P.A.U.L
25 april, 2011
’t Kaatje, Oss

Tekst : Andre Wittebroek

Rockcafe ’t Kaatje in Oss was mij totaal onbekend en omdat  de bandleden  ergens anders aan het eten waren,  eerst maar even kennisgemaakt met eigenaar Jean Pierre Peters. Deze erg vriendelijke man vertelde dat hij zo’n 5 jaar geleden de zaak heeft overgenomen. Aangezien hij een groot liefhebber is van rock en stevige blues en de zondagavond de rustigste avond van het weekend was, besloot hij een kleine 2 jaar geleden op zondag live muziek te gaan organiseren. Nu  is er elke zondag een live optreden en eens in de maand een jamsession. De apparatuur is van het cafe zelf net zoals bij de optredens. Men zit al vol tot december! Goed idee dus.

Na een half uur kwamen de bandleden binnen en schoven we aan de tafel voor het gesprek. Twee weken geleden had ik ze al ontmoet bij de show van Joanne Shaw Taylor (zie verslag JST 10 april) en we konden dan ook  meteen beginnen.

interview PAUL

-Hoe is de samenwerking tussen jullie en JST begonnen?

Paul: Joanne wilde graag in Engeland toeren en zocht een begeleidingsband. Wij kwamen elkaar tegen en zijn gaan oefenen. Het klikte zo goed, zowel muzikaal als persoonlijk, dat we ook zijn gaan toeren. Dat doen we nog steeds zoals je ziet. Daarnaast treden we ook op als eigen band P.A.U.L. De naam komt van mijn voorletters Paul Andrew Uylsses Lamb.

-In je eigen band speel je sologitaar, maar bij Joanne basgitaar. Bassist Joey speelt dan niet mee. Is dat niet vreemd?

Eigenlijk wel maar het zit zo. Ik ben begonnen als bassist en op latere leeftijd gitaar gaan spelen. Beide vind ik erg leuk om te doen en Joey heeft er geen moeite mee. Hij heeft naast P.A.U.L ook andere bands waarin hij speelt, zoals een Frank Zappa tribute band met orginele Zappabandleden zoals Mike Willes. Hij komt  voldoende aan bod.

-Joey kun je daar iets over vertellen? Ikzelf ben vanaf de Mothers of Invention al Zappafan en dat lijkt me toch erg ingewikkelde stof en heel wat anders dan de bluesrock van P.A.U.L?

Onze drumster Layla speelt al langer in die Zappa-tributeband en op een gegeven moment zochten ze een drummer voor de toer. Ze vroeg diverse mensen en ze waren allemaal erg enthousiast totdat ze hoorden dat  ze 25  nummers moesten instuderen in 5 dagen! Ik bleef als enige over en na 5 dagen kon ik die 25 nummers spelen! Dat was wel hard werken en moeilijk maar het is gelukt en speel ik er nog steeds in. Op mijn vraag of hij de Zappa plays Zappa band van Frank’s zoon Dweezil kent klinkt een volmondig: Tuurlijk. Ook alweer zo’n goede gitarist.

-Jullie muziek lijkt meer de rockkant op te gaan dan de  blueskant? Klopt dat volgens jullie en waarom rock?

Detroit!! Dat is de reden. Detroit is een stad die vooral bekend is door de soul van  Motown, en de harde stadsrock van Bob Seger, Mitch Ryder. MC 5 en Ted Nugent. Je ontkomt niet aan deze invloeden, je bent er mee opgegroeid. Er is verder van alles te doen op muziekgebied; reggea, jazz, soul, blues, rock, country, het is er allemaal. De hoofdmoot bestaat toch uit rock en soul. Omdat wijzelf meer met rock hebben, ging het vanzelf meer die kant op. Later hoorde je meer andere muzieksoorten en daarvan sprak de blues ons het meest aan om te spelen. Een combinatie van de rock en de blues is:bluesrock maar bij ons meer rockblues. Daarbij nog wat funk, psychedelic en melodic en je hebt de muziek van P.A.U.L.

-Jullie laatste CD  Gunshot Lullaby stamt uit 2009. Zijn er plannen voor een nieuwe CD?

Jazeker. De nieuwe CD heet Tales From The Gravel en komt in augustus of september uit in Europa. In de V.S. een maandje later, in de herfst gevolgd door weer een toer in Europa.

-Toeren jullie veel in Europa of toch meer in de V.S en wat vinden jullie van de verschillen of vallen die mee?

In eerste instantie maakt het niet omdat we het liefst:  spelen. Deze laatste tour van 3 maanden hebben we in 15 verschillende landen gespeeld en het meeste in Europa. We hadden maar 4 dagen vrij, maar toch vinden we het prachtig. Europa is zo mooi, erg aardige mensen, veel vrienden gemaakt, men komt  hier echt voor de muziek. In Amerika meer voor een avond uit, veel kletsen en drinken; de muziek is dan meer bijzaak. Nederland vinden we een erg fijn land, optredens lekker dicht bij elkaar en ontzettend aardige mensen. We verblijven dan altijd bij heel goede vrienden in Schiedam en hebben dan altijd een toptijd.

-Willen jullie zelf nog iets zeggen ter  afsluiting?

Een goed en vooral muzikaal leven wensen wij  de lezers van Bluesmagazine toe en we hopen velen van jullie in de herfst te mogen begroeten bij onze toer. En Bluesmagazine ontzettend bedankt voor jullie interesse voor ons. Brengt ons bij onze slogan: Never a dull moment!

PAUL

Het optreden zelf.

Men speelde 2 sets plus een toegift. De totale speeltijd was maar liefst een kleine 3 uur. Omdat t’Kaatje een rockcafe is begon de band dan ook met erg stevige rockblues. Paul zelf gaf dat ook voor de show al aan.. Vanaf het eerste nummer stond er een band.: de rauwe, hesige stem met  het harde rockige gitaarspel vol riffs van Paul, ondersteunt door het werkelijk geweldig goede basspel van Joey en de harde, rake klappen van Layla. Power puur. De eerste set was eigenlijk alleen maar stevig, het knalde de speakers uit. Het rustige nummer We Believe , met een waanzinnig mooie  bassolo van Joey en drumsolo van Layla, was een welkome afwisseling daarin en zeker een van de hoogtepunten voor mij.

Na de pauze werd de muziek anders, meer melodieuzer, bluesy and funky. Joey kreeg ook meer zangtijd en daaruit bleek dat hij een hele mooie gevoelige stem heeft. Layla zong ook meer en de samenzang paste goed bij elkaar. Deze set sprak mij persoonlijk meer aan, een stuk gevarieerder. Zo kreeg Superstition van Stevie Wonder een prachtige funky, bluesy nieuwe uitvoering.

In de toegift werd het weer steviger met de klassieker Going Down, daarna het nummer We Believe op verzoek. Tijdens het interview kwam ook de hardrockgroep de MC 5 tersprake. Muziekvriend Rudi vertelde dat een van de eerste LP’s van hem van de MC % was en dat hij het nummer Kick Out The Jams zo goed vond. Wat was het laatste nummer van de avond: Kick Out The Jams voor Rudi. Verrassende en erg gewaardeerde geste!

Na het optreden nog wat gepraat met de band en de zeer tevreden zaaleigenaar Peter en toen naar huis. Prachtige gezellige avond was het zeker.

Samenvattend: Een goede band waarin het gitaarwerk meer bestaat uit stevige riffs dan uit subtiel gevoelig werk, de ritmesessie meer dan geweldig is , de zang van Paul erg goed past bij deze muziek en de samenzang, vooral met Joey, zeker net zo mooi is. Houd je van rustige, gevoelige blues dan heb je niets bij P.A.U.L te zoeken, houd je van werk a la AC/DC (vooral de riffs), Lance Lopez en de hiervoor genoemde bands uit Detroit dan zou ik zeker eens naar een show gaan.

Website artiest: www.p-a-u-lmusic.com


Ook op Blues Magazine ...