Op de inlay van hun perfecte cd staat niet voor niets: ‘Play in LOUD and enjoy’ Dus..
En op hun nieuwe T shirt zal staan op de achterkant: ‘If it’s too Loud, Y’r too Old ‘:-)
Eigenlijk vind ik ze met velen al Festival waardig. En voor de (kleinere) clubs wellicht to loud” Volgend jaar(rond de lente) komt hun 2e album uit begreep ik dus…
Ik heb genoten.
September 2e ronde dus herkansing voor al degene die het gemist hebben. Zie het nr ‘Silver Giver’Live @978dc7c8dcdf0802dbd54f964eb854d2:disqus Bluescafe Apeldoorn>
http://www.youtube.com/watch?v=GZGs-tcD0Bk