Layla Zoe
Der Schwarzer Adler, Rheinberg (D)
21 September 2013
Tekst en foto’s: Andre Wittebroek, Karin ten Broek en Jörg Schneider
Voor meer foto’s zie fotoalbum Jörg Schneider
Zaterdag 21 september trad de Canadese zangeres Layla Zoe op in muziekzaal Der Schwarzer Adler in Rheinberg (D) in het kader van The Lily Tour 2013 n.a.v. het nieuwste album The Lily. ( zie recensie Bluesmagazine). Dit prachtige album was aanleiding voor Bluesmagazine haar optreden te bezoeken en er een meteen interview aan te koppelen. Met medewerking van Florence Miller, haar booker, was het allemaal snel en vakkundig geregeld.
Het interview…
In 2009 heb ik je voor het eerst live zien optreden op het Grolsch Schoeppingen Blues Festival met Henrik Freischlader en je maakte direct grote indruk op mij. Jij en Henrik werken sindsdien veel samen. Kende je hem al voor dat optreden?
Nee, helemaal niet. Richard Hoelscher van het festival wilde mij graag op het festival hebben maar het was te duur om mijn band vanuit Canada over te laten komen. Hij zei dat ene Henrik Freischlader daar ook optrad met 5-live zijn 2de band naast zijn eigen band. We stuurden elkaar wat songs, deden alleen de soundcheck samen en het klikte meteen. We hebben daarna contact gehouden en hij heeft mijn laatste 2 Cd’s Sleep Little Girl en The Lily geproduceerd, gitaar, drums en bas ingespeeld en ook de muziek bij mijn teksten geschreven. Hij is echt een muzikaal genie en een zeer prettig persoon om mee te samen te werken.
In Canada kreeg je de bijnaam The Firegirl vanwege je zeer dynamische podiumpresentatie, je danst, springt beweegt en lijkt soms wel in een soort trance. Is dat een act of gaat het vanzelf?
Het gaat vanzelf, het zit in mijn karakter, ik ben zo. Als ik op het podium sta dan neemt de emotie van de muziek mij mee. Bij rocknummers ga ik uit mijn dak en bij ingetogen en gevoelige nummers beweeg ik weer anders. Ik ben spiritueel ingesteld en kan me goed vinden in de denkwereld van de hippiecultuur. Materiële zaken zijn niet belangrijk, het gaat om het innerlijke. De muziek is het belangrijkste in mijn leven, zo belangrijk dat er tot op heden zelfs geen plaats is voor een vaste partner of gezin. Wat mijzelf betreft ben ik met zeer weinig tevreden, ik hoef geen groot huis ed.
Je speelt veel in Europa , neemt hier je Cd’s op . Hoe zit dat met Canada, is het daar veel moeilijker voor een bluesartiest ?
Jazeker. Het grootste probleem zijn de gigantische afstanden met toeren. Het kost zoveel reistijd en dat maakt het ook erg duur. Meer benzine, hotelovernachtingen, eten en dat met een band is niet te doen. Er zijn ook maar weinig blueszalen om op te treden. Jeff Healey had een bekende blueszaal in Toronto, promootte de blues ook erg, maar sinds zijn overlijden is het allemaal een stuk minder geworden. Hij was in Canada een voortrekker voor de blues. In Europa zijn veel meer clubs en zijn de afstanden veel korter dus veel beter te doen. Ik ben van plan naar Duitsland te verhuizen omdat ik in Europa meer gevraagd word. Duitsland en Frankrijk lopen goed en nu gaan we naar Tsjechië, Polen en Zwitserland. Voor Nederland had ik geen booker en ben daar bijna nooit geweest. Florence Miller doet nu Nederland ook en ze is bezig met optredens in 2014. Laten we hopen dat het gaat lukken. Het lijkt me geweldig. Materiële zaken zeggen me niet veel. Als ik maar net genoeg heb om van rond te komen en muziek kan maken is het prima.
Je schrijft alle teksten zelf. Komen die vanzelf, heb je een speciaal moment of sfeer nodig om te schrijven? Warren Haynes bijvoorbeeld vertelde me dat hij ze vooral s’nachts schrijft want dan is het rustig.
Een bepaald moment heb ik niet. Ik schrijf eigenlijk overal, backstage, thuis, in de tourbus en vooral in de trein. Waarom de trein weet ik niet. Volgens mij is het de cadans, het ritme, de wisselende beelden die aan je voorbij trekken, wat me rust en inspiratie geeft. Ik word er erg rustig van en kan goed nadenken.
Jouw nieuwste CD The Lily vind ik echt fantastisch. Het is niet alleen een prachtige CD geworden maar door de zeer persoonlijke teksten lijkt het ook een persoonlijk document geworden. Hoe denk je daar zelf over?
Dat klopt wel. Mijn leven is niet altijd gemakkelijk geweest. De moeizame relatie die mijn zusters moeder en ikzelf met onze vader hadden, het vertrek uit huis toen ik nog erg jong was, het alleen verder je weg zoeken, het was niet makkelijk. Mijn vader heb ik 18 jaar niet meer gezien en dat doet pijn. Ik heb mijn vader de CD opgestuurd en hij liet weten dat hij hem goed vond. Over het nummer Father zei hij niets……en dat was het. Mijn moeder heeft me altijd enorm gesteund en dat hielp en helpt nog steeds veel. Bij haar voelde ik me altijd veilig en geborgen. Toen ik pas geleden een zware operatie aan mijn rug moest ondergaan kwam ik verplicht tot rust en dacht veel na over mijn leven. Omdat muziek het belangrijkste is in mijn leven besloot ik een album te schrijven en mijn gevoelens daarop te uiten. Het moest een soort afsluiting worden van de moeilijke tijden uit het verleden. Ook ben ik gestopt met drinken en drugs gebruiken. Een nieuwe start dus en dat bevalt prima!
Hoe kwam de CD tot stand, hoe was de werkwijze met Henrik Freischlader?
Als eerste schrijf ik de teksten en de melodie waarna Henrik de rest invult. Hij schrijft verder alle muziek en speelt alle instrumenten behalve de Hammond organ. Die bespeelt Moritz Fuhrhop uit zijn band. Verder produceert hij de CD ook. Henrik is echt een muzikaal genie en heeft mij ontzettend gestimuleerd en geholpen. Zonder hem was ik niet zover gekomen. Door het maken van The Lily en na de operatie gaat het veel beter met mij. Het heeft zeker een therapeutisch effect op mij gehad.
Als laatste vraag: Wil je nog iets zeggen tegen de lezers van Bluesmagazine?
Ik hoop dat we in 2014 naar Nederland komen, ziet er uit van wel, en dat jullie naar mijn shows komen. Zonder de steun van de fans zou ik dit allemaal niet kunnen doen en stond ik waarschijnlijk wel te zingen, maar dan in mijn huiskamer! Ik bedank jullie van Bluesmagazine voor de interesse en het prettige gesprek en hopelijk tot ziens.
Toen was het tijd voor de soundcheck waarna om 20.15 het concert begon.
Het concertverslag…
Layla komt solo op en begint, net als op de CD The Lily, de show met het a-cappella gezongen Glory Glory Hallelujah. Als kind leerde ze dit nummer van haar vader en haar hele leven heeft ze het gezongen. Haar sterke, volle stem komt helemaal tot uiting en de zaal is muisstil. Een daverend applaus is het resultaat. Daarna volgen I Choose You, In Her Mother’s House en Gemini Heart van de CD The Lily. De fantastische slowblues Singing My Blues en het stevige Pull Yourself Together zijn de eerste songs van de CD Sleep Little Girl. Dan volgt het gevoelig en emotioneel gezongen titelnummer The Lily: kippenvel! De eerste set sluit af met de rockknaller Hey Hey, My, My van Layla’s idool Neil Young met weer zeer sterk gitaarspel van Jan Laacks, waarin de zaal volledig uit zijn dak gaat.
Na de pauze wordt de show ruiger en rockiger. Het bekende War krijgt een eigen jasje met werkelijk fantastisch spel van de band en een waanzinnig goede opbouw en dynamiek. Layla’s ruige stem past er perfect bij. Iedereen gaat los en dat blijft de rest van de show ook. Het spelplezier druipt ervan af en Layla zoekt en heeft steeds weer contact met het publiek. Zeer spontaan allemaal. In They Lie hoor je erg duidelijk de muzieklijnen van Freischlader terug, gevolgd door Why Are You So Afraid en Never Met A Man Like You, beiden van de CD The Lily. It’s A Man World bekend van James Brown wordt soulrockig uitgevoerd met veel power. De stem domineert in dit nummer, net als bij James zelf. Hierna verlaat Layla het podium en spelen de bandleden een schitterende instrumentale jazzrock-jam waarin elk bandlid op zijn instrument excelleert d.m.v. een korte maar indrukwekkende solo. Als laatste nummer van deze set volgt Rock And Roll Guitarman en dat heb ik met open mond en grote verbazing aanschouwd. Zelden zo’n goed en opzwepend rocknummer gehoord en door de sensuele, sexy bewegingen van Layla gezien. Een perfect combinatie.
Als toegift dan weer ( het wordt saai beste lezers!) zo’n schitterend nummer: Hippie Chick. Een zeer lang uitgesponnen, psychedelische song zoals uit vroegere hippietijden. Dwingende basgroove, zalige drums en hemels, sfeervol gitaarwerk in interactie met Layla’s stem die kreunt, swingt en soms alleen maar klanken uitstoot! Psychedelica pur sang: vloeistofprojectoren, Indiakleding, wierookgeuren, Pink Floyd uit de beginperiode, het komt allemaal weer bij mij bovendrijven. Klankbeelden, emotie, gevoel: muziektheater is het. Bij het laatste nummer van de avond vraagt Layla het publiek of ze zin hebben om te dansen en met de funkyblues die volgt blijft niemand stilstaan! Het publiek wil nog meer maar het is gebeurd na meer dan 2 uur zeer intense muziek.
Een groot compliment verdient de geluidsman van Der Schwarzer Adler. Niet te hard maar een zeer vol en warm geluid. Layla’s stem kwam goed door net als de instrumenten. Alles prima in balans en dat horen we wel eens anders.
Conclusie: Wat deze band liet zien was, ook voor mij (Andre), een geweldig positieve verrassing. Layla’stem kende ik van het Grolsch Schoeppingen Blues Festival en haar laatste 2 CD’s. (Zie recensies Bluesmagazine). Maar die band, wat was die goed. Jan Laacks op gitaar een absolute openbaring voor mij, weet precies wat hij doen moet, beheerst zijn instrument volkomen en haalt alles uit de gitaar wat mogelijk is. Ook zeer afwisselend spel. Hetzelfde geldt voor Hardy Fischoetter op drums, een oude bekende uit de vroegere Freischlader band, met roots in blues en jazz en Gregor Sonnenberg op bas. Eerlijk gezegd was dit één van de meest verrassende concerten die ik de laatste jaren heb gezien en komt zeker in mijn toplijst allertijden!! Zelden zo genoten omdat alles klopte. Ook het zeer enthousiaste publiek deelde daarin mee.
(We danken Ernst Barten van Der Schwarzer Adler voor de uitermate prettige samenwerking !)
Links:
www.layla.ca
www.florencemilleragency.de
www.cablecarrecords.de
www.schwarzer-adler.de
Meer foto’s zie fotoalbum Jorg Schneider
We horen graag je mening! Voeg reactie toe