Devon Allman (1972) is naast gitarist ook singer/songwriter, keyboardspeler en producer. Ondanks zijn bekende vader Gregg Allman, grondlegger van de legendarische Allman Brothers Band, trok Devon altijd zijn eigen plan in het volgen van zijn muzikale invloeden. Hij groeide op in een zorgzaam en muzikaal gezin en kwam in aanraking met The Beatles, Santana, The Rolling Stones, The Doors en The Allman Brothers Band. Veel verschillende muziekstromingen vanuit die vroege jaren en zijn levenservaring, hebben aan de wieg gestaan van zijn uiteindelijke stijl.
Vanaf 2005 begon hij met zijn band Honeytribe veelvuldig te toeren en de band bracht twee albums uit. Met de Royal Southern Brotherhood, de zgn. supergroep met Cyril Neville, Mike Zito, Yonrico Scott en Charlie Wooton waarvan hij deel uitmaakte tussen 2012 en 2015, bracht Devon drie albums uit. Devon’s eerste solo album ‘Turquoise’ zag het levenslicht in 2013, gevolgd door ‘Ragged & Dirty’ eind 2014.
Deze Ragged & Dirty European Tour, die in februari is begonnen met vier optredens in Nederland en dertien in Groot Brittannië, voert de band in maart naar Frankrijk, België en Luxemburg. Blues Magazine treft Devon en zijn bandleden gitarist Bobby Schneck Jr., bassist Steve Duerst en drummer Anthony Nanney vlak voor hun optreden in de gezellige De Pul in het Brabantse Uden.
Tekst: Nineke Loedeman
De man met de soulvolle stem is een echte familie-man en deze uitgebreide tour bezorgt hem wat heimwee naar zijn familie. Het wordt erger met de jaren, zo zegt hij zelf. Hoewel dit zijn Ragged en Dirty tour betreft, is er inmiddels alweer een derde album in de maak, genaamd ‘Wolves‘. Zet hij de elektrische Chicagoblues trend van ‘Ragged en Dirty’ voort?
“Nee! ’Wolves’ wordt zeker weten iets totaal anders dan wat je tot nu toe van mij gehoord hebt! Ik kan er nog niet veel over vertellen, je zult het moeten afwachten. Het wordt in ieder geval wat rock n roll georiënteerd, wat minder bluesy en wat meer uptempo. De nummers die ik tot nu toe heb geschreven voor ‘Wolves’ zijn echt anders dan wat ik tot nu toe gedaan heb. Dit album zal waarschijnlijk alleen eigen songs bevatten. Misschien hooguit één cover erop, als bonustrack of zo. Uptempo dus, waarbij ik een goede balans tussen gevoelsnummers en de wat krachtiger nummers zoek. Ik denk dat dit wel mijn meest artistieke album tot dan toe zal zijn. Afijn, je zult nog even moeten wachten dus!”
Over covers gesproken: op ieder album en tijdens ieder optreden horen we naast je eigen werk ook best veel covers. Zo staan op het album ‘Ragged and Dirty’ het prachtige Ten Million Slaves van Otis Taylor en Raggedy & Dirty van Luther Allison. Hoe kies jij deze covers, wat gaat daaraan vooraf?
“Ik kies voor een cover als een song mij dusdanig raakt waardoor ik die song zelf wil doen. Ik heb er altijd graag naar geluisterd hoe anderen covers spelen en te horen hoe hun benadering van een song is. Er is nl. niets mis met covers. Kun je je voorstellen dat Jimi Hendrix nooit All Along The Watchtower zou hebben gespeeld? (En wát een geweldige versie heeft hij er wel niet van gemaakt). Of als Derek And The Domino’s nooit Little Wing zouden hebben gecoverd. Er zijn zo veel fantastische songs om te mogen coveren en het op jouw manier te spelen.
Ik keek ooit de film ‘Public Enemies’ met Johnny Depp. Tijdens de achtervolgingsscène hoorde ik het nummer Ten Million Slaves en ik was daar behoorlijk van onder de indruk. Je gelooft het misschien niet, maar heel toevallig komt de daaropvolgende dag niemand minder dan Otis Taylor naar ons (Royal Southern Brotherhood) optreden. Blijkt hij een fan te zijn van de RSB. Ik sprak hem natuurlijk aan en vertelde hem dat ik net zijn muziek had ontdekt en hier zo van ondersteboven was, vooral van Ten Million Slaves. Otis pakte acuut een gitaar en liet me zien hoe ik dat nummer moest spelen! Afijn, Otis speelde die avond ook nog eens een potje met ons mee op het podium en na afloop wist ik zeker: die song van hem moet op mijn album komen.
Wat Luther Allison betreft, ik ben groot fan van deze bijzondere maar ondergewaardeerde artiest, die naar mijn idee een plek naast B.B. King en Buddy Guy en andere legendes verdient. Het lag dan ook voor de hand een nummer van Luther op te nemen voor het album. Weet je, als een nummer me eenmaal raakt dan is het voor mij het waard om te coveren.”
Je bent naast bandleider en gitarist ook liedjesschrijver. Schrijf je ook wel eens voor anderen?
“Ik heb wel meegeschreven aan songs voor anderen, o.a. Mike Zito en Cyril Neville, maar ik schrijf voornamelijk toch voor mezelf. Ik denk dat liedjes schrijven een persoonlijke aangelegenheid is en een gevolg is van een ontwikkeling of een gebeurtenis. Voor mij is liedjes schrijven niet iets wat vanzelf gaat, maar als ik eenmaal de basis van een song heb, dan volgt de verdere ontwikkeling tot een song vlot. Naast musiceren zie ik liedjes schrijven ook als een soort van kunstvorm, er moet een zekere diepgang in zitten. Ik put uit ervaringen in mijn leven, dat is mijn bron. Soms is het er ineens en soms niet, soms heeft het enige tijd nodig.”
Ben je opgegroeid in een ‘muziekvriendelijke’ omgeving?
“Jazeker, mijn moeder draaide al vinyl toen ik erg jong was. Hield zij ‘gewoon’ van de muziek om de muziek, ik was een freak! Mijn eerste herinnering was om zo’n plaat (bijvoorbeeld ‘Rubber Soul’ van The Beatles) mee te nemen naar mijn kamer, daar 75 keer te beluisteren, ieder woord te bestuderen, iedere noot te horen en het artwork uit te pluizen. Als echte vinylliefhebber ben ik trouwens blij met de opmars die vinyl momenteel weer maakt, het beste wat er de laatste tijd op muziekgebied gebeurt. Daarnaast willen de mensen gelukkig weer echte muziek, men is de digitale speakerversie gewoon zat. Mijn devies luidt: koop het hele album en niet slechts een track. Je wilt toch ook niet een klein stukje van een schilderij in een museum zien? Gewoon alles of niets.”
Je staat bekend als ‘selfmade’ artiest. Hoe kijk jij zelf tegen die jouw gegeven titel aan?
“Zo wordt ik inderdaad regelmatig genoemd, een selfmade man. Het klopt ook wel, want alles wat ik tot nu toe bereikt heb, heb ik allemaal zelf gedaan. Niets daarvan komt op naam van of via mijn vader. Ik wilde altijd graag mijn muzikale weg op mijn eigen wijze bewandelen en heb daarbij nooit de makkelijkste weg gekozen. Het gaat tenslotte om de reis zelf.
Ik ben behoorlijk ambitieus en die instelling heeft me gebracht waar ik momenteel ben. En ja, ik ben het inderdaad wel eens zat dat er altijd maar naar mijn vader gevraagd wordt, maar aan de andere kant realiseer ik mij dat dat onvermijdelijk is. Ik ben nu eenmaal met die naam geboren ben. Ik hou van mijn vader en ik hou van zijn werk, maar ik heb mijn eigen dingen te vertellen.”
Devon draait al vele jaren mee in de muziekwereld en speelde de afgelopen twintig jaar in meerdere bands. Het meest bekend (in Europa) en meest recent was wel de Royal Southern Brotherhood bij wie hij van 2013 tot medio 2015 intensief speelde en met wie hij meerdere, bijzonder succesvolle albums uitbracht.
“Mijn eerste bandje was van mijn twintigste tot mijn vijfentwintigste jaar, genaamd The Dark Horses. We speelden een soort van post-grunge-rock-punk, wat erg leuk was zoals dat meestal gaat met eerste bandjes.
Mijn tweede en ‘echte’ band was Honeytribe, een band waarmee ik over de hele wereld speelde en enkele albums uitbracht. Ik had het echt naar mijn zin en toen kwam vrij plotsklaps het project The Royal Southern Brotherhood om de hoek kijken. Ik werd op een avond gebeld door mijn net nieuw aangestelde manager, die mij voorstelde om iets met Cyril Neville en Mike Zito te gaan doen. In eerste instantie antwoordde ik ontkennend, maar na een nachtje slapen besloot ik dat het wellicht toch wel heel interessant zou kunnen zijn om met hen en Cyril in het bijzonder te gaan spelen. Cyril is in mijn ogen een muzikaal genie. Dat bleek een goede beslissing en een tijd lang speelden we de sterren van de hemel.
Die band verlaten was eigenlijk de moeilijkste beslissing die ik ooit heb genomen en je mag best weten dat ik er kapot van was. Maar het kon gewoon niet langer. Mijn eigen band en de Brotherhood, het bleek alles met elkaar veel te druk. Al dat toeren, ik was er non-stop mee bezig. Helaas, maar het ging niet meer zo.”
Je komt op mij over als iemand die zich bewust is van het leven en daar 100 % van kan genieten. Kun je me iets meer vertellen hoe jij in het leven staat?
“Dat klopt, je kunt wel stellen dat ik bewust leef. Ik ben altijd een levensgenieter geweest en ik ben dankbaar en blij om op deze manier te mogen leven, met al mijn geliefde mensen dicht bij me. Zeg nou zelf, het is gewoon moeilijk om in een wereld als deze te leven, met al die tegenstellingen en andere ellende om ons heen.
Ik wordt geïnspireerd door kunst. Mijn hele leven heb ik dit al zo gevoeld, mijn hele leven voel ik de drang dit uit te dragen en mensen blij te maken met mijn muziek. Dan ben ik blij dat ik deel uitmaak van een groter geheel, een geheel van kunst. Deze verknipte wereld kan niet zonder kunstvormen als muziek, poëzie, films en schilderkunst. Het is een manier om de wereld in balans te houden. Anders wordt de mensheid gek. Door mijn passie voor kunst en met mijn muziek hoop ik een bijdrage te leveren.”
Naast je werk als muzikant produceer je ook albums voor verschillende artiesten, zoals het in mei uit te brengen album van ene Owen Campbell, een Australische gast die momenteel ook in Europa rondtoert. Heb jij misschien woorden van advies aan (jonge) beginnende muzikanten?
“Grappig dat je erover begint: Owen Campbell is namelijk een hele interessante artiest en ik denk dat zijn nieuwe album veel goeds voor hem zal doen. Tegen jonge mensen die het pad van muzikant willen opgaan wil ik zeggen: Ga ervoor, ga voor de muziek, heb iets te vertellen en bereik op die manier de mensen. Doe het niet om ‘beroemd’ te worden. Soms valt het tegen, is het moeilijk maar soms ook niet. Blijf volhouden, investeer erin. Als muziek jou raakt, doe dan je best om anderen ook te raken.”
Je bent een echte familieman zoals je al eerder vertelde. Je hebt een zoon, Orion, die nu een jaar of 16 is. Een echte puber dus. Veel kinderen van die leeftijd willen niets met hun ouders ‘doen‘. Hoe is dat bij jullie twee. Delen jullie muziek interesses of heeft hij zijn eigen dingen i.p.v. zijn vaders muziek ?
Lacht: “Ik weet wat je bedoelt! Gelukkig hebben wij dat (nog) niet, hij is net met mij mee geweest op de Rock Legend Cruise en dat was een geweldige ervaring. Ik denk (en hoop) wel dat hij vindt dat hij een ‘cool pop’ heeft. Orion en ik hebben een heel speciale band. Hij houdt niet alleen van muziek maar ook van andere kunstvormen. Zo gaat hij graag mee naar een museum. Ik vertel hem altijd te doen wat hij zelf het leukste vind en dat wat hij doet, goed te doen!”
We sluiten het zeer ontspannen gesprek met Devon af, de band zal binnen een half uur op het podium aantreden. Lees hier het concertverslag van die avond. Devon hoopt dit najaar terug te komen naar Europa.
Website Devon Allman
Devon Allman op Facebook
wat een heerlijke man !