Interview Derek Trucks & Susan Tedeschi

North Sea Jazz Festival 2011
9 Juli, 17.45 uur
Ahoy, Rotterdam

Tekst: Jeroen Bakker

Na een eerdere uitnodiging om het optreden van The Derek Trucks Band tijdens het North Sea Jazz Festival 2009 bij te wonen kreeg BluesMagazine dit jaar de unieke gelegenheid aangeboden om tijdens het festival zowel Derek Trucks als Susan Tedeschi vlak voor het gezamenlijke optreden te interviewen.

Het is een hektische omgeving daar in het enorme backstage-dorp van het festival. Het Malinese duo Amadou & Mariam heeft zojuist een indrukwekkend optreden gegeven op het Maas-podium en betreedt samen met de kleurrijke muzikanten de backstage-lounge-ruimte om even af te koelen. Het is een aandoenlijk gezicht om een enthousiaste reporter de handen te zien uitreiken naar het duo, niet wetende dat beiden ook wel ‘The Blind Couple Of Mali’ genoemd worden. In dezelfde ruimte vinden we een uiterst kalme Derek Trucks en zijn vrouw Susan Tedeschi terwijl iets verderop een trompettist waarvan onbekend is of hij deel uitmaakt van hun band, het interview onbewust probeert te verstoren met een soundcheck.

We zagen jullie twee jaar geleden, beiden in het zelfde weekend optreden. Derek speelde met zijn band tijdens het North Sea Jazz Festival en jij gaf aan de vooravond een optreden in het Haarlemse Patronaat terwijl wij toch zeker weten dat Derek daar ook bij was. Is jullie huidige muzikale krachtenbundeling in de studio en op het podium niet een goedkoop maar prachtig excuus om elkaar wat vaker te zien?

S: Dat is het zeker ja! Toen was er een soort ‘date’ achter de schermen maar nu is het hier de eerste keer dat we samen spelen.We zoeken elkaar als het even kan zo vaak mogelijk op maar wanneer we beiden met een eigen band op toernee zijn is dat natuurlijk lastig en soms onmogelijk. Onze samenwerking in de studio en op het podium is niets nieuws natuurlijk want we hebben zowel eigen shows samen gedaan als de ‘Soul Stew Revival’, puur voor de lol en om maar bij elkaar te kunnen zijn, waar we ook samen op het podium stonden. Verder hebben we samen in de studio gestaan met Buddy Guy om voor zijn album ‘Skin Deep’ de track ‘Too Many Tears’ in te spelen. Nu met The Tedeschi Trucks Band lijkt het pas allemaal echt compleet te zijn.

Je sprak op die 22^e juni van dat jaar de wens uit om ooit eens een gospel-album samen met Derek te maken. Is ‘Revelator’ het eindresultaat geworden zoals je dat toen in gedachten had?

S: Het is nog mooier geworden dan dat ik had durven dromen. We zijn begonnen met rehearsals in de studio en hebben vervolgens enkele optredens gedaan. Er waren al nummers geschreven en er werden veel ideeën uitgewerkt maar tijdens dit proces bleken de muzikanten elkaar ook weer te inspireren. Het is daardoor meer geworden dan gospel alleen. Tijdens het opnamenproces zijn we enige ‘little secrets’ binnen de band tegen gekomen. Je hoort bijvoorbeeld eens iemand zingen van wie je niet zou verwachten dat het goed uitpakt. Dat soort elementen maakt het zeer interessant. We hebben er allemaal aan bijgedragen, we hebben er heel veel tijd aan besteed en er enorm veel energie in gestoken.

D: Het is niet zomaar een tussendoortje. We hebben hier echt serieus naar toe gewerkt.        De bedoeling was ook om er iets anders van te maken dan de mensen zouden verwachten. Het moest in ieder geval een echt band-album worden en geen verzameling technische gitaarlicks. Ik word altijd zo moe van artiesten die zichzelf iedere keer blijven herhalen. Op ‘Axis Bold As Love’ van Hendrix, mijn favoriete album van zo ongeveer de beste gitarist aller tijden, hoor je eigenlijk ook betrekkelijk weinig gitaarsolo’s. Het gaat denk ik voornamelijk om de juiste vibe, het totaalgeluid en het karakter dat een plaat uitstraalt.

We zien in de band veel bekende gezichten van zowel jouw band als die van Derek’s band.

Hoe heeft de selectie van de Tedeschi Trucks Band plaatsgevonden?

S: De selectie heeft heel geleidelijk plaasgevonden en verliep heel natuurlijk. Het gaat om de combinatie van de juiste mensen die ook nog eens op dezelfde golflengte zitten. We hebben de beslissingen samen genomen. Zo is de aanwezigheid van Kebbi Williams, Kofi en Oteil Burbridge simpelweg vanzelfsprekend evenals die van Mike Mattison. Mike had al eerder bewezen een prima songwriter te zijn dus die moest er ook bij. Van hem is ‘Midnight In Harlem’ te vinden op het album. Verder wilde ik absoluut mijn drummer in de band. Daarom hebben we er dus twee. Iedereen moet ook echt in de band passen en daarnaast moet het gewoon goed klikken onderling.

Wat is precies die ‘klik’?

S: Het is een combinatie van factoren als wederzijds respecteren, waarderen en vooral geen ego-tripperij binnen de band. Er moet overigens wel ruimte zijn voor eigen inbreng van de muzikanten maar wel in de juiste proporties. Iedereen moet dat kunnen doen waar hij goed in is. Het is ook belangrijk om op het persoonlijke vlak te klikken want je brengt ook veel tijd samen door wanneer je op tournee bent.

D: Kijk, je kunt tien muzikale virtuozen bij elkaar zetten en het klinkt als ‘shit’. Natuurlijk zijn de capaciteiten heel belangrijk maar je moet met elkaar iets magisch kunnen bereiken.

Ik noem het ‘supporting the tune’ en ‘playing for the song’. Daarnaast is het belangrijk dat iedereen zich prettig en comfortabel voelt binnen de band.

Het album kent veel ingetogen momenten. Durf je het aan om met dit nieuwe materiaal in een grote sporthal of stadion te spelen?

D: Er staat een grote band op het podium met een enorme dosis dynamiek. We hebben onder meer twee drummers, een blazerssectie en backing vocals. Het is een krachtig geheel geworden en we hebben al diverse malen gemerkt dat het nieuwe materiaal live ook sterk overkomt. Er wordt dikwijls vanuit een rustige basis naar een heftige climax gewerkt en dan ‘knallen’ we ook echt.

In september zal Johnny Winter met een nieuw album verschijnen, ‘Roots’ genaamd. Jullie zijn daar beiden op te horen. Hoe is die samenwerking tot stand gekomen en vanwaar de keuze voor ‘Dust My Broom’ en ‘Bright Lights, Big City’?

D: Johnny belde ons ten eerste op om te vragen of wij wilden meedoen op dit ‘tribute-album’ maar hij had al enkele tracks liggen die wij alleen nog maar hoefden in te spelen. Hij was er gemakshalve maar vanuit gegaan dat we het toch wel zouden doen. Natuurlijk doen we dat. Johnny is één van de hoofdredenen dat ik ben begonnen met gitaarspelen. Ik ben bij mij thuis de studio ingegaan met mijn engineer Bobby Tis en heb daar een plaat van Elmore James opgezet en tegelijkertijd de juiste apparatuur bij elkaar gezocht om precies dat geluid te krijgen. Na drie minuten stoeien brulde Bobby enthousiast ‘Dit is het!’ en de opnamen werden gestart.

S: Het is heel bijzonder geworden want je hoort Derek bijna nooit met akoestische gitaar.

Wanneer jullie album ‘Revelator’ een groot succes wordt, betekent dat dan automatisch het einde van jouw samenwerking met The Allman Brothers Band?

D: Al zou ons album alle verkooprecords breken, de samenwerking met The Allman Brothers staat nooit ter discussie. Omdat zowel Gregg Allman als Warren Haynes een eigen album hebben uitgebracht en nu op tournee zijn, staan de activiteiten van The Allman Brothers Band voor even op een laag pitje. We spelen gemiddeld twintig optredens per jaar samen en als we na lange tijd weer bij elkaar zijn voelt het als een familiereünie. Ik doe het ook uit loyaliteit naar de band toe. Morgen zullen we Gregg ontmoeten want we spelen beiden in Bonn.

Stel je voor dat ‘Revelator’ niet het gewenste commerciële succes oplevert, leidt dat dan tot spanningen tussen jullie beiden?

S: Oh Yeah, Than We’re Gonna Get A Big Fight!!! (smile)

Ook op Blues Magazine ...