Interview met Chuck Leavell

ROLLING STONES-TOETSENIST CHUCK LEAVELL ‘GETS BIG’…

Terwijl op de achtergrond het management druk in overleg is met de organisator om te kunnen kijken naar een eventuele nieuwe datum voor het afgelaste concert van de vorige dag, maakt BluesMagazine graag van de gelegenheid gebruik om met de toetsenist en ‘musical director’ van The Rolling Stones de laatste stand van zaken door te nemen. Chuck Leavell is vandaag nog in Nederland en had graag zijn ervaringen gedeeld met betrekking tot het 60-jarige jubileumfeest dat hier had moeten plaatsvinden. “Het komt goed, er wordt alles aan gedaan om de Nederlandse fans zo snel mogelijk alsnog die beloofde onvergetelijke avond te bezorgen”, aldus Chuck. Inmiddels is bevestigd dat donderdag 7 juli a.s. het meest besproken optreden van het jaar alsnog door kan gaan. De reeds aangeschafte kaarten blijven gewoon geldig. Er is echter nog veel meer te bespreken want naast zijn belangrijke aandeel binnen het Stones-gebeuren is de 70-jarige muzikant bovendien actief op veel andere fronten waaronder zijn samenwerking met een big band waarvan het resultaat te horen is op ‘Chuck Gets Big’. De tijd dringt, BluesMagazine krijgt 25 minuten met Chuck Leavell…

Tekst: Jeroen Bakker

“It’s a tough day but things like these can happen. Ik kan niet vaak genoeg benadrukken hoezeer het ons spijt dat het allemaal op het laatste moment is afgelast”, kllinkt het aangeslagen. “Ik had graag met jou teruggeblikt op een prachtig concert. Mick heeft er werkelijk alles aan gedaan om toch nog op tijd fit te zijn. Hij begreep er niets van aangezien hij de vorige dag nog negatief was getest. De ochtend daarna werd duidelijk dat hij niet bepaald topfit was en het werd er in de loop van de dag niet beter op. Het zou extreem lastig worden, zo niet onmogelijk voor Mick om op te treden. Desondanks zijn we allemaal naar de Arena gereden om ons klaar te maken voor de voorbereidingen en de soundscheck. Mick werd ter plekke opnieuw getest en daaruit volgde de slechtst mogelijke uitslag op het allerslechtste moment. Je moet je realiseren dat dit niet zomaar een tournee is en iedereen is enorm gemotiveerd om steeds weer het best mogelijke te geven. Mick doet iedere dag zijn oefeningen en lijkt energieker dan ooit tevoren. Hij was er kapot van aangezien snel duidelijk werd dat het merendeel van de fans al ruimschoots aanwezig was en in afwachting van het optreden.”

Chuck Leavell // Photo Credit: Manfred Roth

Het Europese deel van de SIXTY ’62-‘22’ TOUR, dat in totaal 14 shows omvat, is nog maar kort geleden in Madrid gestart en verliep tot dusver zeer voortvarend. The Rolling Stones slagen er nog altijd moeiteloos in om de grootste stadions uit te verkopen en ruim twee uur lang alle aandacht op te eisen. Voor Chuck is het eveneens een bijzonder jaar aangezien het veertig jaar geleden is dat Mick Jagger in Londen tijdens een aankondiging van de Europese tournee de geroutineerde toetsenist introduceerde als vervanger van Ian McLagan. Aanbevolen door Bill Graham bij Jagger zou hij als vaste arrangeur en begeleider in dienst treden. Een prachtige stap voorwaarts voor de oorspronkelijk uit Alabama afkomstige muzikant die als kleine jongen in 1955 met zijn oudere zus een concert bijwoonde van Ray Charles. Het werd een avond die zijn leven plots rigoureus zou veranderen.

Heel uitgebreid stilstaan bij zijn volledige ontwikkeling als muzikant is vrijwel niet te doen. De getalenteerde Leavell wist enorm snel naam te maken als toetsenist, songwriter en arrangeur. Hij komt via de Muscle Shoal Studios, waar hij als vijftienjarige pianist debuteerde en waar hij jarenlang actief zou zijn door samen te werken met veel gerenommeerde artiesten, in contact met Dr. John die zijn muzikale mentor wordt. Uiteindelijk komt hij bij The Allman Brothers terecht en zal hij daarnaast te horen zijn op uiteenlopende produkties variërend van Black Crowes, Jerry Lee Lewis, John Mayer, Blues Traveler, George Harrison en Eric Clapton terwijl hij bij The Rolling Stones een belangrijke rol vervult in zowel studio als op het podium. Naast zijn taak als ‘muzikale navigator’ van The Stones heeft Leavell ook eigen projecten op zijn naam staan. Graag besteedt hij deze dagen enige aandacht aan zijn samenwerking met een big band uit Frankfurt in 2011.

“Voorafgaand aan het big band-project had ik in Duitsland al eens een optreden gedaan onder de naam ‘Green Leaves and Blue Notes’, een gezelschap bestaande uit vijf muzikanten waarvan twee leden deel uitmaken van de Frankfurt Radio Big Band. Het was niet alleen een serie optredens waarbij alleen de muziek centraal stond maar waar wij ook aandacht probeerden te vestigen op milieu-gerelateerde zaken en in het bijzonder de problemen die massale ontbossing met zich meebrengen. Zoals je wellicht weet behartig ik diverse belangen die het milieu aangaan. Na die optredens besloten de drummer en de gitarist mij te vragen als special guest bij de big band. Ik accepteerde de uitnodiging en selecteerde twaalf nummers die een soort rode draad vormen in mijn muzikale loopbaan. Deze werden vervolgens voorzien van een speciaal, voor de big band geschikt arrangement. Toen ik enkele maanden later weer terugkwam om met de band te gaan spelen hadden zij al een volledig rehearsal achter de rug. De tweede keer hebben we samen gerepeteerd en ik was werkelijk ontzettend verbaasd over het geweldige resultaat, de kwaliteit van de arrangementen en ook de kwaliteit van de muzikanten. Het spatte er van af en ik moet bekennen dat ik er zodanig van schrok dat ik mij af ging vragen of ik mij in dit gezelschap wel kon handhaven. Veel tijd om daar bij stil te staan was er niet want de volgende dag zou de grote uitvoering zijn in aanwezigheid van 2000 bezoekers op een prachtige locatie in Frankfurt. Best spannend dus. Pas na afloop werd mij duidelijk dat alles was opgenomen en ik kreeg de opnames mee naar huis. Ik kon terugkijken op een geweldig avontuur waar ik veel plezier aan heb beleefd. Vervolgens heb ik er verder geen aandacht meer aan besteed.

Pas jaren later heb ik er nog eens naar geluisterd en was wederom onder de indruk van de kwaliteit. Het idee om het officieel uit te brengen speelde al enigszins. Met een engineer heb ik toen gekeken of het mogelijk was om het publiek en andere externe geluiden weg te filteren om zodoende allerlei afleidende factoren weg te laten. Ik wilde dan ook de absolute focus kunnen leggen op de muziek. Het idee bestond aanvankelijk om gedurende deze Europese tournee van The Stones misschien twee optredens te doen met de big band maar het is momenteel nog veel te riskant om zoiets te organiseren. Tijdens de Stones-tour in Amerika heb ik vlak voor COVID-uitbraak nog een theatershow gedaan in New York waar ik gebruik heb gemaakt van dezelfde arrangementen, gespeeld door een fenomenaal orkest dat was samengesteld uit de allerbeste muzikanten uit New York. Het optreden was in meerdere opzichten bijzonder te noemen maar vooral omdat Charlie Watts, God bless his soul, die avond aanwezig was en zijn bewondering uitsprak. Hij was een groot jazz-bewonderaar en hij was buitengewoon enthousiast na afloop. Ik kijk er met een bijzonder goed gevoel op terug dat ik toen die avond nog lang met Charlie heb nagenoten van dat optreden.”

De twaalf tracks die op ‘Chuck Gets Big’ te horen zijn, het album dat enkele jaren geleden werd uitgebracht, vertegenwoordigen belangrijke fasen in het leven van de muzikant. “Ik weet nog goed dat de eerste versie hoorde van ‘Route 66’ zoals die indertijd door Nat King Cole nogal smooth werd vertolkt. Vervolgens veranderde het in een rock ’n roll-anthem dat door heel veel artiesten werd uitgevoerd. Wij speelden het met The Stones tijdens de No Security-Tour ’99 regelmatig in een kleine setting op de B-stage, het kleine podium in het midden van het stadion. De fans vonden het geweldig. Ik denk dat deze track de rock ’n roll uitstekend vertegenwoordigt en dat het zich prima leent voor een big band-treatment.

Uiteraard mag Ray Charles niet ontbreken in dit verhaal. De muzikant die, indertijd aangekondigd als ‘the blind wonderboy’, het leven van de jonge Chuck volledig op zijn kop zette na een avond in Tuscaloosa, Alabama. Op het album zijn uitvoeringen te horen van ‘Losing Hand’ en, hoe kan het anders, ‘Georgia On My Mind’. “Het raakte mij zodanig dat ik die avond besloot om geen arts of advocaat te worden maar dat ik ooit in een band wilde spelen die zoveel kan losmaken, zoveel kan betekenen voor mensen zoals Ray Charles daar die avond in slaagde. Jaren later kwam ik in contact met Dave Edmonds die een goede vriend van mij zou worden en met wie ik vaak zou gaan samenwerken. Hij organiseerde een eerbetoon aan de grote helden van de Rock ’N Roll waarvoor hij Little Richard, Jerry Lee Lewis, Fats Domino, James Brown, B.B. King en Ray Charles uitnodigde. Ik heb die avond Ray mogen begeleiden en ben na afloop met hem op de foto gegaan waarbij ik hem eindelijk kon vertellen wat zijn muziek voor mij betekende”.

Naast het 60-jarige jubileumfeest van The Rolling Stons is er dit jaar nog een moment om bij stil te staan voor Chuck want het is precies vijftig jaar geleden dat hij voor de eerste keer samen met de Allman Brothers op het podium stond. ‘Southbound’ en ‘Statesboro Blues’ zijn op ‘Chuck Gets Big’ te horen in een uitvoering zoals je die nog nooit eerder hebt ervaren. Pure Southern rock en een Duits orkest blijken een geslaagde combinatie op te kunnen leveren. Hij blijkt zich het jaar ’72 goed te kunnen herinneren. “De band probeerde op te krabbelen vanuit een zeer trieste situatie. Duane Allman was het jaar daarvoor overleden, gevolgd door bassist Berry Oakley toen ik erbij kwam nadat ik daarvoor in de band van Dr. John had gespeeld. We hebben het album ‘Brothers and Sisters’ opgenomen en ik werkte kort daarna met Gregg aan ‘Laid Back’, zijn solo-album. Met Dr. John heb ik tot aan zijn overlijden altijd een heel fijn contact gehad. Trots ben ik dan ook op het feit dat ik kort daarna de regie kreeg toebedeeld voor een te organiseren eerbetoon in New Orleans. Ik werd ‘the musical mojo of Dr. John’genoemd. Een soortgelijke rol kreeg ik aangeboden na het overlijden van Gregg. In The Fox Theatre, Atlanta was een prachtig samenzijn van geweldige muzikanten onder de noemer ‘All My Friends: Celebrating the Songs and Voice of Gregg Allman’ en dat is ook nog uitgebracht op DVD.”

Het zijn enkele momenten uit zijn rijk gevulde leven als muzikant waar hij met voldoening op terugkijkt maar minstens zo trots is hij op de samenwerking met de big band. “Het is een totaal andere discipline. Je hebt met zoveel andere factoren te maken. Het vereist absolute focus om te kunnen concentreren op de andere zeventien muzikanten die tegelijkertijd alle kanten op gaan. Je hebt voortdurend de angst dat je het hele orkest uit elkaar laat vallen wanneer je even niet oplet. Chuck, you gotta pick your thing up’ gaat er steeds door je hoofd. De gehele ervaring maakte een betere muzikant van mij. Het was heel leerzaam en beangstigend tegelijk maar ik ontwikkel mijzelf nog altijd als muzikant en het heeft mij ook meer zelfvertrouwen opgeleverd”.

Heel concreet zijn de plannen nog niet maar het avontuur heeft Chuck nog niet losgelaten. “Wellicht dat de gelegenheid om hier te spelen zich nog eens voordoet.” Een optreden op het North Sea Jazz Festival in Rotterdam had prima in het tour-schema van The Rolling Stones gepast. “Ik heb er nog nooit gespeeld maar ik heb van veel muzikanten die daar ooit hebben gestaan, vernomen dat het geweldig moet zijn. Het zou een prachtige mogelijkheid zijn geweest om daar met de big band te staan maar laten we toch eerst eens kijken of we iets kunnen plannen in een soort ‘normaal leven zonder virus’ want op dit moment is het allemaal te risicovol. Ik blijf in ieder geval vooruitkijken en heb veel ideeën waar ik wel mee aan de slag kan. Zo ben ik nu aan het nadenken over een eerbetoon aan de gospel-muziek. Ik ken veel interessante muzikanten die prima passen in dit concept met wie ik dit zou willen doen. Het zal iets worden dat je kunt vergelijken met ‘Back To The Woods: A Tribute to the Pioneers of Blues Piano’ waarin de piano-blues centraal stond. Ik stel voor om aandacht te besteden aan zowel de traditionele gospel als de recentere voorbeelden. De Rock ’N Roll -piano is eigenlijk ontstaan in de kerk. Little Richard en Jerry Lee Lewis zijn daar ooit begonnen met deze muziek, Billy Preston groeide er mee op, George Harrison had succes met ‘My Sweet Lord’, The Rolling Stones speelden ooit ‘Shine A Light’ en zo zijn er meer prachtige voorbeelden te noemen. Ook zal er een link gemaakt kunnen worden met de country zoals Bill Monroe het speelde dus er is nogal wat mogelijk op dat gebied.”

Hij hoopt er nog dit jaar mee te kunnen starten. Op het moment dat de pers-dame aangeeft dat het gesprek afgerond dient te worden vraagt Chuck ons om nog aandacht te besteden aan zijn documentaire ‘The Tree Man’ die binnenkort in Europa zal worden gedistribueerd.

  En of wij de website https://www.chuckleavellthetreeman.com erbij willen vermelden. We moeten abrupt afronden maar Chuck belooft ons hier snel weer terug te zien want “het komt allemaal goed.” 7 Juli is de nieuwe datum voor het langverwachte optreden met dat ‘andere orkestje’.

Meer info: chuckleavell.com

Ook op Blues Magazine ...