Ruim tien jaar bestaan ze inmiddels en we kunnen ze al geruime tijd tot de allerbeste rockbands van Nederland rekenen. Eerder dit jaar verscheen ‘THRUST’, een album dat in zowel binnen- als buitenland op positieve reacties kon rekenen. In maar liefst 11 tracks worden diverse emoties van de drie jongemannen blootgelegd. De woede over de verkiezing van Trump als president, de frustraties van de herrie in de wereld, eenzaamheid, lust en liefde. Het komt allemaal voorbij op het zevende album dat zanger/gitarist Pablo van de Poel eerder omschreef als: “Een verlengstuk van onszelf.” Zonder het te beseffen schreef de band vorig jaar ‘Once In A Blue Moon’, een track van het laatste album, niet wetende dat ze ruim een jaar later op een nieuw festival zouden spelen met dezelfde naam. Deze zaterdag staan ze tussen bekenden als Seasick Steve, Drive-By Truckers, Tim Knol, Sam Outlaw en The Mavericks op de allereerste editie van het gelijknamige festival. Once In A Blue Moon biedt een prachtig programma met het allerbeste op het gebied van roots- en Americana uit zowel binnen- als buitenland.
Zou er een mogelijkheid zijn dat Seasick Steve tijdens het optreden van DeWolff een handje komt helpen? Die kans lijkt zeer aannemelijk. Zaterdag 25 augustus in het Amsterdamse Bos wordt het allemaal duidelijk. Wij blikten vast vooruit met de drie…
Tekst: Jeroen Bakker
“We kennen hem maar hij kent ons ook”, trapt Pablo het gesprek af. “Hij heeft er zelfs ooit eens voor gezorgd dat wij tijdens een festival in Zwitserland met Robert Plant op de foto konden. Hij heeft naar onze muziek geluisterd en vond het te gek.” Uit diverse hoeken is er waardering voor de Limburgers. In Duitsland is al een aardige fanbase opgebouwd en ook in Spanje, Zwitserland, Frankrijk, Portugal, België, Engeland en Litouwen heeft men al eens gehoord van DeWolff. Dit jaar heeft het drietal indruk gemaakt op festivals als Paaspop, Bevrijdingspop, Open Flair, Devilstone, het Zwitserse Rock Altitude Festival en afgelopen weekend werd de grote Heineken-tent van Lowlands op weergaloze wijze helemaal platgespeeld. Er zal na aanstaande zaterdag worden doorgepakt tijdens de clubshows in bovengenoemde landen. De verwachting is dat diverse clubs, zoals bijvoorbeeld eerder al in Londen, zullen uitverkopen. In Hamburg staat dan nog het Reeperbahn Festival te wachten en in Nederland kan worden uitgekeken naar Helldorado dat later dit jaar in Eindhoven zal plaatsvinden. Er zal overal worden ‘doorgestoten’, dit verklaart tevens de albumtitel ‘THRUST’, en gewerkt worden aan een nog grotere naamsbekendheid.
Het leken wel ‘normale’ werkweken, hoewel ‘normaal’… Vanaf januari 2017 begon de band met het schrijven van materiaal voor de opvolger van ‘Roux-Ga-Roux’ dat precies een jaar daarvoor was uitgebracht. Terwijl heel Nederland vervolgens in de zomer verkoeling zocht op terras of strand, werkte DeWolff nog steeds in een donkere kelder. “We zaten vijf dagen per week in onze studio en deden daarnaast in de avonden onze optredens. In september was alles afgerond”, aldus drummer Luka van de Poel. Die donkere kelder blijkt overigens ‘het hol van DeWolff’, hun eigen prachtige analoge Electrosaurus Southern Sound Studio aan de Utrechtse Oudegracht te zijn waar allemaal mooie spulletjes staan opgesteld waarmee die prachtige ‘vintage-sound’ wordt geproduceerd. “We hebben daarna nog een pauze genomen, even een break om tot rust te komen. Pablo is voor een maand naar Amerika gegaan.”
4 Mei werd de release van ‘THRUST’ officieel gevierd en meteen al goed ontvangen. DeWolff had indertijd gemakkelijk in de bluesrock-scene kunnen belanden maar heeft zich al sinds de laatste albums toch steeds meer een ‘southern-feel’ aangemeten. “Er zullen zeker fans zijn geweest die daar moeite mee hadden. Voor ons was dit een logische stap in onze ontwikkeling. Wij zijn geen band die drie keer vergadert om te bepalen hoe het moet gaan klinken. Het gaat vanzelf. Alle grenzen zijn vervaagd. Het klinkt misschien wat makkelijk maar als je ‘de muziek van je leven’ kunt maken en niemand waardeert het dan zeg ik jammer dan. Dit is waar het voor ons om draait. Trouwens, als je iets goed doet bereik je volgens mij altijd een publiek”.
Organist Robin Piso deelt die mening: “DeWolff is zeg maar het middelpunt waar iedereen naar toe wilt en bij elkaar komt omdat we daar onszelf kunnen zijn. Alles wat we kwijt willen stoppen we in DeWolff.” Heel veel behoefte om eens iets compleet anders doen is er daarom niet. Er is binnen de band genoeg mogelijk.
Soms blijken de heren ook wel eens met eigen ideeën te komen die niet helemaal geschikt zijn voor de band. “Helemaal niet erg. Kijk, als je iets met Afrobeat wilt doen, iets dat wij allemaal heel tof vinden, is dat met gitaar, drums en Hammond toch wat lastig. Je hebt daar toch iets meer percussie en blazers voor nodig.” Dan na een korte stilte: “Er zijn vaak orgelklanken te vinden in de Afrobeat maar die van een Hammond zit er eigenlijk nooit bij…”
Wanneer de tijd het toelaat blijkt er wel degelijk ruimte te zijn voor uitstapjes. Zo werd zanger/gitarist Pablo gevraagd door Barry Hay voor zijn Flying-V-Project. De Golden Earring-zanger was op zoek naar een stel jonge honden, of beter gezegd wolfjes, om mee samen te werken. “Hij was op zoek naar een stevig geluid. Het moest vooral hard zijn. Supercool om erbij te doen maar niet iets wat ik alleen met DeWolff zou willen doen.”
Voor alledrie blijft DeWolff duidelijk het ‘main-ding’. Het nieuwe album wordt gezien als, zoals Luka het noemt: ‘verlengstuk van onszelf’. “Dit zijn de emoties die wij voelen.”
Zo schreef Pablo ‘Outta Step & Ill At Ease’ toen hij zich eenzaam en ellendig voelde op een hotelkamertje in Spanje, gaat ‘Sometimes’ over sex, ‘California Burning’ over herrie buiten ‘de relaxte bubble’ en zijn er daarnaast nog allerlei andere aspecten van het leven terug te vinden op dit zevende album. De meest spraakmakende van de elf tracks is toch wel ‘Deceit & Woo’. “Toen ’s avonds laat bekend werd dat Trump de verkiezingen had gewonnen zijn we gewoon naar bed gegaan maar toen we de volgende dag wakker werden drong het pas echt door dat ‘de klootzak’ had gewonnen. Het ging mij niet eens om zijn standpunten tijdens de campagne. Ik bedoel, hij heeft geen idee waarover hij praat.
Toen onze muziek op internet werd uitgebracht kwamen er al snel reacties uit het pro-Trump-kamp in Amerika: ‘Wie denken die meiden wel wie zij zijn’ en ook best wel heftige reacties. Wat ons verbaasde was de inhoudsloosheid van de meeste reacties.Toen ik daar was sprak ik veel mensen in de steden die zich bijna wilden verontschuldigen voor hun president. Wanneer je iets meer daarbuiten kwam bleek men toch vaak een iets andere mening te hebben. Kijk, wij beweren niet een oplossing te hebben voor één van de grootste landen ter wereld maar we proberen wel met onze muziek wel enige bewustwording teweeg te brengen.
Je moet er hier toch niet aan denken dat je zoon thuiskomt en jou vertelt dat hij een meisje ‘lekker bij haar pussy heeft ge-grabbed’, en dat je hem er op aanspreekt en dat hij vervolgens naar de president verwijst.”
Website DeWolff
We horen graag je mening! Voeg reactie toe