Er is niet veel voor nodig om voor te kunnen stellen hoe het er ongeveer heeft uitgezien. De scene zou afkomstig uit een film kunnen zijn: de muzikant die op een warme zomeravond in een schommelstoel op de veranda voor zich uit staart over een heuvelachtig landschap, luisterend naar de vogels terwijl zachtjes de klanken van zijn akoestische gitaar klinken. De man blikt terug op zijn leven en komt tot de ontdekking dat er nog veel verdriet te verwerken is. Vooral het recente verlies van enkele dierbaren heeft er diep ingehakt. Hij probeert troost te vinden in de muziek om daar kracht uit te putten en weer verder te kunnen.
Het is het verhaal van Cedric Burnside in Ashland, Mississippi die er ruim een jaar geleden in slaagde om na een turbulente fase in zijn leven eindelijk weer op te krabbelen maar vervolgens keihard werd ingehaald door een rondrazende pandemie. Van opgeven is geen moment sprake geweest. Burnside is een doorzetter die, mede geholpen door de muziek, onverstoorbaar zijn weg blijft vervolgen. Op zijn deze week verschenen nieuwe album ‘I Be Trying’ wordt niet alleen de traditionele muziek herbewerkt en nieuw leven ingeblazen maar blijkt de ambassadeur van de Mississippi Hill Country Blues ook op persoonlijk gebied enorme stappen te hebben gemaakt.
Tekst: Jeroen Bakker
De singer/songwriter heeft een moeilijke periode moeten doorstaan en precies op het moment dat er weer zicht was op betere tijden kwam daar plotseling het virus achteraan. “Zoals overal ter wereld heeft COVID-19 ook hier enorme schade aangericht maar net als iedereen heb ook ik er het beste van moeten maken. Het was ‘bittersweet’ zoals ze dat noemen, dus goed en slecht tegelijk. Zo heb ik veel tijd kunnen besteden aan mijn familie en heb ik het afgelopen jaar dingen gedaan waar ik normaliter geen tijd voor zou hebben gehad. Mijn vrouw en ik hebben drie dochters maar nog niet eerder waren we als gezin zo lang bij elkaar. Daarnaast heb ik eindelijk de schuur kunnen opruimen, iets waar ik normaal gesproken nooit aan toe was gekomen. Het is raar dat er een epidemie voor nodig was maar nu kreeg ik bovendien eindelijk eens de tijd die ik nodig had om na te denken over alles wat er de afgelopen jaren heeft plaatsgevonden in mijn leven. Ik heb naar allerlei manieren gezocht om mijzelf als persoon te verbeteren. In zekere zin is mijn nieuwe album een schuldbekentenis geworden voor de fouten die ik heb gemaakt in mijn leven.”
Burnside blijkt goed op de hoogte van de huidige ontwikkelingen in Nederland. Hij heeft hier veel vrienden gemaakt in de loop der jaren. Niet zo gek als je bedenkt dat hij al vanaf de jaren negentig met zijn grootvader regelmatig op het Europese vasteland te vinden was. R.L. Burnside nam zijn kleinzoon al op vroege leeftijd mee op tournee nadat Cedric door zijn echte vader in de steek was gelaten. “De situatie hier is denk ik vergelijkbaar met die van Nederland. Nog niet iedereen is gevaccineerd maar langzamerhand lijkt de normale wereld weer geopend en het normale leven weer hervat te kunnen worden.”
Van die avond in het Patronaat, januari 1997, blijkt hij zich weinig meer te kunnen herinneren. Cedric drumde destijds in de band van zijn grootvader. De vraag waarom wij hem na afloop van het optreden, in tegenstelling tot zijn ‘Big Daddy’ die zich de daar aanwezige whiskey uitstekend liet smaken, niet in de kleedkamer aantroffen wordt door hem slim ontweken maar zijn schaterlach verraadt dat de toen 17-jarige muzikant het prima naar zijn zin had: I have been around somewhere, not in the dressing room but I might have been out chasing girls, om er vervolgens aan toe te voegen dat het in Nederland altijd feest was en dat daar optimaal gebruik van werd gemaakt.
Het schrijven voor de opvolger van het in 2018 uitgebrachte en met een Grammy genomineerde ‘Benton County Relic’ begon al in 2019. “Kort voor aanvang van de lockdown had ik het al klaar. Omdat ik op dat moment niet heel veel tijd had zijn we meteen naar de studio in Memphis gegaan om daar enkele dagen op te nemen.”
De plaats van handeling werd de fameuze Royal Studio van Boo Mitchell, zoon van de oprichter Willie Mitchell. Een studio waar onder meer Al Green, Chuck Berry, Keith Richards, Buddy Guy, Otis Rush, Bobby Bland, Tom Jones en ja zelfs de grote Solomon Burke ooit boven zichzelf uitstegen. “Het was een droom om daar eens op te nemen. Er zijn daar zoveel mooie producties tot stand gekomen en dan sta je daar plotseling in diezelfde ruimte, omgeven door de gouden platen van de allergrootste muzikanten. Op zo’n moment kan er werkelijk niets fout gaan. Man, we created magic in there.”
Boo is weliswaar ouder dan ik maar we zijn al heel lang vrienden. Het zal zo rond mijn vijftiende zijn geweest dat onze vriendschap enige vorm kreeg. Iedereen in de familie kende hem al aangezien zijn vader, Mr. Willie Mitchell ook regelmatig bij ons over de vloer kwam. Boo wilde eigenlijk al heel lang met mij samenwerken maar dat kwam er op de een of andere manier, door zijn drukke agenda en vanwege mijn tournees maar heel moeilijk van. Het klinkt wellicht raar maar ik ben er van overtuigd dat het universum ons bij elkaar wilde brengen en dat is nu dus, na al die jaren, eindelijk gelukt.
Ruim twintig tracks hebben we daar opgenomen in drie dagen. Vlak voordat de afrondende fase kon worden ingezet stond de wereld plotseling op zijn kop. We hebben in januari en februari voor de eerste keer iets opgenomen. Daarna moest ik weer weg voor een serie optredens. Ik vloog naar Australië en kwam daar vast te zitten dus moest al meteen van alles regelen om weer zo snel mogelijk terug te kunnen. De dertien optredens die daar zouden plaatsvinden werden al direct allemaal afgelast. Gelukkig lukte het om weer veilig thuis te komen.”
Nadat we allemaal zo’n zes maanden thuis in isolatie hadden gezeten zijn we pas begonnen met de voltooiing van het materiaal. Het was dus in meerdere opzichten bijzonder om weer bij elkaar te kunnen zijn om samen muziek te maken. De band bestaat uit Luther Dickinson van de North Mississippi All-Stars, Zac Cockrell, bassist van The Alabama Shakes en Reed Watson op drums. Je hoort zelfs een cello op enkele tracks. Ik heb dat altijd al eens gewild. Zelf doe ik de vocalen, gitaar en drums. Ik ben daarnaast heel erg trots op het feit dat Portrika, mijn jongste dochter ook op ‘I Be Trying’ te horen is. Zij is heel erg druk bezig met het maken van haar eigen muziek en ik heb haar zo ver gekregen om ook iets in te studeren voor mijn album. Ze was heel blij om met mijn idee aan de slag te gaan. Mijn dochters zijn zich heel goed bewust van de nalatenschap als het gaat om de muziek die hier ontstaan is. Mijn opa heeft Portrika kort na de geboorte gelukkig nog kunnen vasthouden vlak voordat hij overleed. Hij had Alzheimer, was zwaar ziek, maar was zich terdege bewust van het kleine, nieuwe geluk in de familie. Ik heb dit verhaal vaak aan mijn dochter moeten vertellen en ieder keer luisterde zij aandachtig en vol bewondering. Het geeft mij een fantastisch gevoel dat ik zie hoe de volgende generatie al weer klaar staat om zich over te geven aan de Hill Country Blues.”
De oude Burnside bleek niet alleen muzikaal een grote impakt te hebben gehad op zijn kinderen en kleinkinderen. Zelfs jaren later blijken zijn wijze levenslessen en wijze woorden nog altijd essentieel in het leven van Cedric. De woorden van ‘Big Daddy’ zijn nu pas doorgedrongen zo blijkt.
“Ik heb altijd veel moeite gehad om over emoties te praten maar in mijn muziek bleek ik daar veel minder problemen mee te hebben en dat voelt bijna bevrijdend. Er zijn dingen in mijn leven geweest waar ik niet blij mee ben maar waar ik nooit met iemand over heb gesproken. Via mijn muziek heb ik dat toch een plekje kunnen geven. Tijdens de lockdown heb ik eindelijk een spiegel kunnen voorhouden om mijzelf enkele vragen te stellen. Het was hoog tijd voor zelfreflectie. Ik heb daar veel over gelezen. Daarnaast ben ik mij hier in de nabijgelegen bossen en bergen bezig gaan houden met de jacht op dieren terwijl ik heel veel heb nagedacht over allerlei zaken met betrekking tot mijn familie en vrienden. Ik heb mij voornamelijk verdiept in de gedachtegang van een dier wanneer het oog in oog staat met de jager. Ik heb mij daarbij tevens afgevraagd hoe het voelt wanneer de rollen zijn omgedraaid, dus hoe het voelt om zelf opgejaagd te worden. Ik durf te stellen dat het afgelopen jaar heel belangrijk is geweest in mijn ontwikkeling als mens. Zo ben ik er achter gekomen dat ik te vaak te snel iemand vertrouwde die later ronduit onbetrouwbaar bleek te zijn. Ik ben er eindelijk achter gekomen wat mijn grootvader bedoelde met de uitspraak feed people with a long handle spoon, Het is een oud gezegde en het komt er op neer dat je mensen moet respecteren maar ze beter ook op afstand kunt houden om jezelf te beschermen. Treat them how you would like to be treated. Het gaat er om dat je iedereen behandelt zoals jijzelf behandelt wilt worden maar blijf altijd op je hoede.”
Enkele optredens van Burnside die hier op de agenda stonden, waaronder die van het Moulin Blues Festival, moeten nog worden ingehaald. In Amerika is de inhaalslag reeds begonnen. Zo heeft Cedric de afgelopen weken al verscheidene optredens kunnen doen in Clarksdale, Atlanta, Nashville en een openluchtfestival aan de buitenkant van New Orleans. Hij klinkt opgetogen: “Wat heb ik dit gemist en ja, uiteraard met inachtneming van de regels. Ik was zo opgelucht dat er eindelijk iets doorging na alle twijfel. Steeds kwam er een boeking binnen en verheugde je op iets en vervolgens ging het weer niet door. Het is heel moeilijk om de focus scherp te houden wanneer het alsmaar onzeker is of je gaat spelen. Het drong pas tot mij door toen ik op het podium stond. Het grootste aantal toeschouwers waren bij die buitenshow. Driehonderd gevaccineerde muziekliefhebbers kregen er nog een pittige blues-injectie achteraan. De bijwerkingen waren volgens mij alleen maar positief want iedereen was dolenthousiast en ging met een gelukkig gevoel naar huis.”
We horen graag je mening! Voeg reactie toe