Dana Fuchs is al diverse malen besproken in Blues Magazine en het laatste interview met haar was ruim drie jaar geleden. Ook is ze enkele jaren niet op tour geweest vanwege diverse trieste familieomstandigheden en daarna wegens de geboorte van haar zoon Aidan. Met de komst van een nieuwe CD, reeds opgenomen in Memphis, zijn er genoeg redenen om weer een interview plus concertverslag te doen. Zaal Luxor Live in Arnhem is daarvoor de perfecte gelegenheid en we bedanken medewerker Pim Kapitz voor de zeer vriendelijke ontvangst. Via Dana’s tourmanager Wim Booltink wordt het interview snel en soepel geregeld en mogen we de soundcheck ook meemaken.
Tekst: André Wittebroek / Foto’s: Rob Sneltjes
In de backstage ruimte zitten Dana en de bandleden bij elkaar en ligt zoon Aidan lekker in zijn bedje. Het meegebrachte cadeautje voor Aidan wordt beantwoord met een dikke zoen van Dana en dan kunnen we beginnen met het gesprek. De sfeer is zeer vriendelijk en open.
De naam van deze tour is de ‘Ready To Rise Tour’. Heeft dat een bepaalde betekenis? Het lijkt op een klaar zijn voor een nieuwe start of iets dergelijks.
Inderdaad dat is het. De laatste jaren waren zeer moeilijk en droevig voor mij en mijn familie. Zoals je weet van de vorige ontmoetingen heeft mijn zus jaren geleden zelfmoord gepleegd en het lied Songbird heb ik toen voor haar geschreven. Dat zong ik bij mijn eerste optreden in Nederland op het Bospop festival en werd door het publiek zeer begrip- en liefdevol ontvangen. Het was een zeer emotioneel en dankbaar moment voor mij dat ik het nooit vergeten. Bospop zal altijd een plek in mijn hart houden. Maar de laatste drie jaar waren dramatisch. Mijn vader, mijn broer, en mijn moeder overleden en dat hakt er vreselijk in. Mijn vader en broer stierven aan kanker. Met mijn vader hadden we een moeilijke jeugd. Hij was onvoorspelbaar en soms agressief. Hij sloeg ons regelmatig. Ik begreep dat niet als kind. Mijn vader heeft een erg moeilijke jeugd gehad, werd zelf ook geslagen. Zijn vader pleegde zelfmoord en mijn vader heeft hem ook nog gevonden! Op zijn 29ste had hij al zes kinderen. Dat hoorde ik later allemaal pas en toen begreep ik dat hij last had van demonen en depressies en het zelf niet in de hand had.
Toch heeft hij zijn best gedaan, kocht cadeautjes met Kerst ondanks dat er weinig geld was. Ontzettend triest dat ik het zo laat pas begreep, maar als kind zie je dat niet en had ik een hekel aan hem door zijn gedrag. Bij mijn broer Don zat ik alleen aan bed toen hij stierf, zeer emotioneel. Mijn moeder viel zomaar om en was dood! Onbegrijpelijk, helemaal niet aan zien komen. Aan toeren en muziek maken kom je helemaal niet toe. Geestelijk zat ik er doorheen. Gelukkig werd daarna Aidan geboren en dat heeft mij er doorheen gesleept. Zo mooi, zo lief. Ik was wel bang voor een postnatale depressie omdat ik er zo doorheen zat maar het ging allemaal goed.
Wat moet dat moeilijk en hevig voor je geweest zijn. Diep respect voor je Dana, wat moet je een ontzettend sterke krachtige vrouw zijn om dat allemaal te kunnen verwerken en een plek te geven.
Dank je. Het is zo fijn zulke dingen te horen. (Waarna de tranen even vloeien). We zitten op dezelfde planeet en laten we elkaar a.u.b. helpen en samen leven in plaats van ruzie maken, oorlog voeren e.d. Het lied ‘Same Sunlight‘ van de nieuwe CD gaat daar ook over. We beginnen het optreden met de song ‘Ready To Rise‘ en dat gaat dan over het terugkomen uit een dal, zeg maar herrijzen als een ‘Phoenix from the Ashes’. Een nieuwe start, een nieuw begin. Ik ben weer songs gaan schrijven en gaan toeren.
Op de nieuwe CD, die ook Ready To Rise gaat heten, zullen zeker meer songs staan die over die periode gaan. Je schrijft volgens mij altijd al vanuit je gevoel en over persoonlijke dingen die je meemaakt. Stof genoeg zou ik zeggen.
Zoals gezegd gaan ‘Same Sunlight‘ en ‘Ready To Rise‘ erover. ‘Living On Sunday‘ ook. Het gaat over de zondag wanneer veel mensen naar de kerk gaan en de boodschap meekrijgen goed en aardig voor elkaar te zijn. De dag erna is men het vaak of helemaal vergeten. Men zou de hele week moeten doen als op zondag. ‘Ain’t Nobody’s Fault‘ is een lied voor en over mijn vader. Titel is duidelijk genoeg. Het zeer persoonlijke ‘Calling All Angels‘ is een eerbetoon aan mijn familie. Elke strofe gaat over een familielid: mijn vader, mijn moeder, mijn broer en mijn zus. De muziek helpt mij het best bij de verwerking van het verdriet. Music is a Healer!
Waar en wanneer is de CD opgenomen en wanneer komt die uit? Niet meer bij RUF Records geloof ik. Je had ook iets met de fans gedaan?
De CD is opgenomen in Memphis en zal waarschijnlijk in september uitkomen. We brengen hem zelf uit op een eigen platenlabel. Meerdere artiesten doen dat tegenwoordig. Het gaat mij niet zozeer om het geld maar meer om de artistieke vrijheid. Je kunt dan uitbrengen wat je zelf wilt. Geen kwaad woord over Thomas Ruf, we hebben prima samengewerkt en ik ben hem erg dankbaar. Er komt een moment waarop je iets anders wilt en andere visies krijgt. Ik wilde graag het akoestische album ‘Broken Down Acoustic Sessions’ uitbrengen maar Thomas was bang dat er geen markt voor was. Hij adviseerde dat ik het zelf zou doen. Toen ben ik gaan crowdfunden voor het album en is het uitgebracht. Ik besloot het nieuwe album ook zelf uit te brengen.
Je hebt veel gedaan. Musicals, films, optredens, soundtrack geschreven, sessiewerk. Wat vind je nu het leukst om te doen?
Live-optredens met de band! Geen discussie. Het spelen in de film ‘Across The Universe’ was erg leuk om te doen, het spelen zelf dan. Verder zit je maar te wachten en heb je niet veel te doen. Te saai voor mij aangezien ik een harde werker ben. Ik kan niet lang niets doen.
Je vraagt veel van je stem, gaat dat nog steeds goed? Zanglessen?
Ik heb zanglessen van een Italiaanse tenor gehad en die heeft mij geleerd mijn stem goed te gebruiken. Vooral de ademhaling en techniek daarbij zijn belangrijk. Het gaat nog steeds prima.
Hoe ben je aan je bandleden gekomen? Zij komen uit de USA, Nederland en Italië.
Bassist Walter Latupeirissa ontmoette ik via de agent van Bospop. Het was mijn eerste optreden in Nederland en er was geen bassist. Die agent regelde Walter en we hadden direct een klik. Drummer Piero Perelli zag ik ergens bij een soundcheck en zijn soulvolle spel trok direct mijn aandacht. Dus heb ik hem gevraagd en hij zit nu vijf jaar in de band. Hij en toetsenist Nicola Venturini zijn samen opgegroeid en die heeft Piero erbij gevraagd. Gitarist Jon Diamond en ik hebben de Dana Fuchs Band opgericht in New York begin 2000. De band is één grote familie, op, maar ook buiten het podium hebben we het geweldig goed met elkaar. Ik houd van ze allemaal!!
(Dan is het tijd te stoppen. Over tien minuten begint de show).
Wil je nog iets zeggen tegen de lezers van Blues Magazine?
Ik ben erg blij weer terug te zijn in Nederland. Jullie land was het eerste in Europa dat mij de kans gaf en dat waardeer ik voor altijd. Ik hoop jullie bij mijn shows te zien en wees aardig en lief voor elkaar! Daar draait alles om. En beluister de nieuwe CD als die uitkomt! En jij bedankt voor dit gesprek, ik vond het erg fijn en intens. En nog bedankt voor het cadeautje voor Aidan en de lekkere wijn. Dit wordt zeer gewaardeerd (en met een knuffel).
(P.s: zelden zo’n intens, emotioneel, eerlijk en open interview gehad waarin ook de artiest en niet alleen de muziek centraal staat. Prachtmens!)
Lees hier het concertverslag van de avond!
Mooi interview Andre. Ay ..was het een video-inteview dan hadden we de emoties etcerbij kunnen zien….