Interview Daniel Romano: ‘Je merkt als muzikant heel snel of ze oprecht interesse hebben in jouw muziek’
Tekst: Jeroen Bakker
Zijn muziek is allesbehalve hip, wordt compleet genegeerd op de populaire radiozenders en ook mooie jonge meisjes zul je bij zijn optredens nauwelijks aantreffen. Toch heeft Nederland de afgelopen zomer kennis kunnen maken met een nieuwe cult-held: Daniel Romano. De 29-jarige Canadees is een muzikant die zich vol overgave op een stijl heeft gestort waarvan wij dachten dat deze voornamelijk voor de Amerikaanse markt bestemd was en uitsluitend door hen gespeeld kon worden. Na het met lovende recensies ontvangen derde album ‘Come Cry With Me’, hoog tijd dus om even nader kennis te maken met deze bijzondere multi-instrumentalist en vaandeldrager van de ‘Mosey’.
Het optreden van zaterdag 6 september in Paradiso was memorabel maar een dag later, een met zonovergoten zondagmiddag aan De Fortweg om precies te zijn, op het immens populaire Into The Great Wide Open festival kon je werkelijk echt niet om hem heen. Er blijkt in 2014 wel degelijk behoefte te zijn aan een authentieke, country-achtige muzieksoort, door Romano zelf omschreven als ‘Mosey’: een rauwere variant en tegenhanger van de gepolijste countrypop die de Amerikaanse hitlijsten dikwijls domineert. ‘It was a kind of a shock’ reageert hij als we hem vragen hoe hij dit weekend in Nederland zelf heeft ervaren. ‘Ik heb er nooit bij stilgestaan dat mijn muziek hier ook opgepikt zou worden. De ontvangst was echt overweldigend.’
Wie de opnamen van het festival terugkijkt ziet heel veel blije gezichten in het publiek dat zich bij vlagen zelfs uitgelaten toont. Best raar als je bedenkt dat de teksten vol zijn van ellende, pijn en rottigheid. ‘Ik haal mijn inspiratie uit het gedrag van mensen die ik observeer. Iedereen kent wel mensen in zijn of haar directe omgeving die dagelijks een felle strijd voeren als het gaat om relaties die niet goed verlopen. Die situaties zijn voor iedereen herkenbaar en ik simuleer dat gevoel, dikwijls in een overtreffende trap, door het in mijn muziek te gebruiken. Ik moet er soms echt iets mee doen.’
Soms weet Romano aan al die tragiek een komische draai te geven zoals in het zwaar melancholische ‘I’m Not Crying Over You’ waarin de tranen van de hoofdpersoon niet voortvloeien uit liefdesverdriet maar waarin hij, zoals hij zelf stoer beweert, als acteur oefent voor zijn nieuwe rol. Dat het publiek zijn ‘Mosey’ ook daadwerkelijk ‘voelt’ staat voor hem onomstotelijk vast.’Je merkt als muzikant heel snel of het overkomt op het publiek en of ze oprecht interesse hebben in jouw muziek en teksten. Sterker nog, ik heb het nergens zo hevig gevoeld als hier. Ik voel me dan ook zeer bevoorrecht met zoveel aandacht en waardering.’
Romano heeft zojuist te horen gekregen dat zijn optreden in TivoliVredenburg is uitverkocht. Het succes is hem niet bepaald komen aanwaaien maar na ooit begonnen te zijn in een punk hardcore band, een indiepop-gezelschap en een folktrio, is het rotsvaste vertrouwen er altijd al geweest dat het een keer zou gaan lukken, desnoods op eigen benen. Dat het hem juist met deze stijl is gelukt heeft hem zelf nog het meest verrast. Zijn onafhankelijke opstelling en vooral ook de Do It Yourself-mentaliteit hebben daar zeker aan bijgedragen. Logisch dus dat hij mede-eigenaar is van zijn eigen platenlabel en ook de productie van ‘Come Cry With Me’ zelf heeft verzorgd. Afspraken en zakelijke aspecten laat hij het liefst over aan zijn tweelingbroer die daarnaast een actieve rol in de band vervult als drummer.
De extravagante kostuums zoals we die ook op de albumcover tegenkomen heeft hij dan ook gedeeltelijk zelf ontworpen. ‘Ik was altijd enorm onder de indruk van Lee Hazlewood en de wijze waarop hij zich presenteerde. Het laatste pak wat ik heb laten maken lijkt in de verte iets op dat van George Jones die regelmatig optrad in zijn fameuze ‘White Lightning-suit’. Ken je die? Fantastisch toch dat het tegenwoordig mogelijk is om er weer net zo cool bij te lopen als veertig jaar geleden?. De mensen van Good West Clothing weten er altijd iets moois van te maken en ik voel me er heel prettig bij als ik het aantrek.’
Het blijft niet bij kleding alleen. Romano blikt graag terug in de tijd dat muziek maken nog een echt ambachtelijk vak was. ‘Ik luister niet of nauwelijks naar de muziek zoals ze die nu maken. Muziek moet voor mij een tijdloos karakter hebben anders kan ik er niets mee. Ik zie wel degelijk overeenkomsten tussen de muziek die ik indertijd maakte en mijn huidige repertoire.’ Degenen die wel eens een optreden van hem hebben bezochten konden zomaar iets van The Ramones voorbij horen komen. Voor Romano is het de gewoonste zaak van de wereld. ‘Net zoals in de punk deed het er ook in de country niet toe hoe je er uitzag. Het ging om de intensiteit en integriteit, iets wat tegenwoordig nog wel eens ver te zoeken is. Thuis werd er nauwelijks iets anders gedraaid dan Merle Haggard, Hank Williams en vooral George Jones. Dat je daar dan automatisch iets van meekrijgt is natuurlijk logisch. Ik durf van die laatste zelfs te beweren dat hij mijn leven heeft veranderd.’
Wat we kunnen verwachten wanneer hij hier in oktober terugkomt? ‘Hopelijk zie je dan een band staan die nog beter is ten opzichte van de vorige keer. Het zou natuurlijk een schande zijn als we minder goed zijn geworden. Maar maak je geen zorgen: The thrill is always in the performance.’
Optredens
11 Oktober N9, Eeklo
12 Oktober, TivoliVredenburg, Utrecht (support: Blue Grass Boogiemen)
Let op: middagvoorstelling, deuren gaan open om 14.00 uur
12 Oktober, TivoliVredenburg, Utrecht (support: Blue Grass Boogiemen)
Dit optreden op zondagavond is reeds uitverkocht
Website: www.danielromanomusic.com
Heerlijk, een thuiswedstrijd zondagmiddag in Utrecht, lekker op de fietst er naar toe…….
Het optreden was tof vanmiddag in Utrecht, enne ik heb best wel “jonge meisjes” (en jonge mannen) in het publiek gezien , veel meer als bij blues of bluesrock optredens………..