In gesprek met BETH HART
25 September 2010
Tekst Jeroen Bakker
De band die Nederland met Beth Hart heeft is al vanaf het prille begin een zeer speciale gebleken. Het is dus niet verwonderlijk dat de livepremiere van haar nieuwe album My California hier, op een wel zeer bijzondere lokatie als de hoofdstedelijke Amstelkerk voor een kleine tweehonderd gelukkigen, zou plaatsvinden. De Amerikaanse zangeres verkeert de ochtend na deze voor haar zeer bijzondere avond nog steeds in een zeer uitgelaten stemming.
Kun je een korte impressie geven van het optreden van gisteravond?
Het is een absoluut hoogtepunt in mijn carriere geworden. Na een valse start waardoor mijn keyboard helaas niet gebruikt kon worden, kwam iemand met het idee om de grote vleugelpiano in het midden van de zaal te zetten. Ik speel liever met een klein keyboard in plaats van me te verstoppen achter zo’n grote vleugel. Toch pakte dit goed uit. Ik werd omringd door mijn fans die dit uiteraard ook een te gek idee vonden. Het werd op die manier een nog intiemer optreden dan ik had verwacht en tijdens één van de nieuwe nummers barstte een meisje in tranen uit waardoor ik het zelf ook heel moeilijk kreeg. Het was een heel emotioneel moment maar daardoor ook erg mooi. De geplande vijf nummers werden er uiteindelijk zeven.
Jouw albums kenmerken zich altijd door een enorme intensiteit en persoonlijke benadering. In welk opzicht verschilt My California qua aanpak met jouw eerdere werk?
Rune, mijn producer met wie ik al eerder samenwerkte, vroeg mij ieder nummer wat ik had geschreven nog dezelfde dag op te nemen. Hij kent veel gebeurtenissen uit mijn leven en wilde dat ik sommige daarvan in muziek zou vertalen. Zijn advies was: ‘Let the lyric show the song’. Om die emotie optimaal te kunnen vastleggen moest het volgens hem direkt worden opgenomen. Ieder nummer behoudt op deze manier de pure vorm waarin het is geschreven. In het verleden schreef ik teksten die iets verder van mij af stonden. Dat geeft een iets veiliger gevoel dan wanneer je iets van jezelf blootgeeft in een tekst. Deze keer staat het allemaal dichter bij mijzelf en zou je het autobiografisch kunnen noemen. Een track als Sister Heroine heb ik voor mijn overleden zus Sharon geschreven. Het is nogal heftig om daar op dat moment zo intensief mee bezig te zijn maar het was de eerste keer dat ik mij tijdens het opnemen zo comfortabel voelde.
We horen in Sister Heroin ook een gastbijdrage van Slash. Hoe is het contakt met hem tot stand gekomen?
Slash woont net als ik in Los Angeles en hij was in een nabijgelegen studio aan het werk op het moment dat ik aan het schrijven was. Voor Help Haiti hebben wij samen Mother Maria geschreven en tijdens het benefietoptreden samen gespeeld. Het is ook verschenen op zijn laatste album. Toen ik hem vroeg om een bijdrage op mijn album te leveren aarzelde hij geen moment. Ik heb zijn invulling helemaal aan hem zelf overgelaten. Hij vertrouwt de mensen om hem heen en schikt zich daar dan naar. Het was mooi om te zien hoe hij zich heel bescheiden opstelde in de samenwerking met mijn band en de producer om advies vroeg. Slash is niet het type ‘guitarhero’ maar een muzikant die heel goed de sfeer aanvoelt van jouw muziek.
Van My California hebben we al eerder voorproefjes gekregen tijdens jouw laatste optredens in Nederland. Je opende in Groningen tijdens de R&B Night met het op dat moment nog onbekende titelnummer. Ben je nooit bang dat zo’n gewaagde opening verkeerd kan uitpakken?
Het is inderdaad afwachten hoe het publiek daar op reageert maar dat maakt het juist opwindend niet? Ik probeer het altijd in te schatten maar gisteravond heb ik voor het eerst gevraagd of het publiek nieuwe nummers wilde horen of iets bekender werk. Ze wilden gelukkig allemaal het nieuwe materiaal horen. Stel dat het niet goed uitpakt dan stap je eenvoudigweg over op een ander nummer. Het gebeurt regelmatig dat ik tijdens een optreden afwijk van de setlist. Stinky Feet is nooit officieel uitgebracht maar wordt regelmatig vanuit de zaal aangevraagd. Veel fans bezoeken tijdens een tournee meerdere concerten en vinden het juist leuk om iets anders te horen.
Je ‘beperkt’ je tijdens de optredens voornamelijk tot het spelen van eigen werk maar welk nummer van een andere artiest zou je zelf geschreven willen hebben?
Dat is onbetwist Thunder Road van Bruce Springsteen. Thunder Road bevat alles waar de perfecte song aan moet voldoen. Ik draai thuis heel veel jazz maar ben gek op het werk van Otis Redding, Tori Amos, Carole King en Beethoven. Oh ja, You Can’t Always Get What You Want van The Rolling Stones vind ik ook ongelooflijk mooi.
Hoewel het nieuwe album nogal ingetogen klinkt lijk je regelmatig met de hardrock te flirten. Wel eens over een hardrock-album nagedacht?
Ik heb niet zozeer over een geheel hardrock-album nagedacht maar ik houd er inderdaad van om soms stevig te keer te gaan. Ik heb gemerkt dat mijn Nederlandse fans dol zijn op het hardere werk tijdens mijn shows. Gedurende de opnamen van My California is het deze keer anders gelopen maar ik sluit niets uit wanneer het de toekomst betreft. Sterker nog, ik heb zelfs overwogen om naast dit album nog een hardere, noem het maar back-up op te nemen voor als dit niet goed mocht uitpakken. Ik was al aardig op weg maar heb in een vroeg stadium mijn manager gebeld om hem te zeggen dat er op heel korte termijn een prima verzameling songs kon worden uitgebracht. Misschien doen we het de volgende keer precies andersom en verschijnt er een ‘Beth Hard’-album.
Internet : www.bethhart.com
We horen graag je mening! Voeg reactie toe