DANNY BRYANT OVER MEANS OF ESCAPE
Vrijdag 20 september wordt ‘Means Of Escape‘, het elfde studioalbum van de Engelse bluesrockgitarist Danny Bryant uitgebracht. Iedereen die hem tijdens het Bluesrockfestival in Tegelen zag optreden met zijn uitstekende negenkoppige BIG Band kon het album daarna al aanschaffen, zowel op cd als op (wit) vinyl. Daarvan werd flink gebruikgemaakt door de fans, die ook vaak met hem op de foto wilden. Danny is de beroerdste niet en dus was hij lange tijd druk bij het door zijn vrouw Kirby gerunde merchandise kraampje. Een half uur later kreeg Blues Magazine alle gelegenheid om Danny te ondervragen over dit nieuwe en in de media veelgeprezen album, in een wat rumoerige kleedkamer vol muzikanten en crew. Danny lijkt tegenwoordig wel een beetje op onze koning, door zijn rossige baard.
Tekst: Harry Pater / Foto’s: Marco van Rooijen
Na tien albums met verschillende producers heb je ‘Means Of Escape’ zelf geproduceerd.
‘Dat klopt, ik wilde het deze keer anders doen, in feite gewoon met de band in de studio alles zoveel mogelijk live opnemen. Omdat je een goede studio nodig hebt om dat te kunnen doen, in een ruimte die geschikt is om met veel muzikanten tegelijk te spelen en dat te kunnen opnemen. Ik wilde de beste studio hebben omdat ik het zelf wilde produceren en zo kwam ik uit bij de Chapel Studios in Lincolnshire. Gelukkig konden we een zeer geschikte en ervaren opnametechnicus vinden, in de persoon van Ian Dowling, die Grammy Awards heeft gewonnen en met mensen als Adele en KT Tunstall heeft gewerkt.’
‘En ik wilde graag Eddie Spear hebben om het te mixen, want hij heeft al die mooie dingen gemixt van de Rival Sons en hij werkte ook met U2 en Chris Stapleton. Gelukkig was hij beschikbaar en ik ben erg blij met het resultaat. Voor de mastering wilde ik graag een andere Grammy Award winnaar hebben, namelijk Sean Magee, die onder meer met Gary Moore en de Rolling Stones heeft gewerkt. Het masteren deed hij in Abbey Road en welke muzikant wil nu niet in deze studio gewerkt hebben? En weet je, het feit dat we een bluesalbum gingen maken wil niet zeggen dat je niet kunt werken met mensen die uit een heel andere scene komen. Het kan zelfs verfrissend werken en dat is precies wat er gebeurde. We zijn dan ook erg blij dat we het op deze manier en met deze mensen hebben gedaan, we zijn er allemaal erg tevreden over! Van alle albums die ik heb gemaakt is het echt mijn favoriete, al zal je dat wel vaker horen van muzikanten met een nieuwe plaat…’
Kun je in het kort iets vertellen over de songs op het album?
“Natuurlijk, dat doe ik graag! Tired Of Trying komt van een gesprek dat ik met Walter Trout heb gehad over wat ik met mijn volgende album zou willen gaan doen en over wat hij meemaakte nadat hij na zijn operatie weer ging touren. Hij adviseerde me om gewoon te doen wat ik belangrijk vind en dat dan te doen op de manier waarop ik dat wil. De opbouw van de song is dan ook een eerbetoon aan hem, aan zijn doorzettingsvermogen en dat hij nog altijd mijn mentor is. Tegenwoordig speel ik 50% van de tijd met mijn vierkoppige band en de andere 50% met de grote BIG band en dat wilde ik ook op het album zo doen. Daar gaat Too Far Gone ook over, dat is een song die met beide bands uitstekend te doen is. Means Of Escape gaat over het feit dat veel mensen een eigen manier hebben om als het ware te ontsnappen aan allerlei zaken, zoals aan verslaving aan alcohol of drugs of andere problemen. In mijn geval is het voornamelijk zo dat het muziekmaken mij het beste gevoel geeft, ook als ik het moeilijk heb, vandaar dat de tekst van dit nummer ook wat donker begint, maar gaandeweg steeds positiever wordt.’
‘Nine Lives gaat in feite over mijn kat! Veel mensen denken dat het over een vrouw gaat, maar echt… wij hebben een heel bijzondere kat. Mijn vrouw Kirby gaf me deze kat nadat mijn vader was overleden en ik uiteraard zeer droevig was. Ze wilde me opbeuren en kwam met dit jonge kitten aanzetten en in het begin konden we niet echt goed aan elkaar wennen, wat ik ook probeerde. Maar op een gegeven moment veranderde dat en zijn we dikke maatjes. Kirby zei vaak dingen tegen de kat, zoals “you’ve got a strange way of saying I love you, you’ve got a strange way of saying I care’. En dat klopt helemaal, vandaar dat ik er een tekst over heb geschreven en die zin erin gelaten heb. Katten zijn eigenzinnige beesten en die laten je pas merken of ze van je houden als ze daar zin in hebben. Je denkt dat je de baas over ze bent, maar meestal is het precies andersom! Skin And Bone schreef ik over mijn vader, ik heb er bewust veel ruimte in gelaten, ik wilde het laten klinken alsof het een telefoongesprek was, waarbij je de andere kant niet kunt horen.’
‘Warning Signs (In Her Eyes) heb ik geschreven toen ik met Bernie Marsden bezig was om een album te maken, wat we overigens nog steeds van plan zijn om af te maken. We praatten over Gary Moore en we schreven allebei een song over Gary, dit is mijn eerbetoon aan hem. Where The River Ends schreef ik heel lang geleden over een vriend wiens dochter was overleden, ik denk dat ik toen 21 jaar was of zo. Toen besefte ik nog niet wat ik ermee moest of kon doen, maar inmiddels ben ik tot de conclusie gekomen dat dit de juiste manier is. Hurting Time is een song die ik al heel lang wilde opnemen en ik vond dat het nu de juiste tijd was om het te doen. Mya tenslotte gaat over mijn kleine vijfjarige nichtje en ik vond dat deze melodie goed bij haar past en dus schreef ik dit voor haar.’
Je hebt dit album zelf geproduceerd, hoe ging dat in z’n werk?
‘Normaal gesproken schrijf ik pas songs als ik weet dat we naar de studio gaan om ze op te nemen en deze keer was ik ervan overtuigd om ze met beide bands op te nemen, de ene song is meer geschikt voor de big band bezetting en de andere voor de gewone vier mans bezetting. Toen we klaar waren met Revelation (2018), wat een behoorlijk geproduceerd album was met songs die daardoor vaak lastig live uit te voeren waren en toen ik deze songs had geschreven was ik ervan overtuigd dat ze het best live gespeeld konden worden en niet, zeg maar, laag voor laag. En omdat ik in mijn hoofd precies wist hoe het allemaal zou moeten klinken en het erg lastig is om dàt aan een externe producer uit te leggen, besloot ik om het zelf te produceren. Maar zoals ik al zei dat werken met geweldige mensen en in een geweldige studio heel erg belangrijk is. En zowel Ian Dowling als de muzikanten fungeerden als prima klankborden voor mij en zij hebben ook absoluut een aandeel in hoe het allemaal klinkt en gegaan is. In feite namen we elke song twee of drie keer op en daarna kozen we de beste versie en die versies staan nu op het album. Dus eigenlijk was het vrij gemakkelijk werken zo.’
Wat is het verschil tussen zelf produceren en het werken met een producer?
‘Het is vooral een verschil in kracht… want als je met een externe producer werkt is het opnameproces ongeveer gelijk, alleen is hij dan degene die bepaalt of sommige dingen anders moeten klinken of juist anders gespeeld moeten worden en dat betekent vaak dat het langer duurt, want daarover wordt natuurlijk gediscussieerd en dan nog moet je wachten tot het allemaal gedaan is, voordat je weet hoe het resultaat is. En als je het zelf doet ben je zèlf verantwoordelijk voor het hele proces en heb je van tevoren al besloten hoe het gespeeld moet worden en hoe het, uiteraard in samenspraak met de technicus, moet klinken.’
‘Als ik met een producer werk is het doorgaans zo dat ik nadat ik mijn partijen ingespeeld heb, ik dan een paar uur afstand neem van de muziek en er pas later naar luister. Nu ik het zelf produceerde was ik er gedurende het hele proces bij, niet alleen omdat we alles live opnamen, maar ook bij de overdubs van de keyboards- en blazerspartijen en vooraf hoe alle instrumenten klinken, dus hoe de basgitaar of de Hammond, piano en de blazers klinken. Het was voor het eerst dat ik hier zelf verantwoordelijk voor was en vooraf wist ik niet hoe me dat zou vergaan, maar gelukkig is het me heel goed bevallen om het voor het eerst zelf voor het zeggen te hebben, het bleek allemaal veel gemakkelijker dan ik van tevoren had gedacht. Al wil dat niet zeggen dat ik hierna niet meer met externe producers zal gaan werken. Hiervoor heb ik vier of vijf albums met een producer gewerkt, dat was op zich prima, maar op een gegeven moment wil je het ook wel eens anders doen, namelijk zelf. Het zou best kunnen dat ik het vaker op deze manier ga doen, maar ik sluit niet uit dat ik in de toekomst met een producer ga werken, we zullen het zien.’
Het album werd in Nashville gemixt en in Abbey Road gemasterd. Was jij daar, als producer, bij aanwezig?
‘Nee, ik had wel naar Nashville kunnen gaan, maar dat bleek veel te veel te kosten. Eerlijk gezegd ben ik vrijwel nooit bij de mix geweest. Ik geloof in de theorie dat ieder persoon zijn werk het beste zelf kan doen en zeker met de moderne technologie is het geen enkel probleem meer. Zodra Eddie Spear een mix had gemaakt stuurde hij me die toe en dan luisterde ik ernaar, gaf eventuele suggesties aan hem door en uiteindelijk was ik heel tevreden over de mix. Vooraf vroeg hij me via de telefoon wat ik precies voor ogen had en dan vertelde ik wat ik wilde, dat het een helder en open geluid moest worden, maar wel als een echt bluesalbum en dat is gelukt, vind ik. Hetzelfde geldt voor de mastering, Sean Magee is niet voor niets zo vaak onderscheiden met zijn werk voor met name Gary Moore en de Rolling Stones. Het is echt een vak en dat vak is niet het mijne, het is zijn werk. En ik had op zich wel naar Abbey Road kunnen gaan, maar ik heb toch het gevoel dat ik hem alleen maar voor de voeten had gelopen.’
Sinds een paar jaar werk je zowel met je vaste band als met de big band. Hoe komt dat zo?
‘Ach ja, het begon ooit met drie optredens met de big band, want ik wilde dat graag uitproberen en daar dan een live-album mee maken. Het was een groot succes, het publiek bleek het erg leuk te vinden en daarom besloten we ermee door te gaan. Tegenwoordig is het bijna 50/50 qua optredens. En het is weliswaar een grote band, want vijf muzikanten meer dan met de vaste band, het is geen big band zoals die er in de jaren vijftig en zo waren. Je zult tijdens het optreden gemerkt hebben dat we ook een aantal songs spelen waarop de blazerssectie niet meedoet. En de komende Europese tournee bestaat ook voor de helft uit shows met en de andere helft zonder de big band. Toen de tour geboekt werd namen we contact op met de zalen om te vragen wat men wilde, met of zonder big band en of bijvoorbeeld het podium groot genoeg is en de zaal voldoende capaciteit. Want laten we eerlijk zijn, met vijf muzikanten of met negen, dat scheelt enorm in de kosten, want je hebt een grotere bandbus nodig, extra backline, meer hotelkamers, vliegtuigstoelen, noem maar op. Maar we mogen ons gelukkig prijzen, want er komt steeds meer vraag naar optreden met de big band, want er zijn nog maar weinig bands die op die manier optreden, althans niet op dit level, momenteel.’
Je platencontract met Jazzhaus Records is vernieuwd. Een betere deal dan voorheen?
‘Jazeker, want ze zijn blij met me! Het vorige album was de laatste van de drie-albumdeal en deze de eerste van de nieuwe deal. Na de vorige hadden we een goed gesprek en daar kwam uit dat ze verder wilden met me en dus waren we er snel uit. Het album komt wereldwijd uit, zowel op cd als op vinyl. In Amerika komt ie een paar weken later uit dan in Europa.’
Zijn er plannen om in Amerika te gaan touren?
‘Op dit moment in elk geval nog niet. Veel mensen denken dat Amerika het mekka is om op te treden, maar in werkelijkheid is het erg lastig. Veel clubs hebben het moeilijk en het is ook erg duur om daar te gaan touren. Dus nee, niet naar de States voorlopig, tenzij ze met een aantrekkelijk aanbod komen natuurlijk. We concentreren ons vooral op Europa en daar willen ze ons wel hebben, zoals je kunt zien aan het grote aantal optredens in de komende tournee, waar waarschijnlijk nog wel shows zullen bij komen. Op dit moment staan we in elf verschillende landen geboekt met uiteraard een flink aantal shows in het Verenigd Koninkrijk en verder nogal wat in Duitsland, een stuk of vier in Nederland en naar Frankrijk, Spanje, Luxemburg, Zwitserland, Oostenrijk en verder weet ik het momenteel niet. De meeste optredens zijn volgend jaar. In elk geval een mooi vooruitzicht.’
Merk je verschil qua publiek waar je optreedt, in Engeland, of Duitsland, of waar dan ook?
‘Nee, niet echt. Het is meer een kwestie van de locatie waar je speelt. Als het in een club is waar vooral fans zijn, dan is het meestal heerlijk om te merken dat men je repertoire kent. Maar op een festival zoals hier in Tegelen is het ook geweldig, je merkt gewoon dat hier vooral bluesliefhebbers komen, die van veel soorten bluesmuziek houden. Op een meer algemeen festival moeten we wat meer ons best doen om de niet-bluesfans mee te krijgen, maar eerlijk gezegd lukt ons dat eigenlijk altijd wel!’
Je bent Brits staatsburger, komt veel in Europa. Hoe sta jij tegenover de Brexit?
‘Ik ben er absoluut op tegen, altijd al geweest. Helaas hebben oude conservatieven het voor het zeggen in mijn land, daarom hebben we nu ook Boris Johnson als premier… maar ik hoop dat het uiteindelijk niet doorgaat, al ben ik bang dat het juist wel gebeurt en dan voorzie ik echt een ramp voor mijn land.’
Nederlandse concerten:
05.10 – Porgy en Bess, Terneuzen
2020:
21.02 – Bibelot, Dordrecht
22.02 – Iduna, Drachten
23.02 – De Flux, Zaandam
Website: www.dannybryant.com
Danny Bryant by Harry Pater
Leuk interview.