Interview Andy Powell (Wishbone Ash) en concertverslag Wishbone Ash 11-02-2025, Musiktheater PIANO Dortmund.
Tekst: André Wittebroek, Foto’s: Gernot Mangold (Sound-of-South.de)
Na contact te hebben gehad met Jill Kremer van a.s.s.concerts in Hamburg was het interview met Andy Powell snel en prima geregeld. Zoals altijd was de medewerking van Jenny Dore van PIANO perfect.
Na onze ontmoeting begaven een uitermate vriendelijke Andy Powell, Gernot Mangold en ondergetekende zich backstage en konden we beginnen.
Interview
– Wishbone Ash werd in 1969 opgericht en bestaat nog steeds en trekt volle zalen. Is daar een bepaalde reden voor, hoe doen jullie dat?
Dat komt omdat we toch wel een uniek geluid hebben met onze dubbele gitaren. Wij zijn ook een echte live-band en hebben altijd een goed contact met de fans, die zijn voor ons het belangrijkst. Zonder fans zouden we niet bestaan. Ons hart zit in onze muziek en daardoor is er altijd een prima chemie tussen band en fans. De respons bij optredens is altijd geweldig en daar genieten wij ontzettend van en daar doen we het voor.
– In die 55 jaar zijn er natuurlijk bandwisselingen geweest en ben jij het enige orginele bandlid. Is het moeilijk dan adequate vervangers te krijgen en hoe vind je die?
Op toer kom je veel muzikanten tegen en zie je mensen die zeker geschikt zijn voor de band. Zo zag ik bijvoorbeeld Ben Granfelt, een waanzinnig goede gitarist die werkelijk alles kan spelen, die voor een optreden van ons opende met de Leningrad Cowboys. Hij heeft vier jaar bij ons gespeeld. Ik houd niet van audities, meestal melden de mensen zich bij ons aan of ze eens mee kunnen spelen als er plek is. Maar we hebben nu al een hele tijd een vaste band. Bassist Bob Skeat al sinds 1998 en gitarist Mark Abrahams ook al jaren.
– Jij staat bekend om je gitaar; de Flying V. Je speelt er vanaf het begin op, is daar een speciale reden voor?
Het begon zo. Ik was in een gitarenwinkel en zag Flying V’s. Ik haalde er een van de muur en plugde die in en het klonk fantastisch en ben er altijd bij gebleven. De Gibson Firebird is mijn gitaar. Het hele Argus album heb ik die gebruikt en dat album is ook ons meest succesvolle en gekozen als Best British Album Of The Year. Ook nooit geen problemen met die gitaar gehad, dus waarom veranderen en het heeft een kenmerkende geluid dat aan Wishbone Ash kleeft en Argus is daar het voorbeeld van. Het is ook wel een soort symbool van Wishbone Ash. Het is ook een voorbeeld geweest voor andere gitaristen zoals bijvoorbeeld Michael Schenker.
– Albert King stond ook bekend om zijn Flying V. Een voorbeeld voor je?
Natuurlijk, ik ben een groot fan van hem en ook van Peter Green en Richard Thompson. Verder Steve Ray Vaughan natuurlijk. Een fantastisch album is ‘In Session’ van die twee. BB King, Sonny Landreth met zijn slidespel en eigenlijk alle klassieke bluesmensen. Je wordt natuurlijk, zeker als je jong bent en begint te spelen beïnvloed door de voorbeelden die je hoort. Wanneer je je eigen stijl kunt ontwikkelen dan heb je een eigen geluid en onderscheid je van de rest. Eén toon en je weet het is BB King. Hoe geweldig!
– Het kenmerk van Wishbone Ash is de dubbele gitaarsound. Altijd in dezelfde opstelling gespeeld, geen orgel, blazers of achtergrondzangeressen. Je ziet dat bijvoorbeeld Joe Bonamassa of Danny Bryant dat later wel doen. Jullie niet. Jullie waren toch ook een voorbeeld voor andere bands met die twee leadgitaren?
Daar is een simpele verklaring voor. Ik ben begonnen in de band Dekois met twee leadgitaren. En in die tijd een orgel meeslepen was te duur en blazers ook. We probeerden het gebrek aan een orgel te compenseren door een gitaargeluid. In die tijd luisterde ik veel naar soul, zoals Sam and Dave, Otis Reading, Motown en in die muziek zitten veel lekkere riffs, die gebruikte ik dan zoals in Blind Eye. Ik zou onze muziek willen omschrijven als bluesy, krachtige melodische rock, beetje psychedelica en jazzy dat vertaald zich meestal in de langere songs. Teksten die ik schrijf gaan over van alles, het leven en zijn soms wat filosofisch en open. Geen lovesongs met teksten als; ik blijf je trouw met je ogen zo blauw e.d. Ik ben een waarnemer en erg geïnteresseerd in geschiedenis, zoals Tweede Wereldoorlog, Amerikaanse Burgeroorlog, reis graag en mijn ervaringen en het filosofische, de achtergronden komen vaak in mijn teksten terug. Zoals je zegt hebben wij zeker andere bands beïnvloed. Lynyrd Skynyrd zag ons in Zuid-Amerika en ze waren sterk onder de indruk. Hun klassieker Freebird is sterk verwant aan onze song Phoenix. Thin Lizzy’s The Boys Are Back In Town en Steely Dan’s Realin’ In The Years zijn ook aan een van onze songs verwant. Iron Maiden zag ons ook als voorbeeld. Thin Lizzy zag ons in Ierland optreden en Phil Lynott zei tegen ons: Wij hebben deze sound ook nodig! En daar zijn we best trots op.
– Wat vind je van de huidige muziekscene? Er verandert veel.
Toch wel geweldig. Door de moderne media heb je nu toegang tot veel meer muziek. Het is een geweldig grote markt geworden. Veranderingen zijn er altijd geweest. Toen de electrische gitaar kwam, de opkomst van housemuziek, R&B. Als bluesband moet je het tegenwoordig hebben van de live-optredens en de bijbehorende merchandise. Gelukkig zijn we een echte live-band, hebben veel optredens en dan gaat het goed. Daardoor is vertrouwen en een goede band met het publiek erg belangrijk. Zoals hier in PIANO, we komen er al jaren, elk jaar in januari of februari terug en altijd uitverkocht. We gaan er ook altijd voor, men weet wat men verwachten kan; een band die er voor gaat en plezier heeft en dat slaat over op het publiek. Prima symbiose!
– Was het in jullie begintijd moeilijk aan een platencontract te komen, er waren zoveel beginnende bands.
Er komt vaak een dosis geluk bij. Een springplank zeg maar. Bij ons gebeurde het volgende. Wij hadden een optreden met Deep Purple. Ritchie Blackmore was zich aan het inspelen en ik stond achter hem ook in te spelen op mijn eigen apparatuur. Hij speelde wat en ik speelde mee zonder dat hij wist dat ik er was. We begonnen te jammen. Ritchie was onder de indruk en vroeg of wij een platencontract hadden. Dat hadden wij niet. Daaropvolgend zei hij dat hij wel iemand bij MCA International Records in Los Angeles kende en regelde dat wij er een prima deal kregen. Dat was voor de marketing geweldig want doordat wij in Amerika een platencontract hadden konden we wereldwijd gepromoot worden en overal optreden. De meeste Britse band hadden een contract in Europa en dan ging dat veel moeizamer. Helaas heeft onze toenmalige manager de rechten van onze muziek aan MCA verkocht en houden wij er bijna niets meer aan over.
– Ben je naast Wishbone Ash nog met andere dingen bezig?
Pas nog met een band uit Bretagne, die keltische muziek maakt, hebben we in ‘Die Kantine’ in Köln een dvd en cd opgenomen met akoestische muziek met viool, gitaar. Heel wat anders.
– Ik las dat er een boxset met 11 cd’s uitkomt met een 72 paginaboekwerk. Alles opnames door de BBC gemaakt. Is dat echt zo?
Jazeker, alle opnames zijn perfect bewerkt en de kwaliteit is superieur. Er komen maar 1500 exemplaren op de markt en kosten, dacht ik, 1500 pound. Zeker een must voor de liefhebber en verzamelaar, denk ik.
–Laatste vraag want je moet naar de soundcheck, ze zijn al begonnen. Deze toer heet de ‘ The Wish List Tour’. Fans konden songs insturen die ze graag wilden horen. Nog reacties gehad.
Zeker, we spelen dus niet altijd dezelfde songs, we hebben zoveel albums gemaakt, grote keuze maar men wil altijd enkele classics horen.
– Mogen wij jou ontzettend bedanken voor dit zeer prettige gesprek.
Graag gedaan en als het interview klaar is stuur het a.u.b. op. En bedankt voor de JB-wine!!
–Doe ik, laat weten wanneer het geplaatst is.
Links:
www.wishboneashofficial.com
www.musiktheater-piano.de
www.assconcerts.com
Concertverslag
Zoals altijd in PIANO begint het concert precies op tijd. Om 20.00 uur betreedt de band onder luid gejuich het podium. Het strakke en stevige korte instrumentale “Real Guitars” opent de show, gevolgd door het ook instrumentale “Outward Bound” met een geknepen gitaarklank van Mark Abrahams en melodieuze solo van Andy Powell. Het heeft een heerlijk rockige riff met diepe warme bas van Bob Skeat en strakke drums van Mike Truscott. De twingitaren zetten de toon en de ritmesectie is klasse.
“You Recue Me” is meer een slowblues waarin Andy de vocals doet met Bob op tweede stem. Hemels sferische tonen tovert Mark uit zijn gitaar en Andy rustig tokkelend op de achtergrond. “Runaway” kent een rockend intro, heerlijke breaks en lange solo van Andy. Bij herkenning van de eerste tonen van de klassieker “The King Will Come” gaat het dak eraf. Prachtig gespeeld met de bas even op de voorgrond. Met psychedelische klanken opent Mark het nummer, een prachtig gitaarduel volgt en een schitterende solo van Andy. Dan komt er een lapsteel op het podium in het instrumentale “In The Skin” met een strakke beatgroove erachter. Uptempo wordt het in “In Crisis” met mooi lopend basspel en retestrakke drums en meer jazzy gitaarspel van Andy en een werkelijk spetterende lango solo van Mark. Onheilspellende klanken in “F.U.B.B” met lange diepe gitaartonen, zware drums, diepe bas in een duistere groove. Een lange song met een mooie jam. Prachtig nummer! “Jailbait” begint met strakke drums en om en om gitaarspel. Het rockt geweldig met fantastische groove en heeft een hoog jamgehalte. Stevig rockend en uptempo volgt “Standing In The Rain”. De klassieker “Blowin’Free” is het laatste nummer van de reguliere set, met het bekende tokkelende intro en heeft fijne breaks.
Natuurlijk komt de band terug voor de toegift en dat is “Way Of The World” in typische Wishbone Ash stijl met die breaks en een weergaloos gitaarduel en geweldige strakke groove van bas en drums en gaat naadloos over in het eveneens dampende “Living Proof”. Een fantastisch eind als de band stopt, denk je…. maar nee, waanzinnig rockend gaat het verder en dan is het echt afgelopen, denk je…. Maar het publiek is zo enthousiast dat er een tweede toegift komt en dat is heel anders. Een rustig gevoelig en sfeervol nummer, en de naam is passend: “Peace”. En dan is het echt afgelopen, na een twee uur durend fantastisch concert.
Conclusie:
Met dit concert bewijst Wishbone Ash dat ze na 50 jaar nog steeds het publiek op de banken kan krijgen met tijdloze muziek. Het heeft nog niets aan kwaliteit ingeboet en locatie PIANO is daar de perfecte plek voor. Uitstekend geluid, fijn publiek en perfecte organisatie.
Wishbone Ash: tot volgend jaar hier!!
Line-up:
Andy Powell: gitaar, leadzang
Mark Abrahams: gitaar
Bob Skeat: bass, backingvocals
Mike Truscott: drums
–
Mooi verslag Andre. Eén van mijn favoriete bands die ik al vanaf het begin volg. Ooit op Pinkpop gezien en later op diverse locaties. Zoals ook een paar keer in Winterswijk.