’Screw it!’’ Dana Fuchs is niet gewend een blad voor de mond te nemen. Voorheen bepaalden anderen welke muziek ze op moest nemen, en hoe dan wel. Bij Love To Beg, haar jongste album, zat ze zelf aan de knoppen. ‘’To hell with it. Ik betaal, dus ik bepaal!’’
Tekst: Dietmar Terpstra
De frêle Amerikaanse is momenteel uitgebreid door Europa aan het touren, ter promotie van Love To Beg, een knaller van een plaat die stevig is geworteld in de blues, maar die uitstapjes kent naar rock ‘n roll, soul en country.
Muziek zit de in januari 1976 in Florida geboren Fuchs in het bloed. Als jongste van zes kinderen ervoer ze al snel dat het thuis muziek was wat de klok sloeg. ‘’We hadden niet veel geld, maar als er wat over had werd er een muziekinstallatie van gekocht, of platen. Mijn ouders luisterden naar Ray Charles, Hank Williams, Stevie Wonder en Patsy Cline. Alle soorten muziek die voorhanden waren kwamen langs. Dat Love To Beg dan ook een nogal afwisselende plaat geworden is, lijkt me dan ook onvermijdelijk. ‘’
Bij het beluisteren van de plaat dient zich onvermijdelijk het moment aan dat zich bij de luisteraar de vergelijking opdringt met Janis Joplin. Ook zij kwam uit het zuiden van de VS, begon als vrij traditionele blueszangeres, maar spreidde haar vleugels en ontwikkelde zich tot allround vertolker van blues, folk, country, rock en soul. En zowel Joplin als Fuchs beschikken over een orkaan van een stem. Geen wonder dan ook dat Fuchs een aantal jaren geleden werd gevraagd te komen acteren in de off-Broadway-productie Love, Janis. ‘’Gek genoeg kende ik het werk van Janis Joplin eigenlijk niet. Ik vind het natuurlijk een eer met haar te worden vergeleken. We zijn beiden witte meisjes uit het zuiden, en we zijn allebei opgegroeid met classic rock. Toen ik haar voor het eerst hoorde werd ik van de sokken geblazen, wat een muziek!’’
Dana Fuchs is trots op Love to Beg. Het was dan ook een bevalling. ‘’Er waren nogal wat tamelijk bekende producers die heel helder voor ogen stond wat voor album ik zou moeten maken. Ik dacht: to hell with it! Wij moeten het betalen, dus wij bepalen wat er gebeurt, screw it! Dat was nogal wat. Wij zijn vooral een live-band, we hebben niet veel ervaring met studio-werk. In zekere zin was het een bevrijding. Het is tamelijk beangstigend als je zo de studio in gaat en denkt: oh shit, nu moeten we het wél gaan doen. Maar goed, het resultaat mag er wezen, vinden we zelf, en de reacties zijn ook goed. ‘’
Niet dat het allemaal vanzelf ging, aan sommige songs moest nog stevig gesleuteld worden, voordat het resultaat naar tevredenheid was. Het titelnummer bijvoorbeeld, Love To Beg, was aanvankelijk een ballad. ‘’Die ging over een goeie vriend die ik onderweg was kwijtgeraakt. Maar het had iets meer nodig. Het moest gaan rocken, vonden we. En toen we ermee in de studio aan het werk gingen, bleek het uiteindelijk een soort Black Crows-achtige vibe te krijgen.’’
‘’Hetzelfde gebeurde met Set It On Fire. Dat was aanvankelijk een soort love song, met veel gedoe over bedrog en monogamie. Toen we het terugluisterden bleek het stomvervelend te zijn. Gelukkig was onze co-producer Kenny
Aaronson om 1 uur ‘s nachts in de studio. Hij zei: let’s rock this fucker! Uiteindelijk is het een lekker rockende song geworden, een beetje zoals de Stones op het Exile-album.’’
‘’Ahh, the Otis tune…’’. Er staat één cover op Love To Beg. En dat is er niet zomaar eentje. Dana liet zich inspireren door een hartverscheurende uitvoering van I’ve Been Loving You Too Long (To Stop Now), van de nimmer geëvenaarde Otis Redding. Dierbare vriend, medemuzikant en collega-producer Jon Diamond liet haar die track ooit horen en zien, opgenomen op het legendarische Monterey Pop Festival van 1967. ‘’Ziek van emotie was ik, toen ik dat zag. Dat wilde ik ook een keer zingen, maar ik wist dat ik er destijds nog niet klaar voor was. Ik beloofde mezelf dat ik dat ooit een keer ging doen.’’
‘’Het was voor de band een grotere uitdaging van voor mij. Ik was er al jaren mee bezig. We hadden geen plannen om de song op te nemen, en toen stormde ik de studio binnen en schreeuwde dat ik hem op wilde nemen. Zij wisten van niks! Ik wilde graag één cover doen op de plaat, een eerbetoon wilde brengen aan één van onze meest invloedrijke en legendarische muzikanten. En dit was de song die ik wilde doen. Ik speelde al lang met de gedachte, maar ik vond dat ik de diepgang nog niet had. Die heb ik natuurlijk nog steeds niet, maar ik vond wel dat ik een poging moest wagen. ‘’
’’We hebben de song in vier takes opgenomen, da’s toch nog vrij snel. De band moest de song ter plaatse instuderen, en ik had hem nog nooit gezongen, dus het duurde even voordat we elkaar aanvoelden, het goeie tempo gevonden hadden, de goeie vibe, enzovoort. Net als bij alle andere songs op de plaat hebben we alles direct samen ingespeeld. Op zeker moment kreeg ik tijdens het zingen de tranen in de ogen. Toen we klaar waren wisten we dat dit de definitieve versie was, nog voor we hem hadden teruggeluisterd. Het is natuurlijk altijd moeilijk en uitdagend om een legende te coveren. Sommige van mijn bandleden zagen het niet zitten. Maar onze drummer Carter zei: go for it! En ik ben blij dat we het gedaan hebben. Ik hoop dat de mensen begrijpen dat ik niet in Otis’ voetsporen kan en wil treden, maar dit is gewoon bedoeld als eerbetoon aan zijn brille en aan de oneindige inspiratie die hij mij geboden heeft. Tijdens deze tour maakt de song deel uit van de set, en avond na avond krijgt de song meer diepgang.’’
Dana is momenteel uitgebreid aan het touren om het nieuwe album onder de aandacht te brengen. Op moment van schrijven is Duitsland aan de beurt, Daarna volgt Denemarken met maar liefst negen gigs. De band vliegt daarna terug naar de VS, om in de zomer terug te keren naar Europa. Leuk, al dat gereis? ‘’Soms vind ik het heerlijk, soms haat ik het. Achteraf bekeken is het altijd leuk. Maar het is ook wel eens zwaar, vooral als de faciliteiten backstage te wensen overlaten, of als je een smerige hotelkamer blijkt te krijgen. Maar Europa bevalt me goed, we spelen hier op grote festivals, grote shows. In eerste instantie kon ik het niet geloven, het publiek is zo goed voor ons!’’
Website Dana Fuchs : www.danafuchs.com
We horen graag je mening! Voeg reactie toe