“Willen jullie het alsjeblieft kort en bondig houden? De beste man is al 82 jaar”, zo luidde het vriendelijke verzoek afkomstig uit het management van Bobby Rush toen de aanvraag om hem te interviewen werd ingewilligd. Best eigenaardig gezien het feit dat de zanger nog nooit is gesignaleerd met een manager, hij zou namelijk ‘unmanageable’ zijn en over zijn leeftijd is nog altijd onzekerheid aangezien er nooit een officiële registratie heeft plaatsgevonden. Maar hey…! Het is Bobby Rush en die wil je desnoods vijf minuten lastig vallen voor een update en een vooruitblik naar zijn optreden op 28 juli a.s. in de North Sea Jazz Club. Het is tenslotte dertig jaar geleden dat hij voor het laatst in de hoofdstad werd gesignaleerd…
Tekst: Jeroen Bakker
“Het gaat fantastisch met mij. Ik heb precies een jaar geleden de ‘B.B. King Entertainer Of The Year’-award gewonnen en daarmee ben ik dus de laatste winnaar die de award won terwijl hij er nog zelf getuige van kon zijn. Bovendien heb ik vorige maand een platencontract voor vier albums getekend bij Rounder Records en daar spreekt veel vertrouwen uit voor de toekomst”. Bobby Rush, die eigenlijk Emmit Ellis Jr. heet, neemt alvast een voorschot op de vraag hoe het met hem gaat. Hij klinkt uitermate fit voor iemand die, zeer waarschijnlijk, de tachtig jaren is gepasseerd. Hij is enorm vereerd met de award die vernoemd is naar zijn allerbeste vriend van wie hij nog maar kort geleden afscheid moest nemen. Sterker nog, Riley B. King overleed zes dagen na de prijsuitreiking. Samen met King maakte Rush muziek in een tijd dat de term bluesmuziek nog ‘race-music’ werd genoemd en iedereen met een donkere huidskleur achterin de bus diende plaats te nemen. Hoewel het voornemen was om zoveel mogelijk vooruit te blikken in het gesprek is het de bluesman zelf die maar wat graag terugkijkt op zijn imposante leven als muzikant en langdurige vriendschap met King aan wie hij, zoals hij zelf zegt, heel veel te danken heeft.
Rush staat er om bekend nog altijd zeer helder van geest te zijn maar de vraag wat hij zich van eerdere optredens in Nederland herinnert, zo speelde hij bijvoorbeeld in ’94 tijdens de legendarische Blues Estafette in Utrecht, weet hij handig te ontwijken. “Wat ik weet is dat men in Nederland indertijd niet zo goed wist hoe ze mijn muziek moesten plaatsen. Ik ben nooit een traditionele bluesmuzikant geweest want ik speelde ‘modified blues’ begrijp je?”. Ofschoon hij altijd in één adem werd genoemd met grote namen als John Lee Hooker, Elmore James, Muddy Waters, Howlin’ Wolf en Jimmy Reed, heeft hij in tegenstelling tot zijn collega’s die vaak weer terug grepen naar de roots van de blues, altijd geprobeerd om de blues in een moderne of hippe variant te presenteren en, dikwijls tot grote ergernis van de puristen, invloeden van populaire trends in zijn muziek te passen. Diverse collega’s waaronder Bobby Bland maar ook B.B. King maakten graag gebruik van zijn kwaliteiten als componist. Hijzelf omschrijft het als ‘niet opnieuw het wiel te willen uitvinden maar het soepeler te laten draaien’. De multi-instrumentalist schroomde bijvoorbeeld niet om uitstapjes te maken naar de Zydeco, Funk en Hiphop of gebruik te maken van een synthesizer. Tot overmaat van ramp werden zelfs regelmatig pikant geklede danseressen aan zijn shows toegevoegd. De grote vraag is natuurlijk ‘in welke fase’ hij zich momenteel bevindt en wat het publiek de volgende maand in de North Sea Jazz Club kan verwachten.
“De danseressen zijn er niet bij. Ik wil de nadruk leggen op de muziek”, aldus de bluesveteraan. “Die meiden veroorzaakten misschien wel iets teveel afleiding”, lacht hij. Wordt er dan ook veel nieuw werk, zoals dat van het enkele jaren geleden verschenen en met een Grammy Award genomineerde album ‘Down In Louisiana’ gespeeld? “Volgens mij is vrijwel alles nieuw voor het publiek in de North Sea Jazz Club. Ik heb er tenslotte dertig jaar niet gespeeld”, reageert hij gevat. “Er staat een goed stel begeleiders achter mij. Het is echter onmogelijk om mijn gehele repertoire over te dragen en die gasten te verplichten om het allemaal door te nemen. Het zal bijvoorbeeld kunnen voorkomen dat er tijdens de optredens speciale verzoekjes worden ingewilligd maar desnoods doe ik die op het podium alleen met gitaar en harmonica”.
Er zijn er maar weinig die op zijn leeftijd nog een platencontract tekenen en zich daarmee verplichten om nog meer dan één album af te leveren. Hij weet heel goed wat de platenmaatschappij van hem verwacht. “De muziekbusiness is niet meer wat het geweest is maar ik blijf gewoon dat doen wat ik altijd heb gedaan. Veel optreden en nog zoveel mogelijk mensen proberen te bereiken met mijn muziek. Ik zie dat als een missie. Nu B.B. King er niet meer is lijkt het er op dat Buddy Guy en ik de bluesfakkel brandend moeten houden. We zijn het schatplichtig aan B.B. omdat hij ervoor heeft gezorgd dat heel veel zwarte bluesmuzikanten een kans kregen, mochten optreden en er zelfs een beetje geld mee konden verdienden. Je moet niet vergeten dat het voor deze groep ontzettend moeilijk was om ergens te kunnen optreden. Er is veel veranderd maar ik durf nog steeds te beweren dat de zwarte bluesmuzikanten het tegenwoordig nog altijd een stuk moeilijker hebben dan de blanke muzikanten”. Indirect lijkt Rush een link te willen leggen naar zijn eigen situatie want ondanks een ruim vijftig jaar durende carrière in de muziek hoefde de zanger niet tot nauwelijks te rekenen op ondersteuning van de radiomensen, laat staan dat er in de hitparade iets uit zijn omvangrijke oeuvre te vinden was. “Het is nooit anders geweest en ben het niet anders gewend. Ik heb werkelijk overal ter wereld opgetreden en was in 2007 zelfs de eerste bluesartiest die in China heeft mogen spelen”. Rush moest het hebben van zijn shows die nog wel eens afweken van de standaard-blues-optredens. Laten we het er maar op houden dat ze ‘kleurrijk en vermakelijk’ waren en dat de muziek daarbij nog wel eens ondersneeuwde.
Met het drie jaar geleden uitgebrachte ‘Down In Louisiana’ werd Bobby Rush eindelijk weer serieus genomen en wel zodanig dat het album voor de eerdergenoemde prestigieuze award werd genomineerd. De kolkende mix van blues, zydeco en funk zoals die werd opgenomen en waarin de geest van zowel Howlin’ Wolf en Jimmy Reed als Muddy Waters heel soms zelfs aanwezig leken te zijn in de studio, deed het hart van de rechtgeaarde bluesliefhebber sneller kloppen. Met een optreden in de populaire Tonightshow van Jimmy Fallon werkte Rush samen met Bluesbrother Dan Akroyd en liet hij zich begeleiden door The Roots. “Kijk, als ik op die manier miljoenen kijkers kan interesseren voor deze muziek dan doe ik dat maar wat graag. Afgezien daarvan, wie wil er nu niet samenwerken met The Roots!? Die gasten zijn zo bevlogen en inspirerend dat zelfs ik er nog heel veel energie van krijg”. Nog geen moment is het bij hem opgekomen om het bijltje er bij neer te leggen. “Mensen vragen mij wel eens hoe ik dit vol weet te houden maar het is heel simpel. Zolang jullie van de media nog interesse tonen in mijn muziek en zolang ik de waardering voel van het publiek tijdens mijn optredens kan ik nog heel lang doorgaan. Het is zelfs nog nooit bij opgekomen om met pensioen te gaan. Ik stop pas wanneer ik noodgedwongen moet stoppen”.
Naast twee optredens in Italië en één in Spanje is Nederland het enige Europese land waar Bobby Rush te zien zal zijn. 28 Juli is de North Sea Jazz Club de plaats waar het gaat gebeuren.
Website artiest: www.bobbyrushbluesman.com
https://youtu.be/GHI9HyADcCM
We horen graag je mening! Voeg reactie toe